บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 770 ไม่กล้าจินตนาการจริงๆ

อ๋องจี้หัวเราะเสียงดังฮ่าๆ หัวเราะจนหงายหน้าหงายหลัง ลำคอนั่นแหบแห้งเป็นที่สุด เสียงหัวเราะเหมือนห่านตัวผู้กลุ่มหนึ่งกำลังร้องก๊าก๊าเป็นที่สุด

หัวเราะจบ เขาเช็ดน้ำตาที่หัวเราะออกมาจากหางตา มองหยู่เหวินเห้ากล่าวอย่างเสียดแทง: “ทำไม? กรมการพระนครของพวกเจ้าไม่มีวิธีการแล้วหรือ? ใช้แม้แต่การข่มขู่ ต้องการลงโทษทัณฑ์ต่อข้าด้วยหรือไม่? ประหารทั้งบ้าน เจ้าก็พูดออกมาได้ แผนที่ทางการทหารนั่นแม้ว่าข้าขโมย แม้ว่าข้าจะมีความคิดก่อกบฏ เสด็จพ่อก็จะไม่สังหารข้า รู้ว่าทำไมหรือไม่?”

เขาเหมือนต้นหลิวที่กวัดแกว่งไปมาใกล้เข้ามาด้านหน้าของหยู่เหวินเห้า บนใบหน้าเป็นรอยยิ้มที่บิดเบี้ยว

หยู่เหวินเห้าถามเขาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “ทำไม?”

อ๋องจี้ตัวตรง กล่าวอย่างเย็นชาหยิ่งยโส: “เพราะข้านอกจากจะเป็นพระโอรสองค์หัวปีแล้ว ยังเป็นขุนนางที่สร้างคุณูปการให้แก่ประเทศชาติอีกด้วย วันนั้นที่ข้าออกศึกได้รับชัยชนะกลับมาได้รับการแต่งตั้งในตำแหน่งอ๋องชิน ในตำหนักกวงหมิงเสด็จพ่อรับสั่งด้วยพระองค์เองว่า เขาฝากฝังความหวังที่สูงส่งต่อข้า ต้องการให้ข้าช่วยเขาปรับปรุงเสริมงานด้านการทหารให้แข็งแกร่ง แม้ว่าทำความผิดใหญ่หลวงด้วยเหตุนี้ ก็จะให้อภัยข้า เสด็จพ่อมีความคิดจะแต่งตั้งข้าเป็นฮ่องเต้ตั้งนานแล้ว แต่จะรู้ที่ไหนว่าเจ้าคนสอพลอผู้นี้กลับรู้จักไปเอาใจเสด็จปู่ หยวนชิงหลิงก็ให้กำเนิดลูกชายสามคนให้เจ้าอีก ทำให้เสด็จพ่อเปลี่ยนความคิด สุดท้ายคือแม่สุนัขเลี้ยง ก็คือเกิดได้ หากว่าเจ้าไม่ได้อาศัยลูกชายของเจ้า จะสามารถนั่งตำแหน่งรัชทายาทได้หรือ?”

เขาพูดจบ ก็มองหยู่เหวินเห้าจากบนลงล่าง พูดเยาะเย้ย: “แต่ว่า ข้าที่เป็นพี่ชายยังต้องโน้มน้าวเจ้าประโยคหนึ่ง ลูกชายของเจ้าเป็นลูกแท้ๆของเจ้าหรือไม่ ตรวจสอบตรวจสอบดูเถอะ ด้านนั้นของเจ้าใช้การไม่ได้ ในใจของทุกคนรู้ดี เจ้าจะมีวาสนาดีขนาดนี้ที่ไหนกันครั้งเดียวก็ให้กำเนิดลูกชายได้สามคน? เกรงว่าหยวนชิงหลิงจะมีชู้เกิดลูกให้เจ้า ดูท่าทางที่ยั่วยวนนั่นของนาง เรื่องเช่นนี้ใกล้เคียงความเป็นจริงมาก”

