บุตรแห่งโชคที่ว่า ไม่ใช่ข้าแน่นอน - บทที่ 185 หล่อเหลาเช่นนี้ แก้มากี่ภพชาติแล้ว
บทที่ 185 หล่อเหลาเช่นนี้ แก้มากี่ภพชาติแล้ว
บนป้ายประกาศรางวัลนั้นวาดภาพยุงดำปีกแดงตัวใหญ่ตัวหนึ่ง
มันออกสีดำทั้งตัว มีปากสีแดงเข้มหกปีกเหมือนเปื้อนโลหิต
รูปร่างก็ใหญ่มาก ยาวหลายจั้ง เวลาบินเหมือนกับป้อมปราการบนฟ้า
ชาวเมืองภูเขาดำเล็กจ้อยอย่างยิ่งเมื่ออยู่ต่อหน้าปีศาจยุง ต่อต้านไม่ได้เลย ได้แต่ยืดคอรอถูกฆ่า
อะไรนะ เจ้าถามว่าเสิ่นเทียนรู้ข้อมูลเยอะขนาดนี้จากใบประกาศเงินรางวัลแผ่นเดียวจนสรุปออกมาได้อย่างไรน่ะหรือ
ง่ายมาก เพราะข้างหลังภาพใบประกาศเงินรางวัลนี้เป็นภาพยุงดำปีกแดงโจมตีกำแพงเมืองอีกหลายใบ ทั้งยังอยู่ในช่วงตีพิมพ์
นอกจากนี้เพื่อให้เปรียบเทียบความใหญ่ของยุงดำนี่ได้ นักวาดภาพนี้จึงตั้งใจทำการเปรียบเทียบขนาดมาตรฐานเอาไว้ข้างๆ
นี่ยังทำให้เสิ่นเทียนแอบเลื่อมใสในใจ นี่สิคือความละเอียดรอบคอบที่ผู้สร้างสรรค์วัฒนธรรมควรจะมี!
แต่ตอนนี้เมืองภูเขาดำอยู่ในช่วงปลอดภัย อธิบายได้ว่าเสิ่นเทียนยังไม่พลาดช่วงเวลาโชคลิขิต เพราะในภาพโชคลิขิตที่เสิ่นเทียนเห็นเหนือศีรษะบุตรศักดิ์สิทธิ์ดาวเหนือ เมืองภูเขาดำเป็นเมืองร้างไปแล้ว
ในซากปรักหักพังเต็มไปด้วยซากศพ
โศกนาฏกรรมมนุษย์ในฉากภาพนั้นก็เป็นหนึ่งในสาเหตุสำคัญที่เสิ่นเทียนตัดสินใจเข้ามายุ่งกับโชคลิขิตของบุตรศักดิ์สิทธิ์ดาวเหนือ
เสิ่นเทียนไม่ใช่ผู้อริยะ ในโลกบำเพ็ญเซียนมีกฎปลาใหญ่กินปลาเล็กอยู่ทุกที่ สิ่งที่เขามองไม่เห็นหรือไม่รู้ก็ขี้เกียจจะสอดมือเหมือนกัน
แต่เมืองภูเขาดำมีโชคลิขิตอยู่ เสิ่นเทียนก็ไม่ถือสาจะมาถึงก่อนบุตรศักดิ์สิทธิ์ดาวเหนือและจัดการปีศาจยุงนี่ก่อน
ถึงอย่างไรการปราบมารขจัดปีศาจก็เป็นการสร้างกุศล ต่อให้เพิ่มดวงชะตาไม่ได้ อย่างน้อยก็ทำให้เสิ่นเทียนเข้าใจถึงความคิดหนึ่ง
แน่นอน ในนี้ยังมีปัจจัยที่เสิ่นเทียนหลงทางมาสี่วันและอยากระบายโทสะอยู่ แต่นี่เป็นเพียงสิ่งที่ถือโอกาสลงมือเท่านั้น การระบายโทสะไม่ใช่สาเหตุหลักที่เขาปราบมาร
……
เมื่อเสิ่นเทียนเดินมาถึงประตูเมือง ก็ถูกชายร่างกำยำคนเฝ้าเมืองขวางไว้
“หยุดก่อน ข้าว่าเจ้าคงไม่ใช่คนท้องถิ่นล่ะสิ!”
