บุตรอสูรบรรพกาล - ตอนที่ 307 รู้สึกผิด

ตอนที่ 307

รู้สึกผิด

เปรี้ยง!! โล่ในมือของเพิร์ลกระแทกเข้าใส่ชายที่ใช้มีดอย่างจังทำเอาร่างของมันถอยไปหลายก้าว แม้จะระดับฝีมือต่ำไปหน่อย แต่เพิร์ลก็เป็นหนึ่งในคนที่ผ่านสงครามมาไม่น้อย เรียกได้ว่าประสบการณ์สู้รบเหนือกว่าคนธรรมดามาก แม้จะโดนคู่ต่อสู้ที่พลังเหนือกว่าเล่นงานก็ไม่คิดจะถอย

ตูม!! รูบี้ปาระเบิดที่บรรจุอยู่ในขวดแก้วใส่ร่างของชายที่ใช้มีด นางเองก็อยู่กับเพิร์ลมานาน ยิ่งช่วงสร้างแขนกลเพิร์ลแทบจะซ้อมอยู่กับตนเองตลอดเพราะต้องปรับแขนกลให้เข้ากับการต่อสู้ของเพิร์ล ทำให้รูบี้รู้ดีว่าหลังจากเพิร์ลใช้ท่ากระแทกแล้วศัตรูจะถอยไปนิดหน่อย รูบี้จึงรอจังหวะนั้นปาอาวุธที่เธอทำออกไป

“อากกก”ชายที่ใช้มีดร้องออกมาพลางกุมร่างของตนเองเอาไว้ ระเบิดที่รูบี้ปาออกไปเมื่อครู่ไม่ใช่ระเบิดเพลิงธรรมดา แต่เป็นระเบิดที่ผสมสมุนไพรมีพิษเข้าไปด้วย ทันทีที่โดนไฟที่ผสมสารระเหยจากสมุนไพรตัวนี้เข้าไปจะเกิดอาการหมดเรี่ยวแรงแถมยังเพิ่มความเจ็บปวดจากแผลไฟไหม้อีกต่างหาก

ฉึก!! ดาบในมือของเพิร์ลแทงเข้าที่แขนของชายคนนั้นอย่างจัง จริงๆแล้วเพิร์ลเล็งตรงส่วนหัวใจแต่ชายคนนั้นกลับยกแขนขึ้นมาป้องกันทันเสียก่อน

โครม!! เพิร์ลเห็นดาบแทงไม่ทะลุจึงเหวี่ยงตัวใช้โล่กระแทกเข้าข้างลำตัวของชายคนนั้นอย่างจัง ทำเอาร่างของชายที่ใช้มีดเซล้มลงไปนอนกับพื้น

“พิษนี่มันอะไร”ร่างของชายที่ใช้มีดพยายามลุกขึ้น แต่กลับเซซ้ายทีขวาทีลุกไม่ขึ้น ร่างกายของมันเหมือนไม่มีแรง ทำมันรู้สึกคุมร่างกายตนเองไม่ค่อยได้

ตูม!! เพิร์ลไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดมือ มันรีบเอาโล่เข้าไปพุ่งชนใส่ชายที่ใช้มีดอย่างจัง หากไม่ใช้โอกาสนี้เพิร์ลก็ไม่ทราบจะรับมือกับคนพลังเหนือกว่าได้นานแค่ไหน

ฉึก!! อยู่ๆแขนกลของเพิร์ลก็อ้อมโล่เข้าไปแทงสีข้างของชายใช้มีดทำเอามันร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะพยายามใช้ใดแทงใส่เพิร์ล แต่ด้วยกำลังที่หายไปกว่าครึ่งทำให้แทงใส่โล่ของเพิร์ลไปก็ไร้ผล

ตูม!! ยังไม่ทันได้ทำอะไรต่อชายที่ใช้ดสบใหญ่ก็พุ่งวาบเข้ามาหาเพิร์ลก่อนจะใช้ดสบใหญ่หวดไปที่โล่ของเพิร์ลอย่างจัง ทำเอาเพิร์ลลอยหวือออกมาทั้งคนทั้งโล่

“เอายาแก้พิษมา”ชายร่างสูงที่ใช้ดาบยักษ์พูดพลางเดินเข้ามาหารูบี้

“อย่ามายุ่งกับรูบี้นะโว้ย”เพิร์ลพุ่งกลับเข้ามาพร้อมง้างแขนกลของตนเองไปข้างหลัง

ฟุบ!! อยู่ๆแขนกลของเพิร์ลก็ยืดออกจนดาบที่ติดอยู่กับแขนกลของมันมีสภาพเหมือนหอกไม่มีผิด แถมความเร็วยังเพิ่มจากความเร็วการพุ่งตัวของเพิร์ลเข้าไปอีก