พูดจบ ก็หัวเราะฮ่าๆยกใหญ่ขึ้นมาอีก

หยู่เหวินเห้ามองดูเขาหัวเราะเงียบๆครู่หนึ่ง จากนั้นค่อยๆยื่นมือสองข้างออกไปกดศีรษะของเขากดไปทางด้านล่าง ขณะเดียวกันก็ยกหัวเข่าขึ้นด้านบน เสียงหัวเราะดังหยุดลงกะทันหัน ขณะที่หยู่เหวินเห้าปล่อยเขา เขายืนไม่มั่นคงล้มลงบนพื้น เลือดสดกบปาก

หยู่เหวินเห้าหมุนตัวออกจากคุก กล่าวอย่างเย็นชา: “เสด็จพ่อมีพระราชโองการ เพิกถอนยศอ๋องชินของหยู่เหวินจุน ลดขั้นเป็นประชาชน ยึดจวนและที่ดินทำกินพระราชทานกลับคืน รอทั้งสามกรมไต่สวน ทันทีที่กำหนดโทษการก่อกบฏ สังหารไม่ละเว้น!”

พูดจบ เดินก้าวใหญ่จากไป แม้คำพูดก็ไม่ถามแล้ว รอเพียงตรวจสอบสำนวนและตัดสินคดีก็ได้

“คนสารเลว!” ด้านหลังเสียงคำรามอย่างบ้าคลั่งดังสะเทือนฟ้าดังมา ถ่มน้ำลายเลือดออกมากล่าวด้วยน้ำเสียงไม่ชัดเจน “คนสารเลว เจ้าถ่ายทอดพระราชโองการปลอม ข้าต้องการพบเสด็จพ่อ ข้าต้องการกล่าวโทษเจ้า กล่าวโทษให้เจ้าตาย……”

หยู่เหวินเห้าลากร่างกายที่หนักหน่วงกลับจวนอ๋องฉู่ ขณะถึงหน้าประตู เขายืนภายใต้โคมไฟครู่หนึ่ง จึงหมุนตัวมองดูสวีอีแล้วกล่าว: “เจ้าไปจวนอ๋องจี้รอบหนึ่ง เอาพระประสงค์ของเสด็จพ่อแจ้งแก่พระชายาจี้ ให้นางจัดการเก็บหวาด พรุ่งนี้เที่ยง ข้าค่อยพาคนไปละกัน”

ค้นบ้านยึดทรัพย์ ไม่ว่าต่อจวนใดล้วนแทบจะเป็นหายนะทำลายล้าง

แต่ว่า หากแค่ค้นบ้านยึดทรัพย์เท่านั้น พระชายาจี้น่าจะไม่กังวล ทางถอยที่นางเตรียมการไว้ก็คือเส้นนี้

แต่ใครจะรู้ หลังจากที่ค้นบ้านยึดทรัพย์ ยังจะมีอะไรเลวร้ายถึงระดับไหน?

สวีอีควบม้านำข่าวร้ายจากไป

คืนนี้พวกเด็กๆยังไม่นอน เห็นหยู่เหวินเห้ากลับมา แต่ละคนล้วนโซเซขึ้นมากอดขา ซาลาเปาบ้าอำนาจแต่ไหนแต่ไร เห็นข้าวเหนียวน้อยกอดข้อมือที่ห้อยลงมาของหยู่เหวินเห้า จึงผลักเขา กระทืบเท้าแล้วกล่าว: “ของข้า!”

