บุตรอสูรบรรพกาล - ตอนที่ 418 ความผิดร่วม - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

ตอนที่ 418

ความผิดร่วม

“ชินอี้….”แม้จะทราบดีว่าชิงชิวไม่น่าจะทำเช่นนี้โดยไม่มีเบื้องหน้าเบื้องหลัง แต่พริบตาที่ไป๋จูเหวินเห็นชิงชิวแทงอาวุธใส่ร่างของลูกชายตนเองก็พลันระเบิดพลังวาบพุ่งเข้าไปหาชิงชิวในพริบตา

ตูม!! หลังจากแทงชินอี้ชิงชิวก็ไม่ได้คิดจะหนีแต่อย่างไร มันเพียงยืนและยืนรอฝ่ามือของไป๋จูเหวินที่กำลังจะฟาดใส่ตนเองเท่านั้น แน่นอนว่ายามนี้ไป๋จูเหวินยามนี้ย่อมไม่คิดจะยั้งมือฟาดฝ่ามือเพลิงพิโรธเข้าใส่ชิงชิวเต็มแรง

ผลัก!! ร่างของชิงชิวลอยหวือร่วงลงไปกลางเมืองหลวงของอาณาจักรเผิงก่อนจะกลิ้งไปชนกำแพงของบ้านหลังหนึ่งจนทะลุไปยังกำแพงของบ้านอีกหลังในพริบตา กำลังของชิงชิวยามนี้เป็นไปไม่ได้เลยที่จะรับฝ่ามือของไป๋จูเหวินได้

“ชินอี้….”เหม่ยหลินที่ตามมาข้างหลังมองร่างของลูกชายที่นอนอยู่บนพื้นด้วยใบหน้าซีดเผือด ส่วนไป๋จูเหวินนั้นทันทีที่ตั้งสติได้ก็ดึงเอาทั้งดาบสั้นและมีดล่องหนออกไปจากร่างของชินอี้และเริ่มใช้พลังธาตุศักดิ์สิทธิ์ของตนเริ่มรักษาทันที เพียงแต่ชิงชิวโจมตีเข้าจุดตาย มีดสั้นแทงเข้าหัวใจพอดีไม่พลาดเป้าเลยแม้แต่น้อย ยิ่งชินอี้ไม่ได้เป็นผู้ฝึกฝนพลังวิญญาณที่แข็งแกร่งอะไรอยู่แล้ว ต่อให้เป็นไป๋จูเหวินก็เถอะ จะให้รักษาชินอี้ตอนนี้เกรงว่าจะไม่ทันเสียแล้ว

ครึก…ร่างของชิงชิวค่อยๆลุกขึ้นมาจากซากปรักหักพังช้าๆ แม้จะโดนไป๋จูเหวินโจมตีเข้าอย่างจัง แต่ก็ต้องบอกว่าโชคดีที่ยังเป็นเพียงฝ่ามือเพลิงพิโรธ หากเป็นฝ่ามือเพลิงผลาญคล้อยสำนึกหรือเพลิงพิฆาต ชิงชิวไม่สามารถลุกขึ้นมาได้อีก เพียงแต่ชิงชิวไม่กลับไม่คิดจะไปไหน มันเดินเข้าไปหาไป๋จูเหวินที่กำลังพยายามช่วยเหลือชินอี้เสียอย่างนั้น

“ชิงชิว เจ้า..”อู๋หมิงที่พลาดห้ามชิงชิวไม่ทันหันมามองชิงชิวที่ยังเดินเข้ามาอีก แต่มันเองก็ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น ชินอี้ช่วงหลังมานี้ก่อเรื่องเอาไว้มากมาย ไม่ใช่ว่าอู๋หมิงจะเข้าข้างหลานจนไม่สนผิดสนถูกหรอก

