บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 668 เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยที่หุนหันพลันแล่น

หยู่เหวินเห้าลุกขึ้นทันที และเดินไปหาอย่างรวดเร็ว

อ๋องอานก็หันหัวกลับมาและพูดกับเจ้าพระยาเจิ้งเป่ยอีกครั้ง “เรื่องนี้ข้าไม่รู้เรื่อง เพียงแต่เห็นจวิ้นจู่องจิ้งตกใจกลัวและออกมาแล้วพูดว่าพระชายารัชทายาทต้องการทำร้ายฮู่เฟย และผลักฮู่เฟยไปชนกับโต๊ะทำให้ครรภ์ของฮู่เฟยกระทบกระเทือนจนต้องคลอดก่อนกำหนด”

เสียงของอ๋องอานไม่ดัง และมีเพียงเจ้าพระยาเจิ้งเป่ยเท่านั้นที่ได้ยิน แต่เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยโกรธจนกระโดดขึ้น แล้วร้องตะโกน “อะไรนะ? พระชายารัชทายาทผลักฮู่เฟยเหรอ? ทำไมนางถึงต้องทำเช่นนี้?”

เดิมทีคนในสถานที่นี้รู้กันไม่กี่คน ตอนนี้เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยตะโกนเช่นนี้ และทุกคนก็ได้ยินกันหมด และทุกคนก็ตกใจและมองหยู่เหวินเห้าที่เดินไปหาเจ้าพระยาเจิ้งเป่ยอย่างรวดเร็ว

เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยนิสัยใจร้อน เมื่อเห็นหยู่เหวินเห้ามาถึงก็จับเสื้อผ้าตรงหน้าอกของ และพูดอย่างโกรธจัด “รัชทายาท ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับฮู่เฟย ข้าจะไม่ยอมเลิกรา”

หยู่เหวินเห้าดึงมือของเขาออกไป ค่อยเหลือบมองไปที่อ๋องอาน และพูดอย่างประชดประชัน “พี่สี่ ตอนนี้ท่านเป็นคนที่มีความผิดยังไม่รู้จักสำนึกจริงๆ”

อ๋องอานรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย “ขออภัย ข้าพลั้งปากพูด ข้าเพียงแต่ต้องการปลอบโยนเจ้าพระยา บอกให้เขาอย่าตื่นตระหนก ไม่ได้พูดในสิ่งที่ไม่ควรพูด น้องห้า ขออภัยด้วย”

เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยที่เป็นวีรบุรุษผู้มีคุณธรรมสูง เมื่อเห็นท่าทางที่อัดอั้นตันใจของอ๋องอาน ก็แน่ใจว่าหยู่เหวินเห้ากับหยวนชิงหลิงสมรู้ร่วมคิด ก็ยิ่งโกรธ ทันใดนั้นก็คว่ำโต๊ะอย่างแรงและพูดด้วยความโกรธ “ข้าไม่สนใจแผนสมรู้ร่วมคิดของคนร้าย ใครก็ตามที่กล้าทำร้ายลูกสาวของข้า ข้าก็จะสู้ไม่ถอย ฮ่องเต้ก็เลอะเลือนไปแล้วมั้ง ยังจะให้พระชายารัชทายาททำคลอดให้ฮู่เฟย ไม่ได้การแล้ว ข้าต้องไปด้วยตัวเอง

อ๋องฉีกับอ๋องหวยรีบเข้าไปขวาง “เจ้าพระยาสงบสติอารมณ์ เสด็จพ่อมีดุลพินิจของตัวเอง ท่านไปไม่ได้ ฮู่เฟยกำลังคลอดลูก ถ้าท่านเข้าไปแล้วจะทำยังไง?”

