บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 714

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 714

“จริงเหรอครับ?” แจ็คสันดูเหมือนไม่เชื่อคำพูดของเขา “พ่อครับ ให้แจ็คดูแผลหน่อยนะ แจ็คจะได้มั่นใจ”

เจเรมี่ไม่อยากจะให้เด็กน้อยหวาดกลัวเพราะบาดแผลโชกเลือดของเขา แต่อีกฝ่ายหัวดื้อเอาเสียมาก ๆ

เขาจึงพาเจ้าตัวน้อยขึ้นไปบนห้องอย่างไม่มีทางเลือก เมเดลีนเดินตามหลังพ่อลูกขึ้นไปขณะที่คาเลนก็เบี่ยงตัวหลบเมเดลีนราวกับว่าเธอกำลังหลบเลี่ยงหญิงสาว เธอจ้องมองเมเดลีนราวกับว่ามีบางอย่างจะพูดด้วยเช่นกัน

เมเดลีนไม่ได้คิดว่าการกระทำของคาเลนนั้นแปลกประหลาด เธอเพียงแค่ยิ้มออกมา

ในห้องนอน เจเรมี่ถอดเสื้อออก เผยให้เห็นลำตัวที่สวยงามของเขา บริเวณบาดแผลของเขายังคงมีเลือดไหลออกมาเปื้อนผ้าพันแผลอยู่

แจ็คสันเป่าบาดแผลของเขาพลางรู้สึกไม่ดีเป็นอย่างมาก “พ่อครับ พ่อเลือดไหลด้วย อย่างนี้ พ่อต้องเจ็บมากแน่ ๆ เลยใช่ไหมครับ?”

“พ่ออาจเผลอนอนทับแผลน่ะ” เจเรมี่ไม่รู้ว่าเลือดมันยังไหลอยู่ จากนั้นเขาจึงลูบหัวเด็กน้อยอย่างรักใคร่ “ไม่เจ็บเลย ไม่ต้องกังวลไปนะ แจ็ค”

หลังจากพูดคุยกับลูกจบ เขารู้สึกประหลาดใจที่เห็นเมเดลีนเดินเข้ามาพร้อมกล่องปฐมพยาบาลในมือ ดูเหมือนว่าเธอตั้งใจจะเปลี่ยนผ้าพันแผลให้เขา

เจเรมี่รู้สึกถึงความปีติยินดีที่เอ่อล้นอยู่ในหัวใจ

เมเดลีนหยิบสำลีชุบแอลกอฮอล์และผ้าพันแผลออกมาโดยไม่พูดอะไรสักคำ จากนั้น เธอจึงถอดผ้าพันแผลเก่าออกมาจากร่างกายของเจเรมี่

จากนั้นเมเดลีนก็ต้องเผนิญหน้ากับบาดแผลที่มีเลือดไหลนองอย่างน่ากลัวตรงหน้า

เธอผงะถอยหลังไปเล็กน้อย ช่วงเวลาชี้เป็นชี้ตายอย่างนั้น ถ้าเจเรมี่ลังเลแม้แต่วินาทีเดียวล่ะก็ เธอคงเป็นคนที่โดนแทงเสียเอง

เขาตั้งใจเสี่ยงชีวิตเข้ามาช่วยเธอเอาไว้

เด็กน้อยไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาดูบาดแผลเลย ดังนั้นเขาจึงหันรีหันขวางและเหลือบไปเห็นอัลบั้มรูปภาพแต่งงานบนเตียง จากนั้นเขาหยิบขึ้นมาพลิกดูไปเรื่อย ๆ อย่างสนใจ

เจเรมี่รู้สึกว่าเมเดลีนกำลังเหม่อลอย ดังนั้น เขาจึงเอ่ยถามเธออย่างอ่อนโยน “ลินนี่ มันน่ากลัวมากเลยเหรอ? แผลของผมทำให้คุณกลัวใช่รึเปล่า?”

เมเดลีนเรียกสติของตนกลับมา และเริ่มเช็ดทำความสะอาดบาดแผลด้วยสำลีแอลกอฮอล์ให้เจเรมี่ต่อ “ก็เปล่านี่ ก่อนหน้านี้ หน้าฉันเสียโฉมแล้วบาดแผลแย่กว่าของคุณตั้งเยอะ”

โอ๊ย

เจเรมี่ขมวดคิ้ว

เขาไม่ได้เจ็บแผลแต่อย่างใด เพียงแต่เขานึกถึงบาดแผลใหญ่สองแผลบนใบหน้าของเธอก่อนหน้านี้ ขณะที่เธอพูดถึงเรื่องนั้นอยู่

เขาก้มหน้าลงเพราะว่าหัวใจของเขาแตกสลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย และดวงตาของเขาก็มีแต่ความเสียใจ

“ผมขอโทษนะ ลินนี่”

“คุณขอโทษมามากเกินพอ และฉันเบื่อที่จะฟังเต็มทนแล้ว” น้ำเสียงของเมเดลีนเย็นชา และดูเหมือนว่าเธอไม่อยากจะพูดอะไรกับเขาอีก

“พ่อครับ แม่ครับ รูปนี้ถ่ายเมื่อไหร่เหรอ?” น้ำเสียงที่แสดงถึงความอยากรู้อยากเห็นของเด็กน้อยดังมาจากอีกด้าน มันช่วยเยียวยาจิตใจที่สิ้นหวังของเจเรมี่ได้เป็นอย่างดี “ทำไมไม่เห็นมีลิลลี่กับแจ็คอยู่ในรูปเลยล่ะครับ?”

