บุตรอสูรบรรพกาล - ตอนที่ 582 สอนงาน

ตอนที่ 582

สอนงาน

“เป็นไงล่ะน้องเฟย เมืองหลวงของอาณาจักรซานยิ่งใหญ่มากใช่ไหมล่ะ”ระหว่างกำลังแล่นรถม้าเข้ามาในเมืองหลวงนายท่านของหลี่หลินก็ถามขึ้นด้วยท่าทียิ้มแย้ม ตัวหลินเฟยนั้นบอกว่าตนเองไม่เคยมาเมืองหลวงเลยนายท่านเลยเข้าใจว่าหลินเฟยเป็นเด็กหนุ่มจากบ้านนอกที่มาขอขึ้นรถม้าด้วยกลางทาง

“เอ่อ….ขอรับ”หลินเฟยตอบพลางกะพริบตาปริบๆ ยิ่งใหญ่งั้นหรือ มันก็ยิ่งใหญ่ดีนั่นล่ะ เป็นเมืองหลวงที่อุดมสมบูรณ์ มีประชาชนมากมาย แถมรอบๆเมืองยังมีทหารในชุดเกราะคอยคุ้มกันอีกต่างหาก จะบอกว่าเป็นเมืองหลวงที่ไม่เลวเลยก็ว่าได้ เพียงแต่จะบอกว่ายิ่งใหญ่นั้นคงเทียบเมืองย่อยของอาณาจักรไป๋หรืออู๋ไม่ได้กระมัง

“หลินเฟย อยู่กับนายท่านแล้วก็ตั้งใจทำงานเข้าล่ะ ข้าจะเอาใจช่วยเจ้าอีกแรง”หลี่หลินว่าพลางตบบ่าของหลินเฟยเหมือนจะอยากส่งกำลังใจให้ ไม่ทราบเหมือนกันว่าหลี่หลินกับนายท่านเข้าใจอะไรผิดไปถึงไหนแล้ว แต่หลินเฟยแค่หาเงินมากินมาใช้ปกติเท่านั้นไม่ได้หาไปให้ครอบครัวแต่อย่างไร แน่นอนว่าไม่ใช่เพราะมันไม่มีความกตัญญู แต่เพราะครอบครัวของหลินเฟยนั้นไม่ต้องการเงินเล็กน้อยที่มันหาได้หรอก

“ขะ ขอรับ…”หลินเฟยไม่ทราบจะแก้ไขข้อเข้าใจผิดอย่างไรก็ได้แต่เลยตามเลย นายท่านคิดว่ามันหาเงินให้ครอบครัวก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร ถือว่าดีด้วยซ้ำที่ได้รับความเอ็นดู

“หลินเฟย เจ้าไม่ต้องขนของลงแล้ว ตามข้ามาทางนี้”นายท่านพูดพลางเดินเข้ามาหาหลินเฟยหลังจากขับรถม้าเข้ามาจอดที่อาคารแห่งหนึ่งที่อยู่ทางตะวันออกของเมืองหลวง ร้านค้าของนายท่านนั้นเป็นร้านค้าขายของวิเศษร้านใหญ่ในเมืองหลวงเลยทีเดียว โดยร้านจะรวบรวมของหายากจากทุกสารทิศนำมาขายให้แก่ผู้สู้ราคา โดยร้านค้าจะมีด้วยกัน 7 ชั้น แต่ละชั้นต่างมีของหายากแต่ละระดับแตกต่างกันไป โดยเจ้าของร้านค้าแห่งนี้ก็คือนายท่านชุนเจ๋อที่หลินเฟยบังเอิญขอร่วมทางมาด้วยนั่นเอง

