บุตรอสูรบรรพกาล - ตอนที่ 331 เพื่อนเก่า

ตอนที่ 331

เพื่อนเก่า

“โจรสลัด….”ไป๋จูเหวินขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางนึกภาพตอนตนเองมาถึงอาณาจักรไชน์ครั้งแรก ตอนนั้นเหมือนจะมีโจรเถื่อนเข้ามาโจมตีชายหาดที่ตนเองขึ้นมาพอดี หากให้นึกภาพโจรสลัด เจ้าพวกนั้นคงมีความเป็นไปได้ที่สุด

“ท่านลุง โจรสลัดที่ว่าสวมหมวกที่มีเขาสัตว?ประดับอยู่หรือเปล่าขอรับ”ไป๋จูเหวินถามเพื่อความแน่ใจ

“ชะ ใช่ พวกมันสวมเกราะและมีอาวุธครบมือไม่เหมือนโจรสลัดปกติ พวกมันบ้าดีเดือนไม่กลัวตาย วิ่งเข้าหาอาวุธอย่างกับสัตว์ป่าบ้าคลั่งไม่มีผิด”ได้ยินเช่นนั้นไป๋จูเหวินก็มั่นใจเกินครึ่งทันทีว่าโจรสลัดที่กำลังออกอาลาวาดในน่านน้ำของอาณาจักรไชน์คือเจ้าพวกที่เคยบุกมาที่ชายหาดของวัลเดนแน่ๆ

“ไป๋จูเหวิน เจ้าคิดว่าเจ้าจัดการได้ไหม”เพิร์ลหันมามองไป๋จูเหวินที่อยู่ด้านหลัง สำหรับคนอื่นพลังของไป๋จูเหวินไม่เลวเลย แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นยอดฝีมืออยู่ดี แต่เพิร์ลที่ได้รู้จักไป๋จูเหวินและพวกท่านน้ามาแล้วกลับรู้สึกว่าไป๋จูเหวินน่าจะทำอะไรได้

“ท่านลุงทราบที่อยู่พวกมันหรือไม่”ไป๋จูเหวินถามพลางมองไปทางพ่อของรูบี้ ยามนี้ความแข็งแกร่งของพวกโจรไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร มันเพียงต้องการที่อยู่ของพวกมันเท่านั้น

“เรื่องนั้น…พวกเราเองก็ไม่รู้ พวกมันปล้นกลางน้ำแล้วก็แล่นเรือจากไป เรือพวกเราไม่มีใครตามพวกมันไปได้เลย”พ่อของรูบี้ถอนหายใจออกมา ทางเดียวที่จะเจอพวกมันก็คือออกเรือพร้อมสินค้าและรอพวกมันมาปล้นเท่านั้น

“งั้นหรือขอรับ เช่นนั้นข้าคงต้องขอเวลาสักหน่อย”ไป๋จูเหวินตอบพลางมองไปทางทะเลที่อยู่นอกตัวเมือง หากจะถามถึงข้อมูลละก็ต้องไปถามคนที่สู้กับพวกมันมานานที่สุดกระมัง

“ไป๋จูเหวิน เจ้าจะไปจัดการพวกมันงั้นเหรอ”รูบี้ถามด้วยท่าทีเป็นห่วง นางเข้าใจว่าไป๋จูเหวินแข็งแกร่งแค่ไหน แต่นี่เป็นปัญหาของเมืองตนเอง นางไม่อยากทำให้ไป๋จูเหวินต้องลำบาก

“พวกเจ้าช่วยงานอาณาจักรข้าอยู่ไม่ใช่หรือไง ถือเสียว่าเป็นสวัสดิการก็แล้วกัน”ไป๋จูเหวินหัวเราะพลางมองไปทางเพิร์ล

“เจ้าเองก็รีบกลับไปที่ปราสาทตระกูลโรซารี่เถอะ พ่อของเจ้าน่าจะทราบข่าวเรือถูกโจมตีแล้ว”ไป๋จูเหวินว่าพลางเรียกให้มังกรเตรียมตัวพาเพิร์ลเดินทางอีกรอบ

