บุตรอสูรบรรพกาล - ตอนที่ 476 ฝากฝัง

ตอนที่ 476

ฝากฝัง

“เจ้ามัวทำอะไรอยู่ มีผู้บุกรุกเข้ามาไม่ใช่หรือ”มังกรอัสนีทองคำเดินเข้ามาในถ้ำน้ำแข็งของจิ้งจอกเหมันต์ด้วยท่าทีประหลาดใจ มันสัมผัสได้ว่ามีผู้บุกรุกที่แข็งแกร่งมากทีเดียวเข้ามาในเขตอสูร แต่จิ้งจอกเหมันต์กลับมีท่าทีเฉยๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเสียอย่างนั้น

“ไม่ต้องกังวลหรอก นั่นเป็นแขกของจูเอ๋อ”จิ้งจอกเหมันต์ตอบพลางเอนหลังพิงเก้าอี้อย่างสบายใจ ท่าทางมังกรอัสนีทองคำจะไม่รู้จักต้าชิงกับต้าเฉินถึงได้มีท่าทีระแวดระวังเช่นนี้

“งั้นหรือ เช่นนั้นก็คงไม่มีอะไร”มังกรอัสนีทองคำตอบพลางผ่อนท่าทีระวังลง หากเป็นแขกของไป๋จูเหวินจริงก็ไม่มีอะไรน่าห่วง

“ว่าแต่ ทำไมเจ้าต้องมาอาศัยอยู่ที่นี่ด้วยเล่า เขตอสูรแห่งนี้มีพื้นที่อื่นอีกตั้งมากมาย”จิ้งจอกเหมันต์ถามพลางจ้องไปทางมังกรอัสนีทองคำด้วยท่าทีไม่พอใจ เขตอสูรผาไร้ก้นแต่เดิมเป็นเขตอสูรที่รวมพื้นที่ของพวกตนทั้ง 5 เข้าด้วยกัน อาณาเขตกว้างใหญ่จนเกือบจะเป็นอาณาจักรหนึ่งแยกออกมาเลยทีเดียว แต่ไม่รู้ทำไมมังกรอัสนีทองคำถึงได้เลือกจะมาอยู่ในเขตเทือกเขาเหมันต์เสียอย่างนั้น ทั้งๆที่มันเป็นมังกรธาตุอัสนีแท้ๆ

“ข้าชอบอากาศเย็น”มังกรอัสนีทองคำตอบพลางเดินออกไปจากถ้ำของจิ้งจอกเหมันต์ช้าๆ แน่นอนมันไม่ได้ชอบอากาศเย็นหรอก แต่ในเหล่าราชาทั้ง 5 ของเขตอสูรผาไร้ก้นตัวมันรู้สึกสนิทสนมกับจิ้งจอกเหมันต์ที่สุด การมาอยู่กับนางนั้นทำให้มันสบายใจที่สุดก็ว่าได้

.

.

.

“นายน้อย ข้าเห็นคุณหนูไป๋หลินอยู่กับชิงชิว นั่นหมายความว่าเรื่องก่อนหน้านี้จัดการเรียบร้อยแล้วสินะขอรับ”ต้าชิงถามขณะนั่งดื่มชาอยู่กับไป๋จูเหวิน

“ใช่ ดูเหมือนว่าทั้งสองคนกำลังคิดเรื่องแต่งงานอยู่ อีกไม่นานก็คงจะมาขอข้าแล้วกระมัง”ไป๋จูเหวินหัวเราะพลางมองไปที่หน้าต่างภายในเมืองจำลอง พอกลับมาจากเมืองหลวงเก่าของอาณาจักรไป๋ ทั้งสองก็ตัวติดกันไม่ห่าง เห็นได้ชัดเลยว่ามีอะไรแปลกๆไป ตัวไป๋จูเหวินและเหม่ยหลินต่างทราบดีเลยแอบถามกับตัวไป๋หลินเองจึงได้ทราบเรื่องที่ชิงชิววางแผนจะขอนางแต่งงานให้เป็นเรื่องเป็นราวเข้าพอดี

“เป็นเรื่องดีจริงๆ”ต้าชิงว่าพลางยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ มันได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นจากอู๋หมิงแล้ว บอกตามตรงว่ามันกังวลแทนอย่างมาก หากเรื่องจบลงเช่นนี้ก็คงไม่มีอะไรต้องกังวล

“แล้ว พี่ชิง..ท่านมีอะไรงั้นหรือถึงขอพบข้าตามลำพัง”ไป๋จูเหวินถามเพราะต้าชิงและต้าเฉินรวมทั้งภรรยาของพวกมันต่างก็เดินทางมาพบตนทั้งนั้น แต่อยู่ๆต้าชิงก็ขอคุยกับตนตามลำพังเสียอย่างนั้น

