บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 883 ลงมือกับสตรีมีครรภ์
เมื่อพระชายาซุนเห็นนางแล้วก็พูดจากใจ “เจ้ากำลังอัตคัด ดูเจ้ากับน้องห้าสิ ใช้ชีวิตกันยังไง? เพื่อสร้างสถานที่ศึกษา ดูแลนักเรียนเหล่านั้นไว้แล้ว พวกเจ้าต้องประหยัดกินประหยัดใช้ เดิมก็ขัดสนอยู่แล้วยังต้องควักเงินให้พวกเราขนาดนี้อีก ถ้าเจ้าไม่รับไปใจข้าจะไม่เป็นสุข เอาไปเถอะ วางใจ ถึงข้าจะไม่มีเงินทองมากมาย แต่หลายปีมานี้ใช้จ่ายประหยัด ถ้ารวมเบี้ยหวัดค่าอาหารของทุกปี ค่าเช่าที่ดินที่นาแล้วก็มีไม่น้อย”
ทว่าหยวนชิงหลิงยังยืนกรานไม่รับ “เจ้าเก็บไว้ก่อนเถอะ เอาไว้เงินข้าไม่พอแล้วค่อยเอ่ยยืมจากเจ้า เช่นนี้ดีหรือไม่? เจ้าอย่าให้มากความเลย ทำจนดูไม่งาม”
“นั่นนะสิ เก็บไว้เถอะ พวกเราไม่ขาดเงินแค่นี้หรอก จริงไหม?” หรงเยว่พูด
พูดไปพูดมาก็เป็นเรื่องขอบคุณ ยัดตั๋วเงิน ยื้อยุดกว่าหนึ่งก้านธูปถึงจบ จากนั้นก็นั่งคุยกัน
“ข้าได้ยินพี่รองเจ้าบอกว่าการศึกใกล้ยุติแล้ว พวกเรายังได้เจอน้องห้าที่เมืองเม่าด้วย เขาบาดเจ็บนิดหน่อย ไม่เป็นไรมาก เอาไว้สงครามสิ้นสุดแล้วเขาว่าจะกลับมาก่อน ไม่รอทัพใหญ่ พวกเราเสียเวลาระหว่างทางอยู่นาน อีกสองสามวันเขาก็คงถึงแล้วล่ะ”
“บาดเจ็บ?” หยวนชิงหลิงตกใจ จดหมายที่เขียนส่งมาไม่เห็นเคยพูดถึง
พระชายาซุนรีบพูดปลอบ “อย่ากังวลไป เล็กน้อยเท่านั้น แค่ถูกมีดบาดที่แขนเฉยๆ หมอทหารก็บอกว่าไม่ถึงกระดูก ผิวเผินเท่านั้น อีกไม่กี่วันก็หายดีแล้ว”
หยวนชิงหลิงขมวดคิ้ว “ในเมื่อเขาบาดเจ็บก็ไม่ต้องรีบกลับมาหรอก จริงๆ เลยสิน่า”
“เขาบอกว่าอยากเจอเจ้ากับลูกไวๆ” พระชายาซุนมองท้องของนาง “แต่…ไม่เห็นเขาบอกว่าเจ้าตั้งครรภ์ เขาไม่รู้หรือ?”
“ไม่รู้!” หยวนชิงหลิงลูบท้อง “เขาออกไปรบแล้วข้าถึงรู้ว่าตั้งครรภ์ เขาสู้ศึกอยู่ข้างนอก ข้าไม่อยากบอกเขา เขาจะได้ไม่ว่อกแว่ก”
พระชายาซุนยิ้มพูด “เขาต้องดีใจตายแน่”
หยวนชิงหลิงยิ้ม “จริงสิ วันนี้อ๋องอานจะมาหรือไม่?”
“เขากล้าไม่มาหรือ?” สีหน้าพระชายาซุนเย็นชาทันที “ข้าส่งคนไปรับพระชายาอานมาแล้ว และสั่งให้คนไปแจ้งกับเขา ว่าถ้าเขาไม่มาได้เห็นดีแน่”
หยวนชิงหลิงตกใจ “เจ้าคงไม่ได้ทำอะไรพระชายาอานหรอกนะ?”
