บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 830 เสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้

เจ้าหน้าที่คุมตัวอ๋องชินเป่าขึ้นมา หลังจากเข้าห้องแล้ว หยู่เหวินเห้าก็ไล่พวกเขาออกไป เฝ้ารักษาอยู่ไกลๆ ไม่จำเป็นต้องอยู่หน้าประตู

อ๋องชินเป่ารู้สึกเกินคาดต่อการกระทำรอบนี้ของเขา เหลือบตาที่ไร้ชีวิตชีวาดูเขา “ที่ข้าต้องการพูด ล้วนพูดไปหมดแล้ว รายชื่อก็ให้เจ้าหมดแล้ว ไม่มีอะไรจะสารภาพบรรยายได้แล้วจริงๆ เจ้าไม่จำเป็นต้องเปลืองแรง ยังไงก็รีบไปไล่ตรวจสอบเถอะ หาแผนที่ทางการทหารกลับมาเป็นสิ่งสำคัญ”

หยู่เหวินเห้ามือท่าทางเชื้อเชิญ กล่าวอย่างอบอุ่น: “มีคนตรวจสอบแล้ว ข้าไม่จำเป็นต้องออกโรง คืนนี้มีลม หนาวเย็นมากแล้ว ตั้งแต่หลังจากที่ท่านชายาเฟิงอันออกจากเมืองหลวง ท่านก็ไม่เคยกินดีๆสักมื้อ คืนนี้พวกเราสองคนดื่มสักแก้ว เรื่องอะไรก็ยกออกไปไม่ยุ่งไม่สนใจ”

อ๋องชินเป่าชำเลืองมองเขา เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง “ไม่ใช่เพื่อถาม?”

“ท่านเต็มใจพูดก็พูด ไม่เต็มใจพูดก็กินดื่มอย่างเดียว ข้าไม่บังคับท่าน” หยู่เหวินเห้ากล่าว

เห็นเขายังลังเล หยู่เหวินเห้านั่งลงเองก่อน แหงนหน้ามองเขา เผยรอยยิ้มเล็กน้อยออกมา “เมื่อก่อนข้าอิจฉาเสด็จปู่เล็กเป็นพิเศษ รวมความร่ำรวยในโลกมนุษย์ ว่างๆสบายๆตัว สำหรับท่านแล้ว เรื่องที่น่ากลุ้มใจที่สุดในโลกหล้า ก็แค่เลี้ยงนกแล้วป่วย ชอบวัตถุโบราณแต่ซื้อไม่ได้ ใช่หรือไม่?”

อ๋องชินเป่านั่งลงเงียบๆ ในตาปรากฏความเศร้าโศกหลั่งไหลออกมาจางๆ

หยู่เหวินเห้าช่วยเขารินเหล้า “เหล้านี้อาจจะไม่ได้ดีเท่าในจวนของท่าน ถูๆไถไปสักหน่อยเถอะ”

“ในจวนของข้า?” อ๋องชินเป่าหัวเราะเยาะ “ข้าตอนนี้ข้ามีจวนอยู่หรือ? ตกเป็นนักโทษชั้นต่ำ รัชทายาทอย่าพูดวาจาประชดประชันเช่นนี้เลย”

“พลั้งปาก!” หยู่เหวินเห้าหัวเราะแล้วยกแก้ว “ข้าทำโทษตัวเองแก้วหนึ่ง”

เขาเงยหน้าขึ้น อึกเดียวดื่มเหล้าหมดหนึ่งแก้ว เหมือนกับชายรูปร่างใหญ่มุทะลุดุดันที่ไม่กล้าพูดจาเช่นนั้น กล่าวอย่างทอดถอนใจ: “นึกถึงตอนชายาเฟิงอันจากไป พยายามเช็ดน้ำตาถึงที่สุด ทำให้คนรู้สึกเป็นทุกข์ใจ นางทำใจจากไปไม่ได้ แต่ก็ไม่ไปไม่ได้ จนปัญญาเป็นอย่างมาก”

อ๋องชินเป่าจ้องมองเขา “เจ้าอยากพูดอะไร?”