“ข้ามีเรื่องอยากจะขอร้องนายน้อยขอรับ”ต้าชิงว่าพลางถอนหายใจออกมา เรื่องนี้จะว่าเป็นความผิดของมันกับต้าชิงก็คงได้ที่เล่าเรื่องของพวกตนที่ติดตามไป๋จูเหวินให้บุตรสาวฟัง

“ไม่เห็นต้องทำเป็นคนอื่นคนไกลกันเลยนี่ พี่ชิงอยากได้อะไรก็บอกมาเถอะ”ไป๋จูเหวินตอบ ต้าชิงไม่เหมือนเหล่าเซียงที่ต้องพยายามตั้งมากมายเพื่อเข้ามาในเขตอสูร พวกมันหากต้องการอะไรขอเพียงบอกไป๋จูเหวินมา หากทำได้ไป๋จูเหวินย่อมทำให้อยู่แล้ว

“นายน้อย….ท่านน่าจะพอทราบแล้วว่าข้ามีบุตรสาวฝาแฝดอยู่คู่หนึ่ง”ต้าชิงตอบด้วยท่าทีลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด เรื่องที่บุตรสาวของตนต้องการจะถวายตัวเป็นบ่าวรับใช้ให้ไป๋หลินเนี่ยออกจะพูดยากมากจริงๆ

“พวกนาง….อยากจะเป็นผู้ติดตามของคุณหนูไป๋หลินขอรับ”ต้าชิงพูดออกไปด้วยท่าทีทุลักทุเลอย่างมาก

“เรื่องนั้นพี่ชิงต้องถามไป๋หลินเอาเองแล้วล่ะ”ไป๋จูเหวินส่ายหน้าช้าๆ เรื่องของไป๋หลินมันไม่อาจตัดสินใจได้ด้วยตนเอง ไป๋หลินจะต้องการผู้ติดตามหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับตัวไป๋หลินเองเท่านั้น

.

.

“ไม่เอา”ทันทีที่ต้าชิงเอาคำถามเดียวกันนี้ไปถามกับไป๋หลิน นางก็ตอบปฏิเสธมาทันที แต่ต้าชิงกลับไม่ได้แปลกใจแต่แรกแล้ว แต่เดิมไป๋หลินก็มีไป๋ไป่เป็นเหมือนผู้ติดตามอยู่แล้ว พวกนางสนิทสนมกันดั่งพี่น้องคลานตามกันมา จะให้คนอื่นเข้าไปเพิ่มคงจะยาก แถมตอนนี้นางยังกำลังจะแต่งงานกับชิงชิวอีกต่างหาก นางคงไม่อยากให้มีคนแปลกหน้ามาเพิ่มเป็นก้างขวางคออีกหรอก

“ท่านลุงชิง ข้าโตขนาดนี้แล้วไม่ต้องการผู้ติดตามหรอก ข้าคงต้องขอปฏิเสธ”ไป๋หลินตอบพลางส่ายหน้าช้าๆ แต่เดิมนางก็ไม่ชอบมีผู้ติดตามอยู่แล้วด้วย ในตอนที่ชิงชิวเข้ามาแรกๆก็ต้องใช้ความพยายามอย่างมากทีเดียวกว่าจะทำให้ไป๋หลินยอมรับได้

“เอาน่าท่านพี่ กลับไปบอกต้าเฉียนกับต้าหวานตามตรงก็แล้วกัน พวกนางจะได้ถอดใจเสียที”ต้าเฉินว่าพลางส่ายหน้าช้าๆ พวกนางยึดติดกับเรื่องนี้มานานแล้ว เรียกได้ว่าไม่ยอมสืบทอดตำแหน่งในสำนักเพราะอยากจะมาติดตามไป๋หลินเลยทีเดียว อย่างน้อยหากพวกนางถอดใจแล้วกลับมาช่วยงานในสำนักก็คงดีกับสำนักไม่น้อยเลย

“ทำไมไม่ให้พวกนางเป็นคนติดตามของจูล่งล่ะขอรับ”ชิงชิวถามพลางมองไปทางไป๋จูเหวิน ในเมื่อไป๋หลินไม่รับพวกนางเป็นผู้ติดตาม งั้นก็ให้เป็นผู้ติดตามของไป๋จูล่งไปเลยไม่ดีกว่าหรือ ตอนนี้จูล่งกำลังอยู่ในช่วงอยากออกไปท่องเที่ยวภายนอกอยู่พอดี มีผู้ติดตามคอยช่วยเหลือก็ไม่เลวไม่ใช่หรือ

“นั่นสิ…”ไป๋จูเหวินพยักหน้าช้าๆ จะให้พวกท่านน้าตามจูล่งออกไปทุกครั้งก็คงไม่ได้ แต่ถ้าเป็นผู้ติดตามก็คงไม่เลวนัก