ข้าวเหนียวน้อยถูกเขาผลักล้มบนพื้น ร้องเสียงดังแง้ๆขึ้นมา

ทังหยวนเห็นดังนั้น หัวเราะเอิ๊กๆดูความคึกคัก และไม่ได้ไปช่วยข้าวเหนียวน้อย

หยู่เหวินเห้าเห็นเหตุการณ์นี้ ความโมโหที่สะสมมาทั้งวัน ระเบิดขึ้นในพริบตา มือหนึ่งยกซาลาเปาขึ้นฝ่ามือหนึ่งตีไปบนก้นของเขา เพี๊ยๆๆติดกันสามสี่ครั้ง ซาลาเปาตกใจก่อนครู่หนึ่งจากนั้นจึงได้ร้องไห้เสียงดัง

แม่นมสี่ตกใจมาก แต่รัชทายาทสั่งสอนลูก นางพูดอะไรก็ไม่ดี เพียงแค่มองดูอย่างสงสาร

“ปิดปาก!” หยู่เหวินเห้ากำลังโมโหเป็นที่สุด ตะคอกใส่ซาลาเปาเสียงหนึ่ง ซาลาเปาเคยเห็นท่านพ่อดุขนาดนี้ที่ไหน? ตกใจรีบเก็บเสียงร้องไห้ พยายามหลบไปด้านหลัง ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวแต่กลับห้ามน้ำตาให้หยุดไหลไม่ได้ ใบหน้าน้อยๆกลั้นจนแดงแขวนได้ด้วยน้ำตาสองแถว เป็นความน่าสงสารน้อยใจอย่างพูดไม่ออก

หยวนชิงหลิงเข้ามาอุ้มซาลาเปา กล่าวเบาๆ: “เจ้ารังแกน้องท่านพ่อถึงได้ตีเจ้า หลังจากนี้เป็นเช่นนี้ไม่ได้ รู้หรือไม่?”

ซาลาเปาโดนตีแล้ว อีกทั้งเห็นใบหน้าที่ดุร้ายของท่านพ่อเอาแต่พยักหน้าลูกเดียว กล่าวด้วยเสียงสะอื้นไห้: “รู้แล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

ข้าวเหนียวน้อยและทังหยวนเห็นพี่ใหญ่ถูกตี ก็เดินโยกเยกเข้าไปปกป้องพี่ใหญ่ ศีรษะกลมสองลูกเบียดเข้าด้วยกัน ไม่อนุญาตให้หยู่เหวินเห้าเข้าใกล้ แววตาเต็มไปด้วยความเป็นศัตรู

จิตใจของหยู่เหวินเห้าเจ็บปวดทันที เบ้าตาแดงแล้ว เขามองดูลูกชาย ในทรวงอกและลำคอระทมทุกข์ไปหมด พูดไม่ออกแม้ประโยคเดียว

หยวนชิงหลิงเรียกแม่นมสี่และแม่นมเข้ามาอุ้มเด็กๆออกไปพร้อมกัน

ซาลาเปาตกใจจนมีพฤติกรรมผิดปกติเล็กน้อย หยวนชิงหลิงหอมใบหน้ากลมรูปแอปเปิลของเขาสองสามที จึงทำให้น้ำตาของเขาหยุดไหลเพียงแค่ร้องไห้สะอึกสะอื้นบอกว่า: “ท่านพ่อคนไม่ดี!”

หยวนชิงหลิงอุ้มซาลาเปาแล้วพูดเหตุผลเป็นชุด ไม่ว่าเด็กจะเข้าใจหรือไม่ ลงไม้ลงมือแล้วก็จำเป็นต้องอธิบายให้เข้าใจ “ท่านพ่อไม่ใช่คนไม่ดี ซาลาเปาทำผิดไปแล้ว ท่านพ่อสั่งสอนซาลาเปาเป็นสิ่งที่ควร รู้ไหม? เมื่อครู่เจ้าผลักน้อง น้องตัวเล็กกว่าเจ้า ร่างกายอ่อนแอ เจ้ารังแกเขาเจ้าทำเหมือนพี่ใหญ่เป็นวีรบุรุษหรือ? เจ้าต้องปกป้องน้องๆ เมื่อครู่ตอนที่ท่านพ่อตีเจ้า น้องๆก็เข้ามาปกป้องเจ้าไม่ใช่หรือ? ระหว่างพี่น้อง ก็ต้องรักใครกันฉันมิตรเช่นนี้”