“พูดเพ้อเจ้อไม่กี่ประโยค อย่าได้ถือสา” หยู่เหวินเห้ามองดูแก้วเหล้าของเขา “เสด็จปู่เล็กเชิญดื่มสิพ่ะย่ะค่ะ”

อ๋องชินเป่ากล่าว: “เจ้ามีอะไรจะพูดก็พูด อย่าทำเป็นเล่นลูกไม้อยู่ที่นี่ ข้าไม่หลงกล อาหารเหล้าเลี้ยงแขกนี้ข้าก็ไม่เต็มใจกิน”

หยู่เหวินเห้าไม่รีบร้อน เพียงแค่เทเหล้าให้ตัวเองลูกเดียว ดื่มติดกันห้าแก้ว บนใบหน้าย้อมไปด้วยความมึนเมาสองสามระดับ จึงค่อยๆวางแก้วเหล้าลง เมื่อเงยหน้าขึ้น ในตามีประกายความเฉียบคมแวบผ่านทันที “อันที่จริงท่านปิดบังคนผู้หนึ่งไว้”

อ๋องชินเป่าอารมณ์เสียเล็กน้อย “ข้าไม่มีปิดบังแล้ว เจ้าเชื่อก็เชื่อ ไม่เชื่อข้าก็จนปัญญา”

หยู่เหวินเห้าจับจ้องใบหน้าที่โกรธเคืองของเขา แต่กลับหัวเราะขึ้นมาช้าๆ “เสด็จปู่เล็กอย่าร้อนใจ คำพูดนี้ไม่ใช่ข้าที่พูด เป็นขุนนางในราชสำนักที่พูด”

“พวกเขาพูดเพ้อเจ้อทั้งสิ้น หรือว่าก็มีคนที่เชื่องั้นหรือ? อ๋องชินเป่าเบือนหน้า กล่าวอย่างเย็นชา

หยู่เหวินเห้ายักไหล่ “มีคนในราชสำนักเชื่อ และมีคนที่ไม่เชื่อ อย่างไรเสีย เสด็จปู่เฟิงอันก็ออกจากเมืองหลวงไปหลายปีแล้ว ใครจะเชื่อว่าพวกเขาสามีภรรยามีความคิดจะก่อการกบฏ?”

อ๋องชินเป่าลุกขึ้นอย่างฉับพลัน ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ “เจ้าพูดเพ้อเจ้ออะไร? เรื่องนี้เกี่ยวข้องอะไรกับพวกเขา? ก่อนเกิดเรื่องพวกเขาไม่รู้โดยสิ้นเชิง เป็นผู้ใด? เป็นผู้ใดที่พูด? ดูซิข้าจะฉีกปากเขาให้ย่อยยับ!”

ดวงตาของหยู่เหวินเห้ากวาดมองเข้าไป “มีคนมากมายในราชสำนักคาดคะเนสิ่งนี้ จนกระทั่งมีคนกราบบังคมทูลแล้ว ต้องการตรวจสอบพวกเขาสามีภรรยาอย่างถึงที่สุด”

“เพ้อเจ้อทั้งสิ้น เพ้อเจ้อทั้งสิ้น!” อ๋องชินเป่าเท้าหนึ่งถีบโต๊ะพลิกคว่ำ โกรธจนร่างกายสั่นเทา “นี่คือการใส่ร้าย คือการลอบกัด การป้ายสี!” โต๊ะพลิกคว่ำ อาหารกระจายเต็มพื้น อ๋องชินเป่าดวงตาแดงก่ำ จ้องมองหยู่เหวินเห้าด้วยความเดือดดาลเป็นที่สุด