“องค์จักรพรรดิ….ท่านฆ่าข้าเถอะ”ชิงชิวว่าพลางปลดพลังวิญญาณของตนลง ยามนี้ชิงชิวไม่คิดจะเอาชีวิตรอดกลับออกไปอีกแล้ว

วูบ!! ฝ่ามือของไป๋จูเหวินพุ่งวาบเข้าใส่ชิงชิวที่ยังกล้าเดินเข้ามาหาตนอีก เพียงแต่พริบตาที่ฝ่ามือจะเข้าถึงตัวชิงชิว ดวงตาของไป๋จูเหวินกลับมองเห็นใบหน้าของชิงชิวเสียก่อน

ในช่วงที่ชิงชิวเข้ามาโจมตีขินอี้มันมีสีหน้าโกรธแค้นอย่างมากราวกับจะหลั่งน้ำตาออกมาเป็นสายเลือด แต่ยามนี้บนใบหน้าของชิงชิวนั้นกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ตัวชิงชิวแต่เดิมเห็นไป๋จูเหวินเป็นดั่งเทพเซียนที่ควรค่าแก่การเคารพบูชา ยามนี้กลับสังหารบุตรชายของไป๋จูเหวินกับมือ หวังเพียงจะให้ตัวไป๋จูเหวินสังหารตนเองเพื่อรับความผิดเท่านั้น

“…….”ฝ่ามือของไป๋จูเหวินหยุดลงตรงหน้าชิงชิวเหลือเพียงสายลมจากพลังของฝ่ามือเท่านั้น ทุกคนในที่นี้ทราบดีว่าชิงชิวเป็นคนเช่นไร มันไม่มีทางหันคบดาบใส่ชินอี้แน่หากไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น แม้จะโดนอารมณ์โกรธแค้นที่ลูกชายโดนสังหารเข้าครอบงำ แต่ความจริงข้อนี้ก็ยังค้ำคอไป๋จูเหวินเอาไว้ไม่ให้ลงมือสังหารชิงชิวเสีย

“เจ้าไปซะ”ไป๋จูเหวินกัดฟันพลางลดฝ่ามือลง ท่ามกลางความตกใจของเหล่าทหาร ชิงชิวสังหารชินอี้ โทษความผิดแค่ประหารเจ็ดชั่วโคตรยังไม่เพียงพอเสียด้วยซ้ำ เหตุใดไป๋จูเหวินจึงปล่อยชินอี้ไปกัน

“องค์จักรพรรดิ ข้า…”ชิงชิวเหมือนจะคิดเช่นเดียวกับทหาร ตัวมันสังหารองค์ชายรัชทายาท โทษสมควรตายเช่นนี้จะละเว้นได้อย่างไร

“ข้าบอกให้เจ้าไปซะ แล้วอย่ามาให้ข้าเห็นหน้าอีก”ไป๋จูเหวินตะคอกใส่ชิงชิวพลางกำหมัดแน่น มันไม่ได้โจมตีชิงชิวอีกเพียงหันมาอุ้มร่างของบุตรชายเอาไว้แนบอกก่อนจะเดินเข้าไปหาภรรยาเท่านั้น แม้จะแค้นที่ลูกชายโดนสังหาร แต่ไป๋จูเหวินก็แบกความถูกต้องเอาไว้เช่นกัน ชินอี้ยามนี้สังหารคนไปไม่น้อย แม้จะเป็นเพียงคนสั่งแต่ก็ใช้พลังดึงดูดเหล่าอสูรเพื่อทำเช่นนั้น จะบอกว่าเป็นเพียงเด็กชายใสซื่อไร้ความผิดคนหนึ่งก็คงไม่ได้ แม้ไม่ใช่ชิงชิว แต่ก็คงมีคนอีกจำนวนมากคิดจะแก้แค้นชินอี้เป็นแน่

“องค์…”ชิงชิวยังพยายามจะขอให้ไป๋จูเหวินสังหารตนเองต่อ เพียงแต่อู๋หมิงเดินเข้ามาขวางเอาไว้เท่านั้น

