บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 851 รู้หรือไม่ว่าข้ากลัวอะไร

หยวนชิงหลิงพูดว่า “ใช้ขยายหลอดลม ประเดี๋ยวก็รู้ว่าเป็นของดี นอนลงก่อน ข้าจะทำการตรวจให้ท่าน”

ไท่ซ่างหวงเอ่ยด้วยเสียงพึมพำว่า “เจ้าน่ะไม่มีของที่ไม่ดีอยู่แล้ว”

แต่ว่า ก็ยังคงนอนลงอย่างเชื่อฟัง ฉางกงกงเห็นนางหยิบเครื่องฟังเสียงหัวใจออกมา จึงได้เดินเข้าไปเลิกผ้าห่มให้กับไท่ซ่างหวง “จะฟังเสียงหัวใจเต้นแล้วหรือ”

“ฟังการเต้นของหัวใจ แล้วก็ฟังเสียงปอดเสียหน่อย”หยวนชิงหลิงใส่เครื่องฟังเสียงหัวใจไว้ที่ข้างหู แนบที่ฟังไปที่หน้าอกฟังอยู่ชั่วครู่ “หมุนตัว หันหลังให้ข้า”

ไท่ซ่างหวงให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี หมุนตัวหันร่างไปอีกฝั่ง ให้นางได้แนบเครื่องฟังไปที่หลังและฟังอยู่ชั่วครู่ ในปากยังไม่หยุดบ่นพึมพำ “อาการดีกว่าสองวันก่อนมากแล้ว แต่หอบหายใจแรงมาก เจ้าแค่ฟังเสียงอย่างเดียวก็รู้แล้วหรือ ต้องการจะดูบันทึกประจำวันของหมอหลวง……”

“หายใจ หายใจเข้าลึกๆ”หยวนชิงหลิงตัดบทเขา

ไท่ซ่างหวงรีบหยุดคำพูดแล้วก็ทำตามสิ่งที่นางพูดทันที หายใจเข้าลึกๆแล้วก็กลั้นลมหายใจเอาไว้

“ผ่อนลมหายใจออก”

“ใช้แรงทั้งหมดที่มีสูดลมหายใจเข้า…… ดี หายใจออก……”

“ฉางกงกง ไปเอากระดาษมาให้ข้าสองแผ่น ”หยวนชิงหลิงเก็บเครื่องฟังเสียงหัวใจ หันหน้ากลับไปพูดกับฉางกงกง

ฉางกงกงรีบไปหยิบเอากระดาษอย่างดีมาสองแผ่นยื่นให้กับหยวนชิงหลิง “ต้องเตรียมแท่นหมึกและพู่กันหรือไม่”

“ไม่ต้อง ท่านประคองไท่ซ่างหวงให้ลุกขึ้น”หยวนชิงหลิงพูด

ไท่ซ่างหวงเอ่ยอย่างไม่พอใจว่า “ประเดี๋ยวนอนลงประเดี๋ยวก็ลุกขึ้น จะพักสักหน่อยไม่ได้หรืออย่างไร”

“ตาเฒ่าหุบปาก”หยวนชิงหลิงวางเครื่องฟังเสียงหัวใจไว้เรียบร้อยแล้ว หยิบเอาปรอทวัดไข้ออกมายื่นให้ฉางกงกง “รู้ว่าใช้อย่างไรใช่หรือไม่”

“รู้พ่ะย่ะค่ะ”ฉางกงกงนั้นนับได้ว่าเข้าใจวิธีการรักษาของนางอย่างถ่องแท้ รีบเอาไปยัดใส่ใต้รักแร้ของไท่ซ่างหวงทันที “ไท่ซ่างหวงหนีบไว้ดีๆอย่าให้หล่นนะพ่ะย่ะค่ะ ถ้าหล่นลงมาก็ต้องเริ่มใหม่อีกครั้ง พระชายารัชทายาทเข้มงวดมาก ”

“ของสิ่งนี้เย็นมาก”ไท่ซ่างหวงตัวสั่นสะท้านไปชั่วครู่ รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง

