ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก - บทที่ 1082
ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 1082
“อ้า!
อีวอนน์อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงออกมาเพราะความเจ็บปวด น้ำตาเริ่มไหลอาบใบหน้าของเธอ
หัวใจของเธอรู้สึกสิ้นหวัง
เธอไม่คิดว่าไนออลจะเป็นคนไร้ยางอายขนาดนี้ เป็นขยะหนักแผ่นดิน ถึงขนาดทำสิ่งชั่วร้ายขนาดนี้ได้!
‘มันจบแล้ว’
‘ชีวิตของฉันมันจบแล้ว!’
อีวอนน์อยากกระโดดลงจากตึกตายไปเลย เธอยอมตายดีกว่าต้องทนต่อความอัปยศอดสูนี้
ปัง!
ในจังหวะที่ไนออลกำลังจะกระโจนลงบนเตียง ก็เกิดเสียงดังขึ้นจากด้านหลังเขา ประตูที่ถูกล็อกอยู่ถูกเปิดออกกว้าง
ไนออล โรเบิร์ต และคนอื่น ๆ ต่างตกใจกับเสียงนั้น พวกเขามองไปข้างหลังและเห็นฮาร์วีย์ที่มีสีหน้าเย็นชา
“แกเป็นใคร? แกไม่รู้หรือไงว่านี่เป็นพื้นที่ส่วนตัว?” ไนออลตะโกนออกมาด้วยความโกรธ
ถ้าเขาไม่ได้กินยาเข้าไปเขาอาจจะมองเห็นหน้าฮาร์วีย์ได้อย่างชัดเจน แต่เขาไม่มีอารมณ์ที่จะทำอะไรในตอนนี้ เพราะตอนนี้ยาเริ่มออกฤทธิ์แล้ว
เขาย้อนกลับไม่ได้แล้ว เขาต้องทำมันตอนนี้ ในสายตาของเขาคนที่กล้าขัดจังหวะเขากำลังรนหาที่ตาย!
โรเบิร์ตแสดงสีหน้าหงุดหงิดและพูดอย่างเย็นชาว่า “จัดการหักแขนขาของพวกมันให้หมด!”
“ไอ้โสโครกนี่มาจากไหน? คิดจะช่วยผู้หญิงคนนี้ให้หนีไปได้งั้นเหรอ คงจะดูหนังมากเกินไปล่ะสิ?”
“มัวแต่คิดอะไรอยู่?”
พร้อมกับเสียงสั่งของโรเบิร์ต พวกนักเลงอันธพาลก็รีบพุ่งเข้าหาที่ฮาร์วีย์อย่างรวดเร็ว
สายตาของฮาร์วีย์เย็นชา รังสีอาฆาตแผ่ออกมาจากร่างของเขา
ตูม!
ฮาร์วีย์เตะพวกนักเลงที่อยู่ตรงหน้าอย่างรวดเร็วจนนักเลงคนนั้นลอยออกไปไกลถึงสามสิบฟุตจนร่างกระแทกกับกำแพง เขาตัวสั่นไม่หยุดแม้ร่างจะร่วงตกลงบนพื้น ร่างกายของเขาอาบไปด้วยเลือด
เปรี้ยง!
ฮาร์วีย์คว้าที่เขี่ยบุหรี่ขึ้นมาจากโต๊ะและฟาดลงบนใบหน้าของนักเลงอีกคนจนทรุดตัวลงกับพื้นทันที ไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้นมา
เมื่อพวกนักเลงอันธพาลสองคนสุดท้ายพุ่งเข้าหาฮาร์วีย์ เขาเตะที่เปิดจดหมายบนพื้น
พวกนักเลงอันธพาลทั้งคู่เบิกตากว้างจากนั้นก็ทรุดคุกเข่าลงที่พื้นช้า ๆ พลางเอามือปิดคอ
เลือดเริ่มไหลออกระหว่างนิ้วของพวกมัน
ภาพตรงหน้าทำให้ทุกคนเกิดความหวาดกลัว
ไม่มีใครคิดว่าฮาร์วีย์จะน่ากลัวขนาดนี้
เทียบจากฝีมือแล้ว พวกอันธพาลเหล่านั้นไร้ประโยชน์สิ้นดี!
“อยากตายหรือไง?!”
โรเบิร์ตดึงปืนเก็บเสียงออกมา จากนั้นก็จ่อไปที่ฮาร์วีย์ด้วยสีหน้าดุดัน
เขารีบเดินเข้าไปหาฮาร์วีย์ แล้วเอากระบอกปืนจ่อหัวเขาทันทีและตะโกนออกมาอย่างโกรธจัด “แกสู้เก่งไม่ใช่หรือไง?! เอาสิ! ต่อยฉันสิ!”
โรเบิร์ตกำลังจะเหนี่ยวไก
แต่ในจังหวะนั้น เขาก็รับรู้ถึงมือขวาของฮารวีย์ล็อกข้อมือของเขาแล้วบิดหมุน เสียงข้อมือของโรเบิร์ตก็ดังขึ้น
ปืนตกลงไปอยู่ในมือของฮาร์วีย์ เขาไม่มองมันเลยแถมยิงออกไปสองนัดติด ๆ กัน
ปุปุ!
เสียงคร่ำครวญดังก้องไปทั่วทั้งห้อง กระสุนสองนัดทะลุผ่านช่วงล่างของโรเบิร์ตได้อย่างแม่นยำ
โรเบิร์ตกรีดร้องโหยหวนยิ่งกว่าหมูที่ถูกเชือด เขากุมแผลของเขาพลางเกลือกกลิ้งไปบนพื้นอย่างทรมาน
มันเจ็บปวดยิ่งกว่าความตายเมื่อเขาไม่ใช่ผู้ชายอีกต่อไป
ไนออลรู้สึกหวาดกลัวเมื่อเห็นการกระทำนั้น ร่างกายของเขาเหมือนถูกแช่แข็ง เขาขยับไม่ได้แม้แต่นิ้วเดียว ร่างกายของเขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อที่เย็นเยียบราวกับตากฝน