เมเดลีนชะงักมือที่กำลังจะทำแผลให้เจเรมี่ต่อ และไม่รู้ว่าควรจะตอบเด็กน้อยว่าอย่างไรดี จากนั้น เธอก็ได้ยินคำตอบของเจเรมี่ดังขึ้น “รูปนี้ถ่ายตอนวันแต่งง่านของพ่อกับแม่ ลูกกับลิลลี่ยังไม่เกิดเลย”

“พ่อหมายความยังไงครับ?” แจ็คสันเอ่ยถามตามวิสัยเด็กที่ไม่รู้ประสีประสา

เจเรมี่อธิบายอย่างสงบนิ่ง “ก็หมายความว่าลูกยังอยู่ในท้องของแม่อยู่เลยไงครับ”

“…” ใบหน้าของเมเดลีนร้อนผ่าวขึ้นมาทีละน้อย

เธออยากจะพูดเพื่อเปลี่ยนหัวข้อของบทสนทนา แต่แจ็คสันชิงถามตัดหน้าเสียก่อน “ทำไมแจ็คถึงไปอยู่ในท้องแม่ได้ล่ะ? ตัวของแจ็คพอดีกับท้องของแม่เหรอ?”

“…”

“…”

ตอนนี้ ทั้งเจเรมี่และเมเดลีนต่างชะงักไปทั้งคู่

เจเรมี่กระแอมก่อนจะเอ่ยขึ้น “แจ็คครับ พ่อหิวน้ำจัง ลูกช่วยลงไปหยิบน้ำข้างล่างมาให้พ่อหน่อยได้ไหมครับ?”

“ได้ครับ” แจ็คสันวิ่งออกไปอย่างว่าง่าย

เมเดลีนใช้โอกาสนี้ทำแผลให้กับเจเรมี่โดยไว หลังจากที่เก็บกล่องปฐมพยาบาลเรียบร้อย เธอจึงหันหลังและเดินออกไป

“ลินนี่ อย่าเพิ่งไปสิ” เจเรมี่คว้าข้อมือของเธอเอาไว้

เมเดลีนซึ่งมีท่าทีรีบร้อน เมื่อถูกเจเรมี่เอื้อมมือมาคว้าตัวเธอเอาไว้ เธอจึงลื่นเซถอยหลังไป

เจเรมี่เอื้อมมือออกมารับตัวเธอเอาไว้ทัน แต่เพราะความรีบร้อนเมื่อครู่ เธอจึงผลักเขาลงบนเตียงนอนพร้อมกับเธอ โดยมีร่างกายท่อนบนของเธอทับร่างกายของเจเรมี่อยู่

แสงอาทิตย์สอดผ่านหน้าต่างเข้ามา ณ ตอนนี้ และเมเดลีนถึงกับหยุดนิ่งไปเมื่อมองใบหน้าอันอ่อนโยนของชายหนุ่มตรงหน้า

เจเรมี่ยกมือขึ้นมาลูบไล้แก้มนวลของเมเดลีน นิ้วมืออันอบอุ่นลูบไล้ไปตามคิ้วและดวงตาของเธอด้วยความรัก “ลินนี่ ผมมีความสุขมากเลยนะ ที่เห็นว่าคุณเห็นห่วงผมขนาดนี้”

“ลินนี่ คุณสวยเหลือเกิน”

“ผมผิดเอง ผมรู้ว่าผมผิด คุณช่วยให้โอกาสผมแก้ตัวอีกครั้งได้ไหม? ให้โอกาสผมได้รักคุณ ดูแลและปกป้องคุณอีกสักครั้งเถอะนะ”

น้ำเสียงของเขาฟังดูอ้อนวอนเธอตั้งแต่ต้นจนจบประโยคสุดท้าย

เมเดลีนได้สติคืนมา และกำลังจะลุกขึ้นหลังจากที่ผลักตัวเจเรมี่ออกไป

ถึงอย่างนั้น จู่ ๆ เขาก็พลิกตัวเพื่อหมุนเปลี่ยนตำแหน่งกับเธอ

เมเดลีนล้มลงนอนอีกครั้ง เมื่อเธอกำลังจะลุกขึ้น ใบหน้าอันหล่อเหลาของเจเรมี่ก็โน้มเข้าใกล้เธอมากขึ้น จากนั้นจมูกของเขาก็แตะเข้ากับจมูกของเธอ ดวงตาลุ่มลึกของเขาเต็มไปด้วยความเสน่หา “ลินนี่ คุณจะต่อว่าผมก็ได้นะ แต่ว่า…”

ทันทีที่พูดจบ เขาก็โน้มหน้าเข้าใกล้เธออย่างควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ จากนั้นริมฝีปากของเขาก็ประกบเข้ากับริมฝีปากของเมเดลีน เขาบรรจงจูบเธอเท่าความรักที่เขามีให้