บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 893 ถูกดึงกลับมาอีกแล้ว

ข้าวเหนียวนั่งอย่างสงบอยู่บนโซฟา มองดูศาสตราจารย์หยวน เมื่อครู่เขายังพูดไม่หยุด แต่เห็นท่าทางที่ตื่นเต้นเช่นนี้ของคุณตา ในใจดวงน้อยๆของเขาก็มีความรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“คุณตา” ข้าวเหนียวมองดูเขาด้วยความเป็นห่วงอย่างฉับพลัน “ท่านก็ไม่กลัวว่าข้าจะเป็นตัวปลอม? ก็ซื้อของกินให้ข้าโดยไม่เสียดายแล้วหรือ?”

เสียงนี้ อ่อนนุ่มน่ารัก จิตใจของศาสตราจารย์หยวนก็ละลายตรงนั้นแล้ว ละลายจนสับสนไปหมด ทำให้น้ำตาไหลพรากจนเลือนราง

“ไม่เสียดาย ต้องการอะไรก็ไม่เสียดาย ดวงตานี้ของเธอเหมือนแม่ของเธอตอนเด็กๆทุกอย่าง” เขาลูบใบหน้าของข้าวเหนียว ตาหูจมูกปากไม่เหมือน แต่ความบริสุทธิ์ไร้เดียงสานี้กลับมีแววตาที่ชาญฉลาดทะลุออกมา เช่นเดียวกันกับแม่ของเขา

แม่ของหยวนชิงหลิงและพี่ชายของหยวนชิงหลิงคิดว่าที่บ้านเกิดเรื่องขึ้น กลับมาด้วยความรีบร้อน เข้าประตูบ้าน พี่ชายของหยวนชิงหลิงตะโกนคำหนึ่ง “คุณพ่อ เกิดอะไร……”

เขายังตะโกนไม่จบ ถูกศาสตราจารย์หยวนปิดปากลากไปอีกทางหนึ่งอย่างรวดเร็ว “ฉู่ว นอนหลับแล้ว นอนหลับแล้ว อย่าเสียงดัง”

“ใครหลับแล้ว?” พี่ชายของหยวนชิงหลิงดิ้นหลุดออกจากมือของศาสตราจารย์หยวนชะโงกหัวไปดู เห็นเพียงเด็กน้อยผู้หนึ่งที่นอนหลับสบายอยู่บนโซฟา “เอ๊ะ? ลูกบ้านไหน?”

“น้องสาวของแก ลูกชายน้องสาวของแก ชื่อหยู่เหวินเหอ ชื่อรองเหริ่นตง ชื่อเล่นข้าวเหนียว สั่งของกินมาให้เขาแล้ว กินไปกินมาก็หลับแล้ว แกดูสิ ชานมนั้นยังกินไม่หมดเลยน่ะ” ศาสตราจารย์หยวนกล่าว

พี่ชายของหยวนชิงหลิงมองดูเขาด้วยความตะลึง จากนั้นก็ลากเขาไปอีกด้านหนึ่งอย่างรวดเร็ว “พ่อ แค่เพราะเรื่องนี้พ่อเรียกให้ผมกับแม่รีบกลับมา? พ่อถูกคนหลอกแล้วละมั้ง? เด็กคนนี้ใครพามา? ขอเงินจากพ่อแล้วรึยัง?”

ตลอดทางที่แม่ของหยวนชิงหลิงกลับมาก็ตกใจจนแทบไม่ไหว กลับคิดไม่ถึงว่าเพราะเรื่องนี้ อดไม่ได้ที่จะกล่าวด้วยความโมโหเป็นอย่างมาก: “ดูคุณสิ เรื่องนี้ก็ยังจะหลงกลได้? คุณเก็บหลานตัวโตขนาดนี้มาเปล่าๆเหรอ?”