คนที่สนับสนุนรัชทายาทก็มาเกลี้ยกล่อม ใครจะไปรู้ว่าเจ้าพระยากังวลใจจนจะบ้า ผลักทุกคนออกไปและเดินไปที่ตำหนักสู้ซิน

ในตำหนักสู้ซิน หยวนชิงหลิงได้ใช้ออกซิโทซินแล้ว ฮู่เฟยยังคงเจ็บปวดมาก เลือดออกต่อเนื่อง และท้องแข็ง เป็นที่แน่ชัดว่ารกลอกออกก่อนกำหนดแล้ว หากในเวลาอันสั้นไม่สามารถคลอดบุตรได้ ต้องมีการผ่าคลอด

แต่ในที่นี้ไม่มีอุปกรณ์ปลอดเชื้อสำหรับการผ่าคลอด หากต้องดำเนินการถึงขั้นตอนนี้จริงๆ อันตรายจะมีมากกว่า

หยวนชิงหลิงฟังอัตราการเต้นของหัวใจของทารกในครรภ์ ซึ่งในขณะนี้ยังคงปกติอยู่ แต่เพื่อความปลอดภัยและมั่นใจ นางยังคงนำเครื่องมือผ่าตัดออกมาฆ่าเชื้อ เผื่อในกรณีที่ต้องใช้

และเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด ถ้ามันทำให้เกิดผลร้ายแรง เช่นน้ำคร่ำไปอุดตันและการตกเลือดหลังคลอด จำเป็นต้องให้เลือดฉุกเฉิน ดังนั้น เธอจึงต้องหาคนมาเพื่อทดสอบกรุ๊ปเลือดที่ตรงกันทันที

ผ้าห่มสีเหลืองปักลายมังกรที่ฮ่องเต้หมิงหยวนใช้ถูกส่งมา นำไปคลุมร่างกายฮู่เฟย มุมล่าง2มุมถูกยกขึ้น ขณะที่นางผดุงครรภ์มองดูเลือดที่ไหลออกมาจากด้านล่างและการเปิดของมดลูกว่ากว้างแค่ไหน

เนื่องจากฮู่เฟยถูกคลุมด้วยผ้าห่ม ดังนั้นหมอหลวงจึงเข้ามาจับชีพจรได้ หลังจากฟังชีพจรแล้ว สีหน้าของหมอหลวงก็เปลี่ยนไป และออกไปรายงานฮ่องเต้หมิงหยวน โดยกล่าวว่าสถานการณ์ไม่ค่อยดีนัก

พอดีตอนที่หมอหลวงรายงานเจ้าพระยาเจิ้งเป่ยก็มาถึง ได้ฟังเช่นนั้น ก็วิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว และพูดว่า “ฮ่องเต้ พระชายารัชทายาทมีแผนลอบสังหารฮู่เฟย ทำไมยังปล่อยให้พระชายารัชทายาทอยู่ในห้องคลอด? รีบเรียกนางออกมา”

เดิมทีฮ่องเต้หมิงหยวนเต็มไปด้วยความกังวลใจ และเมื่อได้ยินเสียงนี้หัวสมองยิ่งเครียด ค่อยๆเหลือบมองกู้ซือที่วิ่งตามเข้ามา และโทษกู้ซือที่ไม่ขวางเขาไว้

กู้ซือรีบขออภัยโทษ “ฮ่องเต้ เจ้าพระยาบุกเข้ามา ข้าน้อยไม่สามารถขวางเขาไว้ได้”

ในเวลานี้ มีเสียงร้องอันเจ็บปวดของฮู่เฟยดังมาจากภายใน เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยได้ยินก็เจ็บปวดใจมาก พูดอย่างโกรธเคือง “ตั้งแต่เด็กนางเป็นคนแข็งแกร่งมาก ล้มจนขาหักยังไม่ร้อง ตอนนี้กรีดร้องได้เวทนาเช่นนี้ พระชายารัชทายาทต้องทำอะไรนางแน่นอน”

