ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก - บทที่ 407
ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 407
“ฮ่า…” พนักงานคนนั้นหัวเราะ
หลังจากมองสำรวจฮาร์วีย์ เขาก็ชี้ไปที่รถหรูข้าง ๆ เขาแล้วพูดว่า “คุณผู้ชายครับ ดูรถที่คุณกำลังขับและชุดที่คุณสวมใส่อยู่ แล้วมองดูรถที่ลานจอดรถของเราสิ คุณคิดว่าคุณมีคุณสมบัติที่จะใช้บริการที่นี่หรือเปล่า?”
“เงินที่ใช้ไปในหนึ่งคืนสำหรับที่นี่ ผมเกรงว่าคุณจะไม่มีเงินมากขนาดนั้นในตลอดชีวิตของคุณ!”
“ใครเป็นคนกำหนดว่าจะต้องขับรถหรูเพื่อมาร่วมงานชุมนุมกัน? มันจะเป็นไรไปถ้าจะขี่จักรยานยนต์ไฟฟ้า?” ฮาร์วีย์ยิ้มเย็นออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เขาคงจะขับรถปอร์เช่มาถ้าเขารู้ว่าพนักงานในคลับเฮาส์ส่วนตัวจะเป็นคนหัวสูงแบบนี้
“พี่ชาย ให้ผมบอกความจริงอะไรคุณไหม ผมไม่สนใจว่าคุณอยากจะโอ้อวดหรืออยากจะจีบผู้หญิง ผมพูดได้เลยว่าที่นี่ไม่เหมาะกับคุณ!” พนักงานคนนั้นพูดอย่างจริงจัง
“ที่นี่คือคลับเฮาส์ส่วนตัว ต้องจองการบริการทั้งหมดล่วงหน้า คุณคิดว่าคุณมีสิทธิ์ที่จะทำการจองล่วงหน้าได้งั้นเหรอ?”
“คุณแน่ใจได้อย่างไรว่าผมไม่มีคุณสมบัติที่จะทำการจองได้?” ฮาร์วีย์ถาม
พนักงานคนนั้นถอนหายใจและพูดว่า “เฮ้ หยุดก่อความวุ่นวายที่นี่ได้ไหม? คลับเฮาส์ของเราถูกจองไว้แล้วในคืนนี้ และเรามีแขกที่มีชื่อเสียงมากร่วม!”
“คนที่มาที่นี่เพื่อเข้าร่วมงานชุมนุมในคืนนี้ล้วนเป็นคนชนชั้นสูงของคนรุ่นใหม่ในนิอัมมี่ คุณคิดว่าคุณสามารถมีส่วนร่วมในงานชุมนุมด้วยสภาพของคุณแบบนี้เหรอ?”
นั่นเพราะว่าพนักงานยกกระเป๋าเป็นคนจริงจัง เขาไม่สามารถซ่อนอาการดูถูกเหยียดหยามได้
ฮาร์วีย์พูดไม่ออกสำหรับคนแบบนี้ ‘นายเกิดมาบนความยากจนด้วยซ้ำ ไหงนายถึงมาทำแบบนี้’
‘สุดท้ายแล้ว นายไม่ได้ทำเงินได้มากมายด้วยซ้ำ แต่นายคิดดูถูกคน มันพูดไม่ออกจริง ๆ’
ปอร์เช่ 718 ขับผ่านขณะที่ทั้งสองคุยกัน
“เฮ้ เบลล์บอย ตาบอดเหรอ? รีบหาที่จอดรถให้ฉันสิ!” คนในรถโผล่ศีรษะออกนอกหน้าต่าง แล้วตะโกนใส่พนักงานยกกระเป๋าอย่างหมดความอดทน
พนักงานยกกระเป๋าไม่กล้าแสดงอาการโกรธเคืองใด ๆ แต่เขากลับวิ่งไปหาและพูดว่า “พี่ชาย อย่าเพิ่งโกรธเลยครับ มีที่จอดรถครับ ผมจะให้คนขับรถคันนี้ไปจอดให้ครับ!”
พนักงานยกกระเป๋าเดินไปหาฮาร์วีย์หลังจากที่เขาพูดจบ ใบหน้าของเขาเย็นชาและพูดว่า “เอาล่ะออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ หากเราบริการแขกล่าช้า คุณคงไม่สามารถรับผิดชอบได้!”
ฮาร์วีย์เหลือบมองที่ปอร์เช่ 718 และพูดอย่างเย็นชาว่า “ถ้าผมปฏิเสธล่ะ?”
“คุณจะสร้างปัญหาเหรอ?” พนักงานยกกระเป๋าดูโกรธมาก
ในเวลานี้คนในรถปอร์เช่หมดความอดทนแล้ว เขาเหยียดมือขวาออกไปชี้ไปที่ฮาร์วีย์ด้วยนิ้วกลาง จากนั้นเขาก็พูดใส่อารมณ์ว่า “แกเป็นใคร? ฉันไม่ต้องการคนขับ รีบ ๆ ไสหัวไปซะ เดี๋ยวนี้เลย! แกกำลังทำให้ฉันเสียเวลา เชื่อไหมว่าฉันจะจัดการแกให้ตายตรงนี้!”
ฮาร์วีย์ขมวดคิ้ว
วัยรุ่นหนุ่มสาวสมัยนี้เจ้าอารมณ์มาก แค่ขับรถปอร์เช่ 718 ทำไมเขาถึงทำตัวเย่อหยิ่งแบบนี้?
ฮาร์วีย์จอดรถจักรยานยนต์ไฟฟ้าของเขา จากนั้นเขาก็หันหลังเดินไปที่ประตูคลับเฮาส์
“คุณ…” พนักงานยกอกระเป๋าพูดไม่ออก เขาเป็นคนแบบไหนกกันที่ทำแบบนั้นลงไป? ครอบครองพื้นที่จอดรถด้วยรถจักรยานยนต์ไฟฟ้าสาธารณะงั้นเหรอ?
ผู้ชายคนนี้ไม่กลัวที่จะสร้างความไม่พอใจให้กับชายหนุ่มที่ขับรถปอร์เช่เลยหรือไง?
ในเวลานี้ ชายหนุ่มสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวในรถปอร์เช่เริ่มหมดความอดทน
เขาผลักประตูรถและเดินลงไปพร้อมกับสบถ “บัดซบ! ฉันบอกให้แกออกไปให้พ้นทาง ไม่ได้ยินหรือไง? ฉันจะให้เวลาแกหนึ่งนาที ถ้าแกไม่เอารถของแกออกไปแล้วไหัวไปซะ เชื่อไหม ฉันจะขับรถชนแกซะเดี๋ยวนี้!”
“ลองดูสิ” ฮาร์วีย์พูดอย่างไม่ใส่ใจโดยไม่หันกลับมามอง
ชายหนุ่มรู้สึกโกรธที่ฮาร์วีย์ไม่สนใจเขา เขารีบเดินตามหลังฮาร์วีย์และคว้าไหล่ฮาร์วีย์
“ไอ้ขี้แพ้ แกรู้ไหมว่าแกจะโดนอะไรที่ทำตัวกับฉันแบบนี้? คุกเข่าขอโทษฉันซะ ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าแกเดี๋ยวนี้เลย” ชายหนุ่มขู่
“แล้วถ้าฉันไม่ทำล่ะ?”
“ไม่งั้นเหรอ?” ชายหนุ่มเยาะเย้ยซ้ำแล้วซ้ำเล่า “งั้นฉันจะจัดการแกให้ตายเดี๋ยวนี้!”
เขาเตะฮาร์วีย์ทันทีที่พูดจบ
