บัลลังก์หมอยาเซียน / ยอดหมอยา ชายาอ๋องเจ้าเล่ห์ - บทที่ 959 หงเฉิงบาดเจ็บ

แต่ก่อนที่จะไปทะเลสาบจิ้ง หยู่เหวินเห้าต้องจัดการปัญหาคนผู้หนึ่งทิ้งก่อน และไม่สามารถบอกว่าจัดการปัญหาได้ แต่คนผู้นี้เพราะว่าความรักยังมีเจตนาอื่นอีก ในไม่ช้าก็สามารถรู้ได้แล้ว

ภารกิจไม่กี่อย่างที่มอบหมายให้เสี้ยวหงเฉิงก่อนหน้านี้ ดูเหมือนว่าล้วนสำคัญเป็นที่สุดแต่อันที่จริงก็ไม่ได้สำคัญเร่งด่วนขนาดนั้น เพียงแต่สามารถเห็นได้ว่าหยู่เหวินเห้ายังคงให้ภารกิจสำคัญต่อเสี้ยวหงเฉิงเท่านั้น

ดังนั้น ครั้งนี้หยู่เหวินเห้าเรียกเสี้ยวหงเฉิงเข้ามา ฝากกล่องใบหนึ่งกับนาง ให้นางส่งไปให้ท่านพี่สามอ๋องเว่ยด้วยตัวเอง อีกทั้งบอกนางว่าเรื่องนี้ไม่สามารถผิดพลาดได้ เพราะว่าในกล่องผ้าไหมคือแผนที่ทางการทหาร

เสี้ยวหงเฉิงตกใจมาก “ทำไมถึงส่งแผนที่ทางการทหารนี้ไปให้อ๋องเว่ยเพคะ? เขาเชื่อถือได้หรือ?”

“เชื่อถือได้ เจ้าวางใจส่งไปก็ได้แล้ว” หยู่เหวินเห้ากล่าว

“ทำไมล่ะเพคะ?” เมื่อก่อนเสี้ยวหงเฉิงทำงานเรื่องโดยพื้นฐานจะไม่ถามไถ่ แต่เพราะมีความเกี่ยวข้องมากกับแผนที่ทางการทหาร ตกอยู่ในมือของอ๋องเว่ยอันตรายมาก เพราะว่าอย่างไรก็คาดเดาเขาไม่ออก

“เสด็จพ่อทรงมีคำสั่งลับให้หล่อหลอมอาวุธและรถทำสงครามจำนวนมาก ต้องการปิดบังหูตาของผู้คนดีที่สุดคืออยู่ในพื้นที่เจียงเป่ยที่ท่านพี่สามอยู่ เจ้าก็ไปเถอะ จำเป็นต้องส่งให้ถึงมือท่านพี่สามด้วยตัวเอง เพราะเป็นเรื่องสำคัญอย่างใหญ่หลวง เจ้าพาคนไปด้วยมากหน่อย ไม่สามารถเปิดเผยความลับได้” หยู่เหวินเห้ากล่าวอย่างจริงจัง

เสี้ยวหงเฉิงได้ยินว่าเป็นพระราชโองการของฮ่องเต้ ก็รู้ว่าโดยปกติเรื่องการสร้างอาวุธล้วนเป็นความลับ ด้วยเหตุนี้จึงไม่กล้าถามอีก รับกล่องแล้วก็หมุนตัวไป

เสี้ยวหงเฉิงกลับถึงสำนักเหมยแดง แล้วเลือกลูกศิษย์ในสำนักที่มีวิทยายุทธสูงบางส่วน ต้องการให้พวกนางออกเดินทางไปพร้อมกับนางในวันพรุ่งนี้

“เจ้าจะต้องเดินทางไกลหรือ?” ตอนนี้หลินเซียวก็อาศัยอยู่ในสำนักเหมยแดง เห็นนางให้ความสำคัญในการทำเรื่องนี้เป็นอย่างมาก จึงเอ่ยถาม

เสี้ยวหงเฉิงวางกล่องผ้าไหมลง มองดูเขาแล้วกล่าวเบาๆ: “ถูก ข้าต้องไปจวนเจียงเป่ยรอบหนึ่ง คาดว่าไปกลับก็ครึ่งเดือน”

“ไปจวนเจียงเป่ย? ไกลขนาดนั้นเชียว? มีเรื่องเร่งด่วนอะไรหรือ? ต้องการให้ข้าไปเป็นเพื่อนเจ้าหรือไม่?” หลินเซียวเอ่ยถาม

เสี้ยวหงเฉิงอยากจะพูดแต่ก็หยุดลง “หากว่าท่านสามารถไปด้วยได้จะดีที่สุด เพียงแค่ ไปนานขนาดนี้ ท่านสามารถหาเวลาว่างออกมาได้หรือ?”

