ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก - บทที่ 175
ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 175
นี่เป็นช่วงเวลาพิเศษของโรงยิมมวยใต้ดิน จุดประสงค์หลักคือเพื่อให้มีปฏิสัมพันธ์ระหว่างนักมวยและผู้ชมทำให้ผู้ชมมีโอกาสสัมผัสกับการชกมวยบนสังเวียน หากพวกเขาชนะพวกเขาจะได้รับรางวัลเป็นเงินสด อย่างไรก็ตามผลลัพธ์ดังกล่าวไม่มีทางเป็นไปได้
ท้ายที่สุดพวกเขาเป็นเพียงผู้ชมเท่านั้น จะเป็นไปได้อย่างไรที่พวกเขาจะเอาชนะนักมวยอาชีพได้?
“ผมจะขึ้นไปลองเล่นหน่อย” ฮาร์วีย์หัวเราะเบา ๆ และสวมหน้ากาก เขาเหวี่ยงขาเข้าไปในเวทีมวย
“ดูเหมือนว่าเราจะมีผู้ท้าชิงที่กล้าหาญและลึกลับที่ต้องการเป็นคนแรกที่ได้ขึ้นชก” ผู้ตัดสินกล่าวด้วยรอยยิ้มกว้าง เขาไม่สามารถซ่อนใบหน้าที่ดูถูกเหยียดหยามได้ ทำไมต้องทำตัวลึกลับในเมื่อจะต้องจบลงที่พื้นพร้อมกับเลือดที่กระเซ็นไปทั่วทุกหนทุกแห่ง? ครั้งก่อนผู้ตัดสินก็ได้เห็นมาแล้วว่าชายที่สวมหน้ากากไอรอนแมนที่ขึ้นชกคนนั้นก็จบลงด้วยการถูกเตะจนเลือดอาบ
อย่างไรก็ตามความจริงที่ว่าคนแปลกหน้าคนนี้เหวี่ยงตัวเองเข้ามาในสังเวียนนั้นน่าประทับใจมาก
ผู้ตัดสินเดินเข้าหานักมวยอีกคนพร้อมกับเสียงกระซิบ “ระวังด้วย ผู้ชายคนนี้ดูเหมือนว่าเขากำลังก่อปัญหา อย่าทำให้เราผิดหวัง…”
นักมวยตะโกนว่า “ไม่ต้องกังวลไป ร่างกายที่ซูบผอมเช่นนั้น แค่บดขยี้เขาให้เป็นผงธุลีนั้นง่ายมาก”
…
ในห้องวีไอพี
เลียม สโตน หัวเราะและพูดว่า “อาจารย์ไนส์เวลล์ครับ กำลังจะเริ่มแล้ว คุณเห็นคนเหล่านั้น? ด้านข้างคือไทสัน วู้ดส์ คุณอาจไม่เคยได้ยินชื่อเขามาก่อน แต่เขามีชื่อเสียงในแวดวงของเรา ไม่มีนักเลงคนไหนไม่รู้จักเขา ก่อนหน้านี้ผมพยายามประลองฝีมือกับเขาสองสามครั้ง แต่ก็ไม่เคยชนะเลย ใครจะคิดว่าเขาจะพาเพื่อนมาที่ถิ่นของผม ผมค่อนข้างตื่นเต้นจริง ๆ ”
ลูกน้องคนหนึ่งของเขาหัเราะเยาะออกมา “ท่านครับ ผู้ชายคนนั้นดูผอมแห้งมีแต่หนังติดกระดูก จะเป็นอย่างไรถ้าเขาล้มลงไปกองกับพื้นเพียงแค่หมัดเดียว? เราไม่จำเป็นต้องจ่ายค่าชดเชยใด ๆ ใช่หรือไม่? นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนมาที่นี่เพื่อก่อปัญหา!”
เสียงหัวเราะของเลียม สโตนดังขึ้น “อย่าทำให้มิสเตอร์ไนส์เวลล์ผู้เป็นที่เคารพนับถือของเราหัวเราะเยาะได้ เราเป็นมืออาชีพ โดยปกติเราไม่สามารถปล่อยให้เกิดอุบัติเหตุเช่นนั้นได้”
โรซาลีเหงื่อแตก เธอถามด้วยความกระวนกระวาย “มิสเตอร์สโตน… จะไม่มีใครตายใช่ไหม?”
