บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 91 ไม่มีเหตุผลที่จะจัดการไม่ได้

ความสามัคคีของคนในจวนเจ้าพระยากระตุ้นความดุร้ายและต่อต้านในใจของหยวนชิงหลิงออกมา

“ข้านับถึงสาม ให้หลีกไป!” หยวนชิงหลิงจ้องมองนางหลวนแล้วกล่าวอย่างเยือกเย็น

นางหลวนหัวเราะเบาๆ “หลีกให้ไม่ได้จริงๆ เกรงว่าความมุทะลุบุ่มบ่ามของพระชายา จะไปรบกวนการพักฟื้นของฮูหยินใหญ่”

ยังจะนับถึงสามอีก ปัญญาอ่อนจริงๆ

หยวนชิงหลิงจ้องมองนาง “หนึ่ง…………”

สองมือผลักออกไป ขานางหลวนก็โซซัดโซเซ ล้มลงบนพื้นทันที

“ล่วงเกินแล้ว!” หยวนชิงหลิงก็ก้าววิ่งไปอย่างรวดเร็ว

“โอ๊ย พระชายาทำร้ายข้า พระชายาทำร้ายข้า…….” นางหลวนที่อยู่บนพื้นตะโกนร้องอย่างเจ็บปวด ทำให้คนในจวนกรูกันเข้ามาดู

หยวนชิงหลิงหยุดฝีเท้าลง นิ่งไปครู่หนึ่ง หันหน้าแล้วเดินกลับไป

นางหลวนร้องไห้กล่าว “ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย ไม่ว่ายังไงข้าก็เป็นท่านป้าของเจ้า เจ้ากลับลงมือทำร้ายข้า การที่เจ้าเป็นพระชายาแล้วจะแน่สักแค่ไหนเชียว? กลับมาบ้านแม่ก็มารังแกผู้อาวุโสเหรอ”

หยวนชิงหลิงยืนมองลงข้างล่าง “ยิ้มอย่างเย็นชาแล้วกล่าว ท่านป้า ข้าขอเตือนให้ท่านหุบปากจะดีกว่า วันนี้ฮูหยินรองยังไม่กล้าออกมาขวางข้า ท่านกลับเป็นคนที่รีบเสนอหน้ามาหาเรื่อง”

“เจ้า……..เจ้าต้องการพูดอะไร?” นางหลวนก็หยุดเสียงร้องไห้ทันที พยายามบีบยังไงก็ไม่มีน้ำตาเลยแม้แต่หยดเดียว

“เมื่อก่อนข้าจะกลับมาที่จวน ต้องขออนุญาตท่านอ๋องทุกครั้งร่ำไป แต่บัดนี้ข้าอยากจะไปไหนก็สามารถไปได้ทุกที่ เจ้าว่าล่ะ?” หยวนชิงหลิงกล่าวด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม

นางหลวนตกใจ “เจ้าอย่าคิดจะมาขู่ข้า ท่านอ๋องไม่ได้เห็นเจ้าอยู่ในสายตาเลย วันนั้นพวกเจ้าเพียงแค่แสดงให้พวกเราดูเท่านั้น” วันนั้นพวกเขา แสดงละครจริงๆ แต่ยิ่งเป็นแบบนี้ ก็ยิ่งทำให้คนสงสัย

“ต่อให้เป็นการแสดง ก็ต้องให้ท่านอ๋องยินยอมร่วมแสดงกับข้า”

นางหลวนคิดดูแล้วก็มีความเป็นไปได้ ก่อนหน้านั้นหยวนชิงหลิงกลับมาส่วนใหญ่ก็จะกล้าๆกลัวๆ แต่สองครั้งนี้กลับมั่นใจมาก

นางไม่กล้าที่จะเถียง ได้แต่จ้องมองหยวนชิงหลิงเดินก้าวเดินไปอย่างรวดเร็ว

หยวนชิงหลิงไปถึงเรือนของฮูหยินใหญ่ ฮูหยินใหญ่อาการหนักมากจริงๆ คนกำลังหลับอยู่ แต่ว่าหลับได้ไม่สนิทเลย ใบหน้าซีดเซียว

ซุนมามาดึงตัวหยวนชิงหลิงออกไป กล่าวด้วยเสียงเบา “อย่ารบกวนท่านเลย เมื่อคืนไม่ได้นอนเลย ไอทั้งคืน”

“ยาที่ข้าให้ล่ะ? ไม่ได้ให้ท่านย่ากินเหรอ?” หยวนชิงหลิงถาม

ซุนมามาถอนหายใจ “ทิ้งไปแล้ว”

ทิ้งไปแล้ว? ทำไมถึงทิ้ง? หยวนชิงหลิงตกตะลึง

“ฮูหยินรองเป็นคนทิ้ง บอกว่าจะเอาไปให้หมอดูว่าเป็นยาอะไร สุดท้ายยาที่ถูกเอาไปก็ไม่ได้เอากลับมาอีกเลย” ซุนมามากล่าวด้วยความโมโห

“นางทำไมจึงทำเช่นนี้?” หยวนชิงหลิงไม่เข้าใจจริงๆ ยานี้กินแล้วได้ผล อีกอย่างก็ได้บอกกับซุนมามาและท่านย่าว่าเป็นยาในวัง ฮูหยินรองทำไมเอายาไปแล้วยังจะให้หมอดูยาที่เอามาจากในวัง?

