ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก - บทที่ 268

ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 268

หลังจากเห็นบัตรสมาชิกของเจอร์รี ผู้ช่วยผู้จัดการก็โค้งคำนับเขาด้วยความเคารพทันที นี่คือกฎของที่นี่ นั่นก็คือ “ลูกค้าต้องมาก่อนเสมอ”

หลังจากนั้นเธอก็มองไปที่ฮาร์วีย์อย่างเย็นชาและพูดว่า “คุณผู้ชาย ถ้าคุณไม่ได้เป็นสมาชิกของโรงแรมนี้คุณจะใช้บริการของเราที่นี่ไม่ได้ ที่จอดรถของเรามีไว้สำหรับลูกค้า บุคคลภายนอกไม่ได้รับอนุญาตให้จอดรถโดยพลการ ตอนนี้คุณต้องชดใช้ความเสียหายที่เกิดขึ้นกับรถของลูกค้าเนื่องจากการจอดรถของคุณ”

เจอร์รี่จ้องไปที่ฮาร์วีย์อย่างหยิ่งผยองเมื่อเห็นผู้ช่วยผู้จัดการเข้าข้างเขา จากนั้นเขาก็พูดว่า “นายไม่ได้ยินเธอพูดเหรอ? ไอ้บ้านนอก รีบจ่ายค่าเสียหายมาซะ ไม่งั้นฉันจะโทรแจ้งตำรวจ!”

ฮาร์วีย์ขมวดคิ้ว เขาไม่คิดว่าโรงแรมนี้จะมีกฎดังกล่าว อย่างไรก็ตามเขายังคงพูดอย่างเคร่งขรึม “ผู้ช่วยผู้จัดการ แม้ว่าผมจะไม่ได้สมัครบัตรสมาชิกโรงแรมของคุณ แต่ผมได้ขอให้เลขาจองโต๊ะแล้ว ผมจอดรถที่นี่ไม่ได้หรือ?”

เขามาที่นี่เพื่อเลี้ยงมื้อค่ำเอลล่า ดังนั้นเขาไม่ต้องการสร้างความเดือดร้อนและเพียงแค่ต้องการให้เรื่องต่าง ๆ คลี่คลาย

ผู้ช่วยผู้จัดการและเจอร์รี่มองหน้ากัน หลังจากนั้นไม่นานเจอร์รี่ก็หัวเราะและพูดเสียงดังว่า “ทุกคน ฉันได้ยินไม่ผิดใช่มั้ย? ผู้ชายคนนี้บอกว่าเขาขอให้เลขาจองโต๊ะล่วงหน้า เขารู้หรือเปล่าว่าเลขาหมายถึงอะไร? แม้ว่านายจะอยากโอ้อวด แต่นี่ไม่ใช่ทางเลือกที่ดี ฮ่าฮ่าฮ่า…”

เชอร์ลีย์ก็ถอนหายใจออกมา เธอรู้สึกขัดแย้งกับที่เขาพูดและพูดว่า “ฮาร์วีย์ ถ้านายอยากทานอาหารเย็นที่นี่ก็ให้รีบขอโทษรุ่นพี่ซะ จากนั้นให้เขาจองที่ให้นาย ทำไมนายไม่เลอกทำแบบนี้ล่ะ?”

“ใช่ ขอโทษฉัน และคุกเข่าขอโทษฉันตอนนี้ ฉันจะไม่ให้นายจ่ายค่าเสียหาย และฉันจะจองโต๊ะให้นายด้วย ว่าไง?” ดวงตาของเจอร์รี่เบิกกว้างขึ้น ผู้ชายคนนี้สร้างปัญหาอยู่เสมอตั้งแต่ที่เมื่อก่อนเขาเคยจีบเชอร์ลีย์ ถ้าวันนี้เขายอมคุกเข่าก็ไม่จำเป็นต้องจ่ายค่าเสียหาย

เขาสามารถเอาชนะใจเชอร์ลีย์ได้ภายในไม่กี่นาทีตราบใดที่เขาดูเย็นชาต่อหน้าเธอ

ฮาร์วีย์มองไปที่เจอร์รี่ เขาไม่อยากที่จะสนใจเขา จากนั้นเขาก็มองไปที่ผู้ช่วยผู้จัดการ เขาพูดว่า “ผมให้เลขาจองโต๊ะ ถ้าคุณไม่เชื่อ คุณสามารถตรวจสอบบันทึกได้”

“ตรวจสอบบันทึก?” ผู้ช่วยผู้จัดการหัวเราะ ผู้ชายจน ๆ คนนี้เอาแต่พูดว่าเลขาของเขาเป็นคนจองและต้องการให้เธอตรวจสอบบันทึกที่ไม่มีอยู่จริงงั้นเหรอ

คนที่มีเลขาล้วนแต่เป็นคนที่เก่ง พวกเขาต้องมีรถหรูเป็นของตัวเองและมักจะตามมาด้วยการ์ดขณะเดินทางออกมาข้างนอก เขาแค่ขี่จักรยานไฟฟ้าแล้วยังอยากจะคุยโม้อีกเหรอ? ทำตัวเหมือนเป็นซีอีโอหรือไง? เขามาโอ้อวดต่อหน้าหญิงสาวจนเชื่อจริง ๆ ว่าเขาคือซีอีโองั้นเหรอ?

