บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 655

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 655

ความร้อนที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของแดเนียล แม้แต่จังหวะการเต้นของหัวใจและลมหายใจของเขาก็ยังไม่เป็นเหมือนเคย

“อืม…”

เอวาไม่รู้สึกตัวเลยว่าเธอจูบแดเนียลเข้าเต็มเปา เธอเอาแต่ทำปากขมุบขมิบ เธอขยับร่างกายเพื่อหาท่านอนที่สบายตัวที่สุด หันหน้าไปมาและทิ้งตัวลงบนร่างกายของแดเนียลอีกครั้งก่อนจะนอนต่อ

“แมดดี้ เธอฟังฉันนะ อย่าโง่อีกเลย”

“เธอนี่มัน… โง่ตัวแม่จริง ๆ ในสายตาเธอ ก็มีแค่ไอ้คนไร้ค่าอย่างเจเรมี่เท่านั้นแหละ เธอไม่เคยมองเห็นผู้ชายที่หล่อเหลา อ่อนโยน ใจดีแล้วก็โดดเด่นอย่างแดนหรอก…”

“เธอรู้ไหมว่าฉันอิจฉาเธอมากแค่ไหน แมดดี้? เธอไม่อยากรู้เหรอว่าทำไมฉันถึงหาแฟนไม่ได้สักที? เพราะว่า… เพราะว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันชอบแดนมาตลอด แต่ในใจแดนก็มีแต่เธอ…”

เมื่อได้ยินเอวาสารภาพความจริงทุกอย่างออกมาจากปาก แดเนียลก็ก้มมองลงไปยังหญิงที่กำลังนอนอยู่บนอกของเขาด้วยความตกตะลึง

เธอเมามากและแก้มของเธอเป็นสีแดงระเรื่อ ใต้คิ้วอันสวยคมและโค้งมน ขนตาที่หนานุ่มของหญิงสาวขยับเป็นครั้งคราว ริมฝีปากอันเรียวเล็กของเธอพึมพำคำพูดไม่เป็นภาษาออกมา เธอเอาแต่พูดถึงที่สิ่งที่เธอเคยบอกกับเมเดลีน และเอาแต่บอกว่าเธอรักเขามากแค่ไหน

แดเนียลฟังอย่างนิ่งเงียบ ความคิดของเขายุ่งเหยิงไปหมด

เขาไม่เคยคิดเลยว่าเอวาจะตกหลุมรักเขา

เขาไม่เคยคิดว่าหญิงสาวที่บุคลิกร่าเริงและหัวเราะเก่งเป็นชีวิตจิตใจอย่างเอวา จะมาชอบคนงี่เง่าและน่าเบื่ออย่างเขาได้

อย่างไรก็ตาม เธอเอาแต่พูดว่าเขาเป็นคนที่หล่อเหลา อ่อนโยน ใจดี และโดดเด่น

แดเนียลไม่รู้ว่าเขาอยู่ในอิริยาบถนั้นนานขนาดไหน ก่อนที่เขาจะพยุงตัวเอวาซึ่งไม่ได้สติขึ้นมา

เขาพยุงตัวเธอไปบนเตียง และจัดแจงท่านอนให้เธอ จากนั้นจึงห่มผ้าให้เธออย่างอ่อนโยน

เมื่อมองไปยังหญิงสาวที่พึมพำแม้ว่าจะยังหลับตาอยู่ก็ตาม แดเนียลก็เผยรอยยิ้มออกมาพร้อมกับสายตาที่อ่อนโยน

“นอนหลับฝันดีนะ”

…

เมเดลีนเดินไปรอบมหาวิทยาลัยเกลนเดล แต่ก็ยังไม่สามารถฟื้นฟูความทรงจำอะไรได้เลย

เธอกลับไปที่คฤหาสน์มอนต์โกเมอรี และเอโลอิสก็บอกเธอว่าเด็กน้อยทั้งสองหลับไปแล้ว

เมเดลีนโทรหาเฟลิเป้และบอกเขาว่าเธอจะนอนกับเด็กน้อยทั้งสองคนที่คฤหาสน์มอนต์โกเมอรี จากนั้นเธอจึงไปอาบน้ำ

