ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก - บทที่ 267

ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 267

ฮาร์วีย์ยิ้มอย่างไม่สนใจและไม่สนใจเจอร์รี่ที่กำลังฟึดฟัดพร้อมที่จะฟาดฟันเขา เขากำลังจะออกไปให้พ้นจากที่เกิดเหตุนี้

เจอร์รี่ก้าวไปข้างหน้าและขวางทางฮาร์วีย์หลังจากเห็นว่าเขาขยับตัว เขาตะคอกทันที “รีบจ่ายค่าเสียหายมาเดี๋ยวนี้! ไม่งั้นฉันจะโทรร้องเรียนนายทันที!”

เชอร์ลีย์ยืนอยู่ข้างหลังเขา พูดด้วยความเศ้าใจว่า “ฮาร์วีย์ ถ้านายหาเงินไม่ได้จริง ๆ ฉันจะให้นายยืม”

หัวใจของเธออ่อนลงเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าฮาร์วีย์ไม่ได้ตั้งใจ เธอไม่ต้องการให้ฮาร์วีย์ตกงานเพราะเรื่องเล็กน้อยแบบนี้

เอลล่าซึ่งเงียบมานานก็เข้าใจแล้วว่าชายและหญิงที่อยู่ตรงหน้าเธอคืออดีตรุ่นพี่ของฮาร์วีย์และเพื่อนร่วมโต๊ะของเขา

อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่มีเหตุผลเลยหรือไง? เพียงเพราะพวกเขาเป็นรุ่นพี่ของฮาร์วีย์งั้นหรือ?

ในตอนนี้เธอไม่สามารถทนต่อไปได้อีกและอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ทำไมคุณถึงไม่มีเหตุผลแบนี้? คุณมาชนเราก่อน แล้วทำไมเราต้องจ่ายค่าเสียหาย?”

เจอร์รี่ยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า “เฮ้ คนสวย ผมมีเหตุผลมากแล้ว เพื่อนของคุณก็ไม่ได้ดีขนาดนั้น ทำไมคุณถึงเป็นเพื่อนกับคนขี้แพ้อย่างเขาล่ะ? คุณจะได้ประโยชน์อะไรจากการเป็นเพื่อนกับเขา? คุณได้แค่ซ้อนท้ายจักรยานไฟฟ้าเมื่อคุณต้องการออกไปข้างนอกเท่านั้น คุณต้องใช้ร่วมกับคนอื่น!”

เจอร์รี่ประชดประชัน รถที่เขาซื้อด้วยเงินกู้นั้นเหนือกว่าถ้าเทียบกับจักรยานไฟฟ้าที่ต้องใช้ร่วมกันของฮาร์วีย์

คนขี้แพ้? ขี้แพ้จะช่วยฉันในช่วงเวลาวิกฤตได้อย่างไร? ขี้แพ้จะช่วยให้ฉันได้รับตำแหน่งรองประธานโรงพยาบาลได้อย่างไร? ขี้แพ้จะทำให้ผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่อยู่เบื้องหลังโรงพยาบาลนิอัมมี่ปฏิบัติต่อเขาด้วยความเคารพได้อย่างไร?

เมื่อเอลล่ากำลังจะพูดต่อ ในขณะนั้นผู้หญิงในชุดทำงานก็ปรากฏตัวขึ้นที่ล็อบบี้ของ โรงแรมแกรน์นิอัมมี่ด้วยรองเท้าส้นสูงของเธอ

“นั่นคือผู้ช่วยผู้จัดการของโรงแรมแกรนด์นิอัมมี่ใช่ไหม”

“ดูเหมือนว่าโรงแรมจะไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เรื่องเล็กน้อยนี้อาจส่งผลกระทบต่อภาพลักษณ์ธุรกิจของพวกเขา”

“ผู้ชายคนนี้หมดสิ้นอนาคตแล้ว ไม่สำคัญว่าเขาจะเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหรือผู้ช่วยในครัวที่ทำล้างจาน โรงแรมแกรนด์นิอัมมี่ให้ลูกค้าถูกเสมอ ผู้ชายคนนี้ดูหมิ่นลูกค้ามากไม่ว่าจะถูกหรือผิด เขาไม่ได้ทำงานที่นี่อีกต่อไป!”

“คนหนุ่มสาวเดี๋ยวนี้ไม่รู้จักกาลเทศะ ถ้าเขาขอโทษเมื่อกี้มันก็คงจะไม่กลายเป็นแบบนี้ แม้ว่าอีกฝ่ายจะเรียกร้องเงินมากเกินไป แต่เขาก็ต้องจ่ายค่าเสียหาย ทำไมเขาไร้เดียงสาขนาดนี้!”

“บางทีอาจเป็นเพราะเขามากับผู้หญิง เขาจึงอยากทำตัวแข็งกร้าวต่อหน้าคนสวย ท้ายที่สุดแล้วผู้ชายคนไหนที่ไม่อยากโอ้อวดบ้างล่ะ?”