“ไป๋ฟาน เจ้ามาหาข้าหน่อย”ได้ยินชื่อสกุลไป๋หลินเฟยก็สะดุ้งโหยง แต่ชื่อสกุลไป๋นั้นไม่ใช่ชื่อแปลกประหลาดอะไร ในอาณาจักรไป๋ก็มีคนตระกูลไป๋ที่ไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลของหลินเฟยอยู่เหมือนกัน แถมที่นี่ยังเป็นเมืองหลวงของอาณาจักรซาน อาณาจักรทางใต้อีกด้วย คิดว่าน่าจะเป็นตระกูลไป๋เฉยๆเท่านั้น

“เจ้าค่ะนายท่านชุน”หญิงสาวแต่งตัวงดงามและเรียบร้อยผู้หนึ่งเดินเข้ามาหานายท่านชุนด้วยท่าทางสง่างาม สมแล้วที่เป็นพนักงานของร้านค้าใหญ่แบบนี้

“เด็กคนนี้ชื่อหลินเฟย ข้าจะให้มันมาเป็นพนักงานต้อนรับที่ชั้น 1 แห่งนี้ฝากเจ้าดูแลด้วย”นายท่านชุนพูดจบก็ยิ้มออกมาด้วยท่าทีใจดี

“สมกับเป็นนายท่าน ไปหาเด็กแบบนี้มาจากไหนหรือเจ้าคะ”ไป๋ฟานถามพลางมองหลินเฟยด้วยท่าทีสนใจ แม้จะอยู่ในชุดธรรมดาแต่ความงามของหลินเฟยก็ไม่อาจปกปิดได้มิดชิด สายเลือดของเหม่ยหลินนั้นช่างน่ากลัวจริงๆ

“เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอก ข้าอยากให้เจ้าจัดการเสื้อผ้าของหลินเฟยกับสอนงานให้หน่อย”นายท่านชุนตอบพลางยิ้มบางๆออกมา เรื่องความรันทดของหลินเฟยที่ได้ยินมาจากหลี่หลินนั้นช่างน่าเศร้า ครอบครัวใหญ่ที่มีลูกหลานรวมกันนับสิบคนต้องทนทุกทรมานจากความยากจน ทำให้เด็กคนนี้ต้องออกจากบ้านมาหาเงินกลับไปจุนเจือครอบครัว เรื่องน่าเศร้าเช่นนี้กลัวว่าพูดต่อหน้าหลินเฟยจะไม่ดีเอาไว้สบโอกาสค่อยเล่าให้ไป๋ฟานฟังก็แล้วกัน

“ก็ได้เจ้าค่ะ งั้นน้องสาวเจ้าตามข้ามาข้างในนะ”ไป๋ฟานว่าพลางเดินนำหลินเฟยเข้าไปภายในร้าน โดยที่ชั้น 1 ของร้านนั้นเป็นห้องรับรองที่มีวัสดุพิเศษต่างๆทั้งสมุนไพร หินแร่ และยารักษาหายากวางเอาไว้รอบห้อง แน่นอนว่าของที่อยู่ชั้น 1 นั้นเป็นเพียงของธรรมดาที่หาซื้อได้ไม่ยากเย็นอะไร หากต้องการของชั้นดีกว่านี้ต้องขึ้นไปชั้นบนเท่านั้น

“ก่อนอื่นก็ต้องจัดการกับชุดของเจ้าก่อน ใบหน้าของเจ้างดงามอยู่แล้วแต่งแต้มริมฝีปากกับแก้มเสียหน่อยก็ใช้ได้ ส่วนชุดเจ้าชอบสีไหนงั้นหรือนายท่านมีชุดพนักงานเตรียมเอาไว้หลายแบบทีเดียว”ไป๋ฟานว่าพลางเดินนำหลินเฟยเข้าไปในห้องด้านหลังที่เหมือนจะเป็นส่วนของพนักงาน นางเดินปรี่เข้าไปที่ชั้นแขวนชุดพลางเดินเลือกชุดผู้หญิงสีสันสวยงามออกมาถืออยู่หลายชุด