เปรี้ยง!! ดาบยักษ์ในมือชายร่างสูงหวดวูบใส่แขนกลของเพิร์ลอย่างจัง โลหะตันๆในดาบของมันบดแขนกลของเพิร์ลจนงอทำเอาเพิร์ลใจหายวาบ

“เล่นกันมากพอแล้ว”ชายร่างสูงว่าพลางปล่อยพลังของตนออกมารอบๆ ระดับพลังของมันเหนือกว่าคนรอบๆมาก เรียกได้ว่าหมดหนทางชนะอยู่แต่แรกแล้วกก็ว่าได้

“รูบี้ เจ้าหนีไป”เพิร์ลว่าพลางกำโล่เอาไว้ข้างกาย แขนกลงอไปตอนกำลังยืดตัว ทำให้หกกลับมาไม่ได้เก็บเอาไว้ก็แกะกะตนเองเปล่าๆเพิร์ลจึงถอดแขนกลทิ้งไปทั้งๆแบบนั้น

ตูม!! ยังไม่ทันจะได้เล่นบทพระเอก อยู่ๆบนพื้นก็ปรากฏเสามรกตจำนวนหนึ่งพุ่งขึ้นมาจากพื้น ทำเอาหัวหน้ากลุ่มนักล่าค่าหัวถอยออกไปหลายก้าว

“เกิดอะไรขึ้น ทำไมพวกเจ้าถึงโดนเล่นงาน”ร่างของชายคนหนึ่งวิ่งเข้ามาในกลุ่มของเพิร์ล เพียงแต่ตัวเพิร์ลสัมผัสพลังของอีกฝ่ายไม่ได้เลย หรือว่ามันจะเป็นอสูร?

“ไม่ทราบ พวกข้าโดนลออบโจมตี พวกมันเองก็ไม่บอกสาเหตุ”เพิร์ลตอบพลางถอนหายใจออกมา อย่างน้อยก็มีคนมาช่วยเสียที

“พวกเจ้าถอยไป ข้าจะยันมันเอาไว้เอง”ชายคนนั้นว่าพลางกำด้ามดาบมรกตด้วยท่าทีดุดัน มันไม่ทราบว่าคนที่เข้ามาเล่นงานไป๋จูเหวินเป็นใคร แต่คนที่ไล่ต้อนไป๋จูเหวินจนย่ำแย่ได้สมควรไม่ใช่คนธรรมดา บัดนี้หยงเว่ยไม่ประมาทแต่กลับจริงจังสุดขีด

ตูม!! ดาบมรกตฟาดออกไปทันทีที่ชายร่างใหญ่ตรงเข้ามา ดาบในมือของหยงเว่ยคือศาสตราที่มีมารสถิตอยู่ แข็งแกร่งยิ่งกว่าดาบราชันศาสตรามีหรือจะโดนหยุดเอาไว้ด้วยดาบเหล็กธรรมดาๆ

“หะ….”หยงเว่ยหน้าเหรอไปครู่หนึ่ง มันสัมผัสพลังวิญญาณไม่ได้ ไม่ทราบอีกฝ่ายระดับพลังเท่าไหร่ แต่เห็นมันจัดการไป๋จูเหวินเสียหมดท่านึกว่าจะแข็งแกร่งจนน่ากลัว ที่ไหนได้พอฟันออกไปทีหนึ่ง ทั้งดาบยักษ์ทั้งคนขาดเป็นสองท่อนอย่างง่ายดายทำเอามันทำตัวไม่ถูกเลย

“แก”ชายที่ใช้ดาบวงเดือนเห็นหัวหน้าตนเองโดนเล่นงานก็รีบเข้าหาหยงเว่ยทันที แต่พอเห็นสภาพของหัวหน้าที่โดนฟันขาดเป็นสองส่วนก็ถึงกับขาตายล้มคว่ำกลิ่งไปกับพื้น

ตูม!! ดาบในมือหยงเว่ยฟาดใส่ชายที่ใช้ดาบวงเดือน ผลลัพธ์ที่ออกมาไม่ต่างจางหัวหน้ากลุ่มคนเมื่อครู่เท่าไหร่ เพียงคลื่นดาบก็ผ่าเอาทั้งคนทั้งดาบออกเป็นสองท่อน ดูน่าสยดสยองไม่น้อย แต่เมื่อนึกได้ว่าคนที่โดนฆ่าเป็นคนที่โจมตีพวกตนรูบี้ที่ไม่ชินกับเรื่องแบบนี้ยังพอทำใจได้

