ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก - บทที่ 270

ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 270

ในขณะเดียวกันที่ลานจอดรถ เจอร์รีก็อดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นโทรศัพท์ของฮาร์วีย์ เขาก็หัวเราะและพูดว่า “โอ้พระเจ้า ฮาร์วีย์ นายยังใช้โทรศัพท์รุ่นเก่าเมื่อสามปีที่แล้วที่มีราคาแค่สิบห้าดอลลาร์อีกเหรอ นายนี่สุดยอดจริง ๆ !”

จากนั้นเขาก็มองไปที่เชอร์ลีย์และพูดว่า “เชอร์ลีย์ คุณยังไม่เห็นเหรอว่าตอนนี้เป็นยังไง? เขาเป็นแค่ผู้ชายที่จน ๆ และยังไร้ประโยชน์ ทำไมคุณถึงยังช่วยเขาอีกล่ะ? คุณคิดว่าเขาจะรู้สึกขอบคุณงั้นเหรอ? ผมรู้ว่าตอนนั้นมีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างคุณสองคน แต่ดูเขาสิตอนนี้ เขาเป็นคนไม่มีอะไรเลย เขาไม่มีคุณสมบัติพอที่จะยืนอยู่ข้าง ๆ คุณด้วยซ้ำ คุณยังเอาแต่คิดถึงความดีของเขาที่ผ่านมาและปฏิเสธที่จะเป็นแฟนกับผมอีกงั้นหรือ?”

แน่นอนว่าเจอร์รี่ไม่ได้โง่ เขารู้ว่าฮาร์วีย์ทำลายแผนการของเขาเมื่อตอนเขาพยายามตามจีบเชอร์ลีย์ แน่นอนว่าเขาต้องการ แก้แค้นและที่จะทำให้ฮาร์วีย์อับอายและวันนี้เขามีโอกาสนั่นแล้ว

ไม่เพียงแต่เขาสามารถระบายความโกรธออกมาได้ แต่เขายังทำลายความประทับใจของเชอร์ลีย์ที่มีต่อฮาร์วีย์ให้หายไป เพียงเพื่อที่เขาจะได้รับชัยชนะเหนือร่างกายและจิตวิญญาณของเชอร์ลีย์

ฮาร์วีย์เงยหน้าขึ้นมองเชอร์ลีย์และพูดเบา ๆ ว่า “เชอร์ลีย์ คุณไม่จำเป็นต้องยอมทำตามคำขอของเขา ผมจะแก้ปัญหาด้วยตัวเอง ผมจะเชิญคุณมาทานอาหารค่ำหลังจากนี้”

เขาเหลือบมองเจอร์รี่อีกครั้งและพูดอย่างเย็นชาว่า “เจอร์รี่ ถ้าผมเป็นคุณ ผมจะคุกเข่าขอโทษแล้วออกไปจากที่นี่ทันที ไม่อย่างนั้นคุณจะไม่มีทางออกไปจากที่นี่ได้ง่าย ๆ”

“นายอยากให้ฉันคุกเข่าขอโทษเหรอ? และยังต้องการให้ฉันออกไป?” เจอร์รี่หัวเราะลั่น “ฮาร์วีย์ นายคิดว่านายเป็นใคร?! ผู้ช่วยผู้จัดการ อย่าใส่ใจเลยเพียงแค่จัดการเขาซะ ขยะไร้ค่าแบบนี้ยังไม่รู้ว่าตัวเองอีกว่าควรยืนอยู่ตรงไหน! จัดการเขาซะ ผมยินดีรับผิดชอบถ้าเกิดอะไรขึ้น!”

เจอร์รี่โกรธมาก เชอร์ลีย์กำลังจะเห็นด้วยกับเขา แต่ฮาร์วีย์โง่เขลาคนนี้กลับมาทำลายมันอีกครั้ง

“ไม่มีปัญหา!” ผู้ช่วยผู้จัดการยิ้มและพูดกับ รปภ. ข้าง ๆ เธอว่า “พวกนายไม่ได้ยินฉันสั่งหรือไง? จัดการเขาจนกว่าขาเขาจะหัก ไม่งั้นเขาคงคิดว่าที่นี่เป็นที่ ๆ ใคร ๆ ก็ต้องมายุ่มย่ามได้!”

“คุณแน่ใจแล้วใช่ไหม?” ฮาร์วีย์พูดอย่างเย็นชาว่า “ถ้าคุณกล้าทำอะไรผม ผมสัญญาว่าวันนี้คุณจะถูกไล่ออกจากที่นี่ทันที”

ผู้ช่วยผู้จัดการหัวเราะและพูดว่า “วันนี้ฉันได้เรียนรู้อะไรบางอย่าง ผู้ชายจน ๆ อย่างคุณกล้าเตะฉันออกจากโรงแรมนี้งั้นเหรอ? เอาซิ! เตะฉันออกเดี๋ยวนี้เลย! ถ้าคุณทำได้ฉันจะคุกเข่าและขอร้องอ้อนวอนคุณวันนี้!”

ผู้ช่วยผู้จัดการดูหมิ่นฮาร์วีย์ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเจอคนแบบนี้ ไม่เพียงแต่เขายากจนเขายังแสร้งทำเป็นว่าเขาเป็นซีอีโอ คนประเภทนี้มีปัญหาทางจิตหรือปัญหาทางจิตใจหรือเปล่าน่ะ

ในขณะนี้ชายวัยกลางคนสวมชุดสูทเปิดประตูกระจกของโรงแรมรีบร้อนออกมาด้วยความตื่นตระหนกและวิ่งไปด้วยความลำบากใจ