“พี่สาว….ข้าเป็นผู้ชายนะขอรับ”หลินเฟยถอนหายใจออกมาพลางแก้ต่างเรื่องเข้าใจผิดให้ตนเอง ปกติมีคนเข้าใจผิดว่าตนเองเป็นผู้หญิงก็ไม่ว่าอะไรหรอก แต่หากจะหาชุดผู้หญิงมาให้มันใส่แล้วก็ต้องขอแก้ตัวหน่อยเถอะ

“โกหกน่า เจ้าเนี่ยนะผู้ชาย”ไป๋ฟานถามพลางขมวดคิ้วด้วยท่าทีสงสัย นี่อีกฝ่ายกำลังหลอกลวงนางอยู่หรือเปล่า

“จริงๆขอรับ ข้าเป็นผู้ชายจริงๆ”หลินเฟยตอบด้วยท่าทีจริงจัง

“งะ งั้น….ก็ต้องใช้ชุดของผู้ชายสินะ”ไป๋ฟานว่าพลางวางชุดที่นางพึ่งเลือกออกมาด้วยท่าทีเสียดาย หากให้หลินเฟยใส่ชุดพวกนี้ต้องออกมาดูดีแน่ๆ ถึงมันจะเป็นชายแต่ก็น่าสนใจมากเลยนะ

“งั้นข้าจะเปลี่ยนชุดก่อนนะขอรับ ท่านจะอยู่ดูที่นี่หรือจะออกไปข้างนอกดีล่ะขอรับ”หลินเฟยถามพลางเลิกคิ้วมองมาทางไป๋ฟาน

“เอ๊ะ ดูได้ด้วยงั้นหรือ”ไป๋ฟานถามด้วยท่าทีสนใจ

“ข้าแค่พูดล้อเล่นเฉยๆ นี่ท่านคิดจะยืนดูข้าตอนเปลี่ยนชุดจริงๆหรือขอรับ”หลินเฟยส่ายหน้าช้าๆด้วยท่าทีเอือมระอา

“แหม ก็มันคาใจนี่นา ถ้าเจ้าเป็นผู้ชายแค่ให้เห็นตอนถอดเสื้อก็ไม่น่ามีปัญหาจริงไหม”ไป๋ฟานหัวเราะพลางเดินออกจากห้องเปลี่ยนชุดไป แต่ก่อนจะปิดประตูนางยังแอบชำเลืองมองผ่านช่องว่างระหว่างประตูอีกต่างหาก ทำให้หลินเฟยต้องถอนหายใจออกมาอีกรอบพลางเปลี่ยนชุดเป็นชุดพนักงานชายที่มีให้เลือกไม่กี่แบบเท่าไหร่

“เจ้านี่ใส่อะไรก็ดูดีจริงๆนะ ชุดก่อนหน้านี้ถ้าเป็นข้าใส่คงดูไม่จืดแน่ๆ”ไป๋ฟานชมพลางมองหลินเฟยในชุดพนักงานสีดำที่หลินเฟยนำมาสวม เสื้อผ้าของอาณาจักรซานนั้นเหมือนเสื้อผ้าของอาณาจักรไป๋เมื่อหลายปีก่อนเลย ทำเอาหลินเฟยรู้สึกเหมือนกำลังแต่งตัวย้อนยุคไม่มีผิด

“เอาล่ะ งานของเจ้าคือการต้อนรับลูกค้า และขายของในชั้น 1 แห่งนี้”ไป๋ฟานพูดพลางเดินไปหยิบแผ่นไม้แผ่นหนึ่งมายื่นให้หลินเฟย แผ่นไม้แผ่นนี้เขียนรายการสินค้าที่มีในร้านชั้น 1 เอาไว้ทั้งหมดนอกจากนี้ยังมีรายการสินค้าของชั้น 2 และ 3 เผื่อลูกค้ามาถามหาสินค้าชิ้นอื่นๆอีกด้วย