“เปล่า ตอนนี้นางกำลังพูดคุยกับฮูหยินจูกั๋วกงกับฮูหยินคนอื่นๆ อยู่ข้างนอก ข้าไม่ทำอะไรนางหรอก นางไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ข้าแค่จะแก้แค้นกับเจ้าตัวเท่านั้น” พระชายาซุนกล่าว
เมื่อนั้นหยวนชิงหลิงถึงวางใจ แล้วลุกขึ้นยืน “ข้าขอตัวไปห้องน้ำสักหน่อย ท้องไส้นี่ยุ่งยากจริงๆ อยากไปอยู่เรื่อย”
“ข้าจะไปกับเจ้า!” หรงเยว่ลุกขึ้นยืน
หยวนชิงหลิงเอามือกดบ่านางลง หัวเราะแล้วเอ่ย “ข้าแค่ไปเข้าห้องน้ำ ต้องมีคนตามไปดูแลด้วยหรือ? นั่งเถอะ เดี๋ยวเดียวก็กลับมาแล้ว”
“เรียกให้บ่าวไพร่พาเจ้าไป”
“ไม่ต้อง ข้าเคยมา รู้ว่าอยู่ที่ไหน” ว่าแล้วหยวนชิงหลิงก็เดินออกไป
ห้องโถงรับรองอยู่ใกล้กับประตูข้างของจวนอ๋องซุน ก่อนหน้านี้หยวนชิงหลิงเคยเข้าห้องน้ำที่นี่แล้ว เลี้ยวออกไปทางระเบียงก็ถึง ห้องน้ำอยู่ติดประตูข้างเอง
แขกเหรื่อกระจุกตัวอยู่ที่ด้านหน้าห้องโถง ตรงนี้จึงมีคนบางตา
นางเดินตามทางระเบียงและขณะที่กำลังจะอ้อมเข้าห้องน้ำก็เห็นประตูข้างของจวนอ๋องถูกผลักออก จากนั้นก็มีคนด้านนอกบุกเข้ามาปรากฏตรงหน้าหยวนชิงหลิงทำให้นางตกใจสะดุ้ง
แต่เมื่อสงบสติและมองให้ชัดแล้วก็หลุดหัวเราะออกมา เป็นอ๋องอานนี่เอง อ๋องอานเห็นนางก็ตกใจเช่นกัน เห็นชัดว่าเขาไม่คิดว่านางจะอยู่ที่นี่
โลกกลมที่ห้องน้ำนี่ไม่ใช่ครั้งแรกแล้ว หยวนชิงหลิงถอยหลังไปก้าวทันที มองเขาอย่างระแวดระวัง “เหตุใดพี่สี่จึงทำตัวลับๆ ล่อๆ อยู่นี่เล่า?”
แต่พออ๋องอานเห็นท้องของนางแล้ว ก็พูดชืดๆ ว่า “พระชายารัชทายาทก็ปกปิดเก่งจริงนะ”
หยวนชิงหลิงถอยหลังอีก “ท่านคิดจะทำอะไร?”
อ๋องอานวาดมือ “เจ้าอย่าเข้าใจผิด ข้าไม่ได้คิดร้ายกับเจ้า แต่ได้เจอพระชายารัชทายาทที่นี่ช่างดีจริง รบกวนพระชายารัชทายาทช่วยไปบอกชายาข้าหน่อย ว่าในจวนมีธุระให้นางรีบกลับ”
หยวนชิงหลิงพูดเรียบ “ในเมื่อพี่สี่ก็มาแล้ว ไยไม่ไปบอกเองเล่า?”
“ข้าไม่อยากเข้า วันนี้พวกเขากำลังครึกครื้น ก่อนหน้านี้ข้ากับพี่รองมีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย อย่าให้ได้ขัดแย้งกันเลย รบกวนพระชายารัชทายาทแล้ว” อ๋องอานกล่าว
“มีเรื่องเข้าใจผิดก็พูดกันให้ชัดก็เรียบร้อยแล้วไม่ใช่หรือ?” หยวนชิงหลิงย่อคำนับ “เชิญพี่สี่เถอะ ข้าจะเข้าห้องน้ำ”
อ๋องอานจ้องนางแล้วขึ้นหน้าขวางที่ปากประตูห้องน้ำ “เรื่องเล็กน้อยพระชายารัชทายาทก็ไม่ยอมช่วยหรือ?”
หยวนชิงหลิงขุ่นเคือง “ท่านหลีกไป!”
อ๋องอานก็โมโหด้วย “เจ้าก็ต้องไม่ช่วยอยู่แล้ว เพราะเจ้าอยากให้ข้าเข้าไปให้ถูกเหยียดหยาม อยากเห็นข้ากับพี่รองผิดใจกันจนตัวสั่น”
“หม่อมไม่สนใจว่าท่านจะพูดอะไร เรื่องบุญคุณความแค้นพวกท่านข้าไม่ขอยุ่งด้วย ข้าแค่อยากเข้าห้องน้ำ โปรดหลีกทางด้วย!” หยวนชิงหลิงพูดด้วยความโกรธ
อ๋องอานจ้องท้องนางแล้วพูดเยาะ “ปิดเก่งจริงๆ เลยนะ? ระวังใครหรือ? หากข้าจะลงมือกับเจ้าก็ทำไปนานแล้ว เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าแผนที่ทางการทหารนั้นเจ้าเป็นคนวาดหรือ?”
