ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก - บทที่ 309
ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 309
ชายฉกรรจ์หลีกไปยืนข้าง ๆ เพื่อให้ไทสันเข้ามาข้างใน และเขาก็ย่างสามขุมเข้ามาอย่างน่ากลัว เขาเหลือบมองไปที่ไวแอตต์และหัวเราะ
“ใช่ เราอยากได้เงิน แกให้เงินเราสักสองสามล้านดอลลาร์ติดกระเป๋าเงินไว้หน่อยเป็นไง?”
“ฉันแค่ล้อเล่น และพวกนายคิดว่าฉันจริงจังเหรอ? พวกนายกล้าบุกเข้ามาหาฉันเพื่อเงินงั้นเหรอ? พวกนายคิดว่าฉันเป็นใคร?” ไวแอตต์หรี่ตามองพวกเขาเขม่ง การเจรจาจะง่ายมากถ้าสิ่งที่พวกมันต้องการคือเงิน แน่นอนว่าใคร ๆ ก็รู้เกี่ยวกับตัวตนของเขา ตอนนี้เขาชักสงสัยแล้วว่าพวกมันจะกล้าแตะต้องตัวเขาในฐานะประธานของ ยอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์ไหม?
“ฉันไม่สนว่าแกเป็นใคร! ถ้าแกไม่ส่งเงินมาให้ฉัน ฉันจะทำให้กระดูกของแกแหลกคามือฉัน! แกควรคิดได้ด้วยตัวเองนะ” ไทสันคำรามลั่น และเตะโต๊ะกาแฟจนหัก
“อ๊า!” เซซิเลียร้องเสียงหลงตกใจจนร่างกายของเธอสั่นเทา
“เงียบ! ส่งเสียงอีกแล้วฉันจะฉีกปากเธอ!” ไทสันจ้องมองเซซิเลียอย่างเย็นชา
ใบหน้าของเซซิเลียเปลี่ยนเป็นซีดขาวทันที และเธอก็ปิดปากอย่างรวดเร็ว
ไวแอตต์ถลกกางเกงของเขาขึ้นเล็กน้อยหลังจากเห็นสถานการณ์ตรงหน้าที่ไทสันแสดงท่าทีดุดันออกมา ไม่ว่าเขาจะอยู่ในตำแหน่งไหนก็ไม่สำคัญ ในตอนนี้เขาคุกเข่าลง ก้มศีรษะลงต่ำจนเกือบแตะพื้น
“นี่…บอส…ตอนนี้ผมไม่มีเงินมากขนาดนั้น…พรุ่งนี้! ผมจะเอาเงินไปให้คุณพรุ่งนี้ ได้ไหมครับ?”
น้ำตาและน้ำมูกไหลหยดลงบนใบหน้าของไวแอตต์ จุด ๆ นี้เขาอยู่ใกล้มากพอที่จะเลียรองเท้าของไทสัน
เมื่อมองไปที่สภาพที่น่าอนาถของชายคนหนึ่งที่ร้องไห้และคุกเข่าลงอยู่ต่อหน้าเขา ไทสันก็รู้สึกผิดเล็กน้อย
‘ฮาร์วีย์ต้องการให้คนจำนวนกระจายออกไปตามหาขยะชิ้นนี้จริงๆหรือ?’
อย่างไรก็ตามเนื่องจากฮาร์วีย์สั่งมา ไทสันก็ไม่กล้าตั้งคำถามกับเขา
ไทสันเตะไวแอตต์อย่างโหดเหี้ยมส่งผลให้เขากลิ้งร่วงหล่นไปบนพื้น แล้วยิ้มเยาะเย้ย “พรุ่งนี้งั้นเหรอ? แกคิดว่าฉันมีเวลารอแกจนถึงวันพรุ่งนี้ไหม?”
“บอส ได้โปรดเพียงแค่พรุ่งนี้! ฉันต้องรอเวลาเปิดทำการเพื่อถอนเงินออกจากบริษัท จริงไหม?” ไวแอตต์สะอื้นไห้ตัวโยน พยายามโน้มน้าวไทสัน
“อย่ากังวลเลย ผมเป็นประธานบริษัท ยอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์ ผมมีเงินมากมาย สำหรับคุณแล้วผมจะไม่ให้ตกหล่นแม้เพียงเล็กน้อย…”
ไทสันกลอกตาไปมา ‘ขยะชิ้นนี้กล้าพูดได้อย่างไรว่าเขาเป็นท่านประธานของ ยอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์? เขากำลังฝันอยู่หรือเปล่า?’
“ประธานบริษัท ยอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์งั้นเหรอ?” เสียงที่คุ้นเคยดังก้องอยู่ในหูของไวแอตต์
ไวแอตต์แทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมอง
‘ฮาร์วีย์ ยอร์ก?! ลูกเขยไร้ค่า!’
เซซิเลียก็ประหลาดใจเช่นกัน เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?