ผู้ช่วยผู้จัดการเมินเฉยฮาร์วีย์ เธอเม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า “เอาล่ะ อย่าเสียเวลาอันมีค่าของลูกค้าไปเลย รีบชดใช้ค่าเสียหายซะ จากนั้นไสหัวออกไป ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ”

ใบหน้าของฮาร์วีย์เย็นชา คนพวกนั้นบ้าไปแล้วใช่ไหม? เขาแค่ชวนเอลล่ามาทานอาหารค่ำ ทำไมพวกเขาถึงเข้ามาวุ่นวาย?

ในขณะนั้นเขาขมวดคิ้วและพูดว่า “คุณหมายความว่าผมไม่ได้รับการต้อนรับให้ทานอาหารที่นี่ คุณแน่ใจใช่ไหม?”

“ฉันแน่ใจไหมเหรอ? ฉันแน่ใจมาก!” จากนั้นผู้ช่วยผู้จัดการก็ยิ้มและพูดว่า “ฉันพูดตรง ๆ ไปแล้ว ยังต้องการให้ฉันพูดอะไรอีก? คุณต้องการให้ฉันบอกคุณไหมว่าผู้ชายจน ๆ อย่างคุณจะไม่มีสิทธิ์เข้ามาในโรงแรมนี้ของเราอีกตลอดชีวิต?”

ฮาร์วีย์เริ่มเฉยเมยมากขึ้น เขาพูดอย่างเย็นชาว่า “นี่คือการต้อนรับแบบ ‘ลูกค้าต้องมาก่อนเสมอ’ ของโรงแรมแกรนด์นิอัมมี่ช่ไหม?”

ผู้ช่วยผู้จัดการกอดอกและพูดอย่างภาคภูมิใจว่า “ใช่ นี่คือการต้อนรับของเรา สำหรับลูกค้าของเรา เราทุกคนล้วนให้ความสำคัญกับลูกค้า สำหรับคนที่ไม่มีเงินและแสร้งทำเป็นร่ำรวยได้โปรดออกไปซะ มีร้านอาหารอีกร้านที่น่าจะเหมาะกับคุณมากกว่า แน่นอนคุณต้องจ่ายค่าเสียหายให้ฉันหนึ่งพันห้าร้อยดอลลาร์ก่อน ไม่งั้นเราจะโทรแจ้งตำรวจ!”

ผู้ช่วยผู้จัดการปรบมือ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตัวสูงหลายคนปิดกั้นเส้นทางของฮาร์วีย์จากทุกทิศทางในทันที

ฝูงชนทุกคนตกตะลึงและรีบแยกย้ายจากไปอย่างรวดเร็ว

พวกเขาอาจเห็นการนองเลือดในอีกสักครู่ แม้ว่าพวกเขาจะรู้สึกตื่นเต้นที่ได้เห็นสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น แต่ก็ไม่มีใครอยากให้ตัวเองตกที่นั่งลำบาก

ในไม่ช้าก็เหลือเพียงฮาร์วีย์และคนอื่น ๆ อีกสองสามคน เจอร์รี่ยิ้มกว้างจนปากแทบฉีก ในตอนนี้เขาโบกมือและพูดว่า “ผู้ช่วยผู้จัดการ ผมคิดว่าเราไม่ควรให้คนอื่นลำบากเกินไป ถ้าผมเดาถูก คุณจะไม่ได้รับเงินหนึ่งพันห้าร้อยดอลลาร์แม้ว่าคุณจะขายสารเลวคนนี้ได้ก็ตาม”

“ไม่เป็นไร วันนี้ผมใจดี ผมจะลืมเรื่องนี้ไปตราบใดที่เขาคลานออกไปจากที่นี่”

“ใช่ ลูกค้าต้องมาก่อนเสมอ” ผู้ช่วยผู้จัดการยิ้ม แม้ว่าลูกค้าจะถือบัตรสมาชิกระดับเริ่มต้น แต่เธอก็ยังปฏิบัติต่อเขาด้วยความเคารพ

“รุ่นพี่คะ แค่ปล่อยเขาไปได้ไหม เห็นแก่ฉันได้ไหม?” เชอร์ลีย์ไม่สามารถทนต่อไปได้อีก นี่เป็นความอัปยศอดสูเกินไป

เจอร์รี่ยิ้มและมองเชอร์ลีย์ ทันใดนั้นรอยยิ้มที่น่าเศร้าก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา เขาพูดว่า “เชอร์ลีย์ ผมจะปล่อยเขาไปถ้าคุณสัญญาว่าจะเป็นแฟนกับผม ว่าไง?”