“นายน้อย…จูล่งนี่ใครหรือขอรับ”ต้าชิงถามพลางกะพริบตาปริบๆ มันยังไม่ทราบข่าวเรื่องบุตรชายคนใหม่ของไป๋จูเหวินเลย พอเอ่ยชื่อจูล่งออกมามันก็พลันสับสนทันที

“อ่า…จริงสิ พี่ชิงตอนนี้ข้ามีบุตรชายอีกคนยามว่าไป๋จูล่งกำลังอยู่ในช่วงอยากรู้อยากเห็นพอดี เช่นนั้นให้บุตรสาวของพี่มาเป็นผู้ติดตามของจูล่งดีหรือไม่”ไป๋จูเหวินถามไปทางต้าชิง ท่าทางมันจะกำลังตกใจเรื่องไป๋จูเหวินมีบุตรชายอีกคนอยู่กระมัง

“ขอรับ ได้เช่นนั้นก็ยอดเยี่ยมไปเลยขอรับ”ต้าชิงพอตั้งสติได้ก็รีบตอบตกลงทันที ต้าเฉียนกับต้าหวานต้องดีใจแน่ๆที่ความฝันของพวกนางเป็นจริงเสียที ส่วนต้าชิงกับต้าเฉินเองแม้พวกตนจะรับใช้ไป๋จูเหวินไม่ได้แล้ว แต่หากบุตรสาวได้เข้ามารับใช้บุตรชายของไป๋จูเหวินละก็ย่อมเป็นเรื่องดีอย่างไม่ต้องสงสัย

.

.

เปรี้ยง!! ขณะเดียวกันที่สำนักเทพจุติ ร่างของเฒ่าประทับสวรรค์ที่กำลังปะทะกับต้าเฉียนก็พลันกระเด็นออกมาจากสวนของพวกนางในสภาพเหมือนวันแรกที่มันมาท้าประลองไม่มีผิด น่าเสียดายต่อให้พักฟื้นเต็มที่แล้วรวมทั้งได้ศึกษาวิชาของต้าเฉียนไปแล้วครั้งหนึ่งเฒ่าประทับสวรรค์ก็ไม่อาจข้ามระยะห่าง 4 ระดับขั้นไปได้อยู่ดี

“อัก….”เฒ่าประทับสวรรค์กัดฟันกรอดพลางกุมมือไปที่หน้าอกช้าๆ วิชาปาทวนของต้าเฉียนยอดเยี่ยมมาก แม้แต่ความเร็วของเฒ่าประทับสวรรค์ก็ไม่อาจหลบได้เลย ทำให้การต่อสู้ทั้ง 2 รอบที่เฒ่าประทับสวรรค์ต่อรองมาได้จบลงในพริบตาทั้ง 2 รอบเลยทีเดียว

“ท่านอาวุโส ผลการประลองออกมาชัดแล้ว ท่านอย่าได้ดื้อดึงอีกเลย”ต้าเฉียนว่าพลางส่ายหน้าช้าๆ เห็นได้ชัดว่าเฒ่าประทับสวรรค์ไม่พอใจอย่างมากที่ตนพ่ายแพ้เช่นนี้

“เป็นเพราะระดับพลังต่างกันเกินไปต่างหาก”เฒ่าประทับสวรรค์ว่าพลางหายใจเข้าลึกๆ แต่ถึงจะพูดอย่างนั้นฝ่ามือประทับสวรรค์ของมันก็ไม่ได้แสดงอะไรออกมาเลยเพราะทวนบินของต้าเฉียนสามารถจัดการมันได้ก่อนจะเข้าถึงตัวเสียด้วยซ้ำ

“ข้าจะกลับไปฝึกฝนอีกครั้ง แล้วจะมาท้าเจ้าสู้อีก”เฒ่าประทับสวรรค์ว่าพลางหันหลังเดินออกจากสำนักไป ทำเอาต้าเฉียนได้แต่ส่ายหน้า ท่าทางเงื่อนไขที่นางตั้งเอาไว้เฒ่าประทับสวรรค์จะไม่สนใจเสียแล้ว แต่กว่ามันจะฝึกให้มีพลังระดับทัดเทียมกับพวกนางคงต้องใช้เวลาอีกพักใหญ่ พวกนางคงไม่โดนเฒ่าประทับสวรรค์รังควานไปอีกนานทีเดียว

“ท่านตา….”จูล่งมองเฒ่าประทับสวรรค์ที่วิ่งหนีหายไปด้วยท่าทีตกใจ มันรั้งอยู่ที่นี่เพราะอยากช่วยท่านตาให้ได้ประลองอย่างที่หวัง แต่พอประลองแพ้ท่านตากลับทิ้งมันหายไปเสียอย่างนั้น ทำเอาจูล่งไม่ทราบจะทำเช่นไรเลย