หลินเซียวกอดนางเข้าสู่อ้อมอก กล่าวอย่างอ่อนโยน: “แม้ว่าจะยุ่งเพียงใด ก็ทำใจไม่พบเจ้าเป็นครึ่งเดือนไม่ได้ ข้าไปเป็นเพื่อนเจ้า”

เสี้ยวหงเฉิงเกาะติดอยู่ในอ้อมกอดของเขา หัวเราะขึ้นมาด้วยความดีใจ “เช่นนั้นดีเป็นที่สุด วิทยายุทธของท่านสูงส่ง มีท่านคอยปกป้องระหว่างทาง เชื่อว่าจะไม่เกิดความผิดพลาดขึ้น”

“ยังต้องให้ข้าคอยปกป้องระหว่างทางด้วยหรือ? เป็นของอะไรกันที่สำคัญเพียงนั้น?” หลินเซียวยิ้มแล้วเอ่ยถาม

เสี้ยวหงเฉิงชี้ไปที่กล่องผ้าไหม กระซิบข้างหูของเขา: “แผนที่ทางการทหาร ต้องรีบส่งให้ถึงมือของอ๋องเว่ย เรื่องนี้เป็นความลับ ไม่สามารถเปิดเผยได้แม้แต่น้อย”

ในดวงตาของหลินเซียวฉายประกายสลัวดั่งกระแสน้ำเช่นนั้น “ก็คือแผนที่ทางการทหารฉบับนั้นที่แคว้นต้าโจวส่งมาหรือ? ส่งไปให้อ๋องเว่ยทำอะไร?”

“อันนี้ก็ไม่รู้!” เสี้ยวหงเฉิงทำงานให้เจ้าห้าหลายปี ก็มีน้ำหนักระดับความสำคัญ หลินเซียวเดินทางไปด้วย ให้เขารู้ว่าด้านในนี้เป็นอะไรไม่สำคัญ แต่เรื่องที่ฮ่องเต้ต้องการหล่ออาวุธ ไม่สามารถพูดออกไปสุ่มสี่สุ่มห้าได้

หลินเซียวก็ไม่ได้ไล่ถามต่อ กล่าวว่า: “ข้าจัดการงานให้เรียบร้อยสักหน่อย พรุ่งนี้เช้าก็ออกเดินทาง” ชะงักเล็กน้อย เขามองดูเสี้ยวหงเฉิง “กล่องผ้าไหมนี้เจ้าตรวจสอบแล้วหรือ? ต้องเปิดดูหรือไม่?”

“ตรวจสอบ? ไม่จำเป็นแล้วล่ะมัง? นี่เป็นของที่รัชทายาทมอบให้ข้าด้วยมือตัวเอง” เสี้ยวหงเฉิงตะลึงเล็กน้อยแล้วกล่าว

หลินเซียวกลับพูดว่า: “แม้ว่าแผนที่ทางการทหารนี้จะเป็นของที่รัชทายาทมอบให้เจ้าด้วยมือตัวเอง แต่ก็ไม่แน่ว่าจะเป็นเขาใส่ลงไปด้วยตัวเอง คนข้างกายของรัชทายาทก็ไม่ได้เชื่อถือได้ทั้งหมดเสมอไป เจ้าตรวจสอบสักหน่อยยังจะดีกว่า เช่นนี้ก็สามารถรับรองได้ว่าจะไม่เกิดความผิดพลาดขึ้นอย่างเด็ดขาด”

