บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 803 เขาล่ะ ยังหลบไม่ยอมเจอข้าหรือ

หมันเอ๋อเดินเข้าไปกระซิบพูดขึ้นว่า “พระชายา ถึงข้าน้อยจะไม่รู้วิธีถอนพิษควันหุยหุนแบบนี้ แต่เคยได้ว่า มนต์วิชาลวงตาของหมอผีดำมากมาย ล้วนสามารถใช้เลือดของสาวหมอผีดำถอนพิษ”

“เลือดของสาวหมอผีดำ?” ชายาเฟิงอันขมวดคิ้ว พร้อมพูดขึ้นว่า “สาวหมอผีดำอยู่ที่หนานเจียงไม่ใช่หรือ? ไปตามนางมา ต้องใช้เวลาเป็นเดือนถึงครึ่งเดือน”

หมันเอ๋อพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงค่อนข้างเบาลงอีกว่า “กู้จือคือผู้สืบทอดสาวหมอผีดำ ตอนที่นางเข้ารับพิธีเคยได้ทานยาศักดิ์สิทธิ์ ถึงแม้นางจะตายไปแล้ว แต่ลูกของนาง ลูกกับนางเป็นสายเลือดเดียวกัน คิดว่าก็น่าจะสามารถลองได้”

ชายาเฟิงอันพอรู้เรื่องนี้อยู่บ้าง จึงพูดขึ้นว่า “เจ้ามั่นใจว่าได้หรือ?”

หมันเอ๋อไม่กล้ารับประกัน จึงพูดขึ้นว่า “เรื่องนี้ก็เคยฟังคุณยายของข้าน้อยพูด ส่วนใช้กับควันหุยหุนได้หรือไม่ หรือใช้เลือดของเด็กคนนั้นจะได้ประสิทธิผลจริงหรือไม่ ข้าน้อยล้วนไม่รู้ ทำได้เพียงลองดู”

ชายาเฟิงอันพูดขึ้นว่า “เรื่องมาถึงขนาดนี้ ไม่ว่าวิธีอะไรล้วนต้องลองดูสักครั้ง เจ้ากลับไปเถอะ เอาเรื่องนี้ไปบอกพระชายารัชทายาท นางจะจัดการเอง”

“เพคะ” หมันเอ๋อย่อทำความเคารพ แล้วก็หันไปมองทหารจวน ที่ยืนเรียงอยู่ในลานแวบหนึ่ง จึงพูดขึ้นอย่างค่อนข้างเป็นห่วงว่า “ท่านอยู่ที่นี่คนเดียว จะเป็นไรไหม?”

ชายาเฟิงอันหัวเราะเย้ย พร้อมพูดขึ้นว่า “ดีที่สุดให้เขากล้าลงมือฆ่าข้า”

หมันเอ๋อพูดขึ้นว่า “พระชายา คนที่ต้องวิชามนต์ดำ อุปนิสัยไม่เหมือนเดิม จะตกอยู่ในความหมกมุ่นของตัวเอง หากไม่ได้รับการแก้จะไม่สามารถเดินออกมาได้ เขาอาจจะไม่คิดถึงความสัมพันธ์ของพวกเจ้า”

“เจ้าไปเถอะ ข้ารู้ว่าควรทำอย่างไรแล้ว”ชายาเฟิงอันมองดูนาง เด็กคนนี้นับว่าเชื่อถือได้ ด้านนอกมีทหารจวนเฝ้าอยู่มากมายขนาดนี้ ก็ยังกล้าพูดมากขนาดนี้

หมันเอ๋อย่อคำนับขอตัว

พ่อบ้านชราเอาน้ำชาเข้ามาให้ พร้อมทั้งขนมหวานด้วย พ่อครัวในจวนอ๋องชินเป่า ล้วนถูกเชิญมาจากสถานที่ต่างๆมากมาย ชอบทำอาหารเลิศรสต่างๆนาๆ ปกติอ๋องชินเป่าชอบเลี้ยงนก โบราณวัตถุ และชอบอาหารเลิศรส โดยเฉพาะชอบขนมหวานมากที่สุด เขามีชีวิตอยู่อย่างมั่งมีศรีสุขมาตลอด เสพสุขเพลิดเพลินอย่างไม่ต้องพยายาม

ไม่เกิดเรื่องนี้ขึ้น การใช้ชีวิตของเขา ก็จะเป็นแบบนี้ไปตลอด จนถึงวันที่เขาตาย

“ชายาเป่ากับซื่อจื่อล่ะ?”ชายาเฟิงอันดื่มน้ำชา พร้อมถามพ่อบ้านชรา

พ่อบ้านชราไม่กล้าปิดบังนาง พูดขึ้นอย่างนอบน้อมว่า “หลายวันก่อนพระชายาพาครอบครัวกลับซีเจ้อแล้ว ตอนนี้ยังไม่กลับมา”

“จัดการวางแผนได้เป็นอย่างดี เขาล่ะ? ยังหลบอยู่ไม่ยอมออกมาพบข้าหรือ?”

