ปฏิญญาค่าแค้น - ตอนที่ 10 เกิดเรื่องแล้ว

หลังจากก่อเรื่องอันน่าอับอายขายหน้าไปแล้ว หลินหลันก็ได้แต่หดหู่ใจกลับไปยังหมู่บ้าน ขณะที่กำลังจะไปริมลำธารเพื่อนำเสื้อผ้ากลับมา ก็เห็นเป่าจู้ที่กำลังวิ่งหน้าตาตื่นตรงเข้ามา “หลินหลัน แย่แล้ว…” 

ยังจะมีเรื่องอะไรที่แย่ไปกว่านี้อีก? หลินหลันรู้สึกใจตุ้มๆ ต่อมๆ 

“พี่สะใภ้ของเจ้าให้จางต้าฮู่สู่ขอเจ้าแล้ว” เป่าจู้ปาดเหงื่อ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความกระวนกระวาย 

หลินหลันตกตะลึงไปชั่วครู่ คิดว่าตนเองหูฟาดไปแล้ว “เรื่องจริง?” 

เป่าจู้ร้อนรนตอบกลับ “จริงเสียยิ่งกว่าจริง เป็นแม่สื่อหวังที่เอ่ยออกมากับปาก บอกว่าพี่สะใภ้ของเจ้ารับเอาสินสอดทองหมั้นของจางต้าฮู่มาเเล้วด้วย” 

“เกิดขึ้นเมื่อไหร่กัน” หลินหลันยังคงรู้สึกว่าไม่น่าเป็นไปได้ นางเพิ่งจะขึ้นเขาไปทำภารกิจเพียงชั่วครู่ เหยาจินฮวาก็ขายนางเสียแล้วงั้นหรือ หรือว่า…เรื่องเกิดตั้งแต่เมื่อวานแล้ว? 

“เมื่อครู่นี้เอง ข้าช่วยท่านแม่ข้านำเสื้อผ้าของเจ้ากลับไปให้ที่บ้าน แล้วเห็นแม่สื่อหวังออกมาจากบ้านของเจ้าพอดี พอถามพี่สะใภ้เจ้า นางก็ไม่ยอมปริปากเอ่ยอะไรทั้งสิ้น ข้าเลยทำได้เพียงตามแม่สื่อหวังไป แม่สื่อหวังเดิมทีก็ไม่ยอมบอก ทำข้าโกรธเสียจนเกือบต้องลงไม้ลงมือ นางถึงได้ยอมปริปากออกมา พี่สะใภ้ของเจ้ารับเงินสินสอดของผู้นั้นมาห้าสิบสองเงิน” เป่าจู้ร้อนรนจนแทบทนไม่ได้ หลินหลันจะแต่งกับผู้ใดก็ได้ นอกเสียจากแต่งกับจางต้าฮู่ จางต้าฮู่ผู้นั้นมีนางบำเรอถึงสิบเจ็ดห้อง ในแต่ละวันหญิงสาวที่ถูกเขาละลานอีกไม่รู้เท่าไหร่ หากหลินหลันต้องแต่งออกไป ชั่วชีวิตนี้ก็คงสูญสิ้นเสียแล้ว 

หลินหลันโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “นางมีสิทธิ์อะไรถึงได้รับเอาเงินหมั้นหมายของเขามา? ห้าสิบสองเงินก็อยากขายข้าแล้วงั้นรึ คิดว่าข้าจะยอมให้นางขายข้าไปเช่นนั้น? ไม่มีทาง ข้าจะไปคิดบัญชีกับนาง” 

เป่าจู้แสดงท่าทีเกรี้ยวกราด “ก็ใช่น่ะสิ พี่สะใภ้ของเจ้าทำเกินไปแล้ว เจตนาร้ายชัดๆ หลินหลัน เจ้าจะต้องยืนหยัด อย่าได้ปล่อยให้นางบงการ” 

“คิดจะบงการข้า? ฝันไปเถอะ” หลินหลันรู้สึกเกลียดแค้นยิ่งนัก เหยาจินฮวาอ่าเหยาจินฮวา เพียงไก่หนึ่งน่อง เสื้อผ้าใหม่หนึ่งชุดก็คิดว่าจะซื้อข้าได้ หลังจากนั้นก็จะบงการให้เชื่อฟังตามคำสั่งเจ้า เจ้าคงคิดว่าข้าจะยอมให้รังแกได้อย่างง่ายดายจริงๆ สินะ? 