ชายคนนั้นดูค่อนข้างล่ำสัน กระทั่งยังมีพลังวิญญาณในตัวเล็กน้อย
เทียบกับผู้สูงส่งระดับสร้างฐานผู้ยิ่งใหญ่อย่างเสิ่นเทียนแล้ว ก็แค่ระดับหลอมปราณเล็กจ้อย อ่อนแอเกินไป
ผู้อ่อนแอเช่นนี้ หรือคิดจะขวางทางข้าขู่กรรโชกได้รึ หรือว่าในที่สุดข้าก็เจอบทที่ต้องเสแสร้งตบหน้ากันแล้วล่ะ
เสิ่นเทียนเฝ้ารอคอยเล็กน้อย เงยหน้ามองวงรัศมีเหนือศีรษะชายร่างกำยำคนนั้น แค่สีเขียวอ่อน ครั้งนี้สบายๆ!
เมื่อคิดได้ดังนั้น เสิ่นเทียนจึงยิ้ม “ใช่ พี่ใหญ่ เหตุใดถึงรู้ล่ะ”
ชายร่างกำยำคนนั้นยิ้มลำพองใจ “ข้าเป็นทหารมีสายตาดั่งคบเพลิง เจ้าหน้าตาหล่อเหลาเช่นนี้ ถ้าเมืองภูเขาดำมีบุรุษหน้าตาหล่อเช่นนี้ ข้าจะไม่รู้จักได้อย่างไร”
เสิ่นเทียนปาดเหงื่อ “พี่ชายฉลาดหลักแหลมจริงๆ”
ชายร่างกำยำพยักหน้าด้วยความภูมิใจ “อย่ามาประจบข้า เจ้าเข้าเมืองไม่ได้!”
เสิ่นเทียนอึ้งไป ก่อนจะถามด้วยความจำใจ “เหตุใดถึงไม่ได้ล่ะ หรือข้าหน้าตาหล่อเหลาก็ผิดกฎหมายด้วยรึ”
เป็นครั้งแรกเลยที่ได้ยินว่าหน้าตาหล่อก็ให้เข้าเมืองไม่ได้ คนหน้าตาแย่อย่างพวกเจ้าทำเกินไปหน่อยแล้วกระมัง!
ชายร่างกำยำนั้นดูรำคาญ แต่ก็ยังอธิบาย “เจ้าไม่เห็นภาพตรงผนังรึ ตอนนี้ในเมืองกำลังสู้กับปีศาจ! เจ้าหน้าตาหล่อเหลาเช่นนี้ มองทีเดียวก็รู้ว่าเป็นคุณชายตระกูลร่ำรวยออกมาเที่ยวเล่นตามป่าเขา
แต่ตอนนี้มาเที่ยวที่เมืองภูเขาดำ เกิดถูกปีศาจฆ่าตายจะน่าเสียดายขนาดไหนกัน ถ้าเจ้าหน้าตาอัปลักษณ์ก็คงไม่โน้มน้าวเจ้าหรอก ตายไปเกิดใหม่ชาติหน้าก็เปลี่ยนพ่อแล้ว
แต่เจ้าหน้าตาดีเช่นนี้ ไม่รู้ว่าต้องซ่อมมากี่ภพชาติ ถ้าโดนปีศาจฆ่าตายตั้งแต่อายุยังน้อยมันก็น่าเสียดาย เชื่อเถอะ อย่ารนหาที่ตายเลย!”
เมื่อเอ่ยจบ ทหารชายร่างกำยำคนนั้นก็ผลักเสิ่นเทียนไปนอกเมือง “เอาล่ะ รีบกลับบ้านไปเถอะ!”
เสิ่นเทียนโดนทหารร่างกำยำผลักถอยไปไม่กี่ก้าวก็ตะลึงงันไปหมด ไม่อยากเชื่อว่าพี่ใหญ่นี่จะกล้าผลักข้า!
เขาเป็นแค่นกอ่อนแอระดับหลอมปราณขั้นสามตัวจ้อย กลับกล้าผลักผู้สูงส่งระดับสร้างฐานคนนี้ ไม่เจียมตัวเกินไปแล้ว!
ถ้าไม่ใช่เพราะข้าใจกว้าง เป็นผู้แข็งแกร่งระดับสร้างฐานคนอื่น ตอนนี้จะต้องสั่งสอนให้รู้จักเป็นคนแน่ๆ!