พ่อบ้านชราพูดขึ้นด้วยใบหน้าเหยเกว่า “ท่านเข้าใจผิดแล้ว วันนี้ท่านอ๋องออกไปตั้งแต่เช้ายังไม่กลับมาเลย”

“งั้นเมื่อกี้ตอนที่ข้าเดินเข้าประตูมา เห็นคนคนหนึ่งวิ่งไปทางด้านหลังลาน คือใครหรือ?”

พ่อบ้านชราพูดอ้ำๆอึ้งๆขึ้นว่า “เป็น….ข้ารับใช้คนหนึ่งในจวน”

ชายาเฟิงอันทานขนมหวาน พร้อมพูดขึ้นอย่างไม่รู้รสว่า “เจ้าไปบอกข้ารับใช้คนนั้น ไม่ต้องหลบ พรุ่งนี้ก่อนค่ำ หากไม่ยอมออกมาเอง ข้ามีวิธีให้เขาออกมาเจอข้า”

พ่อบ้านชราถอนหายใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “พระชายา ข้าน้อยไม่รู้จริงๆว่าทำไมท่านอ๋องถึงเปลี่ยนไปเป็นเช่นนี้ ข้าน้อยเคยพูดโน้มน้าว แต่เขาไม่ฟังข้าน้อย”

“เจ้าเพียงแค่ไปบอกก็พอ” ชายาเฟิงอันวางขนมหวานลง เช็ดมือพร้อมพูดขึ้นว่า “เก็บกวาดห้องเสร็จแล้วหรือยัง? ข้าจะเข้าไปนอนสักพัก เพื่อเรื่องของเขา ข้าไม่ได้ข่มตาหลับมาสองคืนแล้ว ตอนนี้มาที่นี่แล้ว ค่อยสงบใจได้บ้าง นอนสักพักจะได้มีแรงถ่วงกับเขา”

พ่อบ้านชราโค้งคำนับ พร้อมพูดขึ้นว่า “สั่งคนไปเก็บเรียบร้อยแล้ว ยังพักอยู่ที่ลานตงหย่าเป็นอย่างไร?”

ที่ผ่านมาก่อนที่ชายาเฟิงอันจะไปจากเมืองหลวง เคยมาอยู่ที่จวนอ๋องเป่า ล้วนพักอยู่ในลานตงหย่ามาตลอด

หลังจากหมันเอ๋อออกมาจากจวนอ๋องชินเป่า ก็รีบวิ่งกลับไป เล่าคำพูดของพระชายาให้กับหยวนชิงหลิงฟัง

ลูกของกู้จือ ก็คือลูกของเจ้าพระยาจิ้ง ตอนนี้น่าจะอายุขวบกว่าแล้ว ได้รับการดูแลเป็นอย่างดีมาตลอด หยวนชิงหลิงส่งคนไปถามไถ่อยู่บ้างเป็นบางครั้ง

ถึงแม้หมันเอ๋อจะไม่แน่ใจ แต่หยวนชิงหลิงก็เห็นด้วยกับการลองดู

ดังนั้น นางส่งหมันเอ๋อกับสวีอีไป เอาเลือดของเด็กใส่ในเหล้าหนึ่งหยด หลังจากกลับมาแล้วค่อยเอาไปให้ชายาเฟิงอัน ชายาเฟิงอันจะต้องมีวิธีให้เขาดื่มได้แน่นอน

ชายาเฟิงอันรออ๋องชินเป่าอยู่ที่จวนอย่างแน่วแน่หนึ่งวัน รอถึงเช้าวันรุ่งขึ้น เขายังคงไม่ยอมมา ชายาเฟิงอันไปหาเขาด้วยตนเองภายในลาน กลับถูกทหารจวนล้อมรอบไว้ ไม่ให้นางก้าวเข้าไปในลานแม้เพียงก้าวเดียว

ทหารจวนพวกนี้ หนึ่งปีก่อนได้เปลี่ยนใหม่แล้วทั้งหมด ในหมู่พวกเขามีคนโหดเหี้ยมมากมาย ได้รับค่าตอบแทนอย่างสูงจากอ๋องชินเป่า จงรักภักดีต่ออ๋องชินเป่า ไม่เห็นแก่หน้าใครทั้งนั้น

ตอนนี้คนหลายสิบคนขวางอยู่หน้าประตู อย่าว่าแต่พระชายาจะเข้าไป แม้แต่แมลงวันตัวเดียวจะบิลเข้าไปยังยาก

พระชายาตะโกนพูดเข้าไปข้างในว่า “จะหลบไปถึงเมื่อไหร่?”