“หลินหลัน ต้องการให้เรียกท่านแม่ของข้าไปด้วยกันไหม” เป่าจู้เกรงว่าเพียงหลินหลันผู้เดียวจะเอาชนะพี่สะใภ้ไม่ได้ ตัวเขาเองก็ทำอะไรมากไม่ได้ พอมาคิดดูแล้วหากพาแม่ของเขาไปด้วยก็ยังพอวางใจได้หน่อย 

“ไม่ต้อง ถ้าจัดการไม่ได้จริงๆ ค่อยไปหาหัวหน้าหมู่บ้าน” หลินหลันปฏิเสธความหวังดีของเป่าจู้ เพราะหากท่านป้าจินมาช่วยนางพูด คนอื่นๆ อาจจะเข้าใจผิดได้ว่า นางอยากจะแต่งงานกับเป่าจู้ 

หลินหลันเดิมดุ่มดุ่มพร้อมอารมณ์โกรธไปที่บ้าน ทันทีที่เข้าไปถึงลานโล่ง ก็ได้ยินเสียงเหยาจินฮวาซึ่งกำลังร้องฮึมฮัมเพลงอยู่ในห้องอย่างมีความสุข 

หลินหลันหมอบลงมองผ่านช่องของขอบบานประตู เห็นเหยาจินฮวากำลังนั่งนับเงินที่วางอยู่ข้างเตียง นั่นคือเงินที่ได้จากการขายตัวนาง…หลินหลันโกรธแค้นเสมือนไฟที่รุกโชน ใช้เท้าเดียวถีบบานประตูเปิดออก 

“เหยาจินฮวา ข้าขอเตือนเจ้าให้รีบนำเงินพวกนั้นไปคืนซะ แล้วพูดกับจางต้าฮู่ให้ชัดเจน ไม่เช่นนั้น อย่าหาว่าข้าไม่ไว้หน้า” หลินหลันเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงดุดัน 

เหยาจินฮวาตื่นตกใจ รีบคว้าเอาเงินพวกนั้นแอบซ่อนไว้ด้านหลัง เผยรอยยิ้มนุ่นนวลสนิทชิดเชื้อ “หลินหลันอ่า! เรื่องนี้ข้าเองก็กำลังจะพูดกับเจ้าอยู่พอดี! มาสิ มานั่งลงเร็ว” 

“ข้าไม่มีอะไรจะต้องพูดกับเจ้า หากวันนี้เจ้าไม่จัดการแก้ไขปัญหานี้ให้ข้าเสีย ข้าจะไม่สนใจแม้ว่าเจ้าเป็นพี่สะใภ้ของข้า” หลินหลันเตรียมใจพร้อมที่จะฆ่าคนเลยก็ว่าได้ 

“โอ้…หลินหลัน จะต้องโกรธเคืองเสียขนาดนี้เลยรึ! ก็ไม่ใช่เพราะซ่าวจื่อหวังดีต่อเจ้าหรอกหรือ” ขณะที่เหยาจินฮวากำลังเอ่ยอยู่นั้น ก็ไม่วายค่อยๆ แอบนำเงินพวกนั้นใส่ลงกล่องขนาดเล็ก แถมยังล็อคกุญแจเสียดิบดี 

“อายุอานามเจ้าก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้ว หากยังยื้อเวลาต่อไปก็ได้กลายเป็นสาวแก่พอดี จางต้าฮู่ถือเป็นผู้มีชื่อเสียงในเขตเฟิงอานของพวกเรา ถึงแม้ว่าเขาจะมีนางบำเรอเยอะไปหน่อยก็เถอะ แต่ทว่าคนพวกนั้นก็มีไว้ประดับเท่านั้น ไม่สามารถให้กำเนิดบุตรชายได้ ไร้ซึ่งประโยชน์ จางต้าฮู่กล่าวไว้แล้วว่า หากใครสามารถให้กำเนิดบุตรชายแก่เขาได้ เขาจะให้รางวัลเป็นที่ดินอันอุดมสมบูรณ์จำนวนสามร้อยแปลงนา ทองคำแปดร้อยเหรียญ หลินหลันอ่า! เจ้าเป็นคนที่เพียบพร้อม แต่งออกไปรับรองว่าเจ้าต้องจะพิชิตใจชายได้แน่ ภายภาคหน้ากิจการของตระกูลจางก็จะตกเป็นของเจ้าและลูกชายของเจ้า ครอบครัวหลินเก่าแก่ของพวกเราก็จะได้หลุดจากความยากลำบาก ลืมตาอ้าปากได้เสียที ดีจะตายไป!” เหยาจินฮวาเอ่ย ดวงตาทั้งสองก็เปล่งประกาย ราวกับว่าได้เห็นเสื้อผ้าอาภรณ์และอาหารชั้นเลิศตลอดจนอนาคตที่แสนสดใส 