“ไม่ใช่ เป็นความจริงนะ” ศาสตราจารย์หยวนพูดชี้แจงด้วยความตื่นเต้นจนหน้าแดง

“มีหลักฐานอะไร? อาศัยคำพูดที่คนอื่นพูดกับคุณสองประโยคคุณก็เชื่อแล้ว?” แม่ของหยวนชิงหลิงโกรธจนเหลือจนทน เดินขึ้นไปมองดูเด็กคนนั้น อดไม่ได้ที่จะกล่าวด้วยความจนปัญญา: “คุณดูเขาสิตรงไหนที่เหมือนกับลูกสาวของคุณ? ตอนนี้ลูกสาวของคุณอยู่ที่ไหนคุณก็รู้สินะ? ลูกชายของเขาจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน? คุณคิดถึงลูกสาวจนบ้าไปแล้ว ใครก็เชื่อไปหมด”

ศาสตราจารย์หยวนถูกพวกเขาพูดแบบนี้ เกาศีรษะ “แต่ว่า เด็กคนนี้……พอเขามาเรียกฉันว่าคุณตา และถามถึงเรื่องของพวกเธอ เด็กคงไม่สามารถโกหกได้หรอก”

“ใครพาเขามาล่ะ?” พี่ชายของหยวนชิงหลิงขึ้นหน้าไปจับไหล่ของศาสตราจารย์หยวน ถอนใจ “คุณพ่อ พ่อก็ชั่งเชื่อคนง่ายไปจริงๆ”

ศาสตราจารย์หยวนมองดูลูกชาย ค่อนข้างสงสัย “แต่ความรู้สึกนี้ไม่ผิดแน่ เขาพูดชื่อน้องสาวของแกออกมาได้”

“น้องสาวชื่อเสียงโด่งดังขนาดนี้ ใครไม่รู้จักเธอบ้าง?” พี่ชายของหยวนชิงหลิงหลุดหัวเราะ “เอาล่ะ คุณพ่อ รีบเรียกให้คนมาพาเขากลับไปเถอะครับ ไม่รู้ว่าถูกลักพาตัวมาจากที่อื่นรึเปล่า ประเดี๋ยวจะกลายเป็นพ่อทำผิดกฎหมายเอานะครับ”

ศาสตราจารย์หยวนโบกมือ “ไม่ ไม่ใช่ เขามาเอง วันนี้เขาวิ่งออกมาจากในโรงพยาบาล ก็ไม่ใช่โรงพยาบาล คือวิ่งออกมาจากรถของหอประกอบพิธีฌาปนกิจ ทีแรกก็ประกาศว่าเสียชีวิตแล้ว ไม่รู้ว่ามีชีวิตขึ้นมาได้อย่างไร ยังวิ่งมาที่บ้านอีก”

“ตายแล้วก็มีชีวิตขึ้นมาได้อีก?” แม่ของหยวนชิงหลิงและพี่ชายของหยวนชิงหลิงอึ้งเป็นอย่างมาก นี่จะเป็นไปได้ยังไง?

“ดังนั้น แปลกประหลาดมาก เดิมทีความสามารถของน้องสาวแกก็พิสดารมาก ตอนนี้ตำรวจกำลังหาเขา ไม่เช่นนั้นพวกเธอว่าจะแจ้งความก่อนแล้วส่งกลับไปไหม?” ศาสตราจารย์หยวนรู้สึกว่าไม่สามารถทำให้กำลังตำรวจสิ้นเปลืองไปโดยเปล่าประโยชน์ได้ ต้องชี้แจงต่อคนอื่นเขา

“ไม่งั้น รอเขาตื่นมาก่อนเถอะ เดี๋ยวตำรวจมาก็ต้องทำเสียงดังจนเขาตื่น” แม่ของหยวนชิงหลิงสงสารเด็ก เห็นเด็กผู้นี้นอนหลับสบายเช่นนี้ ก็อดที่จะรบกวนให้ตื่นขึ้นมาไม่ได้

“ก็ได้!” ศาสตราจารย์หยวนกล่าว

อย่างไรเสียนี่ก็เป็นเรื่องใหญ่ ดังนั้นทุกคนล้วนเฝ้าอยู่ในบ้าน เดิมทีคิดว่าเด็กคนนี้นอนได้ชั่วโมงเดียวยังไงก็ต้องตื่นขึ้นมาแล้ว ใครจะรู้จนถึงเที่ยงคืน ก็ยังไม่ตื่นขึ้นมา

เป่ยถัง

ข้าวเหนียวลืมตาขึ้น ประทับเข้าในม่านตาก็คือใบหน้าใหญ่ๆของท่านพ่อ “ข้าวเหนียว ตื่นแล้ว? เจ้าไปถึงแล้วหรือ?”