“ประเดี๋ยว ท่านใช้พละกำลังทั้งหมดที่มีเป่ากระดาษใบนี้”

“นี่ล้อเล่นอะไรกัน ”ไท่ซ่างหวงไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไหร่

“เชื่อฟังก็พอ”หยวนชิงหลิงนั่งลง รวดเอามือกดแขนของเขาชั่วครู่ ม้วนกระดาษใบหนึ่งเป็นแท่งวงกลม “ใช้ริมฝีปากของท่านครอบแท่งกระดาษนี้เอาไว้เหมือนตอนที่ท่านสูดดมผงยาเมื่อครู่ ใช้พละกำลังที่มากที่สุด แรงที่สุดเป่าออกมา”

ในมือของนางถือกระดาษอีกใบเอาไว้ วางไว้ตรงหน้าของกระดาษที่ถูกม้วนเป็นแท่ง อีกมือหนึ่งบีบจมูกของเขาเอาไว้ “เอาล่ะ ใช้แรงเป่า”

ไท่ซ่างหวงเป่าลมหายใจออกไป กระดาษที่อยู่ในมือหยวนชิงหลิงไม่เคลื่อนไหวเลยสักนิด

“พลังไม่พอ อีกที ”หยวนชิงหลิงพูด

เป่าอีกครั้ง คราวนี้เขาใช้แรงมากขึ้น กระดาษเคลื่อนไหวเล็กน้อย แต่ไท่ซ่างหวงนั้นไอรุนแรงมาก

“พักผ่อนสักครู่ ค่อยเอาใหม่ ”หยวนชิงหลิงพูด

ทดลองทำอย่างต่อเนื่องไปหลายครั้ง ทุกครั้งล้วนไออย่างรุนแรง สุดท้าย ไท่ซ่างหวงโมโหขึ้นมาแล้ว หอบหายใจแรงพูดว่า “ไม่……ไม่เป่าแล้ว ไม่เอาอีกแล้ว”

หยวนชิงหลิงถอนหายใจข้างในใจเงียบๆ เมื่อครู่ได้สูดดมยาแล้ว ยังหอบรุนแรงขนาดนี้

“สูดดมยาอีกครั้งเถอะ ”หยวนชิงหลิงเอายาขึ้นมา “หลังจากสูดหมดแล้ว พักผ่อนชั่วครู่ค่อยมาเป่ากันใหม่”

การตรวจวินิจฉัยทั้งหมดทั้งมวลนี้ แม้ว่าจะน่ารำคาญมาก แต่ว่าไท่ซ่างหวงก็อดทนทำทั้งหมด

ไข้ต่ำ สามสิบเจ็ดจุดสามองศา ปอดระบายอากาศไม่ดี หลังจากสูดดมยาไปสองครั้งก็ดีขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้เป็นไปอย่างที่คาดคิดเอาไว้

หยวนชิงหลิงอ่านบันทึกการรักษาประจำวันของหมอหลวงอยู่ชั่วครู่ พระที่นั่งเองก็มีหมอหลวงตามมาด้วย หยวนชิงหลิงได้เชิญมาถามอย่างละเอียดแล้ว

โรคหอบหืดนั้นไม่ตัดออกไปแล้ว เพราะหอบหืดอย่างค่อนข้างรุนแรงจริงๆ มีอาการหายใจอย่างอ่อนแรงเล็กน้อย ไม่ตัดความเป็นไปได้ที่ว่ามีอาการถุงลมโป่งพอง โรคถุงลมโป่งพองร่วมกับโรคหัวใจ นี่ค่อนข้างยากที่จะแก้ไข

ช่วงหลอดลมหลังจากให้ยาไปแล้ว อาการดีขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ดีมากอย่างที่คิด ฉะนั้นหยวนชิงหลิงจึงได้ให้ยาขยายหลอดลมต้านการอักเสบและแก้อาการหอบผ่านสายน้ำเกลือ อย่างน้อยก็สามารถทำให้เขานอนหลับสบายขึ้น