“อีกทั้ง แม่สื่อหวังบอกว่า ครั้งนี้จางต้าฮู่เปิดรับนางบำเรอห้องที่สิบแปด เดิมทีให้เงินสินสอดเพียงแค่สามสิบเหรียญเงิน แต่พอเขาได้ยินว่าเป็นเจ้า ก็รีบหยิบเงินหมั้นหมายออกมาให้มากถึงห้าสิบเหรียญเงิน ไม่เพียงเท่านั้น เขาก็รับปากไว้แล้วว่า ไว้รอได้ใบวันเดือนปีเกิดคู่หมั้นแล้ว จะส่งของขวัญหมั้นหมายที่แสนอลังการมาให้อีก และมีรถม้าแปดคันรอต้อนรับเจ้าหน้าประตู นับว่าเป็นการให้เกียรติอย่างมาก เห็นได้ชัดว่าเขามีความตั้งใจมากเพียงใด! เจ้าดูสิ เจ้ายังไม่ทันได้แต่งออกไป จางต้าฮู่ก็หลงเจ้าเสียขนาดนี้ รอให้เจ้าได้แต่งออกไปแล้ว จะต้องรักและทะนุถนอมเจ้ามากยิ่งขึ้นเป็นแน่ โอกาสดีๆ เช่นนี้หากันได้ง่ายๆ ที่ไหนกัน” 

หลินหลันแสยะยิ้มทั้งอารมณ์โกรธ “เหยาจินฮวา โอกาสที่ดีเสียขนาดนี้ เหตุใดเจ้าไม่เก็บเอาไว้ให้น้องสาวของเจ้าเองล่ะ ข้าจำได้ว่าน้องสาวของเจ้าก็ยังไม่ได้แต่งงานนี่” 

เหยาจินฮวาฉีกยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น “น้องสาวข้าจะเทียบเจ้าได้อย่างไร ต่อให้นางไปคอยถือรองเท้าให้จางต้าฮู่ เขาก็ไม่มีทางสนใจหรอก” 

“ทีกับเรื่องเช่นนี้เจ้ากลับมีมันสมองขึ้นมาเชียว เหยาจินฮวา เจ้าเองก็รู้ดี อย่าว่าแต่มีคำสั่งเสียของท่านแม่ข้าที่ว่าเรื่องการแต่งงานของข้าข้าจะเป็นผู้ตัดสินใจเอง ต่อให้ไม่มีคำสั่งเสียของท่านแม่ แล้วเจ้าอยากจะขายข้า อยากโยนข้าเข้าหลุมไฟ ก็ได้แต่ฝันเท่านั้นแหละ ข้าขอเตือนให้เจ้าวางมือจากเรื่องนี้ให้ไวที่สุด ไม่เช่นนั้นหากข้าเหลืออด คนที่จะซวยก็คือตัวเจ้าเอง” หลินหลันเอ่ยอย่างเด็ดขาด พลางเดินเพียงไม่กี่ก้าวก็ถึงด้านหน้าของเตียง 

“เอ้เอ้เอ้…เจ้าคิดจะทำอะไร” เหยาจินฮวาหวาดระแวง รีบร้อนเข้าไปฉุดรั้งหลินหลัน 

หลินหลันจ้องเขม็งใส่นาง “เงินพวกนี้ไม่ใช่ของเจ้า” 

เหยาจินฮวาคว้าเอากล่องขนาดเล็กนั่นมาไว้ในอ้อมแขนแล้วกอดไว้แน่น มองไปยังหลินหลันด้วยความประหม่า แล้วเอ่ยโต้เถียงขึ้น “เป็นพี่สะใภ้ก็เหมือนเป็นแม่ เป็นพี่ชายก็เหมือนเป็นพ่อ แล้วใยข้าจะตัดสินใจเรื่องงานแต่งของเจ้าไม่ได้ ข้าก็จะบอกให้เจ้ารู้ไว้เช่นกัน ของหมั้นหมายนี้ข้าได้รับเอาไว้แล้ว เกิงเทีย [1] ของเจ้าข้าก็ให้แม่สื่อหวังไปแล้วด้วย งานแต่งครั้งนี้ถือว่าได้กำหนดตกลงเรียบร้อยแล้ว เจ้าก็รู้ดีว่าจางต้าฮู่เป็นคนเยี่ยงไร ใครกันจะกล้าล้อเล่นกับเขา? หากกระตุกหนวดของจางต้าฮู่เข้า ครอบครัวของพวกเราได้กินไม่ได้นอนไม่หลับเป็นแน่” 

“เรื่องนี้เป็นเจ้าเองที่ก่อขึ้น ไม่เกี่ยวกับข้า อยากแต่งนักเจ้าก็ไปแต่งเอง อย่ามาข้องเกี่ยวกับข้า” หลินหลันเอื้อมมือออกไปคว้ากล่องขนาดเล็กนั่น เงินเหล่านี้นางจะต้องเอามาเก็บไว้ก่อน เพื่อหลีกเลี่ยงเหยาจินฮวานำไปใช้จ่าย ไม่เช่นนั้นเมื่อถึงเวลาจะหามาคืนให้แก่จางต้าฮู่ไม่ได้ สำหรับนางนั้นไม่ได้เดือดร้อนอะไรอยู่แล้ว สะบัดตูดหนีไปยังได้ แต่ทว่าพี่ชายของนางนี่สิจะทำอย่างไร 