“เจ้าไม่ได้ยินหรือไง หรือเจ้าจะอยากให้จักรพรรดิของเจ้าสำนึกเสียใจยิ่งกว่านี้”อู๋หมิงว่าพลางยกมือขวางระหว่างชิงชิวกับไป๋จูเหวินเอาไว้ อู๋หมิงก็ทราบดีว่าชิงชิวต้องมีเหตุผล และหากได้ทราบเหตุผลนั้นหลังจากชิงชิวตายไปด้วยฝ่ามือของไป๋จูเหวิน แล้วไป๋จูเหวินจะต้องแบกรับความรู้สึกผิดนั้นอีกงั้นหรือ

“ข้า…”ชิงชิวไม่ทราบจะพูดอะไร มันเพียงมองไปรอบๆด้วยสายตาเศร้าสร้อย ก่อนที่ชิงชิวจะใช้วิชาล่องหนหายตัวหนีออกไปจากอาณาจักรเผิง ยามนี้คนที่จะสามารถจับตัวชิงชิวได้ก็คงมีแต่ไป๋จูเหวินและไป๋หลินเท่านั้นกระมัง

“ท่านพ่อ”หลังจากเวลาผ่านไปพักหนึ่ง อยู่ๆไป๋หลินก็เดินออกมาพร้อมอุ้มร่างของชิงชิงผู้เป็นน้องสาวของชิงชิวออกมา ตัวนางมองไปยังร่างของชินอี้ที่อยู่ในอ้อมกอดของบิดาด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย แต่ก็เหมือนจะทราบอยู่แล้วว่าเรื่องเช่นนี้จะเกิดขึ้น

“ไป๋หลิน เกิดอะไรขึ้น”อู๋หมิงเดินเข้าไปหาหลานสาวพลางมองร่างของเด็กสาวที่อยู่ในอ้อมกอดนาง หากจำไม่ผิดนางคือน้องสาวของชิงชิวไม่ใช่หรือ

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น”หยงเวยถามพลางมองที่ลำคอของชิงชิง ที่คอของนางมีรอยสีม่วงคล้ำเหมือนคนผูกคอตายไม่มีผิด

“แบบนี้นี่เอง”ไป๋จูเหวินว่าพลางมองไปที่ลำคอของชิงชิง ในที่สุดมันก็เข้าใจเหตุผลของดวงตาเคียดแค้นของชิงชิวเสียที

“เป็นอสูรปรสิตของชินอี้สินะ”ไป๋จูเหวินว่าพลางก้มหน้าลงช้าๆ

ก่อนหน้านี้ต่อให้มีอสูรระดับบรรพกาลขวาง ไป๋หลินก็ไม่คิดจะอยู่เฉย แต่ทันทีที่ชิงชิงโดนจับตัวมาไป๋หลินก็ไม่มีท่าทีจะหนีไปไหนอีกเลย ทั้งหมดเป็นเพราะชินอี้ฝังอสูรปรสิตเอาไว้ในคอของชิงชิงก่อนจะสั่งเอาไว้ว่า หากไป๋หลินหนีหรือต่อสู้กับอสูรชิงชิงจะโดนสังหารทันที ทำให้ไป๋หลินไม่คิดจะหนีอีกเลย แต่เพราะก่อนหน้านี้ชิงชิวกำลังจะโดนอสูรหมูป่าเล่นงาน ไป๋หลุดเลยเผลอเข้าไปช่วย นั่นเท่ากับว่านางได้ละเมิดกฎของชินอี้และทำให้อสูรปรสิตบีบรัดลำคอของชิงชิงทันที กับตัวชิงชิงที่เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา เพียงครู่เดียวเท่านั้นนางก็ทนไม่ไหวจนสิ้นลมทำให้ชิงชิวถึงกับสติขาดวิ่งพุ่งเป้าเข้าไปโจมตีชินอี้ทันที