ซุนมามากล่าวอย่างโกรธเคือง “จะเพราะอะไรละ? ก็กลัวว่าฮูหยินใหญ่อาการดีขึ้นแล้วก็จะมาแย่งอำนาจของนางไง”

อำนาจ? อำนาจอีกแล้ว

หยวนชิงหลิงเกลียดคำคำนี้เข้ากระดูกดำ

“พรุ่งนี้ข้าจะสั่งให้คนเอายามาให้เจ้า แต่ครั้งนี้เจ้าต้องซ่อนมันให้ดี ห้ามให้นางมาเอาไปทิ้งอีก” หยวนชิงหลิงกล่าว

“ข้าน้อยทราบแล้ว ใช่แล้ว ครั้งนี้ที่พระชายามาที่นี่เพราะเรื่องการแต่งงานของคุณหนูรองรึ?” ซุนมามาถาม

“เจ้าก็รู้? แล้วท่านย่ารู้เรื่องด้วยหรือไม่?”

ซุนมามาส่ายหัว “จะกล้าบอกคุณท่านได้ยังไง? หากพูดไปกลัวคุณท่านจะอารมณ์ขึ้นอีก ตอนนี้ร่างกายคุณท่านทนรับไม่ไหว พระชายาห้ามบอกท่านเด็ดขาด”

หยวนชิงหลิงพยักหน้าอย่างจำยอม “ข้ารู้แล้ว”

ไม่ได้รอฮูหยินใหญ่ตื่น หยวนชิงหลิงก็กลับไปก่อน ดูแล้วฮูหยินใหญ่คงช่วยอะไรไม่ได้แล้ว วันนี้จึงวิ่งเก้อไปหนึ่งวัน อย่างไรก็ตาม หวังว่าทางพี่ใหญ่จะมีข่าวดี

เห็นได้ชัดว่าไม่มี

หยวนชิงหลิงกับมาถึงจวนไม่นานนัก ก็ได้ยินว่าหยวนหลุนเหวินมาแล้ว

หยวนชิงหลิงมองใบหน้าของเขา ใบหน้าที่สะอาดสะอ้านกลับมีรอยฝ่ามือ แก้มที่โดนตบก็บวมขึ้นมาแล้ว เจ้าพระยาจิ้งเป็นคนที่มีวรยุทธ์ หนึ่งฝ่ามือของเขาสามารถตบจนหัวเอียงไปข้างหนึ่งเลย

หยวนหลุนเหวินโกรธมาก แต่ก็จนใจ กล่าวกับหยวนชิงหลิง “เรื่องนี้พูดยังไงท่านพ่อก็ไม่ยอม ไม่ว่ายังไงก็จะให้น้องรองแต่งงานเพื่อประจบประแจงตระกูลฉู่”

หยวนชิงหลิงถอนหายใจเบาๆ สั่งลู่หยา “ไปที่ห้องเก็บน้ำแข็งเอาน้ำแข็งมาหนึ่งก้อน แล้วเอาผ้าห่อมาให้ข้า”

ลู่หยารับคำสั่งแล้วไปจัดการ ไม่นานก็นำน้ำแข็งมา หยวนชิงหลิงใช้ผ้าห่อน้ำแข็งเอาไว้ ช่วยหยวนหลุนเหวินประคบหน้า

หยวนหลุนเหวินมองหยวนชิงหลิง “น้องพี่ เจ้ายังมีวิธีอื่นอีกหรือไม่? ขอร้องท่านอ๋องช่วยหน่อยได้มั้ย??”

“ขอแล้ว คนตายคนนั้นไม่เต็มใจ” หยวนชิงหลิงกล่าว

หยวนหลุนเหวินทำเสียงอ๋าไปหนึ่งที “น้องพี่อย่าไปว่าท่านอ๋องแบบนั้น ท่านอ๋องเป็นคนไม่เลว”

“ตาข้างไหนของพี่ใหญ่มองเขาเป็นคนไม่เลวเหรอ?” หยวนชิงหลิงพูดอย่างไม่สบอารมณ์ หรือว่าเขาก็อยากจะประจบอ๋องฉู่ด้วย?

