บุตรอสูรบรรพกาล - ตอนที่ 306 ชิงค่าหัว

“พวกเจ้าจะไปหาไป๋จูเหวินกันเองงั้นหรือ”อู๋หมิงถามขณะที่รูบี้และเพิร์ลเข้ามารายงานให้อู๋หมิงทราบหลังจากตัดสินใจกันแล้ว

“ขอรับ หากเรื่องที่ท่านบอกพวกเราเป็นความจริง พวกเราก็สมควรจะไปช่วยเหลือไป๋จูเหวินเช่นกัน”เพิร์ลตอบพลางยิ้มออกมา ตัวมันอยู่ที่วังหลวงมาหลายวันแล้ว แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าไป๋จูเหวินจะกลับมาเสียที ระหว่างนั้นมันได้พูดคุยกับอู๋หมิงตลอดเพราะอู๋หมิงเองก็อยากทราบเช่นกันว่าช่วงที่ไป๋จูเหวินหายไปเป็นอย่างไรบ้าง ตอนนั้นไป๋จูเหวินกลับมาก็ไม่ได้เล่าอะไรละเอียดนักเพราะมันกำลังจัดการงานก่อนเดินทางไปอาณาจักรชินพอดี

“พวกเรารบกวนท่านน้าของไป๋จูเหวินเอาไว้ไม่น้อย อยากไปพบพวกท่านด้วย”หลังจากได้ฟังเรื่องราว อู๋หมิงก็ได้ทราบว่าทั้งเพิร์ลและรูบี้ต่างได้พบท่านน้าของไป๋จูเหวินกันแล้ว แถมทราบแล้วด้วยว่าน้าของไป๋จูเหวินคืออสูรที่อาศัยอยู่ในเขตอสูรผาไร้ก้น ทำให้อู๋หมิงเปิดเผยเรื่องที่อยู่ของไป๋จูเหวินให้พวกมันทราบเพราะถ้าหากรู้ขนาดนั้นแล้วก็ไม่มีอะไรต้องกังวล

“ข้าก็ไม่มีปัญหาหรอก แต่ข้ายังไม่ได้ตอบแทนเรื่องยาของพวกเจ้าเลย”อู๋หมิงว่าพลางนำแผ่นป้ายทองคำออกมามอบให้กับรูบี้

“นี่เป็นแผ่นป้ายสลักคำว่าอู๋เอาไว้ ไม่ว่าเจ้าจะไปเมืองไหนขอแค่แสดงแผ่นป้ายนี้พวกมันจะให้เจ้าเข้า ระหว่างอยู่ที่นี่มันคงช่วยให้พวกเจ้าสะดวกยิ่งขึ้น”พูดจบอู๋หมิงก็มอบแผ่นป้ายให้รูบี้เอาไว้จริงๆแผ่นป้ายพวกนี้ยังมีตราประทับสลักอยู่ด้านล่างอีกด้วย หากแขกที่ได้รับตรานี้ไปใช้ป้ายทองคำนี้ประทับตราลงบนรายการสินค้าเจ้าของร้านสามารถนำค่าใช้จ่ายมาเบิกกับวังหลวงได้อีกด้วย เพียงแต่อู๋หมิงไม่ได้บอกเรื่องนี้เพราะรูบี้คงไม่มีความเดือดร้อนเรื่องเงินเสียเท่าไหร่

“ขอบพระทันเพคะ”รูบี้ประสานมือคารวะอู๋หมิงครั้งหนึ่งตามธรรมเนียมของอาณาจักรนี้ ก่อนที่นางและเพิร์ลจะเดินทางออกไปพร้อมผู้คุ้มกันทั้ง 3 คน

.

.

.