“ทั้งหมดเป็นความผิดของพี่เอง”ไป๋หลินพูดพลางเอื้อมมือไปแตะร่างของชินอี้เบาๆ ยามนี้ไป๋หลินร้องไห้ออกมามากกว่าครั้งไหนๆในช่วงชีวิตที่ผ่านมา ทั้งหมดนี้ไป๋หลินโทษตัวเองทั้งสิ้น ทั้งที่ทำให้ชินอี้เป็นแบบนี้ และความผิดพลาดที่ทำให้ชิงชิงต้องตาย

“พาน้องกลับบ้านเถอะ”เหม่ยหลินว่าพลางเดินเข้ามาหาลูกสาว เมื่อเห็นความจริงต่อหน้าว่าชินอี้ทำอะไรลงไป ยามนี้ไม่มีใครคิดต่อว่าชิงชิวอีกต่อไปแล้ว เหม่ยหลินเองก็ได้แต่ต่อว่าตนเองและพยายามปลอบใจบุตรสาวเท่านั้น

สภาพชัยชนะในครั้งนี้ไม่มีใครแสดงความยินดีแม้แต่น้อย กองทัพอาณาจักรไป๋เดินทางกลับอาณาจักรอย่างเงียบงันราวกับขบวนแห่ศพ ไม่ว่าจะมนุษย์หรืออสูรต่างไร้เสียงพูดคุยได้แต่พากันเดินต่อไปข้างหน้าเท่านั้น

“พี่ราคะ”ภายในหัวของไป๋หลินปรากฏเสียงของเจ้าตัวดังขึ้นเพื่อเรียกหาคนผู้หนึ่งซึ่งอยู่ในหัวของไป๋หลิน

“ข้ารู้ว่าเจ้ารู้สึกผิด แต่พลังของราคะไม่สามารถควบคุมได้ทั้งหมด”ราคะเหมือนจะทราบเรื่องอยู่แล้วเลยรีบตอบไป๋หลินออกไปก่อนที่นางจะพูดอะไรเสียอีก

“ตอนนั้นเจ้ากังวลว่าน้องชายจะไม่ชอบ พลังของราคะเลยใช้ออกไปโดยเจ้าไม่รู้ตัว มันไม่ได้เป็นเพราะเจ้าต้องการเองเสียหน่อย”ไม่รอให้ไป๋หลินได้เถียง ราคะพยายามอธิบายทุกอย่างเพื่อให้ไป๋หลินสบายใจขึ้น แม้ความผิดจะเกิดจากพลังของราคะ แต่ไป๋หลินก็ไม่ได้จงใจจะใช้พลังของราคะด้วยตนเองแต่อย่างไร แถมเพราะตัวนางอยู่กับน้องชายก็เป็นเรื่องปกติ ที่เรื่องเป็นเช่นนี้แม้แต่ตัวราคะเองก็คาดไม่ถึง

“พี่ราคะ…”ไป๋หลินพูดอีกครั้งพลางเรียกเอาพัดหยกขาวออกมา

“ข้าอยากจะทำลายอาวุธมารทิ้งซะ”ไป๋หลินว่าพลางมองพัดหยกขาวในมือตนเอง วิชามาร แม้จะพยายามควบคุมแค่ไหน แต่มันก็ชักจูงปัญหาเข้ามาอยู่ดี ถึงแม้ไป๋หลินและราคะจะไม่คิดจะทำอะไรกับพลังมาร แต่มันก็ส่งผลกับคนรอบข้างอยู่ดี เรื่องในคราวนี้ทำให้ไป๋หลินมั่นใจว่าไม่ควรปล่อยอาวุธมารเอาไว้ หากทำลายได้ก็สมควรทำลาย และหากจำเป็นหากต้องตายนางก็จะกำจัดพลังมารออกไปให้ได้