“ช่วยด้วย! น้องสะใภ้รังแกพี่สะใภ้…” เหยาจินฮวาคู้ตัวลงบนพื้นกอดกล่องขนาดเล็กเอาไว้แน่น และส่งเสียงร้องดังราวกับหมูถูกเชือด 

หลินหลันมองดูนางที่แสดงท่าทีเกินจริง อยากจะเตะออกไปจริงๆ ซักหนึ่งที เหตุใดตระกูลหลินจึงคว้าเอานางสะใภ้จอมขี้โกงผู้นี้มาได้ 

“เจ้าอย่าคิดว่าข้าไม่กล้าลงมือกับเจ้า ปกติแล้วแต่ละวันเพราะเห็นแก่หน้าพี่ชาย ข้าจึงไม่ถืออะไรกับเจ้านัก แต่ทว่าครั้งนี้เจ้าทำเกินไปแล้ว เอาเงินมาให้ข้าซะ” หลินหลันเอ่ยเตือนเหยาจินฮวาด้วยน้ำเสียงดุดัน 

เหยาจินฮวาทำเป็นร้องไห้เสียใจแล้วเอ่ยออกมา “ข้าทำเช่นนี้ก็ไม่ใช่เพื่อตระกูลหลินเก่าแก่ของพวกเจ้าและไม่ใช่ว่าเพราะหวังดีต่อเจ้าหรอกหรือ คิดว่าการเป็นพี่สะใภ้มันง่ายนักหรือไง หลินหลัน เจ้าอย่าได้หัวแข็งขนาดนี้เลย ชั่วชีวิตของพวกเราในฐานะลูกผู้หญิงจะต้องการอะไรไปได้อีก หากไม่ใช่เพียงอาหารและเสื้อผ้าอาภรณ์ดีๆ ใช่หรือไม่ การแต่งงานกับจางต้าฮู่ไม่ดีอย่างไรงั้นหรือ ถึงอย่างไรก็ต้องดีกว่าการแต่งงานกับชาวไร่ชาวนาที่ชั่วชีวิตจะต้องลำบากหน้าสู้ดินหลังสู้ท้องฟ้าในทุกๆ วัน” 

“ถุย! เจ้าช่วยพูดจาเพ้อเจ้อให้มันน้อยๆ หน่อย สรุปแล้วจะให้หรือไม่ให้ หากไม่ให้ข้าก็จะลงมือเอง” หลินหลันพูดอย่างข่มขู่ 

“หากเจ้ากล้าลงมือ ข้าจะตายให้เจ้าดู ยิ่งไปกว่านั้นเป็นหนึ่งร่างสองชีวิต เจ้าเข้ามาสิ เข้ามา…” เหยาจินฮวานำกล่องขนาดเล็กแอบไว้ด้านหลัง ยื่นท้องออกมา แสดงท่าทีไม่ต้องการมีชีวิตอีกต่อไป นี่นับเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลหลินเก่าแก่ของพวกเจ้า นางไม่เชื่อว่าหลินหลันจะกล้าลงมือ 

“อยากตายก็รีบไปตายไป กะอีแค่สะใภ้ขี้เกียจสันหลังยาวอย่างเจ้า ใครสนใจเจ้าห๊ะ! เจ้าตายไปแล้ว ข้าจะรีบหาคนดีๆ ให้พี่ชายข้าซักคน แล้วให้กำเนิดลูกชายจ้ำม่ำผิวขาวๆ ซักโหล” หลินหลันไม่หลงกลละครบีบน้ำตาขู่ฆ่าตัวตายอะไรพวกนี้ของนาง ใครจะตายก็ตามทว่านางเหยาจินฮวาไม่มีทางยอมไปตายง่ายๆ หรอก 

เหยาจินฮวาคาดไม่ถึงว่าหลินหลันจะดื้อรั้นได้มากมายเช่นนี้ เปลี่ยนความคิดไม่ได้เลย ไม่แม้แต่จะหลงกลนางด้วยซ้ำ อีกทั้งยังข่มขู่นางกลับมาอีก ทำอย่างไรดีล่ะ จะสู้ก็สู้ไม่ไหวอีก หากเงินนี่ถูกหลินหลันแย่งไปได้ เช่นนั้นนางคงต้องเจ็บปวดรวดร้าวในหัวใจตายแน่ ชั่วชีวิตนี้ก็คงมิอาจได้เห็นเงินจำนวนมากมายเช่นนี้อีกแล้ว! 

—— 

[1] 庚帖 เกิงเทีย คือ ใบที่บันทึกวันเดือนปีเกิดของคู่หมั้น