“พวกแก…พวกแกจะต้องเสียใจ”ชายที่ใช้มีดพูดขณะยังนอนอยู่บนพื้น อาการบาดเจ็บของมันหนักไม่ใช่น้อย ยิ่งเห็นสหายของตนโดนฆ่าทิ้งไปจนหมดก็ไม่มีใจจะสู้อีก

“คนของอาณาจักรอู๋ฆ่าคนของอาณาจักรหลิว เรื่องนี้ไม่จบง่ายๆแน่”ชายคนนั้นว่าพลางพยายามลุกขึ้น

“การล่าค่าหัวไป๋จูเหวินเป็นเรื่องผิดกฎหมายในอาณาจักรอู๋ เรื่องนั้นจักรพรรดิของเจ้าทราบแล้วไม่ใช่หรือ”หยงเว่ยว่าพลางยกดาบขึ้น ก่อนจะฟันลงมาใส่ร่างของชายที่ใช้มีดทันที พอพูดเรื่องอาณาจักรหลิวขึ้นมาหยงเว่ยก็ทราบทันทีว่าคนพวกนี้โจมตีไป๋จูเหวินไปทำไม

“ขอบพระคุณขอรับ”ไป๋จูเหวินว่าพลางเดินเข้ามาหาหยงเว่ย เห็นได้ชัดเลยว่าอีกฝ่านเป็นคนรู้จักของไป๋จูเหวิน ได้มันมาช่วยเช่นนี้นับว่ารอดไปครั้งหนึ่ง

“เจ้าบาดเจ็บหนักเลยงั้นหรือ”หยงเว่ยถามพลางมองไป๋จูเหวินด้วยท่าทีสลด ได้ข่าวว่ามันต้องกลับไปรักษาตัวที่บ้านเกิดหลังจากสู้กับพวกมาร แต่ไม่นึกว่าจะบาดเจ็บถึงขนาดนี้

กลุ่มคนเมื่อครู่ไม่ได้กระจอกแต่ก็ไม่ได้เก่ง ไป๋จูเหวินสมควรล้มได้ด้วยฝ่ามือเดียวเท่านั้นเสียด้วยซ้ำ เหตุผลเดียวที่หยงเว่ยคิดออกก็มีแต่อาการบาดเจ็บคงหนักมากเท่านั้น

“เอ่อ เรื่องนั้น….”เพิร์ลพยายามจะอธิบาย แต่ไม่ทราบทำไมอีกฝ่ายถึงมีท่าทีหดหู่นัก

“ขอโทษด้วย ทั้งๆที่เรื่องนี้ควรเป็นความรับผิดชอบของข้าแท้ๆ”หยงเว่ยหน้าซีดเผือด ไป๋จูเหวินแต่เดิมเป็นยอดอัจฉริยะที่มันอิจฉามาตลอด หากมันต้องเสียกำลังฝีมือไปเพราะต่อสู้กับมารที่ตัวมันเองสมควรเป็นผู้ต่อสู้ มันคงโทษตัวเองไปทั้งชีวิต

“เอ่อ ท่าน….”เพิร์ลไม่ทราบจะหาทางอธิบายอย่างไร อีกฝ่ายมีท่าทีจริงจังมากจริงๆ

“อาการของเจ้าไม่มีทางรักษาเลยงั้นหรือ ต่อให้ต้องฝ่าอันตรายข้าก็จะช่วย”หยงเว่ยว่าพลางใช้มือซ้ายของมันจับไปที่บ่าของไป๋จูเหวิน

“อะไรกัน แขนของเจ้า….”หยงเว่ยสะท้านวาบ นี่ถึงขั้นแขนขาดเลยงั้นหรือ ทำไมวันนั้นมันไม่อยู่ที่อาณาจักรโฮด้วย อย่างน้อยมันก็น่าจะช่วยเหลือได้ไม่มากก็น้อย

“เอ่อ…..”เพิร์ลอึ้งไปทันทีเมื่อเห็นอีกฝ่ายหน้าซีดไปแบบนั้น แขนนี่ขาดไปตอนโดนแม่มดขาวเล่นงาน ไม่เกี่ยวอะไรกับท่านเสียหน่อย

“จริงสิ เจ้ามีวิชาแพทย์สูงส่ง เอาแขนของข้าไปต่อกับแขนของเจ้าได้หรือไม่”หยงเว่ยถามพลางมองแขนของตนเอง ต่อให้แขนขาดไปอีกข้างมันก็ไม่ได้ลำบากอะไรมากมายเพราะมันยังสร้างแขนมรกตได้