เขาเอียงหน้ามองออกไป ซาลาเปาและทังหยวนล้วนฟื้นหมดแล้ว กำลังกินลูกชิ้นอยู่แน่ะ เขาขยี้ตา ขุ่นเคืองเล็กน้อย “ท่านพ่อ ท่านทำให้ข้าตื่นทำไมพ่ะย่ะค่ะ? ข้ากำลังดื่มชานมอยู่ทางนั้นนะพ่ะย่ะค่ะ”

“ดื่มชา?” หยู่เหวินเห้าตะลึง “เจ้าไปดื่มชาที่ไหนแล้ว? เจ้าไปถึงแล้วใช่หรือไม่? เจอคุณยายแล้วหรือ?”

“ไม่เจอคุณยาย เจอแค่คุณตา ท่านก็เรียกให้ข้าตื่นแล้ว ข้าทางนั้นก็จำเป็นต้องนอนหลับแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ข้าวเหนียวแบะปากอย่างน้อยใจเป็นที่สุด สิ่งของเหล่านั้นอร่อยเป็นอย่างมาก ล้วนไม่เคยกิน

“เจ้าเจอแล้วจริงๆหรือ?” หยู่เหวินเห้าดีอกดีใจจนเกินขีด “ดี เจ้ารีบนอน รีบนอน กลับไปอีกที บอกให้คุณตาพาเจ้าไปหาเจ้าอาวาส”

“ข้านอนไม่หลับแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ข้าวเหนียวลุกขึ้นมา เดินเข้าไปด้วยท่าทางสะลึมสะลือ “กินลูกชิ้นอยู่หรือ? ข้าก็จะกินด้วย”

ซาลาเปาและทังหยวนเงยหน้าขึ้นพร้อมกัน “ไปหาแม่นมเอาเอง”

เขาทั้งสองไปไม่ถึง กำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่น่ะ คิดไม่ถึงว่าข้าวเหนียวจะไปแล้ว จึงยิ่งอิจฉาไม่พอใจ

“รังแกน้องใช่หรือไม่?” หยู่เหวินเห้ามือหนึ่งยึดมาแล้วส่งไปให้ข้าวเหนียว หันกลับไปก็เพ่งมองอย่างตำหนิ “ไม่รู้หรือว่าน้องลำบาก? กินคำเดียวก็ต้องแย่งกับเขา ยังมีลักษณะของคนที่เป็นพี่ชายอีกหรือ?”

พูดจบ กล่าวกับข้าวเหนียวอย่างอ่อนโยน “ข้าวเหนียว รีบกิน หลังจากกินอิ่มแล้วร่างกายจะอบอุ่นก็จะรู้สึกง่วงแล้ว ง่วงแล้วก็ไปนอนทันที”

ซาลาเปาและทังหยวนเพ่งมองข้าวเหนียวอย่างดุดันแวบหนึ่ง มีพ่อขวางไว้ ไม่กล้ามีความเคลื่อนไหว ทำได้เพียงนั่งอยู่ตรงนั่งด้วยความไม่พอใจสุดๆ

ข้าวเหนียวกินไปได้สองคำก็กินไม่ลงแล้ว ผลักไปด้านหน้า ขมวดคิ้วแล้วกล่าว: “ของอะไรไม่อร่อยสุดๆ ท่านพ่อข้าจะบอกท่าน คุณตาสั่งซื้อของให้ข้า มีพิซซ่า มีชานม มีเค้ก เอร็ดอร่อยเป็นอย่างมากพ่ะย่ะค่ะ”

มองดูข้าวเหนียวที่ตัวลอยเล็กน้อย ซาลาเปาและทังหยวนอดไม่ได้อยากจะต่อยเขาด้วยความวู่วาม แย่งมาก็กินขึ้นมาแล้ว

ใครสนใจชานมอะไรกัน ต้องการดื่มชานมยังจะไปหาแม่นมไม่ได้หรือ? ดูท่าทางโอ้อวดเช่นนั้น ใครยังไปบ้านคุณยายไม่ได้หรือว่าอย่างไรกัน?