คำพูดเหล่านี้ เด็กๆอาจจะไม่เข้าใจ แต่เหตุผลนี้ในเวลานี้ก็จำเป็นต้องบอกเขาอยู่ตลอด

แม่นมสี่คว้าลูกอมกำหนึ่งเข้ามา เด็กๆจำเรื่องกินไม่จำเรื่องโดนตี มีของกินก็ลืมความน้อยใจเมื่อครู่แล้ว กินขึ้นมาอย่างดีอกดีใจแล้ว

แม่นมสี่มองดูหยวนชิงหลิง กล่าวอย่างเป็นกังวล: “รีบไปดูรัชทายาทเถอะเจ้าคะ”

หยวนชิงหลิงพยักหน้า มองดูพวกเด็กๆแวบหนึ่ง กล่าว: “เช่นนั้นลำบากแม่นมดูแลพวกเขาแล้ว”

“ประเดี๋ยวข้าก็ส่งพวกเขาไปฟังนิทานในห้องของฮูหยินใหญ่ ตอนนี้พวกเขาล้วนต้องฟังนิทานถึงจะยอมนอนเจ้าค่ะ” แม่นมสี่ถอนหายใจ เหลือบมองหยวนชิงหลิง “หมู่นี้ปัญหามากมายเกินไปแล้ว ในใจของทุกคนล้วนฉุนเฉียว โดยเฉพาะรัชทายาท ยังต้องให้พระชายารัชทายาทคลายความกังวลถึงจะได้เจ้าค่ะ”

“ข้ารู้” หยวนชิงหลิงมองดูแม่นมสี่ด้วยความซาบซึ้งแวบหนึ่ง หมุนตัวแล้วออกไป

นางกลับถึงในห้อง หยู่เหวินเห้าปลดเสื้อผ้าด้านนอกออก นั่งบนเตียงอรหันต์ หน้านิ่วคิ้วขมวดแน่น

เห็นหยวนชิงหลิงกลับมา เขากล่าวเบาๆ: “ปลอบเรียบร้อยแล้วหรือ?”

“อืม พวกเขาล้วนรู้เรื่อง พูดกับพวกเขาก็เข้าใจหมดแล้ว” หยวนชิงหลิงเดินเข้าไปนั่งข้างกายของเขา ค่อยๆกุมมือเขาเพ่งมองเขา “กินมาแล้วหรือ?”

“กินแล้วเล็กน้อย ไม่หิว!” หยู่เหวินเห้าชักมือกลับ เช็ดบนใบหน้ามั่วซั่วรอบหนึ่ง ค่อนข้างโศกเศร้า “ข้าไม่ควรโมโหใส่เขา เขาเล็กขนาดนั้น เข้าใจอะไรล่ะ? ข้ายังตีเขาอีก”

“หลังจากนี้ไม่ตีก็ได้แล้ว เด็กค่อยๆสอนได้” หยวนชิงหลิงก็สงสารเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะซาลาเปาที่ไม่ได้ร้องไห้บ่อยๆ ขณะที่หัดเดินล้มจนเข่าถลอกก็ไม่เสียน้ำตาสักหยด เมื่อครู่ท่าทางที่ทำอะไรไม่ถูกและตกใจกลัวนั้น ใครเห็นก็สงสาร

“วันนี้เสด็จพ่อพูดกับข้าประโยคหนึ่ง” หยู่เหวินเห้านึกขึ้นมาในใจก็มีความรู้สึกหวาดกลัว จับมือของหยวนชิงหลิงด้วยจิตสำนึก “เขาบอกว่า หากมีวันหนึ่งลูกชายของข้าแทบอยากจะดึงเอ็นของข้ากินเลือดของข้า สาปแช่งให้ข้าไปตาย ข้าก็จะเข้าใจความรู้สึกของเขา หากว่ามีวันนั้นจริงๆ ข้าคิดว่า……ข้ายอมรับไม่ได้ ข้าไม่กล้าแม้แต่จะคิด”