“เจ้าพยายามจำสินค้าในรายการนี้ให้หมดนะ ส่วนงานวันแรกเจ้าก็คอยตามข้ามาก็แล้วกัน”ไป๋ฟานว่าพลางเดินนำหลินเฟยไปยังพื้นที่ต้อนรับด้านหน้าซึ่งเป็นพื้นที่ขายสินค้าของชั้น 1 ด้วยเช่นกัน

“แล้วก็…ข้าขอเตือนเจ้าเอาไว้นะ ที่หน้าประตูมีผู้ฝึกฝนพลังวิญญาณที่เก่งมากๆเฝ้าอยู่ หากเจ้าไม่อยากโดนจับเข้าคุกเจ้าอย่าได้คิดจะขโมยอะไรเป็นอันขาด”ไป๋ฟานเตือนด้วยสีหน้าจริงจังอย่างมาก ทำให้หลินเฟยยิ้มน้อยๆแล้วพยักหน้าช้าๆเท่านั้น ของในชั้น 1 นั้นเป็นของที่หลินเฟยแทบจะไม่เคยเห็นเลย ท่าทางจะเป็นของที่เก็บมาจากขอบชายแดนของเขตอสูรระดับไม่สูงมาก ของแบบนี้ในอาณาจักรไป๋ไม่มีราคาเลยเสียด้วยซ้ำ

.

.

“ยินดีต้อนรับเจ้าค่ะ”ร้านค้าขายของวิเศษเช่นนี้ปกติไม่ค่อยมีลูกค้าเท่าไหร่ ทำให้ไป๋ฟานมีเวลาสอนหลินเฟยว่าสินค้าตัวไหนคืออะไรและมีค่าเท่าไหร่อยู่พักหนึ่งเลยทีเดียว แต่หลังจากสอนไปได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ลูกค้ารายแรกของร้านก็เดินเข้ามาจนได้

“แม่หนู ข้าอยากได้หินร้อนสักก้อน ขอซื้อหน่อยนะจะ”หญิงชราคนหนึ่งพูดพลางยิ้มหวานด้วยท่าทางใจดี

“ท่านยาย ปวดหลังอีกแล้วหรือเจ้าคะ”แทนที่จะตอบรับแบบลูกค้ากับพนักงาน ไป๋ฟานกลับเดินเข้าไปหาหญิงชราคนนั้นด้วยท่าทีกันเอง แถมยังถามไถ่ราวกับสนิทสนมกันดีอยู่แล้วไม่มีผิด

“ใช่แล้ว ช่วงนี้เริ่มหนาวก็ยิ่งปวดหลังเข้าไปใหญ่”หญิงชราตอบพลางยิ้มด้วยความเป็นมิตร หินร้อนที่ท่านยายว่าคือหินธาตุไฟระดับต่ำ พวกมันมีไอร้อนแผ่ออกมานิดหน่อยเพราะมีธาตุไฟอ่อนๆผสมอยู่ภายใน แม้จะพอเอาไปทำอาวุธได้แต่ก็แทบไม่ทำให้อาวุธดีเด่นอะไรขึ้นมาเลย

“หลินเฟย เจ้าช่วยหยิบหินร้อนให้ท่านยายหน่อยได้หรือเปล่า”ไป๋ฟานว่าพลางพาท่านยายไปนั่งที่เก้าอี้ต้อนรับ ก่อนจะจับมือท่านยายแล้วถามไถ่ความเป็นอยู่อย่างกับได้เจอญาติผู้ใหญ่เสียอย่างนั้น

หินร้อนที่ไร้ราคาของอาณาจักรไป๋กลับสามารถขายได้ร่วม 15 เหรียญเงินในอาณาจักรซานแห่งนี้ แถมท่านยายยังซื้อไปเพื่อคลายอาการปวดหลังอีกต่างหาก เรียกว่าเป็นวิธีใช้หินชนิดนี้ได้น่าสนใจดีทีเดียว

