บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 805 เจ้ากับพ่อของเจ้าแตกต่างกันยังไง

ข้ารับใช้ยกสุราเข้ามาให้อย่างสั่นเทา หลังจากวางไว้บนโต๊ะแล้วก็รีบถอยออกไป

ชายาเฟิงอันรินสุราด้วยตนเอง รินสองแก้ว จากนั้นก็ล้วงเอาขวดเล็กขวดหนึ่งออกมาจากในกระเป๋าแขนเสื้อ รินน้ำสีแดงออกมาจากในขวดเล็กน้อย ใส่ลงไปในแก้วสุรา แล้วก็ยกแก้วสุราขึ้นมาแกว่งหลายทีแล้วค่อยวางลง

“ดื่มเสีย”นางพูดกับอ๋องชินเป่าอย่างเรียบเฉย

ในที่สุดหางตาของอ๋องชินเป่า ก็เผยให้เห็นถึงความเกลียดชัง พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าต้องการฆ่าข้า?”

“ชีวิตของเจ้าข้าเป็นคนเก็บกลับมา ข้าจะเก็บคืนไม่ได้หรือ?”ชายาเฟิงอันถามขึ้น

อ๋องชินเป่าโกรธจนตาแดงแตกสลาย พร้อมพูดขึ้นว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ แล้วช่วยข้าไว้ตั้งแต่แรกทำไม?”

“ตอนนั้นที่ช่วยเป็นอารมณ์ชั่ววูบ วันนี้ที่ฆ่าเจ้าเพราะถูกกดดันจากสถานการณ์ นี่ล้วนเป็นเพราะเจ้าหาเรื่องเอง ดื่มลงไป”

อ๋องชินเป่ากำหมัด แววตาเศร้าสร้อยมองดูชายาเฟิงอันที่ดูอิ่มเอมใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “ดังนั้น ทุกอย่างล้วนเป็นแผนร้ายจริงหรือ?”

ชายาเฟิงอัน พูดขึ้นด้วยสีหน้าไม่แสดงอารมณ์ใดๆว่า “ในเมื่อเจ้ามั่นใจ ยังจะถามอีกทำไม? สุรานี้ เจ้าดื่มหรือไม่? หากเจ้าดื่มลงไป ฮ่องเต้ฮุยจงกับแผนที่ทางการทหารก็จะไม่มีวันหาพบ ถือว่าเป็นการได้แก้แค้นแล้ว งั้นชีวิตนี้ก็คืนให้กับข้า เป็นอย่างไร?”

อ๋องชินเป่ามองดูสุราแก้วนั้น แววตาเหลือบมองดู หลากหลายอารมณ์ซับซ้อนวาบหวามขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ ยังไม่ถือว่าล้างแค้น ข้ายังไม่ได้ฆ่าศัตรู”

“ข้าจะช่วยเจ้าฆ่าเขา เจ้าตายอย่างวางใจได้เลย”

aaaa

อ๋องชินเป่าหัวเราะเยาะ พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าจะฆ่าเขา? เจ้าคิดว่าข้าจะเชื่อหรือ?”

“เชื่อหรือไม่เชื่อก็ตาม สุราแก้วนี้เจ้าต้องดื่มลงไป เจ้าไม่ดื่ม ข้าก็มีวิธีทำให้เจ้าดื่ม เจ้ารู้ดี”

แววตาอ๋องชินเป่ามืดมน รู้สึกเจ็บแปลบตรงกลางอก ประโยคนี้ คุ้นเคยแค่ไหน?

ตอนเด็กเขาป่วย ไม่ยอมดื่มยา นางก็มักพูดเช่นนี้ แต่ตอนนั้น เบื้องหลังการข่มขู่บังคับของนาง ล้วนเต็มไปด้วยความรักใคร่ ตอนนี้…. กลับเป็นการต้องการชีวิตของเขาอย่างโหดเหี้ยม

“ไม่ต้องช่วยชีวิตข้าในตอนนั้นยังดีกว่า”เขาพูดขึ้นอย่างโมโห

“ใช่ ข้าก็เสียใจ ที่กระทำผิดไป” ชายาเฟิงอันถอนหายใจ จ้องมองดูเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “โชคดี ที่ตอนนี้ก็ยังไม่สาย สามารถกำจัดสิ่งชั่ว ให้กลับมาสู่เส้นทางที่ถูกต้อง เจ้าตายไปแล้ว ทุกอย่างกลับไปเป็นเหมือนเดิม ข้าสามารถคิดว่าไม่เคยช่วยชีวิตเจ้า ไม่เคยเลี้ยงดูเจ้า ความสัมพันธ์ระหว่างเราสิ้นสุดขาดกันตรงนี้”

สีหน้าอ๋องชินเป่าขาวซีด ถ้อยคำเหล่านี้เหมือนดั่งลูกศรอาบยาพิษ แทงทะลุหัวใจของเขา ไมตรีจิตระหว่างน้องชายสามีและพี่สะใภ้ในสี่สิบปีนี้ สำคัญยิ่งกว่าแต่แรกแล้ว นางกลับพูดว่าเสียใจ? งั้นสี่สิบกว่าปีมานี้เป็นเพียงความหน้าซื่อใจคดจริงหรือ?

