ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก - บทที่ 527

ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 527

ตุบ ตุบ ตุบ!

พวกนักเลงนั่นไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พวกเขาไม่กล้าที่จะไม่เชื่อฟังคำสั่งโควีย์

ในตอนนั้น เหตุการณ์ที่คนกว่าสามสิบคนกำลังคุกเข่าลงตรงนั้นให้ความรู้สึกเหมือนเป็นฉากในหนังจริง ๆ

ลูกพี่ฮาร์ทกุมศีรษะของตัวเองไว้ แม้จะไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้น เขาก็คุกเข่าลงต่อหน้าฮาร์วีย์ เขาไม่กล้าแม้แต่กระดิกนิ้ว

พวกนักเลงต่างก็พยายามคาดเดาตัวตนที่แท้จริงของชายที่นั่งอยู่บนโซฟา

‘นักเลงหัวไม้ของบัควู้ดคุกเข่าลงจริง ๆ เหรอ?’

‘ชายคนนี้เป็นที่รู้กันดีว่าเป็นคนโหดเหี้ยมและไร้ความปราณีไม่ใช่เหรอ?’

เอ็ดดี้ คิง ช็อกกับสิ่ง!

เขารู้ดีว่าโควีย์และฮาร์ทเป็นใคร! เศรษฐีอย่างพ่อของเขายังไม่เคยได้รับการแสดงความเคารพจากพวกเขาแม้แต่น้อย แต่ในตอนนี้พี่เขยของซีนเธียร์กลับทำให้พวกเขาทั้งคู่คุกเข่าลงบนพื้น

‘ลูกเขยในตำนานคนนี้น่าเกรงขามขนาดนี้จริง ๆ หรือ?’

เอ็ดดี้ตกใจจนพูดไม่ออก

ในเวลาเดียวกัน สายตาของซีนเธียร์ที่มีมองฮาร์วีย์ได้เปลี่ยนจากความเกลียดชังและดูถูกเป็นความอยากรู้อยากเห็นและความชื่นชม

เธอไม่เคยคิดว่าขยะไร้ค่าที่เป็นพี่เขยของเธอจะมีความเป็นลูกผู้ชายอยู่เหมือนกัน

ในสายตาของเธอ ผู้ชายคนนี้เต็มไปด้วยความลึกลับที่อยู่รอบตัวเขา

ถ้าเธอรู้ว่าพี่เขยของเธอดูดีแบบนี้ เธอคงพยายามที่จะเข้าใกล้เขามากขึ้น

ผู้หญิงคนอื่น ๆ มองมาที่ฮาร์วีย์ก็ดูชื่นชอบเขาเช่นกัน

‘นี่คือวีรบุรุษในตำนานที่ไม่มีใครเทียบได้ใช่ไหม? เขาเป็นคนดังหรือป่าว?’

ผู้ชายคนนี้ดูแตกต่างกับนักเรียนชายวัยรุ่นที่พวกหล่อนคบหาอยู่ เขาเต็มไปด้วยเสน่ห์

และในสถานการณ์แบบนี้ การกระทำของเขาก็ยิ่งมีเสน่ห์มากขึ้นไปอีก

“นี่ก็ครั้งที่สองแล้ว…” ฮาร์วีย์พูดอย่างใจเย็น

โควีย์แทบจะนอนราบไปกับพื้น

เขาเคยคิดจะเอาเปรียบภรรยาของฮาร์วีย์มาก่อน แล้วนี่ก็เป็นน้องสะใภ้ของเขา เขากำลังรนที่ตายเสียแล้ว!

“นาย นายท่านยอร์ก ผมผิด…”

โควีย์ตัวสั่น ถ้าเขาไม่มีความกล้าหาญหลงเหลืออยู่ในตัวเขา เขาคงจะฉี่ราดกางเกงไปแล้ว

“ไทสัน วูดส์ ยอมให้นายอยู่ที่บัควู้ด แต่นายยังทำเรื่องสกปรกอย่างรังแกเด็กผู้ชายและเอาเปรียบเด็กผู้หญิงแบบนี้งั้นเหรอ?”

“ใช่ ใช่ ใช่ครับ…” โควีย์พูดในขณะที่เนื้อตัวของเขายังสั่นอยู่อย่างต่อเนื่อง

“ใช่งั้นเหรอ?”

ฮาร์วีย์ขมวดคิ้ว

“ไม่ ไม่ครับ พวกเราจะไม่ทำอีกแล้ว!”

โควีย์เกือบจะร้องไห้ออกมา ท่าทางที่ยังคงสง่างามของฮาร์วีย์ดูน่ากลัวเกินไป มันเกินจะรับมือได้เขาคงตายอยู๋ตรงนี้

“ถ้านายทำผิด นายต้องยอมรับมัน แล้วแก้ไขสิ่งที่ทำผิดพลาด นายเข้าใจฉันไหม?” ฮาร์วีย์พูดในขณะที่มือก็ยังเคาะโต๊ะต่อไป

“แน่นอนครับ… ผมจะจัดการทุกอย่างที่นายท่านยอร์กสั่ง…”

โควีย์ไม่กล้าตอบโต้

“คนที่แตะต้องน้องสะใภ้ของฉัน ตัดนิ้วหนึ่งนิ้วของพวกมัน ส่วนคนอื่น ๆ ตบหน้าพวกมันร้อยครั้ง…” ฮาร์วีย์สั่งอย่างสบาย ๆ

“ได้ ได้ ได้ครับ…”

โควีย์รู้สึกเหมือนได้รับการยกโทษจากฮาร์วีย์ เขาคว้ามือของลูกพี่ฮาร์ทนั่นทันทีและตัดนิ้วของเขาไปหนึ่งนิ้ว

ฮาร์ทไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียงร้อง เขาชี้ไปที่พวกนักเลงที่ก่อนหน้านี้พยายามลวนลามซีนเธียร์

พวกนักเลงไม่กล้าปฏิเสธและตัดนิ้วของตัวเองทันที

และพวกนักเลงที่เหลือตบหน้าตัวเองเต็มแรงจนใบหน้าบวมเหมือนหมู

นักเรียนบางคนเกือบเป็นลมหลังจากเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า

จิตใจของพวกเธอหวาดกลัว มันเป็นเหตุการณ์ที่ยากจะลืมเลือน

มันน่าสยดสยองที่สุด!

“ไปกันเถอะ”

ฮาร์วีย์ยืนขึ้นและจับแขนของซีนเธียร์แล้วจูงเธอออกไป

นักเรียนคนอื่น ๆ เลยเดินตามเธอออกไปอย่างรวดเร็ว

แม้ว่าฮาร์วีย์จะไม่ได้สั่งให้ปล่อยตัวนักเรียนไป แต่พวกเขาก็รู้ว่านี่เป็นโอกาสสุดท้ายของพวกเขา ถ้าไม่ตามออกไปชีวิตของพวกเขาคงจบสิ้นแน่ ๆ…

ลูกพี่ฮาร์ทกุมมือของตัวเองเอาไว้หลังจากที่ฮาร์วีย์ออกไป แล้วถามว่า “บราเทอร์แชด ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร…?”

โควีย์พูดขณะที่น้ำตาไหลนองหน้า “เจ้านายของเจ้านาย คิดว่าใครล่ะ?”