“จำไว้นะหลินเฟย แขกทุกคนที่มาซื้อของที่นี่ต่างเป็นคนมีเงินทั้งนั้น เจ้าต้องปฏิบัติตัวอย่างเหมาะสมอย่าได้ล่วงเกินเด็ดขาด”ไป๋ฟานเดินกลับมาพูดกับหลินเฟยหลังจากส่งท่านยายออกจากร้านไปแล้ว

“ขอรับ ข้าจะจำเอาไว้”หลินเฟยตอบด้วยท่าทีว่าง่าย ไม่ว่าจะเป็นที่ไหนก็เหมือนกัน คนที่เข้ามาซื้อของในร้านที่รวบรวมของหายากเอาไว้ต่างก็ต้องเป็นคนสำคัญทั้งนั้น เรื่องอย่าเสียมารยาทหลินเฟยไม่ขัดข้องแต่อย่างไร

“งั้นลูกค้าคนต่อไปเจ้าลองต้อนรับดูนะ ถ้าของที่ลูกค้ามาหาเจ้าจำไม่ได้ก็ถามข้าได้เลย”ไป๋ฟานว่าพลางยิ้มให้หลินเฟยด้วยท่าทีใจดี ดูเหมือนนี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่นางสอนเด็กใหม่เลย นางเป็นการเป็นงานดีทีเดียว

“ข้ามาตามหาหญ้าประกายแสงที่นี่มีขายหรือไม่”หลังจากรออยู่อีกพัก ลูกค้ารายใหม่ก็เดินเข้ามาในร้านพร้อมสั่งของที่ต้องการโดยไม่รอให้หลินเฟยกับไป๋ฟานกล่าวต้อนรับเสียด้วยซ้ำ เพียงแต่หญ้าประกายแสงนั้นจัดขายอยู่ที่ชั้น 3 ของร้านค้า ไป๋ฟานคิดว่าหลินเฟยจะยังอ่านไม่ถึงตรงนั้นก็เลยจะเข้าไปรับลูกค้าท่านนั้นแทน

“มีขอรับท่าน…. หญ้าประกายแสงของร้านเราจัดวางจำหน่ายอยู่ที่ชั้น 3 ขอรับ เชิญท่านลูกค้าตามข้าน้อยมาที่ชั้น 3 ได้เลยขอรับ”หลินเฟยตอบด้วยท่าทีลื่นไหลไม่น้อย ตัวหลินเฟยเคยเข้ารับบริการตามสถานที่ต่างๆมากมาย ได้เห็นการทำงานของฝ่ายบริการชั้นยอดของแต่ละที่มากับตา มารยาทและการวางตัวหลินเฟยจำได้ทั้งหมด ทำให้สามารถต้อนรับลูกค้าได้อย่างสง่างามราวกับเป็นมืออาชีพไม่มีผิด

“พี่ไป๋ฟาน เป็นอย่างไรบ้างขอรับ”หลินเฟยถามพลางยิ้มออกมาด้วยท่าทีสบายใจ งานแรกของหลินเฟยจบลงด้วยดี มันพาแขกขึ้นไปบนชั้น 3 แนะนำแขกท่านนั้นกับพนักงานที่ประจำอยู่ชั้น 3 อย่างรวดเร็วและครบถ้วน ไม่กี่อึดใจหญ้าประกายแสงก็ถูกขายออกไปจนเสร็จเรียบร้อย แถมหลินเฟยยังเดินไปส่งลูกค้าที่หน้าร้านเช่นเดียวกับที่ไป๋ฟานทำอีกต่างหาก

“ไม่เลวๆ คนต่อไปก็ขอให้ได้แบบนี้ล่ะ”ไป๋ฟานยิ้มด้วยท่าทีดีใจ หากหลินเฟยรับลูกค้าไม่เป็นงานของนางต้องหนักขึ้นแน่ๆ แบบนี้นับว่างานของนางเบาลงมากเลยทีเดียว