เมื่อคิดได้ดังนั้น เสิ่นเทียนก็พยักหน้าอย่างเฉยชา “คนหนุ่ม เจ้าทำให้ข้าสนใจ”
ทันทีที่กล่าวจบ เสิ่นเทียนระเบิดแสงสว่างจ้าทั้งตัว พลังแข็งแกร่งอย่างหาที่เปรียบไม่ได้พลันทะลักออกมา
เกิดปรากฏการณ์มังกรเขียวขึ้นข้างหลังเขา คำรามดังถึงสวรรค์เก้าชั้น อานุภาพมังกรยิ่งใหญ่ส่งผลไปทั้งเมืองภูเขาดำ
ในเมืองภูเขาดำมีกลิ่นอายพลังหลายสายตกใจ ก่อนจะพุ่งมาทางเสิ่นเทียนพร้อมกัน เหมือนซาบซึ้งใจมาก
“ยินดีต้อนรับท่านเซียนมาเยือนเมืองภูเขาดำ ตาแก่อย่างข้าเฝ้ามองดาวเฝ้ามองจันทราจนในที่สุดท่านเซียนก็มา”
“ท่านเซียน เจ้าเมืองเตรียมงานเลี้ยงต้อนรับไว้แล้ว พร้อมต้อนรับท่านเซียนทุกเมื่อเลย”
“สมกับเป็นเซียนแห่งเมืองศักดิ์สิทธิ์ดาวเหนือ หน้าตาเหนือธรรมดาจริงๆ ราวกับเซียนจากบนฟ้าลงมาเยือน!”
“หากท่านเซียนปราบปีศาจเลือดตัวนั้นได้ก็จะเป็นผู้มีพระคุณยิ่งใหญ่ของเมืองภูเขาดำ เรายินดีสร้างศิลาอายุยืนยาวให้ท่าน!”
“ท่านเซียนชอบอะไรรึ ขอแค่ท่านพูดมา ไม่ว่าจะเงินทองทรัพย์สินสมบัติหญิงงามร้องเพลงเต้นระบำ พวกข้าจะจัดหาให้ท่านทันทีเลย”
“ท่านเซียนมาคนเดียวรึ ท่านต้องการหญิงรับใช้หรือไม่ ลูกสาวของข้าอายุสิบแปดพอดี หน้าตางดงามดั่งบุปผา”
…….
ผู้ฝึกบำเพ็ญทุกคนที่พุ่งมาตรงปากประตูเมืองมีพลังบำเพ็ญถึงระดับสร้างฐานแล้ว
ในเมืองภูเขาดำ คนพวกนี้ไม่เป็นบรรพบุรุษของตระกูลสักแห่งก็เป็นคนที่จวนเจ้าเมืองให้ความเคารพ ล้วนเป็นหน้าเป็นตาของเมือง
แต่หลังจากสัมผัสถึงพลังแข็งแกร่งตรงปากประตูเมืองนั้น เซียนที่ ‘มีคุณธรรมและบารมีสูง’ พวกนี้ก็แย่งกันมาประจบก้นเซียน
เพราะพวกเขาคาดการณ์ได้อย่างแม่นยำว่า กำลังรบของ ‘ผู้สูงส่ง’ ท่านนั้นตรงปากประตูเมืองอยู่เหนือกว่าพวกเขาได้
ก่อนจะคิดโยงไปถึง ‘การยื่นคำร้องปราบมาร’ ที่เพิ่งยื่นให้เมืองศักดิ์สิทธิ์ดาวเหนือไปเมื่อไม่นานมานี้
เวลานี้ เซียนพวกนี้เข้าใจผิดคิดว่าเสิ่นเทียนเป็นกำลังเสริมจากเมืองศักดิ์สิทธิ์ดาวเหนือแล้ว ทุกคนก้มกราบอยู่ข้างหลังเสิ่นเทียนด้วยความเคารพ ดูมีมารยาทเกรงใจอย่างยิ่ง
เสิ่นเทียนรู้สึกสบายขึ้นมาทันที นี่สิสวัสดิการที่ข้าควรจะได้! มิน่าเทพสงครามพวกนั้นถึงได้มั่งคั่ง!
ปลอมเป็นหมูกินเสือ กินเสือสิคือหัวใจสำคัญ!