ฮาร์วีย์พูดไม่ออก

ในขณะที่กลุ่มคนที่เดินผ่านกำลังตัดสินพวกเขา ในความเห็นของพวกเขาฮาร์วีย์เป็นคนผิด

เนื่องจากเขาเป็นพนักงานของโรงแรมแกรนด์นิอัมมี่ เขาควรรู้ว่าตัวเองอยู่ในจุดไหน มิฉะนั้นเขาอาจต้องถูกไล่ออกไม่ว่าเขาจะถูกหรือผิดเพราะไว้ซึ่งความน่าเชื่อถือของโรงแรมแกรนด์นิอัมมี่

ผู้ช่วยผู้จัดการเดินมาพร้อมกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองสามคนที่อยู่รอบตัวเธอ เธอขมวดคิ้วและพูดว่า “ไม่ทราบว่ามีอะไรหรือเปล่าค่ะ?”

เจอร์รี่รีบเดินไปข้างหน้าและพูดหลังจากที่เขาเห็นเธอว่า “สวัสดีครับ คุณผู้ช่วยผู้จัดการ จักรยานไฟฟ้าไม่อนุญาตให้เข้าไปในที่จอดรถของโรงแรมใช่ไหม? เพื่อความเป็นธรรมพนักงานของคุณจอดจักรยานไฟฟ้าไว้ในที่จอดรถและผมซึ่งเป็นลูกค้าที่มาใช้บริการที่นี่ ต้องชนกับรถของเขา เขาควรจ่ายค่าเสียหายให้ผมใช่ไหมครับ!”

เขามาที่นี่เพื่อใช้เงินและเขาเป็นลูกค้าวีไอพีของโรงแรมแกรนด์นิอัมมี่ ตราบใดที่ผู้ช่วยผู้จัดการไม่โง่เธอก็ควรรู้ว่าจะช่วยใคร ในตอนนี้เชอร์ลีย์ก็ทำอะไรไม่ถูก เธอต้องการช่วยฮาร์วีย์ แต่ตอนนี้ผู้ช่วยผู้จัดการอยู่ที่นี่เธอจะพูดอะไรได้อีก

ดูเหมือนว่าฮาร์วีย์จะต้องตกงานในวันนี้

ผู้ช่วยผู้จัดการขมวดคิ้วเล็กน้อยและจ้องไปที่ฮาร์วีย์สองสามครั้ง เธอขมวดคิ้วอีกครั้ง “นายเป็นพนักงานของโรงแรมของเราหรือเปล่า? นายอยู่แผนกไหน? นายไม่รู้กฎของโรงแรมของเราหรือ? รีบขอโทษสุภาพบุรุษคนนี้ซะ ไม่ออย่างนั้น นายไม่ต้องมาทำงานอีกในวันพรุ่งนี้!”

ฮาร์วีย์รู้สึกขบขันเมื่อได้ยินเรื่องนี้ ส่วนไหนของเขาที่ทำให้เขาดูเหมือนพนักงานของพวกเขา? แม้ว่าเขาจะเป็นพนักงานโรงแรม แต่เขาก็ไม่ควรถูกปฏิบัติตามแบบนั้นใช่ไหม?

อย่างไรก็ตามฮาร์วีย์ก็รู้เช่นกันว่าเขาต้องทำให้เรื่องนี้กระจ่าง เขาส่ายหัวและพูดว่า “ผมไม่ใช่พนักงานของคุณ ผมมาใช้บริการที่นี่?”

“จริงเหรอ?” ผู้ช่วยผู้จัดการดูเหมือนจะสงสัยเขา “คุณช่วยแสดงบัตรสมาชิกของคุณได้ไหม?”

“บัตรสมาชิก?” ฮาร์วีย์ตะลึงไปชั่วขณะ เขาให้อีวอนน์ช่วยจองโต๊ะให้ เขาไม่รู้ว่ามีบัตรสมาชิกอะไรแบบนี้ด้วย

ไอ้บ้านนอก นายรู้ไหมว่าโรงแรมแกรนด์นิอัมมี่มีระบบการจองของสมาชิก? ที่นี่ไม่เหมาะสำหรับนาย นายยไม่มีสมองเลยหรือไง?” เจอร์รี่หัวเราะเยาะก่อนที่ผู้ช่วยผู้จัดการจะพูด จากนั้นเขาก็หยิบบัตรสมาชิกออกมาและสะบัดมัน “นี่คือบัตรสมาชิก ฉันเกรงว่านายจะไม่มีโอกาสได้มีมันในชีวิต”

เมื่อเจอร์รี่หยิบบัตรสมาชิกออกมาผู้คนจำนวนมากก็พากันอิจฉาตาร้อนแม้กระทั่งเชอร์ลี่ย์ก็ยังประหลาดใจ

สำหรับบัตรสมาชิกของโรงแรมแกรนด์นิอัมมี่ แม้แต่ระดับเริ่มต้นที่จะลงทะเบียนได้ต้องมียอดใช้จ่ายมากกว่าเจ็ดพันหกร้อยดอลลาร์ต่อปี

เงินเดือนประจำปีของคนทั่วไปอยู่ที่ประมาณสามพันดอลลาร์ พวกเขาจะสมัครบัตรสมาชิกแบบนี้ได้อย่างไร?

เจอร์รี่มองไปที่ดวงตาที่น่าอิจฉารอบ ๆ ตัวเขา เขาสามารถลงทะเบียนบัตรสมาชิกนี้ด้วยเงินกู้เนื่องจากเขาต้องติดตามและให้ความบันเทิงกับลูกค้าของเขาบ่อย ๆ ไม่คาดคิดว่าวันนี้จะมีประโยชน์