หลังจากที่อาบน้ำและใส่ชุดนอนเรียบร้อย เธอจึงไปที่ห้องของเด็ก ๆ

เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูและเสียงฝีเท้าของแม่ที่กำลังเดินเข้ามา แจ็คสันลุกออกจากผ้าห่มและเดินลงมาจากเตียงนอน

“แจ็ค ทำไมยังไม่นอนอีกล่ะ? แล้วน้องสาวลูกล่ะ?”

“ลิลลี่หลับไปแล้วครับ แต่แจ็คอยากจะอยู่รอแม่กลับมา” แจ็คสันเดินตรงมาหาเธอ พร้อมกับดวงตากลมโตที่มีน้ำตาแห่งความเสียใจไหลออกมา

เมเดลีนคุกเข่าลงและกอดแจ็คสันเอาไว้ เด็กน้อยเอนกายเข้าไปในอ้อมแขนของเธอ “แม่ครับ ตลอดร้อยวันที่ผ่านมา แจ็คสันไม่ได้เจอแม่เลย”

“แม่ไม่ต้องการจะอยู่กับแจ็คแล้ว เพราะว่าแม่มีลิลลี่อยู่ด้วยแล้วใช่ไหมล่ะ?”

เมื่อได้ยินคำพูดของเด็กน้อย หัวใจของเมเดลีนสัมผัสได้ถึงความขมขื่นที่ท้วมท้น ในขณะที่น้ำตาเริ่มไหลรินออกมา

“เด็กโง่ แม่จะไม่อยากอยู่กับแจ็คได้ยังไงล่ะ? แจ็คกับลิลลี่เป็นสมบัติล้ำค่าของแม่ทั้งคู่นั่นแหละ”

“แต่ว่าทำไมพ่อของลิลลี่ไม่ใช่พ่อของแจ็คล่ะครับ? ทำไมคุณยายถึงไม่บอกว่าพวกเราเป็นพี่น้องกันจริง ๆ ล่ะครับ?”

เมเดลีนไม่รู้ว่าจะต้องตอบคำถามของเด็กน้อยอย่างไร

แจ็คสันเหมือนกับเจเรมี่มาก เพราะฉะนั้น ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเด็กน้อยตรงหน้าเป็นลูกของเจเรมี่กับเธอแน่นอน

อีกด้านหนึ่ง ลิลลี่ดูเหมือยกันเธอมาก และเธอจำได้เพียงว่าเฟลิเป้บอกว่าลิลลี่เป็นลูกของพวกเขาสองคน

“แม่ครับ แม่ครับ”

เมเดลีนหันไปตามเสียงเรียกของแจ็ค

“แจ็ค แม่สัญญาว่าจะอยู่กับหนูตลอดไปเลยนะลูก แม่จะไม่มีวันปล่อยหนูให้อยู่คนเดียวแน่นอน” เมเดลีนให้คำสัญญาอย่างจริงจัง

ดวงตาใสแจ๋วและกลมโตของแจ็คสันกะพริบขึ้นลง จากนั้นเด็กน้อยพยักหน้าตอบรับ “แม่ครับ แม่ต้องรักษาสัญญานะ แม่ห้ามทิ้งผมให้อยู่คนเดียวนะ”

“จ้ะ แม่สัญญา”

เมเดลีนเกี่ยวก้อยสัญญากับแจ็คสัน

หลังจากนั้นเด็กน้อยจึงเข้านอนอย่างว่าง่าย

เมเดลีนโน้มตัวลงไปนอนข้างตุ๊กตาน้อยสองตัว แต่เธอไม่สามารถขจัดเอาตัวหนังสือพวกนั้นที่เธอเห็นออกจากหัวไปได้เลย