“ข้าไม่รู้ว่าท่านพูดถึงแผนที่ทางการทหารอะไร สรุปแล้วโปรดหลีกทางด้วย!” หยวนชิงหลิงแทบคลั่ง นางจะกลั้นไม่อยู่แล้ว!
ทว่าอ๋องอานยังคงยืนนิ่ง ราวกับจงใจแกล้งนาง
หยวนชิงหลิงหน้าเขียว “ช่างเถอะ ท่านก็ขวางต่อแล้วกัน”
จวนนี้ไม่ได้มีห้องน้ำห้องเดียวสักหน่อย แต่ขณะที่นางหมุนตัวก็รู้สึกหน้ามืดเวียนศีรษะขึ้นมา ในหูก็มีเสียงอื้ออึงถี่ๆ ครั้นแล้วนางก็อ่อนยวบล้มลง
อ๋องอานเห็นนางจู่ๆ ก็ล้มลงไป คิดว่านางเล่นลูกไม้ใส่ร้ายเขา “ลุกขึ้นมา อย่ามาเล่นละครนะ ข้าไม่ได้ถูกตัวเจ้าซักหน่อย”
หยวนชิงหลิงยังคงกองอยู่กับพื้น ไม่ขยับ
อ๋องอานเริ่มวิตก นั่งยองลงแล้วใช้มือผลักนาง “เจ้า…”
“ทำอะไรน่ะ?!” เสียงหรงเยว่ดังขึ้นมาจากระเบียงทางเดิน วิ่งโร่เข้ามาผลักอ๋องอานออกแล้วประคองหยวนชิงหลิง เมื่อเห็นหยวนชิงหลิงสลบไปก็เดือดพล่าน ตวาดใส่อ๋องอาน “ท่านทำอะไรนาง?!”
อ๋องอานทำหน้าขรึม “พวกเจ้าวางแผนไว้แล้วสิ? จะใส่ความข้าใช่ไหม?”
“วางแผนอะไรของท่าน?! ท่านตีนางใช่ไหม? นางกำลังตั้งครรภ์อยู่ อ๋องอาน ท่านมันใจดำอำมหิตผิดมนุษย์จริงๆ ลงมือได้แม้กระทั่งสตรีมีครรภ์!” หรงเยว่พยุงหยวนชิงหลิงแล้วตบหน้านางเบาๆ เรียกนางด้วยความร้อนรน “พี่สะใภ้ห้า! ตื่นเร็ว! ตื่นๆ!”
อ๋องอานหัวเราะเย็น “ยังจะเล่นละครอีก? เอาเข้าไป เล่นละครต่อ ข้าจะดูซิว่าเจ้าจะเล่นได้ซักกี่น้ำ!”
แต่เมื่อหางตาเขาเห็นน้ำที่ค่อยๆ ซึมออกมาจากใต้กระโปรงหยวนชิงหลิงแล้ว สีหน้าก็ค่อยๆ เปลี่ยน เริ่มตื่นตระหนก “ข้า… ข้าไม่ได้แตะตัวนางซักหน่อย นางล้มเองต่างหาก”
หรงเยว่ก็เห็นเหมือนกัน ตกใจจนหน้าซีด กรีดร้อง “สวรรค์! สวรรค์! น้ำคร่ำแตกแล้วใช่ไหม?! จะคลอดก่อนกำหนดแล้ว! ใครก็ได้มาเร็ว!”
บ่าวไพร่รีบวิ่งมาเร็วพลัน เคลื่อนย้ายหยวนชิงหลิงกันให้วุ่นวาย เมื่อพระชายาซุนเห็นสภาพนี้แล้วก็ตกใจจนใจหลุดไปอยู่ที่ตาตุ่ม “หมอ…สวรรค์! ท่านหมอ รีบเชิญท่านหมอมาเร็ว!”
แขกเหรื่อที่มางานนี้ค่อนข้างเยอะ พอรู้ว่าพระชายารัชทายาทหมดสติก็พากันเข้ามาดู แต่พอถึงห้องโถงรับรองแล้วก็เห็นหรงเยว่กำลังกระชากคอเสื้อตะคอกใส่อ๋องอานอยู่ “ข้าได้ยินว่าพวกท่านกำลังพูดถึงแผนที่ทางการทหารอะไรอยู่ ท่านจะบังคับนางเอาแผนที่ทางการทหารใช่หรือไม่? พอนางไม่ยอมให้ท่านก็จะฆ่านาง? พูดสิ ไอ้คนสารเลว!”
ครั้นแล้วหรงเยว่ซัดหมัดเข้าที่สันจมูกเขาทันที
