ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก - บทที่ 52
ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 52
ในขณะเดียวกันฮาร์วี่ย์กำลังเข้าคิวรอรับชานม โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น เสียงของอีวอนน์ต่อสายมาจากอีกด้านหนึ่ง “ท่านประธานคะ คนอัปโหลดวิดีโอของแซ็คที่ถูกขับไล่ออกจากบริษัทว่อนไปทั่วอินเทอร์เน็ต ชาวเน็ตก็ตั้งคำถามกับพวกเราว่าพวกเราทำเกินไปหรือเปล่า ท่านคิดว่าเราต้องจัดงานแถลงข่าวเพื่ออธิบายเรื่องนี้หรือไม่คะ?”
ฮาร์วี่ย์ครุ่นคิดสักพักแล้วพูดว่า “วันนั้นมีภาพกล้องวงจรปิดที่ห้องประชุมอยู่อีกไหม เซ็นเซอร์ใบหน้าของพนักงานหญิงที่อยู่แผนกต้อนรับและตามหาคนโพสต์ในออนไลน์
“รับทราบค่ะ!” ดวงตาของอีวอนน์เป็นประกายขึ้นเมื่อเธอได้ยินเช่นนั้น ‘ท่านประธานก็คือท่านประธาน เขาสามารถแก้ไขเรื่องใหญ่เช่นนี้ได้ด้วยประโยคเพียงสองประโยค ทำไมฉันถึงคิดแบบนั้นไม่ได้นะ?’
ฮาร์วี่ย์วางสายโทรศัพท์แล้วโดยไม่รอรับคำชมจากอีวอนน์ เขาได้ชานมและพร้อมที่จะกลับบ้าน
จู่ ๆ เขาก็ได้ยินเสียงเบรกดังขึ้นทางด้านหลังทันทีที่เดินไปริมถนน ทันใดนั้น Audi A4 ก็หยุดอยู่ข้างหลังฮาร์วี่ย์ และได้ยินเสียงตะโกนจากรถออกมา
วินาทีต่อมาหญิงสาวที่แต่งหน้าหนาเตอะ กลิ่นน้ำหอมที่ฉุนมากแม้จะอยู่ห่างออกไปสิบเมตร กระแทกประตูรถให้เปิดและลงมาจากรถ เธอชี้ไปที่ฮาร์วี่ย์และสาปแช่ง “คิดว่าถนนนี้เป็นของนายหรือไง?? ตาบอดเหรอ?! หรือนายพยายามแกล้งทำเป็นว่าเกิดอุบัติเหตุและจะมารีดไถจากฉัน? ฉันจะบอกนายให้นะว่าถ้านายต้องการรีดไถจากฉัน นายควรไสหวออกไปจากตรงนี้ซะ ฉันจะไม่มีทางให้เงินคุณแม้แต่สตางค์เดียว!”
ฮาร์วีย์ขมวดคิ้ว ตอนนี้เขาอยากที่จะกลับบ้านและอยากพยายามที่เมินเฉยผู้หญิงคนนี้ เขาจึงตัดสินใจจะจากไป
“โอ้ นี่ไม่ใช่เพื่อนร่วมชั้นของเราหรอกหรือ ฮาร์วี่ย์ที่เป็นพนักงานร้านไวน์ใช่ไหม? ตอนนี้นายลาออกจากงานและกลายมารีดไถคนด้วยอุบัติเหตุปลอม ๆ นี้หรือไง?”
ในขณะนั้น เสียงแปร่งหูดังขึ้นจากที่นั่งผู้โดยสารข้างหลัง ชายในเสื้อเชิ้ตสีขาวเปิดประตูและลงจากรถ เขามองฮาร์วี่ย์อย่างเยาะเย้ย
ฮาร์วี่ย์ขมวดคิ้วและมองเลยไป จากนั้นเขาก็เห็นโฮเวิร์ดหัวหน้าชั้นเรียนในสมัยมหาวิทยาลัยยืนกอดอกอยู่ตรงนั้น กำลังมองเขาด้วยความรังเกียจ
หญิงสาวที่เมคอัพหนาเตอะกอดอกและพูดด้วยรอยยิ้มมุมปาก “พี่โฮเวิร์ด คุณรู้จักผู้ชายคนนี้ไหม? เขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นของคุณหรือเปล่า?”
โฮเวิร์ดพูดติดตลกว่า “ฉันจะไม่รู้จักเขาได้ยังไง? นี่คือเพื่อนร่วมชั้นของฉันเอง ฉันเพิ่งเจอเขาเมื่อไม่นานมานี้ ไงเพื่อน นายกำลังทำงานส่งอาหารนอกเวลาด้วยงั้นเหรอ?”
โฮเวิร์ดหัวเราะเสียงดังลั่นหลังจากพูดมันออกมา ฮาร์วี่ย์ที่ตอนนี้สวมเสื้อผ้าที่ซื้อมาจากแผงขายของริมถนนและถือชานมสองแก้วไว้ในมือของเขาซึ่งมันได้ถูกบรรจุอย่างดีมันทำให้เขาดูเหมือนเด็กส่งของ
หญิงสาวที่แต่งหน้าหนาเตอะคนนั้นพูดอย่างอ่อนหวานว่า “เขาเป็นเด็กส่งของเหรอ ฉันคิดว่าเขาเป็นคนงาน น่ากลัวอะไรอย่างนี้! พี่โฮเวิร์ดทำไมพี่ถึงมีเพื่อนร่วมชั้นแบบนี้? เขาช่างเป็นคนที่น่าอายที่สุด ต่อไปพี่ควรอยู่ห่างจากขยะแบบนี้ดีกว่า!”
โฮเวิร์ดแสยะยิ้มและพูดว่า “เขาไม่ใช่แค่ขยะหรอกนะ เขาได้กลายเป็นลูกเขยที่เกาะเขากินหลังจากเรียนจบ ฉันได้ยินมาว่าเขาซักผ้าและขัดห้องน้ำทุกวัน แค่นี้ฉันพูดได้แค่ว่าเขาไร้ประโยชน์ที่สุดในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง”