หยู่เหวินเห้าลุกขึ้นเอาเก้าอี้ที่ตัวเองทำขยับไปด้านหลัง แล้วนั่งลงมองดูเขาอีก “เป็นการใส่ร้ายก็ดี เป็นการลอบกัดก็ดี โดยสรุปทุกๆเรื่องที่ท่านทำ ล้วนมีความเป็นไปได้ที่จะเป็นตัวแทนของพวกเขา พวกเขาออกจากเมืองหลวง ก็เพราะคำพูดคำเล่าลือเหล่านี้โหมกระหน่ำทุกวี่ทุกวัน กลัวเพียงอย่างเดียวว่าจะก่อตัวเป็นความปั่นป่วนโกลาหลยกใหญ่ ดังนั้นจึงได้ออกจากเมืองหลวงไปในเวลานี้ หากว่าไม่มีการอธิบายที่สมเหตุสมผล เช่นนั้นในสถานการณ์ที่ทำให้เกิดความน่าสงสัยเช่นนี้ พวกเขาจะชำระล้างความบริสุทธิ์ไม่ได้ตลอดไป คาดว่าก็คงไม่สามารถกลับเมืองหลวงได้อีกนิรันดร์”

อ๋องชินเป่ากล่าวด้วยสีหน้าเฉียบขาด: “เจ้าไปตรวจสอบสิ หรือว่าเจ้าก็ไม่เชื่อพวกเขางั้นหรือ?”

หยู่เหวินเห้ากล่าวอย่างราบเรียบ: “ข้าเชื่อจะมีประโยชน์อะไร? เสด็จพ่อเชื่อก็ไร้ประโยชน์น่ะ แม้ว่าจะออกพระราชโองการ ไม่อนุญาตให้ทุกคนวิพากษ์วิจารณ์ แต่พระราชโองการสามารถห้ามใจคนได้หรือ? ห้ามปากของประชาชนในเมืองหลวงได้หรือ?”

อ๋องชินเป่าหายใจหอบ เหมือนสัตว์ป่าที่บาดเจ็บตัวหนึ่ง ตั้งแต่เข้าคุกถึงตอนนี้ ก็ไม่เห็นเขาร้อนรนเช่นนี้มาก่อน

หยู่เหวินเห้ามองดูเขา “ดังนั้น คนที่ทำร้ายลู่หยวนคือท่านพี่สี่ ใช่ไหม?”

หว่างคิ้วของอ๋องชินเป่ากระตุกเล็กน้อย หลบตาครู่หนึ่ง “เพ้อเจ้อ!”

หยู่เหวินเห้าเอ่ยถาม: “ข้าไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมท่านถึงได้ต้องการปกป้องท่านพี่สี่ เขากับท่านมีการตกลงอะไรร่วมกัน? ในเมื่อท่านก็ยอมรับโทษทัณฑ์ความผิดแล้ว ทำไมยังต้องการปกป้องเขาอีก?”

อ๋องชินเป่ายืนอย่างเดียวดาย เงาร่างที่ผอมสูงถูกทอดยาวบนกำแพง ใบหน้ากลัดกลุ้ม ไม่เอ่ยวาจาใด

หยู่เหวินเห้ารู้ว่านี่เท่ากับการยอมรับโดยนัยแล้ว ท่านพี่สี่วนเข้ามาในเรื่องนี้จริงๆ

แต่ว่า ไม่ได้รับคำพูดที่แน่นอนของเขา แม้ว่าจะรู้ก็ไร้ประโยชน์ ไม่มีหลักฐานก็จับกุมเขาไม่ได้”