“จริงด้วย”เพิร์ลเบิกตากว้างพลางนึกตามที่ไป๋จูเหวินบอกมา ตอนนี้ครอบครัวของมันคงได้ทราบข่าวเรื่องเรือถูกโจมตีแล้ว พวกท่านต้องคิดว่ามันตายไปอีกแล้วแน่ๆ มันต้องรีบกลับไปบอกพวกท่านก่อนว่าตนเองไม่เป็นอะไร

“งั้นข้าไปที่ปราสาทก่อนนะ”เพิร์ลพูดจบก็กระโดดขึ้นไปบนหลังของมังกร ก่อนจะออกบินไปทันที ส่วนไป๋จูเหวินก็ฝากรูบี้ดูแลครอบครัวของตนและออกไปกับหลินหลินเท่านั้น โดยมันบอกว่าจะรีบกลับมาให้ไวที่สุด

“พี่ไป๋ พี่รู้ทางงั้นเหรอ”หลินหลินถามพลางเดินดุ่มๆออกจากเมืองโดยไม่สนท่าทีตกใจของคนในเมืองเลย

“เลาะไปตามทะเลเอาแล้วกัน”ไป๋จูเหวินตอบเพราะมันเองก็ไม่ได้มาสำรวจจนทั่วอาณาจักรเสียด้วย แต่มันก็จำได้ดีว่าเมืองที่วัลเดนอยู่เป็นเมืองติดทะเล

“ค้า”หลินหลินรับคำพลางจำอ้าวไปอย่างรวดเร็ว ไม่นานเมืองเล็กๆที่ตั้งอยู่ริมชายหาดก็ปรากฏเบื้องหน้าไป๋จูเหวิน มันแทบไม่เปลี่ยนไปเลยแม้จะผ่านไปหลายปีแล้วก็ตาม เมืองเล็กๆกับชายหาดโล่งๆที่มีแค่กระท่อมของวัลเดนเพียงหลังเดียวเท่านั้น แต่ที่แปลกตาไปก็คือกองไฟที่วัลเดนใช้เผาศพของพวกโจร มันมีจำนวนมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

แอด…ประตูบ้านของวัลเดนส่งเสียงแปลกๆออกมาหลังจากไป๋จูเหวินส่งแรงผลักเข้าไป ท่าทางบ้านของวัลเดนจะเก่าขึ้นมากถึงได้ส่งเสียงแบบนี้

“ไง…”วัลเดนที่นั่งอยู่หน้ากองไฟเช่นเดิมพูดพลางมองมาทางไป๋จูเหวิน มันจับสัมผัสพลังได้ตั้งแต่ไป๋จูเหวินเข้ามาใกล้แล้ว แต่ไม่ทราบว่าเป็นใครเท่านั้น

“ท่านสบายดีงั้นหรือ”ไป๋จูเหวินถามพลางนั่งลงข้างๆกองไฟเช่นกัน

“เจ้าคิดว่าสบายไหมล่ะ”วัลเดนยิ้มพลางออกมาเพราะทั่วร่างของมันตอนนี้เต็มไปด้วยบาดแผล แม้จะไม่ถึงตายแต่ก็เจ็บเอาหนักเอาเรื่องเช่นกัน

“ท่านก็ดูสบายดี”ไป๋จูเหวินตอบด้วยท่าทีสบายๆทำเอาวัลเดนอยากจะสวนเข้าให้ว่าอาการของมันดูสบายดีตรงไหนไม่ทราบ

“ช่วงนี้พวกโจรมากขึ้น ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน โชคดีที่ข้ายังยันเอาไว้ได้”วัลเดนเริ่มเล่าออกมาพลางมองไปที่ชายฝั่ง จำนวนศพมากขึ้นเรือก็มากขึ้น แน่นอนมันดีกับวัลเดนที่สามารถเอาของพวกมันไปขายได้มาก แต่เพราะงานยากขึ้นร่างกายเลยสะบักสะบอมขนาดนี้

“ข้าได้ข่าวว่าพวกมันออกมาลาวาดที่น่านน้ำทางภาคกลาง ข้าก็เลยมาหาท่าน”ไป๋จูเหวินว่าพลางมองวัลเดนนิ่ง วัลเดนสู้กับพวกมันมาตลอด มันต้องรู้อะไรบ้าง