“เจ้าก็บอกไปเสียทีสิว่าเจ้าไม่ใช่ไป๋จูเหวิน”รูบี้โวยพลางโยนขวดเปล่าใส่เพิร์ลทีหนึ่ง ตอนนี้นางกำลังดูอาการของเหล่าผู้คุ้มกันอยู่ โชคดีที่พวกนักล่าค่าหัวไม่ได้เหมือนนักลอบสังหาร พวกมันไม่ได้เน้นฆ่าเป็นหลักจึงไม่ได้ลงมือหนักถึงตาย

“หา ไม่ใช่ไป๋จูเหวิน”หยงเว่ยอึ้งไปพักหนึ่ง ก่อนจะมองเพิร์ลตั้งแต่หัวจรดเท้า มันสัมผัสพลังวิญญาณไม่ได้ สัมผัสพลังอสูรไม่ได้ สัมผัสความสามารถดึงดูดอสูรของมันไม่ได้ นอกจากไป๋จูเหวินตัวจริงจะมีพลังมาร มันก็แยกเพิร์ลกับไป๋จูเหวินแทบไม่ออเลย

“ขอรับ ข้าไม่ใช่ไป๋จูเหวิน”เพิร์ลตอบพลางยิ้มเจื่อนๆ มันพยายามจะอธิบายแล้ว แต่หยงเว่ยไม่ปล่อยให้มันพูดเลย

“อย่างนี้นี่เอง ถึงว่าฝีมือของเจ้าถึงต่ำต้อยนัก”หยงเว่ยถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก แม้คำว่าฝีมือต่ำต้อยจะปักเข้ากลางอกเพิร์ลก็ตาม แต่อีกฝ่ายฟันศัตรูที่เพิร์ลสู้ไม่ได้ให้ตายในดาบเดียวอย่างง่ายดาย ตัวมันคงไม่กล้าเถียง

“อย่างไรก็ขอบคุณท่านมากขอรับ พวกเรากำลังเดินทางไปหาไป๋จูเหวินที่เขตอสูรผาไร้ก้น ไม่นึกว่าจะโดนลอบเล่นงานเช่นนี้”เพิร์ลว่าพลางประสานมือคารวะอย่างที่เรียนรู้มา

“พวกเจ้าจะไปหาไป๋จูเหวินงั้นหรือ พวกเจ้าเองก็รู้งั้นหรือว่าตอนนี้มันอยู่ที่ไหน”หยงเว่ยถามด้วยความประหลาดใจ พวกมันกล้าพูดว่าจะไปหาไป๋จูเหวินที่เขตอสูรผาไร้กัน นี่พวกมันทราบเรื่องไป๋จูเหวินมากแค่ไหน?

“ขอรับ แต่คนของพวกเราบาดเจ็บคงต้องกลับไปรักษาตัวกันก่อน”เพิร์ลตอบพลางถอนหายใจออกมา

“เช่นนั้นก็ไปที่เมืองร้อยแปดอสูรเถอะ ข้ามีธุระที่นั่นพอดี”หยงเว่ยตอบพลางชี้ไปทางเมืองร้อยแปดอสูร วันนี้เป็นวันมารับยาของหยงเว่ย แม้ไป๋จูเหวินไม่อยู่มันก็ยังของยาได้ปกติ

“เมืองของไป๋จูเหวินหรือขอรับ”เพิร์ลถามพลางมองไปทางเมืองร้อยแปดอสูรที่อยู่แทบจะติดกับเมืองหลวง

“ใช่ ที่นั่นขึ้นชื่อเรื่องการแพทย์ พวกมันช่วยคนของเจ้าได้แน่ๆ”หยงเว่ยตอบพลางยิ้มบางๆ สมาคมแพทย์แต่เดิมยุบรวมกับกลุ่มนักล่าอสูรไปแล้ว ตอนนี้จะบอกว่ากลุ่มนักล่าคือแหล่งรวมแพทย์มีฝีมือก็ไม่ผิด

“ขอรับ เช่นนั้นข้าขอรบกวนด้วย”เพิร์ลตอบพลางมองแขนกลที่ตกอยู่บนพื้น มันเก็บโล่ของตนเข้าไปมนมิติ ก่อนจะเก็บแขนกลขึ้นมาส่งให้รูบี้

“เจ้าใช้ระวังหน่อยนะ ข้าเตรียมสำรองมาไม่มาก”รูบี้ว่าพลางนำแขนกลอีกอันออกมาให้เพิร์ลเปลี่ยน