“อันที่จริงท่านรู้ว่าแผนที่ทางการทหารตกอยู่ในมือของท่านพี่สี่ ใช่หรือไม่?” หยู่เหวินเห้าค่อนข้างควบคุมอารมณ์โกรธไม่ได้แล้ว “แผนที่ทางการทหารเป็นเรื่องที่สำคัญมาก เกี่ยวข้องกับชะตาชีวิตทุกขณะของเป่ยถังของข้า ถึงตอนนี้ ท่านยังต้องการปกป้องเขาอีกหรือ? เขาเอื้อประโยชน์อะไรให้ท่านกันแน่? เพื่อเขา ท่านต้องการทำให้ชายาเฟิงอันตกอยู่ในความไม่ซื่อสัตย์ภักดีหรือ? ท่านยังต้องการทำให้นางถูกผู้คนด่าอย่างเจ็บแสบไปถูกกระดูกสันหลังในยามที่ใกล้จะแก่ชราว่านางมีความคิดก่อการกบฏอีก?”

สีหน้าของอ๋องชินเป่าเปลี่ยนไปมาก ดวงตาก็สว่างสลัวไม่แน่นอน รู้สึกใจหวิวอยู่นาน ถึงถอนหายใจอย่างหนักหน่วงเฮือกหนึ่ง “คืนนั้นในตรอกเขาได้ประมือกันกับข้าจริงๆ แต่วิชาตัวเบาของเขาสู้ข้าไม่ได้ ข้าหนีไปก่อนแย่งม้าแล้วจากไป หลังจากนั้นเขาได้เคยทำร้ายลู่หยวนหรือไม่ข้าไม่รู้ เขาไม่ได้ไล่ตามมา”

“เช่นนั้นทำไมท่านต้องปิดบังเรื่องนี้?” หยู่เหวินเห้าเอ่ยถาม

อ๋องชินเป่าหัวเราะอย่างเย็นชา “ไม่ใช่ข้ามีใจจะปิดบัง แต่เพราะบอกเรื่องนี้ออกไปพวกเจ้าก็ไม่มีวิธีสืบความจริง อาศัยเพียงคำสารภาพของข้าก็สามารถพิสูจน์ได้ว่าแผนที่ทางการทหารอยู่ในมือของเขาแล้วงั้นหรือ? ในจวนของข้าต้องมีคนของเขาเป็นแน่ แต่คนเหล่านั้นจะไม่หักหลังเขา จะทำเพียงหันกลับมากัดข้าทีหนึ่ง ดังนั้นข้าเสนอเขาออกมา ก็ไม่ได้รับประโยชน์สักน้อย ถึงเวลากลับตัดสินโทษของการลอบกัดอ๋องชินให้ข้าเพิ่มอีกหนึ่ง ยังต้องพัวพันกับคนในครอบครัวของข้าอีก”

“เขาเคยข่มขู่คนในครอบครัวของท่าน?” สีหน้าของหยู่เหวินเห้าเย็นยะเยือกทันที

อ๋องชินเป่ากล่าว: “ระหว่างที่ข้าถูกกักบริเวณในจวน ความจริงมีคนผู้หนึ่งส่งจดหมายมา ถ้าหากปรารถนาให้คนในครอบครัวของข้าปลอดภัยสงบสุขอายุยืนยาว รู้ว่าอะไรควรพูดอะไรไม่ควรพูดดีที่สุด นอกจากเขา ยังจะมีผู้ใดข่มขู่ข้าได้อีก?”

เขาพูดจบ มองดูหยู่เหวินเห้าแล้วหัวเราะเยาะ “แม้ว่าจะบอกเจ้าแล้ว เจ้าจะทำอย่างไรได้? มีหลักฐานอะไรจับกุมตัวเขาหรือ? หรือว่าไม่มีวิธีจะทำอะไรได้?” ฮ่องเต้มีทรงมีพระเมตตาเกินไป คิดถึงเลือดเนื้อความสัมพันธ์ในครอบครัวเกินไปนัก อันที่จริงหลังจากแต่งตั้งเจ้าเป็นรัชทายาทแล้ว ก็ควรยึดอำนาจของอ๋องชินคนอื่นๆ นี่ถึงจะเป็นวิธีการทำให้ประเทศมีเสถียรภาพที่ดีที่สุด เสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้ไงล่ะ”