ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก - บทที่ 585
ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 585
“ไอ้สารเลว! แกกล้าดียังไงมาทำร้ายน้องชายของฉัน!”
ลีรอยมองฮาร์วีย์ตั้งแต่หัวจรดเท้า “ดูเหมือนว่าแกจะเป็นคนตระกูลชอว์นสินะ”
“ชอว์น เบลล์ แกคิดว่าแกที่จะเรียกคนมาทำร้ายคนของฉันได้งั้นเหรอ!”
“ฉันจะทำให้แกเสียใจที่ได้เกิดมา!”
“มาดูกันได้เลยว่าฉันจะทรมานพวกแกสองยังไง!”
ลีรอยข่มขู่คู่สามีภรรยาต่อหน้าฮาร์วีย์
เขาทำให้บรรยากาศดูน่ากลัวจนชอว์นและภรรยาของเขาตกใจ พวกเขาร้องขอวิงวอนทันที “บราเทอร์ลีรอย! หลานชายของฉันไม่รู้กฎของที่นี่!”
“คุณต้องการเงินไม่ใช่เหรอ? ฉันยังเงินอยู่บ้างเล็กน้อย ฉันจะให้คุณทั้งหมดเลย ได้โปรดยกโทษให้เขาด้วย!”
“จากนี้ไปฉันจะกินใบไม้ทุกวันเพื่อเก็บรวบรวมเงินให้คุณ!”
“ยกโทษให้เขางั้นเหรอ?” ลีรอยเย้ยหยัน “ฉันทำได้”
“เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน ฉันอยากให้ผู้หญิงคนนี้ไปกับฉัน และแกต้องจ่ายเงินให้เราหนึ่งแสนห้าหมื่นดอลลาร์เป็นค่ารักษาตัว และฉันอยากจะหักแขนเขา และเมื่อนั้นฉันจะทำลืมทุกสิ่งที่เกิดขึ้น!”
“อะไรนะ?!”
คู่สามีภรรยาสูงวัยนิ่งค้างราวกับถูกฟ้าฟาดเข้าใส
“บราเทอร์ลีรอย ฉันขอร้อง! บุรุษผู้ยิ่งใหญ่อย่างคุณคงจะให้อภัยเขาได้อย่างแน่นอน!”
“พวกเขายังเด็กทั้งคู่!”
“ถ้าคุณต้องการแขน เราให้แขนของเราได้!”
“บราเทอร์ลีรอย ได้โปรดปล่อยหญิงสาวคนนี้ไป! เธอยังเด็ก คุณคงไม่ถทำร้ายเธอ ไม่อน่างนั้นชีวิตของเธอจะย่่อยยับ!”
ลีรอยเม้มกัดฝีปากของเขาช่างดูชั่วร้าย “แกไม่รู้หรือว่าไงว่าฉัน หัวหน้าลีรอย ชอบทำร้ายผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่บริสุทธิ์เป็นที่สุด?”
“ฮ่าฮ่าฮ่า…!”
“จะยอมแพ้หรือว่าจะรอให้ฉันทำอะไรสักอย่าง?”
ลีรอยแสดงท่าทีวางอำนาจ ราวกับว่าคนทั้งหมู่บ้านเป็นของเขา ต่อให้จักรพรรดิมาที่นี่ มันก็ไร้ประโยชน์
ฮาร์วีย์มองเขาอย่างไม่ใส่ใจ ดวงตาของเขาเย็นชา เขาหันไปหาอีวอนน์และพูดว่า “มีคนบอกว่าใครก็ตามที่สักมังกรบนร่างกายของพวกเขาจะจบไม่สวย คุณคิดว่ามังกรที่อยู่บนตัวเขาจะช่วยให้เขาหลีกพ้นชะตากรรมที่เลวร้ายได้ไหม?”
อีวอนน์ยิ้ม “ถึงจะเป็นแบบนั้น ทุกอย่างที่นี่ก็จะหายไปพร้อมกับคุณ”
ลีรอยรู้สึกกรุ่นโกรธเมื่อเห็นว่าฮาร์วีย์และอีวอนน์ไม่สนใจเขาเลยแม้แต่น้อย
เขาพร้อมที่จะระบายความโกรธออกมาอย่างเต็มที่ แต่จู่ ๆ…
บรื้น!
ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของรถยนต์ดังสนั่นใกล้เข้ามา รถเริ่มหยุดใกล้กับกระท่อมทีละคัน
มันดึงดูดความสนใจของลีรอยและลูกน้องของเขา
พวกมันอดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองข้างหลัง
รถตู้จอดอยู่ทุกตรอกซอยที่เชื่อมต่อกับตำแหน่งปัจจุบันของพวกเขา คนด้านในรถเปิดประตูลงมาด้วยท่าทางอาฆาตมาดร้าย ดูเกรี้ยวกราด
ทันใดนั้น ฝูงชนจำนวนมากก็พุ่งเข้ามาจากทุกทิศทุกทาง ที่น่ากลัวกว่านั้นคือพวกเขามีอาวุธครบมือ แต่ละคนแสดงสีหน้าดุร้าย
ไม่กี่วินาทีต่อมา ลีรอยและลูกน้องของเขาถูกล้อมไว้ทั้งหมด พวกมันสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของการแรงอาฆาตที่เล็ดลอดออกมาจากคนที่ยืนรายล้อมเหล่านี้
“บรา-บราเทอร์ลีรอย… ฉันนับจำนวนดูแล้วคิดว่ามีอย่างน้อยห้าร้อยคน…”
พวกอันธพาลคนหนึ่งละล่ำละลักพูดออกมา ขณะที่เขาพูดตะกุกตะกักด้วยความหวาดกลัว “อะ อะไรนะ? ทำไมคนเยอะแยะขนาดนั้น?”
ลีรอยและลูกน้องต่างตกตะลึง
พวกเขามองไปรอบ ๆ และเหมือนจะเกิดปัญหา
ทุกคนที่อยู่รอบ ๆ พวกเขามีร่างกายที่แข็งแรงและทรงพลัง แต่ละคนเต็มไปด้วยความกระหายเลือด ดูเหมือนนักสู้ชั้นยอด
พวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของด้านมืดของสังคมเฉกเช่นเดียวกับลีรอย แต่แตกต่างในด้านความแข็งแกร่งและความกล้าหาญนั้นพวกเขามีมากกว่า
สำหรับผู้ชายพวกนี้ การลงมือฆ่าลีรอยและลูกน้องของเขานั้นง่ายเหมือนการดื่มน้ำลงคอ
ลีรอยตกตะลึง “เกิดอะไรขึ้น?”