ฮ่องเต้หมิงหยวนขมวดคิ้ว มีสัญญาณของความโกรธ

หยู่เหวินเห้าก็รีบมาเช่นกัน เมื่อได้ยินเช่นนี้ เขาก็ทนไม่ไหวทำหน้าเคร่งขรึมและพูดว่า “เจ้าพระยาเจิ้งเป่ย วันนี้เจ้าไม่ได้นำหัวสมองเข้ามาในวังเหรอ? ไม่ไตร่ตรองให้ดีๆก็กล้ามาต่อปากต่อคำกับฮ่องเต้? ตรงนี้คือพระราชวังไม่มีใบอนุญาตห้ามเข้า ถ้าเจ้ายังยุ่งวุ่นวายอยู่ที่นี่ ข้าจะจับเจ้าออกไป”

เจ้าพระยากินไม้อ่อนไม่กินไม้แข็ง เมื่อได้ยินคำขู่ของหยู่เหวินเห้าก็ยิ่งโกรธมากขึ้น ชี้ไปที่หยู่เหวินเห้าแล้วดุด่า “เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นรัชทายาทข้าก็จะกลัวเจ้าเหรอ? ตอนที่ข้าประจำการที่ชายแดนเจ้ายังเป็นเด็กตัวเล็กๆ เจ้าลองมาจับข้าดูสิ?”

หยู่เหวินเห้ามองไปที่ดวงตาแดงก่ำของเขา ขยับมือ และอยากต่อยหมัดออกไป แต่ฮ่องเต้อยู่ที่นี่ เขาเลยพยายามอดทนไว้ หันหลังกลับมาและบอกกู้ซือ “ส่งคนไปที่จวนเจิ้งเป่ยเชิญฮูหยินใหญ่เข้าวัง ถ้าเจ้าพระยาเจิ้งเป่ยสร้างปัญหาเช่นนี้ ฮู่เฟยไม่มีอันตรายก็จะกลายเป็นมีอันตราย ให้ฮูหยินใหญ่เข้าวังมาพิจารณา ดูซิว่าพระชายารัชทายาทจะทำร้ายฮู่เฟยหรือไม่ และให้ฮูหยินใหญ่มาดูซิ เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยมาโต้เถียงฮ่องเต้เช่นนี้ มันเป็นวิถีที่ข้าราชบริพารควรทำหรือไม่?”

ทันทีที่ฉันได้ยินว่าจะไปเรียกฮูหยินใหญ่ ชั่วขณะเจ้าพระยาเจิ้งเป่ยก็สงบลงเล็กน้อย หลังจากไตร่ตรองสิ่งที่หยู่เหวินเห้าพูด ความโกรธบนใบหน้าค่อยๆเลือนหาย โดยรู้ตัวว่าไร้มารยาท โดยขอให้ฮ่องเต้หมิงหยวนอภัยโทษก่อน แต่ก็ยังกังวลใจ แล้วถามสถานการณ์อย่างใจร้อน

ฮ่องเต้หมิงหยวนเป็นกังวลใจ ไม่มีใครต้องการดูใบหน้าที่อารมณ์ร้ายเช่นนี้ ให้เขารออยู่ข้างนอก ไตร่สวนอย่างชัดเจนแล้วจะบอกเขาเอง

หยู่เหวินเห้าบังคับและลากเขาออกไป “เจ้าอยากรู้เหตุผลไม่ใช่หรือ? ออกมา ข้าจะบอกเจ้าเอง”

เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยยังคงเป็นศัตรูกับหยู่เหวินเห้า แต่เขาอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ดังนั้นจึงตามเขาออกไป ปากก็ยังพูดเรื่องชั่วๆ ไม่ยอมเลิกรากับหยู่เหวินเห้า และเห็นอ๋องอานที่ยืนอยู่ข้างนอกมีรอยยิ้มเยาะเย้ยแปลกๆ

หยู่เหวินเห้าพาเขาไปที่ตำหนักด้านข้างของตำหนักสู้ซิน และโบกมือออกไปด้านนอก และให้อ๋องฉีแบกราชครูเหว่ยมาที่นี่