“ให้ตายสิ ไหนเจ้าบอกว่าได้ข่าวพวกมันมาเมืองหลวงไง”ชายคนหนึ่งว่าพลางถอนหายใจออกมาอยู่กลางโรงน้ำชาแห่งหนึ่ง

“ไม่ผิดหรอก สายของข้าติดตามพวกมันมาตั้งแต่เมืองก่อนหน้านี้ พวกมันยังอยู่ในเมืองหลวงแน่ๆ”ชายอีกคนว่าพลางกอดอกแน่น

“ให้คุ้มกับที่เดินทางข้ามมา 2 อาณาจักรก็แล้วกัน”ชายคนที่ 3 ว่าพลางยิ้มออกมาด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ พวกมัน 3 คนเป็นนักล่าค่าหัวที่ได้รับใบประกาศจากอาณาจักรหลิว แม้ไป๋จูเหวินจะเคยซื้อขายกับอาณาจักรหลิว แต่ก็ไม่มีความสัมพันธ์อะไรกับราชวงศ์ แถมในงานฉลองยอดฝีมือของอาณาจักหลิวตายไปหลายคน แม้จะโชคดีที่เหล่าราชวงศ์หนีออกมาได้ แต่อาณาจักรโฮก็โยนความผิดให้ไป๋จูเหวินผู้ทำลายเมือง ทำให้อาณาจักรหลิวเองก็มีประกาศค่าหัวของไป๋จูเหวินเช่นกัน แต่การล่าค่าหัวไป๋จูเหวินในอาณาจักร อู๋ ชิน และ ชู เป็นเรื่องผิดกฎหมาย หากกระทำก็ต้องกระทำอย่างลับๆเยี่ยงโจร ความเสี่ยงนับว่าสูงเอาเรื่อง แต่ด้วยราคาค่าหัวที่สูงลิบทำให้มีหลายคนยอมที่จะเสี่ยง

ในช่วงเวลานี้คนที่แอบเข้ามาล่าค่าหัวนั้นมีไม่มาก ส่วนใหญ่เป็นคนของอาณาจักรหลิวเพราะยอดฝีมือของอาณาจักรโฮอยู่ในงานเกือบหมด เรียกได้ว่ายอดฝีมือของอาณาจักรโฮตายไปมากที่สุดเลยก็ว่าได้ ส่วนอาณาจักรอื่นนอกจากอาณาจักรหลิวก็อยู่ไกลเกินไป ต่อให้อยากมาล่าค่าหัวก็ยังเดินทางมาไม่ถึง

“เฮ้ย นั่นไงๆ”ยังไม่ทันจะบ่นกันจบ อยู่ๆพวกนักล่าค่าหัวก็มองไปเห็นคนที่หน้าตาเหมือนในใบประกาศจับราวกับแกะ แม้พลังวิญญาณจะไม่สูงเท่าที่เขียนเอาไว้ แต่เรื่องนี้ไม่ใช่สาระสำคัญ ได้ข่าวว่ามันได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้ที่อาณาจักรโฮ ท่าทางพลังวิญญาณคงยังไม่กลับมาเหมือนเดิม แถมแขนยังขาดอีกต่างหาก แบบนี้งานของพวกมันคงง่ายขึ้น จะขัดก็แต่คนคุ้มกันเท่านั้น

“ลูกพี่ จัดการคนคุ้มกันไหวหรือเปล่า”ชายท่าทางเจ้าเล่ห์ถามพลางเรียกดาบวงเดือนออกมาพาดบนไหล่

“ไม่มีปัญหา”ชายที่ตัวใหญ่สุดพูดพลางเรียกเอาดาบใหญ่เท่าเสาบ้านออกมาเช่นกัน

“งั้นก็ตามพวกมันไป ออกจากเมืองเมื่อไหร่ก็ลงมือ อย่าให้พวกทหารรู้”พูดจบชายทั้งสามก็แยกย้ายกันไปตามทาง พวกมันนั่งรถม้ากำลังเดินทางไปที่ประตูทิศใต้ เห็นได้ชัดว่ามีเป้าหมายจะออกจากเมืองแน่ๆ ตอนนี้พวกมันต้องรอให้ไป๋จูเหวินออกไปจากเขตเมืองเสียก่อน