“น้องจูล่ง เจ้าอยู่ที่นี่กับพวกเราต่ออีกหน่อยก็ได้นะ”ต้าหวานพูดพลางเดินเข้ามาหาไป๋จูล่ง หลายวัยที่ผ่านมาพวกนางสนิทกับจูล่งเพิ่มขึ้นมาก โดยเฉพาะต้าเฉียนที่คอยสอนวิชาปาทวนให้จูล่ง ยามนี้เห็นจูล่งโดนทิ้งเสียดื้อๆ พวกนางก็รีบเสนอให้จูล่งอยู่ที่นี่ต่อทันที

“ข้าว่าข้าคงต้องกลับบ้านแล้วล่ะขอรับ”จูล่งตอบพลางส่ายหน้าช้าๆ แม้จะโดนทิ้งเอาตอนนี้แต่เวลาที่อยู่กับท่านตาก็สนุกดีไม่น้อย ท่านตาเล่าเรื่องอะไรต่อมิอะไรให้จูล่งฟังเยอะแยะเลยทีเดียว แถมยังได้เจอกับต้าเฉียนและต้าหวานอีกต่างหาก นับว่าการเดินทางครั้งนี้จูล่งได้กำไรมากกว่าขาดทุนแล้ว

“เจ้าจะกลับเลยงั้นหรือ อยู่กับพวกเราอีกพักก็ได้นะ”ต้าเฉียนพูดด้วยท่าทีเสียดาย นางยังสอนวิชาปาทวนให้จูล่งได้ไม่ดีเลย

“จริงๆแล้วข้าอยู่เลยเวลากลับมาพักหนึ่งแล้วขอรับ หากกลับช้ากว่านี้ข้าคงต้องโดนท่านแม่ดุแน่ๆเลย”จูล่งตอบพลางยิ้มเจื่อนๆออกมา น่าเสียดายจูท่าทางพวกนางคงจะรั้งจูล่งเอาไว้ไม่ได้เสียแล้ว

“เช่นนั้นเจ้าก็ระวังตัวด้วยล่ะ”ต้าหวานว่าพลางถอนหายใจออกมา พวกนางอยู่กับจูล่งมาหลายวันได้ทราบแล้วว่ามันเป็นเด็กดีและใสซื่อแค่ไหน แต่ในสายตาของต้าเซียนน้องชายของพวกนางกลับมองมาทางพวกนางด้วยท่าทีแปลกๆ ปกติสวนของพวกพี่ห้ามคนนอกเข้า แม้แต่ต้าเซียนหากเข้าไปโดยไม่ขอยังโดนพวกนางดุเลย แต่จูล่งกลับเดินเข้าออกเป็นว่าเล่นตั้งแต่วันแรกที่มาที่นี่ แถมพวกพี่ยังอาลัยอาวรณ์จูล่งเสียผิดปกติอีกด้วยทำเอาต้าเซียนเริ่มสงสัยแล้วว่าจูล่งเป็นใครกันแน่

.

.

“พี่หญิง พวกท่านพ่อท่านแม่กลับมาแล้วขอรับ ท่านพ่อชิงเรียกพวกท่านไปพบด้วย”ในช่วงเย็นของอีกวันหลังจากจูล่งเดินทางกลับไปแล้ว ต้าเซียนก็เข้าไปหาพวกพี่ๆในสวน แน่นอนว่ามันโดนพี่สาวทั้งสองดุเรื่องเข้ามาโดยไม่บอกไปตามระเบียบ แต่พอทราบว่าพวกท่านพ่อกลับมาแล้วต้าเฉียนกับต้าหวานก็ตามต้าเซียนไปพบพวกท่านทันที

“ต้าเฉียน…ต้าหวาน..พวกเจ้ามาแล้วก็ดี”ต้าชิงพูดพลางนั่งลงที่เก้าอี้ช้าๆ

“ท่านพ่อ ท่านเรียกพวกเรามามีเรื่องอะไรหรือเจ้าคะ”ต้าหวานถามพลางเดินเข้าไปหาต้าชิงด้วยท่าทีสงสัย อยู่ๆท่านก็เดินทางไปข้างนอกโดยไม่แจ้งอะไรพวกตนเลย ทำเอากำหนดการรวนไปหมด แต่พอกลับมาก็เรียกพวกตนมาทันทีเสียอย่างนั้น มันมีเรื่องอะไรงั้นหรือ

“พ่อมีข่าวดีมาบอกพวกเจ้า”ต้าชิงว่าพลางยิ้มออกมา ในที่สุดสิ่งที่พวกนางหวังก็จะเป็นจริงแล้ว ไม่ต้องสงสัยเลยว่าพวกนางต้องดีใจแน่ๆ