หยู่เหวินเห้าคล้อยตามเขา “ได้ ไม่กิน ไม่กิน เช่นนั้นเจ้าไปนอนต่อ”

“นอนไม่หลับพ่ะย่ะค่ะ” ข้าวเหนียวยังจะเล่นเนื้อเล่นตัวจริงๆ ขยับร่างกายไปทางหยู่เหวินเห้าให้เขาอุ้ม “ท่านพ่อ ข้าจะบอกท่าน บ้านของคุณตาอยู่สูงมากพ่ะย่ะค่ะ ยังจะต้องนั่งอยู่ในกล่องแล้วลอยขึ้นไปจึงจะสามารถไปถึงได้ ในบ้านมีรูปของท่านแม่ ท่านแม่กับท่านแม่หน้าตาเหมือนกันมาก แต่ก็ไม่ได้เหมือนมาก คุณตาบอกว่า ท่านแม่ว่านอนสอนง่ายตั้งแต่เล็กๆ เรียนหนังสือเฉลียวฉลาดมาก ในโรงเรียนยังมีคนอีกมากมายที่ล้วนชอบนาง ท่านแม่ยอดเยี่ยมจริงๆพ่ะย่ะค่ะ ท่านพ่อถ้าหากท่านสามารถไปได้สักครู่หนึ่งจะดีเพียงใดนะพ่ะย่ะค่ะ คุณตามักจะถามถึงเรื่องราวของท่านอยู่เสมอ”

หยู่เหวินเห้าตื่นเต้นมาก “เช่นนั้นเจ้าบอกว่าอย่างไร?”

“บอกว่าท่านพ่อดีต่อท่านแม่มากสิพ่ะย่ะค่ะ”

“เช่นนั้นประเดี๋ยวเจ้าพบคุณตา ค่อยพูดคำที่น่าฟังอีกสองสามประโยค ก็บอกว่าท่านพ่อมีความสามารถมาก เป็นรัชทายาท ทั้งยังทำสงครามได้ชัยชนะอีกด้วย”

“ข้าล้วนพูดหมดแล้วพ่ะย่ะค่ะ บอกว่าท่านพ่อก็เพราะท่านแม่ให้กำเนิดพวกเราท่านจึงได้เป็นรัชทายาท ท่านพ่อยังฆ่าคนมากมายอีกด้วย วิทยายุทธเก่งกาจมากพ่ะย่ะค่ะ”

“อืม ถูกต้อง เก่งกาจมาก……” หยู่เหวินเห้าเอียงศีรษะคิดครู่หนึ่ง รู้สึกว่าผิดปกติเล็กน้อย “ไม่ ข้าวเหนียว พวกเราพูดเช่นนี้ไม่ได้ ฆ่าคนนี่ไม่น่าฟังนัก นั่นคือสังหารศัตรู นั่นคือศัตรู เวลาทำสงครามจำเป็นต้องฆ่าศัตรูตัวเองถึงสามารถมีชีวิตอยู่ได้ ยังมีอีก พ่อไม่ใช่เพราะพวกเจ้าถึงได้เป็นรัชทายาท……”

เขาชะงักครู่หนึ่ง เอ่อ เหมือนว่าเรื่องราวความจริงก็เป็นเช่นนี้ หยู่เหวินเห้าหน้าดำแล้ว “ไม่ว่าอย่างไรก็ห้ามพูดเช่นนี้ แค่บอกว่าท่านพ่อดีต่อท่านแม่ก็ได้แล้ว”