วูบ……วูบ….. ท่ามกลางตลาดในเมืองหลวงปรากฏเงาคนวิ่งนอกจากสามคนนี้อีกจำนวนหนึ่ง เด็กหนุ่มฝีมือระดับเทียนเซียนขั้น 3 มีค่าหัวมหาสารเช่นนี้หาได้ง่ายเสียที่ไหน จึงไม่ใช่พวกมันแค่สามคนแน่นอนที่คิดลงมือ

เปรี้ยง!! แทบจะทันทีที่รถม้าของพวกเพิร์ลออกมาจากเขตเมือง เหล่านักล่าค่าหัวก็กระโดดวูบลงมาโจมตีจากเงาไม้ทันที

“อะไรกัน คนพวกนี้”ผู้คุ้มกันพูดพลางมองไปรอบๆ ตอนนี้รอบตัวพวกมันมีคนจ้องเล่นงานมากกว่า 11 คน แถมแต่ละคนก็มีพลังสูงมากอีกด้วย

“ภาษาอะไรของมันวะ”ชายคนหนึ่งถามพลางมองเหล่าผู้คุ้มกันที่เริ่มพูดจากันด้วยภาษาแปลกๆ แต่เรื่องนั้นไม่ใช่เรื่องที่พวกมันควรใส่ใจ เพราะตอนนี้นอกจากกลุ่มของแต่ละคนแล้วกลับมีนักล่าค่าหัวเพิ่มขึ้นมาอีกเพียบ

“ร่วมมือกันก่อน ค่าหัวแบ่งเท่ากัน”ชายคนหนึ่งพูดพลางตรงเข้าไปโจมตีเพิร์ลทันที คนพวกนี้มาจากอาณาจักรเดียวกัน แถมยังประกอบอาชีพเดียวกัน เรื่องพวกนี้คุยกันไม่กี่คำก็เข้าใจ

เคร๊ง!! มีดสั้นเล่มหนึ่งปาเข้าใส่ชายที่พึ่งเสนอการแบ่งเท่ากันไปหมาด พวกมันทำงานด้วยกันในวงการเดียวกัน แค่พูดออกมาก็ทราบแล้วว่าสำหรับนักล่าค่าหัว แบ่งเท่ากันมันไม่มีจริงหรอก

“พวกเจ้า”ชายคนที่โดนมีดปาใส่คำรามพลางหันคมดาบใส่กันเอง ยามนี้ในสายตาพวกมันเพิร์ลที่ยังไม่เข้าระดับเทียนเซียนด้วยซ้ำกับผู้คุ้มกันที่ยังไม่ถึงระดับเทียนเซียนขั้น 10 ดูไม่อันตรายเท่าไหร่ ตอนนี้ใครจะลงมือก็สำเร็จทั้งนั้น

“มันเป็นเหยื่อของข้า”ชายอีกคนว่าพลางหันไปโจมตีพวกเดียวกัน ไม่นานคน 11 คนก็เริ่มฆ่าฟันกันเองโดยปล่อยพวกเพิร์ลยืนมองอยู่เฉยๆ วันนี้หากไม่ฆ่าคู่แข่งให้หมดเพิร์ลคงปลอดภัยดี

ตูม!! ร่างของชายคนหนึ่งกระเด็นไปไกล ทำเอาเพิร์ลอดสนใจไม่ได้ วิชาของอาณาจักรนี้น่าสนใจทีเดียว หากพวกมันไม่ทำตัวเช่นนี้เพิร์ลและกลุ่มคงลำบากไม่น้อย นับว่าโชคดีจริงๆที่พวกมันตีกันเองเสียก่อน