เสิ่นเทียนเผยรอยยิ้มสูงส่งลึกลับยากจะคาดเดา “ไม่ต้องมากพิธี ข้ามาที่นี่เพียงเพื่อปราบมาร เงินทองทรัพย์สมบัติหญิงงามร้องเพลงเต้นระบำอะไรนี่เป็นเพียงของนอกกาย ไม่ต้องเกรงใจ”
เมื่อกล่าวจบ เสิ่นเทียนก็ยิ้มพลางเดินมาหน้าทหารร่างกำยำที่กำลังตาค้าง “คนหนุ่มอย่างเจ้ามีจิตใจดี ข้าบำเพ็ญเซียนมาแปดร้อยปี เป็นครั้งแรกที่โดนผู้ฝึกบำเพ็ญระดับหลอมปราณผลักอย่างแรง เจ้ากล้าหาญมาก”
ทันทีที่ได้ฟังคำพูดของเสิ่นเทียน ชายร่างกำยำก็ตกใจจนหน้าเป็นสีดิน “ทะ…ท่านเซียนไว้ชีวิตด้วย!”
หลังจากสัมผัสได้ถึงสายตาจะฆ่าคนของพวกคนใหญ่คนโตระดับสร้างฐานรอบๆ แล้ว เขาก็สิ้นหวัง
เขารู้ดีว่าการล่วงเกินเซียนผู้สูงส่งมีจุดจบน่าเศร้าเพียงใด!
พอเห็นชายร่างกำยำเหงื่อแตกเต็มหน้าแล้ว ความอึดอัดใจที่หลงทางมาสี่วันก็หายไปไม่น้อย
หึ ใครใช้ให้เจ้ารังแกที่ข้าหน้าตาหล่อเหลา ใครใช้ให้เจ้าขวางไม่ให้ข้าเข้าเมืองกัน
ทั้งยังผลักข้า ไม่ทำให้เจ้าตกใจจดจำเอาไว้บ้าง เกิดครั้งหน้าไปเจอผู้ฝึกบำเพ็ญวิถีมารอารมณ์ร้ายขึ้นมา ถึงตอนนั้นต่อให้เจ้ามีเจตนาดีก็อาจจะถูกอีกฝ่ายแค้นฝังใจและเซ่นไหว้โลหิตเจ้าก็ได้
ใช่ ข้ามีเจตนาดีกับพวกสหายอย่างบริสุทธิ์แท้
……
เมื่อเห็นอีกฝ่ายตกใจจนพอประมาณแล้ว เสิ่นเทียนก็ตบบ่าชายร่างกำยำ
“ช่างเถอะ เจ้าถือว่ามีวาสนากับข้า ช่วงสองสามวันนี้ก็ตามข้ามาแล้วกัน เล่าเรื่องปีศาจยุงนั่นให้ข้าฟังหน่อย ถ้าทำตัวดีก็จะได้โชคลิขิตไม่น้อย”
เสียงเสิ่นเทียนเฉยชาและเรียบนิ่ง แต่กลับทำให้ทหารและชาวเมือง กระทั่งขุนนางทั้งหมดโดยรอบมองทหารร่างกำยำ แววตาพวกเขาเต็มไปด้วยความอิจฉา ถึงอย่างไรนั่นก็คือเซียนที่มาจาก ‘เมืองศักดิ์สิทธิ์ดาวเหนือ’!
ถ้าได้คำชมจากท่านเซียน ต่อให้ได้โชคลิขิตนิดหน่อยก็สุดยอดแล้ว!
เฮ้อ ก็คิดว่าเจ้านี่ล่วงเกินท่านเซียนแล้วจะต้องตายแน่เสียอีก!
ไม่นึกเลยว่าจะพลิกกลับได้ปรนนิบัติอยู่ใต้หัวเข่าท่านเซียน!
ดวงแบบนี้ทำให้คนอิจฉาตาแดงจริงๆ!
……
ชั่วขณะที่ทุกคนมองทหารร่างกำยำด้วยแววตาอิจฉาริษยาอยู่นั้น
เสิ่นเทียนยกมุมปากเล็กน้อย บางครั้งความสุขของผู้สูงส่งมันก็เรียบง่ายไม่เฉิดฉายแค่นี้…ทั้งยังจืดชืดด้วย!
…………………….