เสี้ยวหงเฉิงรู้สึกว่าที่เขาพูดก็มีเหตุผล ครั้นแล้วก็เดินเข้าไปเปิดกล่องผ้าไหม

แผนที่ทางการทหารใช้ผ้าไหมสีเหลืองห่อไว้ หลังจากเปิดออกแล้วก็กางออกอย่างช้าๆ ตรวจสอบและยืนยันแล้วว่าเป็นแผนที่ทางการอย่างไร้ข้อกังขา

หลินเซียวชำเลืองมองเล็กน้อย กล่าวว่า: “เช่นนั้นก็ไม่ผิดแล้ว รีบวางให้ดี”

เสี้ยวหงเฉิงพยักหน้า หลังจากเอาแผนที่ทางการทหารวางไว้อย่างดีแล้วก็ปิดกล่องผ้าไหม แล้ววางลงไปในกล่อง

การทดสอบรอบนี้ของหยู่เหวินเห้า ในจิตใจกระวนกระวายเป็นอย่างมาก

เสี้ยวหงเฉิงติดตามเขามาหลายปี ความผูกพันลึกซึ้งดั่งพี่น้องตั้งนานแล้ว ไม่อยากให้นางถูกทำร้ายแม้แต่น้อยจริงๆ เขาหวังว่าแผนที่ทางการทหารฉบับนี้จะสามารถส่งถึงมือท่านพี่สามด้วยความราบรื่น

เขาก็ปรารถนาให้เสี้ยวหงเฉิงได้รับความสุข

แม้ว่าจริงๆแล้วหลินเซียวจะไม่ได้ทำให้คนวางใจเช่นนั้น แต่เรื่องของความรู้สึก มีบางครั้งก็ไม่เกี่ยวข้องกับบุคลิกประจำตัว หากว่าเขามีความจริงใจต่อเสี้ยวหงเฉิงระดับหนึ่ง คิดว่าอนาคตจะต้องปฏิบัติต่อนางเป็นอย่างดี

เช้าวันรุ่งขึ้น สวีอีก็เคาะและเปิดประตูตำหนักเซี่ยวเยว่ เดินก้าวเท้าสวบๆเข้ามา รายงานด้วยเสียงที่หนักแน่น “รัชทายาท เสี้ยวหงเฉิงมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ คุกเข่าอยู่ด้านนอกเรือนหลัก”

หยู่เหวินเห้าได้ยินดังนั้นก็คลุมเสื้อแล้วลุกขึ้นทันที ยกม่านเดินเท้าเปล่าออกไป “คุกเข่าอยู่ด้านนอก?”

สวีอีพยักหน้า “บนร่างกายของนางมีบาดแผล ร้องไห้จนตาบวมหมดแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“เจ้าออกไปดูนางก่อน เดี๋ยวข้าจะไปทันที” หยู่เหวินเห้ากล่าว

“พ่ะย่ะค่ะ!” สวีอีหมุนตัวออกมา ปิดประตู

หยู่เหวินเห้ายกม่านขึ้นเดินกลับมา หยวนชิงหลิงก็ลุกขึ้นมาแล้ว สามีภรรยาทั้งสองสบตากัน ล้วนถอนหายใจอย่างหนัก

ทั้งสองแต่งตัวอย่างรวดเร็ว ล้างหน้าล้างตา หิ้วกล่องยาออกไปแล้ว

เสี้ยวหงเฉิงก็คุกเข่าอยู่ในลานด้านนอกเรือนหลัก เสื้อผ้าน้อยและบาง ไหล่และแขนมีบาดแผล มุมปากมีรอยเลือด ผมเผ้ายุ่งเหยิง คุกเข่าอยู่ท่ามกลางลมหนาว เป็นความอนาถอย่างอธิบายไม่ออก

อะซี่เกลี้ยกล่อมนางอยู่ข้างๆ นางก็ไม่ยอมลุกขึ้น ก็ฝืนคุกเข่าอยู่เช่นนั้น

“รัชทายาท!” เห็นหยู่เหวินเห้าสามีภรรยามา เสี้ยวหงเฉิงเงยหน้าขึ้น เสียงขึ้นจมูกอย่างหนัก ตาบวมเหมือนลูกท้อเช่นนั้น เบ้าตายังมีน้ำตาคลออีก