เมื่อราชครูเหว่ยเข้าไปในตำหนักด้านข้างแล้ว หยู่เหวินเห้าก็รีบปิดล็อคประตูทันที เหลือเพียงเจ้าพระยาเจิ้งเป่ยและราชครูเหว่ยที่อยู่ภายใน

หยู่เหวินเห้าถอนหายใจลึกๆ ให้ตายเถอะ เรื่องเลวร้ายทุกอย่างตามมาเป็นขบวน

เมื่อเจ้าพระยาเจิ้งเป่ยเห็นหยู่เหวินเห้าหลีกเลี่ยง เหลือเพียงราชครูเหว่ยคนเดียวที่อยู่ตำหนักด้านข้าง ก็โกรธมากจนอยากทะลุหลังคาออกไป และตะโกนดุด่า

ราชครูเหว่ยจะทนให้เขาดุด่ารัชทายาทเช่นนี้ได้ไง? โมโหมากและจ้องมอง ชี้ไปที่เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยและดุด่า “คนบ้าระห่ำ คนบ้าระห่ำ ยังรู้จักวิถีทางของขุนนางชั้นดีไหม? เรื่องนี้ยังไม่ได้ตรวจสอบชัดเจนเลย ก็กล้าอาละวาดในวัง อายุปูนนี้แล้ว สมองยังไม่ฉลาดเท่าเด็กๆ ทำไมยังมีหน้ามีชีวิตอยู่ต่อไป? ใครบอกเจ้าว่าพระชายารัชทายาทต้องการทำร้ายฮู่เฟย? เจ้าเห็นมากับตาเหรอหรืออ๋องอานเห็นมากับตา? อ๋องอานเป็นผู้ชายที่หน้าซื่อใจคดมีความทะเยอทะยานสูง เจ้าเชื่อคำพูดของเขา แต่ไม่เชื่อคำพูดของรัชทายาท? ตอนนั้นพระชายารัชทายาทก็เคยช่วยท่านแม่ของเจ้าไม่ใช่หรือ? เจ้านี่กำลังล้างแค้นกับผู้มีพระคุณ ประสบการณ์หลายปีในสนามรบ ได้พัฒนาให้เจ้ามีนิสัยที่ประมาทเลินเล่อหยาบคายเหรอ? ไม่มีสติปัญญาที่ชาญฉลาดและความใจกว้างของแม่ทัพเลย? ในตำหนักด้านข้างนี้ มีเสาหกเสา เจ้าเลือกหนึ่งเสาไปชนเพื่อฆ่าตัวตายอยู่ตรงนี้ จะได้ไม่ต้องไปขายขี้หน้าอีก

เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยถูกราชครูเหว่ยชี้ไปที่หน้าผากดุด่า เป็นความอัปยศสุดๆ เขายกกำปั้นขึ้น และต้องการต่อยไปที่หัวสมองราชครูเหว่ย ราชครูเหว่ยโกรธจนดุด่าอีกครั้ง หายใจแรงๆ ราวกับกำลังจะเป็นลมตาย หมัดนี้ของเขาก็เปลี่ยนเป็นพยุง “เจ้าแก่แล้วไม่ต้องตื่นเต้นเกินไป ข้าจะไม่ใส่ใจคำพูดของท่าน ท่านก็ปกป้องแต่รัชทายาท และพูดแทนรัชทายาท”

“เจ้าไม่ควรเข้าข้างรัชทายาทหรือไง?” ราชครูเหว่ยห้ามใจตัวเองและถอนหายใจเหนื่อยหอบอีกครั้ง “เจ้าควรเป็นคนที่ปกป้องพระชายารัชทายาท เพราะนางอยู่ข้างในกำลังช่วยชีวิตฮู่เฟยอยู่ สับสน เลอะเลือน ไร้เหตุผล ไร้ความสามารถ ผลงานหลายปีมานี้ที่เจ้าสร้างไว้ ได้ทำให้สมองเจ้าเสื่อมแล้วใช่ไหม”