“ฉางกงกง ข้าจะมอบหมายงานท่านสักหน่อย ท่านต้องจำไว้ให้ดี ”หลังจากหยวนชิงหลิงแขวนสายน้ำเกลือเรียบร้อยแล้ว ก็พูดกับฉางกงกง

“พระชายารัชทายาทบอกมาได้เลย ”ฉางกงกงเห็นว่าตอนนี้ไท่ซ่างหวงไม่ได้หอบหายใจรุนแรงขนาดนั้นแล้ว ข้างในก็รู้สึกดีใจมาก รีบพูดขึ้น

“อย่ากินอาหารเผ็ดร้อนและมีฤทธิ์กระตุ้นเด็ดขาด ต้องอาบน้ำให้ฝูเป่าตามกำหนดเวลา แปรงขนให้เรียบร้อย อย่าให้ไท่ซ่างหวงเกิดความโมโห ยังมีอีกข้อที่สำคัญมากก็คือจำเป็นต้องเลิกบุหรี่และเหล้าอย่างเด็ดขาด จำเป็นมาก”

“เหลวไหล ”ฉางกงกงยังไม่ทันได้พูดจา ไท่ซ่างกงก็ตื่นเต้นขึ้นมาแล้ว “อายุปูนนี้แล้ว ชื่นชอบอยู่แค่สองเรื่องนี้ หลังจากห้ามแล้วก็จะมีชีวิตที่ดีขึ้นหรืออย่างไร อายุปูนนี้แล้ว ปีนี้ไม่ตายปีหน้าก็ตาย”

หยวนชิงหลิงค้อนให้เขาแวบหนึ่ง ไม่อยากจะสนใจเขา ได้แต่สั่งการฉางกงกงต่อไป “ฟังที่ข้าพูดก็พอ ตอนนี้ไปทุบทำลายกระบอกยาสูบของเขาซะ เหล้าเททิ้งหรือไม่ก็มอบให้เหล่าองครักษ์ ห้ามดื่มเหล้าแม้แต่หยดเดียว ห้ามสูบบุหรี่แม้แต่คำเดียว”

“เจ้ากล้าหรือ เจ้าจะทรยศหรืออย่างไร”ไท่ซ่างหวงได้ยินว่าจะทุบกระบอกยาสูบสุดที่รักของเขา ก็เลิกผ้าห่มขึ้นดึงเข็มออก เอ่ยอย่างตื่นเต้นว่า“ใครกล้าแตะต้องของของข้าข้าจะตัดหัวมัน”

ฉางกงกงมองหยวนชิงหลิงอย่างลำบากใจ “นี่……นี่ก็ไม่ดีเท่าไหร่กระมัง”

หยวนชิงหลิงปั้นหน้านิ่ง มองไท่ซ่างหวงด้วยสายตาเย็นชา

ไท่ซ่างหวงก็รู้สึกผิดในใจ พูดว่า “แม้เจ้าจะไม่ให้ข้าสูบแต่ก็ไม่สามารถทุบทำลายได้ กระบอกยาสูบนั่นอยู่กับข้ามานานหลายปีแล้ว สูบให้น้อยลงก็ได้แล้ว อายุก็ปูนนี้แล้ว ยังจะสูบได้อีกเท่าไหร่เชียว ”

“ท่านยังอยากจะหายจากโรคหรือไม่ ”หยวนชิงหลิงรู้สึกระอาใจอย่างที่สุด “ไม่สูบแล้วจะเป็นอย่างไร สูบแค่คำเดียวท่านก็ต้องไอไปอีกนาน คุ้มค่าหรือ”

ไท่ซ่างหวงกลอกตาขึ้น “ก็เป็นเรื่องที่ชื่นชอบยังจะคิดถึงเรื่องคุ้มค่าทำไม เสียเวลา”

“ท่านเอาแต่พูดว่าอายุมากแล้ว แต่ท่านลอดดูซิ เซียวเหยากงกับโสวฝู่ฉู่ก็อายุไล่เลี่ยกันกับท่าน ราชครู่เว่ยอายุเยอะกว่าท่านเท่าไหร่ ทุกคนต่างก็มีสุขภาพที่ดี ทำไมท่านไม่สามารถมีสุขภาพที่ดีได้ ป่วยก็ต้องรักษา รักษาหายแล้วก็ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขไปเรื่อยเปื่อย ชีวิตของท่านนอกจากบุหรี่กับเหล้าแล้ว ก็ไม่มีอย่างอื่นแล้วหรือ”