“ท่านอ๋องสู้รบเพื่อประเทศชาติ ไม่ชิงดีชิงเด่น ทำไมถึงไม่ดีละ? หยวนหลุนเหวินมองนางแวบหนึ่งแล้วกล่าวอย่างเรียบเฉย หากบอกว่าไม่ดีกับเจ้าก็เป็นเพราะเจ้าทำตัวเอง เจ้ายังทำให้ท่านอ๋องต้องลำบากไปด้วย”

ใช่ นี่คือความผิดของนาง ทำยังไงก็คงจะลบล้างไม่ได้

หยวนชิงหลิงเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “เจ้าพระยาหุ้ยติ่งน่าขยะแขยงเพียงนี้เลยรึ?”

คนผู้หนึ่งหากสามารถเลวทรามได้ขนาดนี้ ต้องหน้าหนาแค่ไหนถึงจะสามารถมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ได้?

“ไม่รู้เหมือนกัน แต่คนภายนอกลือกันว่าเขาทำให้ฮูหยินคนที่สามต้องตาย และเป็นคนหื่นกาม ขอเพียงผู้หญิงชาวบ้านหรือผู้หญิงครอบครัวเล็กๆหากเขาถูกตาต้องใจ เขาก็จะเอามาให้ได้ แต่น่าเสียดาย ไม่มีหลักฐาน”

หยวนชิงหลิงสะดุ้ง

“แล้วผู้หญิงแบบไหนที่จะถูกตาต้องใจเขา?”

หยวนหลุนเหวินกล่าว “ก็ต้องเป็นผู้หญิงที่หน้าตาดี อย่างไรก็ตาม ได้ยินมว่าเขาก็ชอบผู้ชาย หากมีผู้หญิงที่หน้าคมเข้มเหมือนผู้ชาย นั่นคือสิ่งที่เขาชอบเลยล่ะ”

หยวนชิงหลิงวางน้ำแข็งที่ประคบอยู่ลง ถามอย่างครุ่นคิด “หากมีพยานหลักฐาน หรือว่าจับได้คาหนังคาเขา ต่อให้เขาหนีก็คงจะไม่รอดใช่มั้ย?”

หยวนหลุนเหวินชี้ไปที่หน้า “ประคบต่อ สบายจังเลย”

หยวนชิงหลิงรับคำ “พี่ใหญ่ ท่านว่าหากเขามีความคิดที่จะล่วงเกินพระชายา จะมีโทษอย่างไร?”

หยวนหลุนเหวินยิ้มเยาะ “งั้นโทษก็จะหนักมาก ล่วงเกินพระชายา แม้ว่าจะเคยสู้รบเพื่อประเทศชาติ อย่างน้อยก็ต้องถูกเนรเทศไปชายแดน หากจะว่ากันจริง ก็ไม่ต่างจากโทษตาย”

หยวนหลุนเหวินพูดจบ ทันใดนั้นก็มองนางด้วยสายตาที่ตกใจ “เจ้าคิดจะทำอะไร?”

“ข้า? ข้าก็ถามไปอย่างนั้นแหละ” หยวนชิงหลิงโบกมือ? “ข้าเหรอจะกล้าไปยั่วโมโหเขา?”

หยวนหลุนเหวินกล่าวด้วยสีหน้าที่จริงจัง “เจ้าห้ามทำอะไรโง่ๆเด็ดขาด”

“ข้าไม่กล้า ข้าไม่กล้าหรอก ข้าใจเสาะ” หยวนชิงหลิงหลบสายตาเขาอย่างกลัวๆ “สิ่งที่สำคัญคือความสัมพันธ์ของข้ากับน้องรองยังไม่ถึงขั้นที่ข้าต้องเอาตัวเองไปเสี่ยงอันตราย”

ไม่เฉพาะแค่หยวนชิงผิง แต่หากคนผู้นี้ไม่ถูกจัดการ ไม่รู้ว่าต้องมีผู้หญิงอีกจำนวนเท่าไหร่ที่จะถูกทำร้าย

หยวนชิงหลิงไม่มีเจตนาจะเป็นนางฟ้าแห่งความยุติธรรม แต่เมื่อนางนึกถึงผู้หญิงที่เขาทำร้าย หัวใจของนางก็ลุกเป็นไฟ

ภายในใจของทุกคน ต่างก็มีวีรบุรุษอาศัยอยู่หนึ่งคน นางก็เช่นกัน

เพียงแต่ นางรู้ว่านางยังไม่สามารถที่จะไปยั่วโมโหเจ้าพระยาหุ้ยติ่งอย่างง่ายดาย ไม่มีวรยุทธ์ก็ไม่สามารถที่จะทำได้ คิดถึงตรงนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ หากนางมีวรยุทธ์ที่สูงส่งก็คงจะดี

แต่เมื่อความคิดนี้ของนางได้เกิดขึ้น ก็เหมือนกับว่ามันได้เจริญงอกงามอยู่ในใจ อีกอย่าง มันยังได้เติบโตอย่างรวดเร็ว

นางตัดสินใจวางแผนการอย่างดี

นางมีหัวสมองที่เป็นเลิศ ไม่มีเหตุผลที่จะจัดการคนที่มีวรยุทธ์คนหนึ่งไม่ได้