เมื่อเห็นว่าโรซลีให้ความสนใจเขาเป็นครั้งแรก เลียมก็รู้สึกพอใจ เขาตอบว่า “เนื่องจากที่นี่เป็นที่ของผม ผมเป็นผู้ตั้งกฎ หากมิสโรซาลีอยากให้ดู ‘น่าตื่นเต้น’ ขึ้นก็แค่พูดออกมา”
โรซาลีขมวดคิ้วอย่างไม่แน่ใจว่าจะพูดอะไร มันไม่เคยอยู่ในความฝันที่โหดร้อยของเธอเลยที่จะได้เห็นฮาร์วีย์ที่นี่
“อืม…ผู้ชายคนนี้ดูคุ้น ๆ” เชนหันไปหาโรซาลีพร้อมกับขมวดคิ้ว
โรซาลีพยักหน้าดูงุนงง
“มีเพียงคนเดียวในเมืองนิอัมมี่ที่ดูคุ้นเคย…” เชนพึมพำ ในที่สุดเขาก็จำได้ว่าเป็นใคร “ชายหนุ่มคนนั้นเหรอ?”
“โอ้ เขาเป็นคนรู้จักของมิสเตอร์ไนส์เวลล์หรือเปล่า?” เลียม สโตนยิ้มกว้าง “ถ้าใช่ ผมสามารถสั่งให้ลูกน้องของผมถอยได้”
เชนใช้เวลาไตร่ตรองสักครู่ก่อนที่จะตอบกลับอย่างเยือกเย็น “คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น เขาเป็นคนมาก่อเรื่องในถิ่นของคุณ เขารู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ ผมไม่ค่อยชอบคนที่เอาแต่ใจตัวเองมากเกินไป”
เชนรู้สึกผิดหวัง ในตอนแรกเชนรู้สึกทึ่งกับชายหนุ่มผู้ต่ำต้อยที่สามารถพิสูจน์ภาพวาดของเทือกเขาร็อกกีนั้นได้ และชายคนนี้คือเหตุผลที่เชน ไนส์เวลล์จัดทริปมาที่นี่ เชนหวังว่าจะได้รู้จักเขาให้มากกว่านี้
เชนไม่คาดคิดว่าชายคนนี้จะกลายเป็นคนหยิ่งผยองและมาอยู่ในที่แบบนี้ นั่นทำให้เขารู้สึกไม่พอใจอยู่บ้าง
อย่างที่บอกไปว่าชายผู้สูงศักดิ์คนนี้จะไม่ปรากฏตัวในสถานที่ที่มีคนพลุกพล่าน โดยเฉพาะอย่างยิ่งโรงยิมมวยใต้ดินแห่งนี้ซึ่งเกี่ยวข้องกับการเสียชีวิตของคนจำนวนมากในช่วงเวลาเพียงไม่กี่นาที นั่นจึงไม่มีค่าพอที่จะเห็นอกเห็นใจคนโง่ที่หยิ่งผยอง ถ้าจะตายก็ตาย
เมื่อเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปบนใบหน้าของคุณปู่ของเธอ จิตใจของโรซาลีก็เต้นแรงจนแทบทะลุหน้าอกของเธอ อย่างไรก็ตามเธอไม่กล้าพูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียว เชนเป็นบุคคลที่โดดเด่นมาโดยตลอด เมื่อเขาได้ตัดสินใจอะไรลงไปแล้ว นั่นจะไม่มีสิ่งใดมาเปลี่ยนใจเขาได้
หากเธอต้องการขอความเมตตา เธอจำเป็นต้องเผชิญหน้ากับเลียม สโตน
สายตาของเธอหันไปมองที่เลยม สโตน ที่ซับซ้อนและเต็มไปด้วยความไม่แน่นอน เป็นเรื่องยากที่จะทำเพิกเฉย หากเธอเดินหน้าขอความช่วยเหลือจากเขาจริง ๆ เธอก็สามารถเดาได้เลยต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น
โรซาลีขัดแย้งตีกัน แต่เธอไม่อยากเห็นอะไรเลวร้ายเกิดขึ้นกับฮาร์วีย์
…