ข้างในไม่มีคนตอบ แต่พ่อบ้านชราคอยพูดโน้มน้าวว่า ท่านอ๋องไม่อยู่จริงๆ ให้พระชายากลับไปเถอะ

พระชายาไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากด้านใน ตนเองก็ทุกกีดขวางไว้ไม่ให้เข้าไป แต่ก็ไม่รีบร้อน หยิบนกหวีดออกมาจากกระเป๋าแขนเสื้อแล้วก็เริ่มเป่า

เสียงนกหวีดแหลมแสบหู ทำให้ปวดแก้วหู แต่ฝีมืออันน้อยนิดนี้ จะสามารถทำให้ทหารจวนตกใจหวาดกลัวถอยนี้ได้อย่างไร? พวกเขาเฝ้าอยู่หน้าประตูเหมือนดั่งรูปปั้นหิน ยืนนิ่งไม่ขยับแม้เพียงครึ่งก้าว

หัวหน้าทหารจวน ใช้สายตาดูถูกเหยียดหยามมองดูพระชายา

หลังจากพระชายาเป่านกหวีดแล้ว ก็ไม่ได้จากไป ให้พ่อบ้านชราสั่งไปเตรียมโต๊ะน้ำชา บอกว่าจะเฝ้ารออยู่ที่นี่

พ่อบ้านชราพูดโน้มน้าวว่า “ภายในลานนี้ลมแรง ท่านต้องดูแลสุขภาพให้ดี จะรอก็กลับไปรอที่ลานตงหย่าเถอะ รอเมื่อท่านอ๋องกลับมาแล้ว ข้าน้อยจะไปบอกท่าน”

ชายาเฟิงอันมองดูเขาอย่างเฉยเมยแวบหนึ่ง พร้อมพูดขึ้นว่า “ยิ่งอยู่ก็ยิ่งเรื่องมาก ใช้เจ้าไปก็ไปสิ”

พ่อบ้านชราไม่รู้ว่านางต้องการที่จะทำอะไรกันแน่ นึกว่านางจะเฝ้ารออยู่ที่นี่ จึงทำได้เพียงจัดโต๊ะชาให้ตามคำสั่ง เอาขนมหวานมาให้ จากนั้นก็ยืนคอยปรนนิบัติอยู่ด้านข้างอย่างกระสับกระส่าย

ชายาเฟิงอันค่อยๆดื่มน้ำชา มองดูต้นอู๋ถงสูงใหญ่ต้นหนึ่งภายในลาน ตอนนี้เป็นปลายฤดูใบไม้ร่วง ใบไม้มากมายเปลี่ยนเป็นเหลือง ร่วงโรยหล่นลง สวยงดงามอย่างมาก

“ค่าจำได้ว่าภายในลานนี้มีต้นพุทราหนึ่งต้น ทำไมตอนนี้กลับไม่เห็นแล้ว?”พระชายาอ๋องอานแกว่งแก้วน้ำชาพร้อมถามพ่อบ้านชรา

พ่อบ้านชราเดินมาตอบว่า “ท่านอ๋องบอกว่าต้นพุทราบดบังหน้าต่าง จึงสั่งคนย้ายไปด้านหลังลาน ตอนนี้กำลังออกผลพอดี ท่านอยากทานไหม? ข้าน้อยสั่งคนไปเด็ดมาให้ท่านดีไหม?”

“ก็ดี ตอนนี้เป็นช่วงที่พุทรากำลังหวาน วันนี้ในครัวซื้อเนื้อมาเท่าไหร่หรือ?”

“เนื้อ? ท่านอยากทานเนื้ออะไร?”

“ไม่เป็นไร ขอให้เป็นเนื้อก็พอ”

พ่อบ้านชราพูดขึ้นว่า “ได้เลย ข้าน้อยจะสั่งคนไปทำให้ท่าน เนื้อวันนี้สดใหม่อย่างมาก”

“เยอะไหม?”ชายาเฟิงอันถามขึ้น

พ่อบ้านชราหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “อย่างอื่นไม่รับปาก แต่เนื้อพอแน่นอน มื้อหลักในจวนวันละสองมื้อ ทหารจวนรวมทั้งพวกข้าน้อย มากกว่าสองร้อยคน จะไม่เตรียมเนื้อไว้มากหน่อยได้หรือ? สองสามร้อยครึ่งโลมีแน่นอน”

ชายาเฟิงอันพูดขึ้นว่า “ขนมาให้หมด ทำความสะอาดพื้นให้สะอาด แล้วเอาเนื้อทิ้งบนพื้น”

พ่อบ้านชราอึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “คือ….เพื่ออะไรหรือ? เอาเนื้อทิ้งบนพื้น ใคร…ใครกิน?”

“ไปจัดการ”ชายาเฟิงอัน วางถ้วยน้ำชาที่แกว่งไว้บนโต๊ะแล้วเคาะอย่างแรง พ่อบ้านชราตกอกตกใจหมด ไม่กล้าถามอีก รีบไปทำตามที่นางสั่ง

ขนเนื้อมาแล้ว ตามคำสั่งของชายาเฟิงอัน เนื้อสองสามร้อยครึ่งโลถูกทิ้งบนพื้นทั้งหมด