“ข้าก็แค่อยากจะมีชีวิตอยู่ตามที่ใจต้องการ คนถ้าหากมีชีวิตอยู่แต่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย ยังมีความหมายอะไรอีก”ไท่ซ่างหวงถูกต่อว่าไปชุดใหญ่ รู้สึกว่าไม่ว่าอย่างไรตัวเองก็ไร้เหตุผล จึงเลือกที่จะไม่พูดเหตุผลเสียดีกว่า “ก็แค่ความชื่นชอบเล็กน้อย ก็แค่บุหรี่คำหนึ่งกับเหล้าคำหนึ่งเท่านั้น ไม่เป็นผลเสียอะไรมาก ชาตินี้ข้าเคยทำเรื่องตามที่ใจต้องการได้กี่เรื่องกัน ”

คำพูดนี้ทำให้หัวใจของหยวนชิงหลิงเจ็บแปลบขึ้นมา น้อยมากที่ไท่ซ่างหวงจะรู้สึกเศร้าเสียใจเพราะตนเอง พูดคำนี้ออกมาได้คงจะเศร้าใจไม่น้อย

นางถอนหายใจเบาๆ “ไม่ทุบก็ได้ แต่ท่านต้องสัญญากับข้า เป็นไปได้ก็อย่าสูบ ควบคุมตัวเองดูก่อน ถ้าควบคุมไม่ไหวจริงๆ ข้าให้ท่านสูบหนึ่งคำ ได้หรือไม่”

ไท่ซ่างหวงเดิมทีได้เตรียมจะโต้แย้ง ไหนเลยจะรู้ว่านางจะประนีประนอมง่ายดายเช่นนี้ อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอึ้ง “พูดง่ายขนาดนี้เชียว”

“ใช่แล้ว ข้าพูดง่าย ท่านเชื่อฟัง พวกเราร่วมมือกัน พยายามมีชีวิตให้ได้หนึ่งร้อยปี”คิ้วของหยวนชิงหลิงโค้งขึ้น พูดยิ้มๆ

“ไม่คุ้นเคยที่เจ้าพูดจาเช่นนี้เลย ”ไท่ซ่างหวงพึมพำ ค่อยๆนอนกลับลงไป ใบหน้ายังคงแดงก่ำเพราะความตื่นเต้นเมื่อครู่

“ภายหน้าข้าจะพูดจาง่ายกว่านี้มาก”หยวนชิงหลิงพูด

ไท่ซ่างหวงกลับรู้สึกไม่เป็นสุขขึ้นมาซะแล้ว แอบเหลือบมองนางสองสามครั้ง “เจ้าคงไม่แอบไปทุบกระบอกยาสูบของข้าหรอกนะ มากที่สุดข้าก็แค่พยายามอดกลั้นเอาไว้ ”

“ดี ”หยวนชิงหลิงจัดยาเสร็จแล้วยื่นให้กับฉางกงกง “ไปเอาน้ำมา ประเดี๋ยวให้ยาทางสายน้ำเกลือเสร็จแล้วก็ให้เขากินยา”

จากนั้น นางก็มองไปทางไท่ซ่างหวง ยื่นมือออกไปกดมุมของผ้าห่มทีหนึ่ง “หลายวันมานี้ ข้าไม่ได้นอนดีๆสักคืน ฝันหลายเรื่อง รู้สึกกลัวมาก ข้าสามารถมาที่นี่ได้ ก็แทบจะสูญเสียอนาคตและชีวิตของเจ้าห้าไปแล้ว ……พูดเช่นนี้อาจจะเกินไปเสียหน่อย แต่ว่าอย่างน้อยตอนนั้นพวกเราก็ได้เตรียมใจไว้เช่นนั้น รู้หรือไม่ว่าข้ากลัวอะไร”