เคร๊ง!! ระหว่างความวุ่นวายตรงหน้า อยู่ๆก็มีชายคนหนึ่งพุ่งตัวเข้ามาโจมตีเพิร์ลโดยไม่สนใครทั้งนั้น แต่ผู้คุ้มกันของเพิร์ลนั้นกลับไวพอตัว มันรีบยกดาบขึ้นมาป้องกันก่อนที่พวกนักล่าค่าหัวจะโจมตีมาโดน

“ป้องกันนายน้อย”พูดจบเหล่าผู้คุ้มกันก็แยกออกเป็น 3 ทาง ตอนนี้พวกนักล่าค่าหัวล้อมรถม้าเอาไว้หมด แม้จะสู้กันไปมาแต่ก็ไม่สามารถเดินรถม้าต่อได้ ทำให้ผู้คุ้มกันที่อยู่ตรงเส้นทางต่อไปรีบบุกเข้าไปโจมตีระหว่างพวกมันทันที หากจัดการได้ก็สามารถเดินรถหนีไปได้

เปรี้ยง!! ดาบของผู้คุ้มกันยังไม่ทันโดนตัว อยู่ๆคน 2 คนที่ตีกันจะเป็นจะตายก็หันมารับดาบของมันพร้อมกันก่อนจะจ้องมองมันด้วยสายตาดุดัน

“อากกก”ผู้คุ้มกันของเพิร์ลร้องออกมาเมื่อร่างของมันโดนโจมตีใส่จนเลือดอาบ เหล่านักล่าค่าหัวต่างมีฝีมือระดับเทียนเซียนขั้น 9 ขั้น 10 กันทั้งนั้น ผู้คุ้มกันของเพิร์ลแทบไม่ใช่คู่มือ

วืดดด… แขนกลของเพิร์ลยิงเส้นใยบางๆออกไปเหมือนใยแมงมุม ก่อนจะดึงร่างของผู้คุ้มกันกลับมา ตอนแรกพวกมันทำตัวติ๊งต้องไปหน่อย แต่พอหันมาโจมตีพวกเพิร์ลถึงได้ทราบว่าพวกมันเป็นผู้มีฝีมือ หากประมาทอาจจะเป็นฝ่ายแย่เสียเอง

“อากกก”เสียงร้องของนักล่าค่าหัวเริ่มดังออกมา ไม่นานคน 11 คนก็เหลือเพียง 6 คน เพียงแต่ 5 คนที่หายไปไม่ได้ตาย พวกมันเพียงบาดเจ็บและหลบหนีไปเท่านั้น

“เหลือแต่พวกเจ้าแล้ว”กลุ่ม 3 คนที่ต้องพวกเพิร์ลมาตั้งแต่แรกพูดพลางชี้ดาบมาทางอีก 3 คนที่เหลือ พวกมันไม่ใช่กลุ่มเดียวกัน ไม่มีทางเอาชนะ 3 คนนั้นได้แน่ๆ หลังจากกัดฟันด้วยความเจ็บใจพวกมันก็ถอยไป

“เอาล่ะ ได้เวลาทำงานสักที”ชายหัวหน้ากลุ่มพูดพลางเดินแบกดาบมาทางพวกเพิร์ล แน่นอนว่าผู้คุ้มกันของเพิร์ลอีก 2 คนที่ยังไม่ได้รับบาดเจ็บรีบเข้ามาขวางทันที

เปรี้ยงงง!! ดาบใหญ่ในมือของนักล่าค่าหัวเหวี่ยงวูบใส่ผู้คุ้มกันทั้ง 2 คน ทำเอาร่างของพวกมันถอยกรูดไปตามๆกัน

ฟุบ…ชายที่ถือดาบวงเดือนพุ่งข้ามหัวผู้คุ้มกันทั้ง 2 คนเข้ามาหมายจะจับตัวเพิร์ลให้ได้ ใบสั่งคราวนี้คือจับเป็น ผู้ว่าจ้างต้องการสังหารไป๋จูเหวินด้วยมือตนเอง