“ทางนี้ไม่ค่อยเปลี่ยนเท่าไหร่นอกจากจำนวนกับอายุ โจรกลุ่มใหม่อายุน้อยขึ้นมาก”วัลเดนตอบด้วยท่าทีครุ่นคิด

“ได้ข่าวว่าพวกมันได้หัวหน้าคนใหม่ที่แข็งแกร่งมากทีเดียว ข้าก็เลยอยากจะบุกไปที่รังของพวกมัน”ไป๋จูเหวินตอบพลางยิ้มบางๆออกมา

“รังงั้นเหรอ”วัลเดนนิ่งไปพลางสัมผัสพลังของไป๋จูเหวิน พลังของมันเพิ่มขึ้นมากจากคราวก่อน หากเป็นมันละก็อาจจะไหวก็ได้

“พวกมันบุกมาที่นี่ประจำเหมือนเป็นเทศการบางอย่าง เข้าลองสำรวจน่านน้ำแถวนี้ดูก็แล้วกัน”วัลเดนตอบ ที่นี่เป็นที่เดียวที่โดนบุกเป็นประจำ แต่กลับไม่เคยมีพวกฝีมือสูงๆบุกมาเลย วัลเดนจึงรู้สึกมานานแล้วว่าตนเองเหมือนกลายเป็นแบบทดสอบให้เด็กรุ่นใหม่ของโจรพวกนั้นขึ้นมา

“ได้ ข้าจะลองดู”ไป๋จูเหวินตอบพลางลุกขึ้นยืน แม้จะได้อะไรไม่มาก แต่เรื่องที่วัลเดนบอกว่าพวกมันอาจจะอยู่แถวๆน่านน้ำนี้ก็มีโอกาสเป็นไปได้สูงทีเดียว

“แล้วเจ้าเจอบ้านหรือยัง”วัลเดนถามพลางมองไป๋จูเหวินที่กำลังจะออกไป

“เจอแล้วขอรับ วันนั้นต้องขอบคุณท่านมากจริงๆ”ไป๋จูเหวินตอบพลางเดินไปที่ชายหาด ที่นั่นยังมีเรืออยู่หลายลำ ทำให้ไป๋จูเหวินเอาเรือออกจากฝั่งแล้วพาหลินหลินนั่งเรือไปกลางทะเลอย่างรวดเร็ว

ท้องทะเลแม้จะกว้างใหญ่ แต่ก็ยังมีเกาะอีกจำนวนมากที่ตั้งอยู่ไม่ห่างจากผืนดินของอาณาจักรไชน์ เพียงแต่ปัญหาก็คือในเกาะเหล่านั้นเกาะไหนคือที่อยู่ของพวกโจรกันแน่

“…….”ไป๋จูเหวินล่องเรืออกมาได้ไม่เท่าไหร่ อยู่ๆที่ด้านหน้าพวกมันก็ปรากฏขบวนเรือกลุ่มหนึ่งแล่นเข้ามา ภาพที่ไป๋จูเหวินเห็นด้วยดวงตาสีน้ำเงินนั้นทำเอานึกถึงวันแรกที่พวกมันบุกมาไม่มีผิด เรือจำนวนหนึ่งพร้อมนักรบเต็มลำเรือ

ฟุบๆๆๆ ธนูของพวกมันถูกยิงออกมาใส่เรือของไป๋จูเหวินก่อนที่เรือของไป๋จูเหวินจะไปถึงอีก เพียงแต่ลูกธนูธรรมดาๆพวกนี้จะทำอะไรไป๋จูเหวินได้

เปรี้ยง!! ไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลง ไป๋จูเหวินวาดฝ่ามือธรรมดาๆออกไปสร้างแรงลมสายหนึ่งปัดเอาธนูที่ยิงเข้ามาปลิวหายไปในพริบตา จำนวนเรือที่แล่นเข้ามาที่ 8 ลำ แต่ละลำมีพวกโจรอยู่ 6 คน

ตูม!! ไป๋จูเหวินกระโดดวูบไปข้างหน้าก่อนจะซักฝ่ามือปักษาข้ามสมุทรกระแทกเรือลำหนึ่งแตกกระจายในทันที

“xxxxxxx”พวกโจรแตกตื่นกันอย่างมาก พวกมันยิงธนูใส่ละอองน้ำที่ฟุ้งขึ้นมาทันทีโดยไม่สนใจว่าจะโดนพวกเดียวกันหรือไม่