ในใจเจ็บปวดทรมานอย่างที่สุด เขาก็พรวดลุกขึ้นมาเตะเก้าอี้ด้านข้างของเขา พูดขึ้นอย่างโมโหว่า “เจ้าหุบปาก”

เก้าอี้ตัวนั้นลอยขึ้นมา แล้วก็มุ่งไปกระแทกชายาเฟิงอัน

aaa

เดิมเขาเพียงแค่อยากระบายอารมณ์ ไม่ได้คิดที่จะทำร้ายพระชายา เก้าอี้กระแทกโดนมือของชายาเฟิงอัน บนหลังมือมองเห็นเป็นรอยแดงช้ำ หนังตรงนิ้วมือถลอก มีเลือดไหลซึมออกมา

อ๋องชินเป่านิ่งอึ้ง แลดูทำอะไรไม่ถูกขึ้นมาในทันใด จ้องมองดูบาดแผลเล็กน้อยนั่น ท่าทีตื่นตระหนก พูดพึมพำขึ้นว่า “ข้า….ข้าไม่ได้ตั้งใจ”

ชายาเฟิงอันหยิบผ้าเช็ดมือออกมา เช็ดเลือดบนหลังมือ มองดูเขา พร้อมพูดขึ้นด้วยแววตาที่เจ็บปวดว่า “ไม่เป็นไร เรื่องที่เจ้ากระทำไว้ ทำให้เจ็บแค่นี้หรือ? ต่อให้เอามีดมาแทงตรงหัวใจข้า ก็ไม่เคยเจ็บปวดขนาดนี้ ไมตรีจิตระหว่างเจ้ากับข้า นับตั้งแต่ข้าช่วยชีวิตเจ้ากลับมา เลี้ยงดูเจ้าเติบโต เห็นเจ้าเป็นลูกชายตั้งแต่แรก แต่เจ้ากลับยอมที่จะฟังคนอื่น ไม่เชื่อสิ่งที่ข้าพูดกับเจ้า แสดงว่าในใจของเจ้า ข้าที่เป็นพี่สะใภ้คนนี้ ไม่มีค่าคู่ควรที่จะพูดถึง”

“ไม่ใช่เช่นนี้……” เขาพูดขึ้นอย่างยากลำบากว่า “ข้าไม่ได้ตั้งใจทำร้ายเจ้า”

ชายาเฟิงอันมองดูเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “ดื่มสุราแก้วนี้เถอะ ระหว่างเราจะได้ขาดกัน ทุกอย่างขอให้เป็นไปตามอย่างที่เจ้าหวัง ชีวิตของเจ้านี้รักษาไว้ไม่ได้แล้ว หากจะส่งเจ้าไปยังเครื่องประหาร ให้ข้าจัดการกับเจ้าด้วยมือข้าเองดีกว่า”

“ความแค้นของข้าไม่จำเป็น…..” อ๋องชินเป่าพูดขึ้นด้วยสีหน้าน่าเวทนาว่า “พี่สะใภ้ รอเมื่อข้าได้แก้แค้นแล้ว ข้าจะจัดการกับชีวิตของข้านี้ด้วยตนเอง ถือเป็นการทดแทนบุญคุณที่ท่านเคยช่วยชีวิตข้าในตอนนั้น”

ชายาเฟิงอันพูดขึ้นด้วยท่าทีแข็งกร้าวว่า “ขโมยแผนที่ทางการทหาร ขุดสุสานฮ่องเต้ฮุยจง เอากระดูกของเขาไป เจ้าได้ล้างแค้นแล้ว เจ้าฆ่าพี่ใหญ่ของเจ้าไม่ได้ เจ้าฆ่าเขา ถือเป็นการฆ่าพ่อฆ่าพี่ชาย ดังนั้น พอแค่นี้เถอะ เจ้าตายไปแล้ว แผนที่ทางการทหารก็ตามกลับมาไม่ได้อีก ถือเป็นการล้างแค้นอย่างใหญ่หลวงแล้ว”

นางยกแก้วสุรานั่นขึ้นมา มองดูเขา พร้อมพูดขึ้นด้วยแววตาที่ไม่สามารถซ่อนความเจ็บปวดไว้ได้ว่า “ข้าเลี้ยงเจ้าจนเติบโตมา ข้าอบรมสั่งสอนเจ้า ความผิดเช่นนี้ที่เจ้ากระทำในวันนี้ ข้าไม่โทษคนอื่น สุราแก้วนี้หากเจ้าไม่ดี งั้นข้าดื่มเอง เจ้าเลือกเองเถอะ เจ้าตาย หรือให้ข้าตาย”

นางยกแก้วสุรามาถึงริมฝีปาก น้ำตาร่วงไหลลง จ้องมองดูเขาอย่างแน่วแน่

“ไม่ ไม่….” อ๋องชินเป่าตื่นตกใจขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นด้วยแววตาที่เจ็บปวดว่า “ทำไมท่านจะต้องบีบบังคับข้าเช่นนี้?”

ชายาเฟิงอันถอนหายใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “ได้ เจ้าไม่ดื่ม งั้นข้าดื่มเอง”

นางเงยหัวขึ้น แล้วก็ยกเหล้าเข้าไปในปาก

ทันใดนั้นอ๋องชินเป่า แย่งสุราไป ในที่สุดน้ำตาก็ร่วงไหลอย่างอดทนไม่ไหว พร้อมพูดขึ้นอย่างเศร้าโศกว่า “ได้ ได้ ข้าดื่ม ชีวิตนี้ของข้าท่านเป็นคนช่วยมา ท่านจะให้ข้าตาย ข้าจะไม่ตายไม่ได้ ข้าดื่ม”

เขาดื่มสุราไปทีเดียวทั้งหมด โยนแก้วกระแทกลงพื้น แตกกระจายเป็นชิ้นๆ กระเด็นไปบนชายกระโปรงชายาเฟิงอัน

เขาเซไปสองก้าว สุดท้ายก็คุกเข่าอยู่ตรงหน้าชายาเฟิงอัน พร้อมพูดขึ้นด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวังว่า “ท่านพอใจหรือยัง?”

ชายาเฟิงอันยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้กับเขา จ้องมองดูเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “ยังจำตอนเด็กได้ไหม พี่สะใภ้มักจะเล่านิทานเรื่องหนึ่งให้เจ้าฟัง?”

เขาตอบด้วยสีหน้าเหมือนขี้เถ้าว่า “จำได้”

เช็ดไปเรื่อยแปบหนึ่ง รอยาพิษออกฤทธิ์ ในสมองกลับยังติดอยู่ในความทรงจำ พร้อมพูดขึ้นว่า “มีสัตว์ประหลาดหนึ่งตัว เขาอยู่เพื่อกินเด็กที่กระทำผิดโดยเฉพาะ สัตว์ประหลาดตัวนี้มาหมอบอยู่ข้างนอกทุกคืน รอเมื่อพ่อโยนเด็กที่กระทำผิดคนนี้ออกไป สัตว์ประหลาดที่หมอบรออยู่ข้างนอก ก็จะฆ่าเด็กแล้วก็กิน ทุกครั้งที่ข้ากระทำผิด ท่านพูดตลอดว่าจะไม่โยนข้าออกไปให้สัตว์ประหลาดกิน ท่านพูดว่ามีแม่คอยปกป้องลูก ก็จะสามารถหลุดพ้นจากปากกว้างของสัตว์ประหลาด แต่แม่ทุกคน สามารถปกป้องลูกได้เพียงสามครั้ง ดังนั้นเมื่อลูกกระทำผิด มีครั้งแรกได้ มีครั้งที่สองได้ แต่จะมีครั้งที่สามไม่ได้”

“นิทานเรื่องนี้ เจ้าเชื่อไหม?” นางถามขึ้น

ริมฝีปากอ๋องชินเป่าสั่นเทา เหมือนยังเป็นเด็กในตอนนั้นที่กระทำผิดแล้วคุกเข่าอยู่ตรงหน้าของนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “เดิมข้าไม่เชื่อ ตอนนี้เชื่อแล้ว สัตว์ประหลาดตัวนั้นก็คือท่าน ตอนนั้นท่านให้อภัยที่ข้ากระทำผิดหลายครั้ง ตอนนี้กลับไม่สามารถที่จะให้อภัยได้แล้ว แต่ตอนนี้ ข้ากระทำผิดแล้วจริงหรือ? ข้าเพียงแค่อยากล้างแค้น”

ฝ่ามือตบลงบนใบหน้าของเขาอย่างแรง ชายาเฟิงอันทั้งโกรธทั้งเจ็บปวด พูดขึ้นด้วยเสียงเคร่งขรึมว่า “ล้างแค้น เจ้าขายประเทศชาติ เพื่อล้างแค้น เจ้าสมรู้ร่วมคิดกับท่านชายหงเย่ของเซียนเปย เจ้าเคยคิดไหม เมื่อเซียนเปยได้แผนที่ทางการทหารไป แล้วใช้อาวุธพวกนั้นมาต่อสู้กับเป่ยถัง เจ้าจะทำร้ายประชาชนมากมายขนาดไหน? เจ้าทำทำแบบนี้ แล้วจะแตกต่างอะไรกับพ่อของเจ้า? ตอนนั้นเขาร่วมมือกับศัตรู ทำลายชีวิตของประชาชนแคว้นต้าโจวกว่าร้อยพันคน ก็เพราะเหตุนี้ฮ่องเต้องค์ก่อนจึงได้มีราชโองการ ตัดหัวทั้งตระกูล ตอนนั้นข้าปิดบังเจ้า เพียงแค่บอกเจ้าว่าเขามีความทะเยอทะยานที่จะแย่งชิงตำแหน่งองค์ชายรัชทายาท กลับไม่เคยบอกเจ้าว่า เขาร่วมมือกับศัตรูทำลายขายชาติ คร่า ชีวิตประชาชนตามชายแดนกว่าพันชีวิต”