เคร๊ง!! ผู้คุ้มกันที่บาดเจ็บไปเมื่อครู่ฝืนรับดาบวงเดือนเอาไว้ ก่อนจะเริ่มต่อสู้กันอย่างดุเดือด แต่กลุ่มคนเหล่านี้ไม่ได้มีแค่ 2 คน พวกมันมากัน 3 หัวหน้ากลุ่มคุมเชิงผู้คุ้มกัน 2 คน ผู้ใช้ดาบวงเดือนกำลังเล่นสนุกกับผู้คุ้มกัน 1 คน ทำให้เห็นได้ชัดเลยว่ายังมีพวกนักล่าค่าหัวอีกคนหมายจะเล่นงานเพิร์ล

ตูม!! อยู่ๆตรงหน้าชายคนที่ 3 ก็มีระเบิดพวยพุ่งออกมา ทำเอามันรีบถอยไปข้างหลังทันที

“ยัยหนูนั่น…”ชายคนนั้นพูดพลางมองมาทางรูบี้ ยัยหนูนี่มีพลังวิญญาณต่ำ ทำให้พวกมันไม่คิดจะใส่ใจ แต่ใครจะไปคิดอยู่ๆนางก็โยนลูกบอลบางอย่างออกมาสร้างระเบิดใส่หน้าพวกมัน หากเผลอประมาทมองลูกบอลนั่นไม่ทันมีหวังโดนระเบิดจนบาดเจ็บแน่

“ยัยหนู”คนที่ 3 คำรามพลางหยิบมีดขึ้นมา มันพุ่งวาบเข้ามาใส่รูบี้ทำให้รูบี้รีบปาระเบิดใส่ทันที แต่ความเร็วของพวกมันกลับเหนือกว่าแรงโยนน้อยๆของรูบี้มาก ไม่นานมันก็เข้ามาถึงตัว หากยังปล่อยให้นางโยนใส่แบบนี้ก็อันตรายไม่น้อย จัดการนางก่อนก็แล้วกัน..

เคร๊ง!! พริบตานั้นแขนกลของเพิร์ลก็หมุนวูบเปลี่ยนจากมือกลเป็นดาบในทันที แม้ดาบในมือเพิร์ลจะเป็นดาบธรรมดา แต่กลไกพวกนี้เหล่าคนของแผ่นดินนี้ไม่เคยเห็น

เคร๊งๆๆๆ แขนกลรูปดาบฟันออกไปหลายครั้ง แต่อีกฝ่ายก็ใช้มีดรับเอาไว้ได้ แม้จะดูแปลกแต่อย่างไรมันก็เป็นดาบ

ฟุบ….ฉึบ…… อยู่ๆแขนกลของเพิร์ลก็หมุนควงในทิศทางแปลกๆในรูปแบบนี้แขนมนุษย์ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ ทำให้เพิร์ลสามารถเรียกเลือดจากอีกฝ่ายได้สำเร็จ

“อะไรกัน”ชายที่ใช้มีดถอยออกมาหลังจากโดนฟันแขนไปทีหนึ่ง โชคดีที่มันหลบทันถึงได้โดนบาดไม่ลึก

“อย่ามาดูถูกเพราะพลังสูงกว่าเชียวนะ”เพิร์ลว่าพลางเรียกโล่ออกมาจากมิติของตนเอง หลังจากเจอพวกท่านน้าของไป๋จูเหวินเพิร์ลถึงได้รู้ว่าโลกนั้นกว้างใหญ่เพียงไร หลังจากให้รูบี้ช่วยประดิษฐ์แขนกลให้เพิร์ลก็สร้างวิชาที่ใช้ร่วมกันขึ้นมา ยามนี้เพิร์ลนับว่าเป็นยอดฝีมือคนหนึ่งของอาณาจักรตนเลยก็ว่าได้