“ท่าทางวุ่นวายกันใหญ่เลยนะ”อู๋หมิงพูดพลางเดินเข้ามาในท้องพระโรงหลังจากจบพิธีศพของชินอี้

“อาณาจักรเผิงยึดอาณาจักรทางเหนือเอาไว้ร่วม 7 อาณาจักร ความเสียหายหนักมากทีเดียว”ไป๋จูเหวินตอบพลางมองเหล่าขุนนางที่พากันขนเอกสารกันวุ่นวาย อาณาจักรที่ชินอี้ยึดมานั้นอยู่ในสภาพแย่เต็มที ทุกอาณาจักรไร้ผู้นำเพราะโดนอสูรของชินอี้ทำลายทั้งเมืองหลวงไปแล้ว แถมชินอี้ยังปล่อยอสูรอาละวาดในอาณาจักรตนเองได้เต็มที่โดยไม่สนว่ามนุษย์จะเป็นเช่นไร การจะเข้าไปฟื้นฟูอาณาจักรทั้ง 7 รวมถึงอาณาจักรเผิงด้วยนั้นเป็นงานยากและไม่ทราบว่าจะต้องใช้เวลาเนิ่นนานเท่าไหร่ แต่เพราะที่อาณาจักรทั้ง 8 ต้องกลายเป็นแบบนี้ก็เพราะชินอี้บุตรชายของมันทำทั้งสิ้น ยามนี้ชินอี้ตายไปแล้ว การช่วยเหลืออาณาจักรทั้ง 8 จึงเป็นสิ่งที่ไป๋จูเหวินควรกระทำเพื่อทดแทนความผิดที่บุตรชายตนเองกระทำลงไป

“อย่าว่าข้าทวงบุญคุณเลยนะ แต่ครั้งนี้อาณาจักรไป๋ไม่ได้ชนะด้วยตนเอง”อู๋หมิงว่าพลางกอดอกช้าๆ

“ข้าคิดว่าอาณาจักรที่ชิงมาได้เจ้าสมควรจะแบ่งให้พวกเราด้วยเช่นกัน อาณาจักรชู 1 อาณาจักร อาณาจักรชิน 1 อาณาจักร ส่วนอาณาจักรอู๋ของเราก็ขอแบ่งสัก 2 อาณาจักรก็แล้วกัน”แม้จะพูดเหมือนกำลังทวงส่วนแบ่ง แต่ไป๋จูเหวินทราบดีว่าเหล่าองค์จักรพรรดิทุกคนต่างทราบอยู่แล้วว่าอาณาจักรทั้ง 8 แทบไม่เหลืออะไรแล้ว นอกจากประชาชนจะอยู่ในสภาวะย่ำแย่ อสูรยังบ้าคลั่งกันเสียจนไม่อยู่ในเขตอสูรกันแล้ว แม้ไป๋จูเหวินจะช่วยเรื่องอสูรได้ แต่การฟื้นฟูอาณาจักรที่มีสภาพเหมือนโดนอสูรบุกทำลายทั้งอาณาจักรไม่ใช่เรื่องง่าย การที่อาณาจักรทั้ง 3 ยื่นมือมาขอรับอาณาจักรเหล่านั้นก็เท่ากับช่วยแบ่งเบาภาระหน้าที่ของไป๋จูเหวินลงไปนั่นเอง

“ชินอี้ก็เป็นหลานของพวกเราเหมือนกัน”จักรพรรดิชินว่าพลางเดินเข้ามาหาไป๋จูเหวิน แม้จักรพรรดิอาณาจักรชูจะไม่ได้เกี่ยวอะไรกับชินอี้ แต่ตนเองก็เป็นอาณาจักรที่ได้รับการอุ้มชูช่วยเหลือจากอาณาจักรรอบๆมาตลอด อาณาจักรอู๋และชินยื่นมือช่วยเหลือเช่นนี้อาณาจักรชูจะนิ่งเฉยได้อย่างไร