ตูม!! ไป๋จูเหวินกระโดดข้ามจากเรือลำหนึ่งมาอีกลำหนึ่งอย่างรวดเร็ว ก่อนจะซัดฝ่ามือทำลายเรือไปอีกลำ

“xxxxxxx” พวกมันสั่งการกันอย่างจ้าละหวั่น ทำให้ไป๋จูเหวินพึ่งจะได้ทราบว่าพวกมันใช้ภาษาคนละภาษากับพวกวัลเดน

ตูม!! เรือของพวกมันโดนทำลายไปแล้ว 3 ลำจาก 8 ลำทำเอาพวกมันร้อนรนมาก แต่ขณะโจมตีไป๋จูเหวินก็สังเกตุว่าพวกมันยังอายุน้อยกันมาก แถมพลังยังไม่เท่าไหร่อีก

เปรี้ยง!! ไป๋จูเหวินส่งฝ่ามือบังคับหกปักษาออกไป 4 สายทำลายเรืออีก 4 ลำจนพังพินาศเหลือเอาไว้แต่เรือที่ไป๋จูเหวินยืนอยู่เท่านั้น

“xxxxxxxxxxx”

“xxxxxx”

“xxxพวกเรา” ไป๋จูเหวินเพ่งจดจำภาษาของพวกมันอย่างตั้งใจ พลางมองท่าทีของโจรหนุ่ม พวกมันดูหวาดกลัวต่างจากพวกโจรที่พ่อของรูบี้เคยเล่าให้ฟัง พวกมันไม่ใช่พวกไม่กลัวตายหรือพวกมันจะเป็นเด็กรุ่นใหม่ของกลุ่มโจรจริงๆ

“อย่าฆ่าพวกเรา ได้โปรด”ในที่สุดเสียงอ้อนวอนของพวกมันก็เป็นคำแรกที่ไป๋จูเหวินฟังเข้าใจ หลังจากฟังพวกมันร้องขอชีวิตอยู่พักใหญ่ ไป๋จูเหวินก็พอจะเข้าใจภาษาของพวกมันขึ้นมาบ้าง

“บ้านของพวกเจ้าอยู่ที่ไหน”ไป๋จูเหวินถามพลางจ้องมองพวกมันนิ่ง ตอนนี้เรือของพวกมันเหลือเพียงลำเดียว และคนก็เหลือเพียง 6 คนเท่านั้น

“บอกไม่ได้”พวกโจรตอบพลางหลบสายตาของไป๋จูเหวิน

ตูม!! ไป๋จูเหวินซัดฝ่ามือไปที่ทะเลทำเอาน้ำแตกกระจายขึ้นมาสูงหลายเมตร ทำเอาพวกโจรวันกระเตาะตัวสั่นพับๆ

“ทางนั้น ทางนั้นขอรับ”โจรคนหนึ่งตอบพลางชี้ไปทางตะวันตก

“เจ้าบ้า ทำอะไรลงไป ขืนบอกมันไปหมู่บ้านของพวกเราได้เดือดร้อนกันพอดี”โจรอีกคนว่าพลางทุบคนที่บอกทางจนล้มลงไปนอนกับพื้น

“ไม่ ให้มันไปดีแล้ว ท่านหัวหน้าจะฆ่ามันเอง”ชายอีกคนกระซิบพลางมองไปทางไป๋จูเหวิน ตอนนี้ในเผ่าของพวกมันมีหัวหน้าคนใหม่ถือกำเนิดขึ้น มันเป็นดั่งบุตรชายของพระเจ้าที่แข็งแกร่งจนน่าหวาดกลัว หากเจ้าหนุ่มอวดดีนี่อยากหาเรื่อง ท่านก็จะฆ่ามันอย่างทรมานแน่นอน

“พาข้าไป”ไป๋จูเหวินทำเป็นไม่ได้ยินสิ่งที่พวกมันกระซิบกันก่อนจะสั่งให้พวกโจรพามันกลับไปยังหมู่บ้านอีกต่างหาก ทำเอาพวกโจรยิ้มออกมาก่อนจะเริ่มพายเรืออย่างเต็มใจ