“ลุกขึ้น!” หยู่เหวินเห้าเห็นท่าทางเช่นนี้ของนาง ตะคอกเสียงดัง

“ไม่เพคะ!” เสี้ยวหงเฉิงน้ำตาไหลนองเป็นสองสาย ริมฝีปากสั่นเทา “ข้าทำแผนที่ทางการทหารสูญหายแล้วเพคะ พระองค์จะฆ่าจะแกง ก็ตามแต่พระองค์เพคะ”

“หยวน เจ้าช่วยนางจัดการบาดแผลก่อน สวีอีมาหาข้าที่ห้องหนังสือ” หลังจากหยู่เหวินเห้าทิ้งไปประโยคหนึ่ง จึงหมุนตัวไปทางห้องหนังสือแล้วเดินไป

หยวนชิงหลิงเข้าไปพยุงเสี้ยวหงเฉิง บาดแผลที่แขนของนางยังค่อนข้างสาหัสอีกด้วย จากเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นสามารถมองเห็นบาดแผลที่ปริเปิดออกมาด้านนอกได้ ลึกจนเห็นกระดูก ปากแผลทั้งสองฝั่งรัดห้ามเลือดด้วยเชือกแล้ว

สำหรับบนไหล่ เหมือนถูกดาบปาดเล็กน้อย สภาพยังดี

อะซี่ช่วยพยุงนางเข้าไปในห้อง ถอดเสื้อผ้า หยวนชิงหลิงจัดการบาดแผลให้นาง นางน้ำตาไหลนองโดยไร้ซึ่งเสียง จิตวิญญาณของคนทั้งคนเหมือนดั่งสูญหายไปหมดแล้ว ในตาแหลกสลาย

บาดแผลที่แขนด้านซ้ายมือลึกเกินไป บาดเจ็บถึงเส้นประสาทแล้ว อะซี่ก็เห็นแล้ว กล่าวด้วยเสียงสั่นเทา: “เอ็นที่มือนี่ถูกปาดขาดแล้ว มือข้างนี้ก็ไม่ใช่ว่าพิการแล้วหรือ? เจ้าสำนักเสี้ยว เป็นผู้ใดที่ทำร้ายท่าน?”

สำหรับคนผู้หนึ่งที่ร่ำเรียนวิทยายุทธ แม้จะบอกว่ามือพิการข้างหนึ่งไม่ได้นับว่าเป็นการสูญเสียวิทยายุทธ แต่จะต้องมีผลกระทบเป็นอย่างมากแน่ๆ โดยเฉพาะเสี้ยวหงเฉิงที่ช่ำชองการใช้ดาบคู่

คนที่ลงมือ กลับไม่ได้มีความเมตตาจริงๆ

เสี้ยวหงเฉิงไม่ได้ตอบคำพูดนี้ของอะซี่ เพียงแต่น้ำตากลับหยุดลงในนาทีนั้นแล้ว ระเบิดเสียงร้องคำรามดังก้องที่ทำให้คนคาดเดาอารมณ์จิตใจไม่ได้ออกมา

อะซี่เห็นสถานการณ์เช่นนี้ ก็ไม่ถามอีก แล้วช่วยทำความสะอาดบาดแผล

หยวนชิงหลิงกล่าวเบาๆ: “ข้าต้องการช่วยเจ้าเย็บปากแผล จะฉีดยาชาให้เจ้า หลังจากฉีดแล้วใช้เข็มเย็บก็จะไม่เจ็บ”

เสี้ยวหงเฉิงเหลือบตาขึ้นมองดูหยวนชิงหลิง กล่าวด้วยเสียงแหบพร่า: “ไม่ฉีด ท่านเย็บได้ตามสบาย ข้าทนความเจ็บได้”

“การฉีดยาชาเฉพาะจุดนี้ไม่เป็นอันตรายต่อร่างกายมากนัก สามารถฉีดได้” หยวนชิงหลิงกล่าว

“ไม่ต้องเพคะ” เสี้ยวหงเฉิงส่ายหน้าช้าๆ ความเกลียดแค้นปรากฏขึ้นในดวงตาที่บวมแดง “เจ็บปวดจึงสามารถทำให้คนจดจำได้เพคะ”

“เป็นเขาหรือ?” หยวนชิงหลิงเอ่ยถาม