ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก - บทที่ 741
ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 741
ฮาร์วีย์ผลักวอลเลซออกไป จากนั้นเขาก็เตะเปิดประตูห้องรับรองวีไอพี สายตาของเขาจับจ้องไปที่พวกชายจากประเทศ J สองคนที่อวดดี ฮาร์วีย์พูดอย่างเย็นชาว่า “พวกคุณเป็นคนทำร้ายเธอและเขวี้ยงชามกระเบื้องนั่นใช่ไหม? แล้วยังบังคับให้ซีนเธียร์ไปกับดื่มต่ออีกด้วย?”
พวกชายชาวประเทศ J สองคนลุกขึ้นทันทีเมื่อเห็นฮาร์วีย์
“ใช่ ฝีมือพวกเรา แล้วไง? ขยะอย่างคุณจะเอาคืนงั้นเหรอ?”
พวกชายชาวประเทศ J สองคนนี้พูดภาษาอังกฤษไม่คล่อง แต่พวกเขาจ้องไปที่ฮาร์วีย์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความดูถูก
ดูก็รู้ว่าพวกเขาเหนือกว่า
“คุกเข่าขอโทษซะ” ฮาร์วีย์สั่ง “ผมจะปล่อยผ่านไปแค่ครั้งเดียว”
“ขอโทษเหรอ? ไม่มีทาง!”
“พวกเราเป็นแขกคนสำคัญ เราจะขอโทษคนที่ด้อยกว่าได้ยังไง?”
“แต่คุณ คุกเข่าขอโทษพวกเราแทนซะจะดีกว่า!”
พวกชายประเทศ J สองคนนี้หยิ่งผยองในตัวเองมาก แน่นอนว่าในตอนนี้พวกเขาไม่เห็นฮาร์วีย์และซีนเธียร์อยู่ในสายตาของพวกเขาแม้แต่น้อย
ในความคิดของเขาคนที่ด้อยกว่าทั้งสองคนนี้ไม่มีค่าให้ต้องเสวนาด้วย
“รปภ. อยู่ไหน? มันอยู่ที่ไหน?”
“เร็วสิและลากไอ้พวกชั้นต่ำออกไป!”
“เขาขัดจังหวะเวลาพักผ่อนของเรา!”
ชายชาวประเทศ J สองคนยืนขึ้นตะคอก หนึ่งในนั้นจะตบหน้าฮาร์วีย์
ปัก!
และในทันทีฮาร์วีย์ตอบโต้กลับไปด้วยการเตะที่หัวเข่าของชายคนนั้น
“อ๊าก!”
ชายคนนั้นคุกเข่าลงด้วยความเจ็บปวดทันที
เพียะ!
ฮาร์วีย์ตบหลังมืออีกคนจนทำให้ล้มลงไปนอนอยู่กับพื้น
ทั้งสองพยายามลุกขึ้น
ฮาร์วีย์เข้าเตะซ้ำหนัก ๆ จนทั้งสองไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้ ทำได้เพียงคุกเข่า
“ซีนเธียร์ ตอนแรกผมอยากจะให้คุณตบพวกมันเอง แต่พวกมันสกปรกเกินไป พวกมันไม่สมควรได้รับรอยสัมผัสของคุณ!”
ฮาร์วีย์เหลือบมองซีนเธียร์ เธอพยักหน้ากลับมา
พี่เขยเท่มาก! เมื่อมีเขาอยู่ใกล้ ๆ ทุกอย่างก็สามารถแก้ไขได้ด้วยดี
“มานี่ ตบพวกมันต่อ จะหยุดได้ก็ต่อเมื่อผมสั่ง!”
ฮาร์วีย์สั่งวอลเลซ
“แก…!”
วอลเลซตกตะลึงด้วยความตกใจ
“แกรู้ไหมว่าทำอะไรลงไป?”
“แกรู้ไหมว่าพวกเขาเป็นใคร?”
แม้ว่าชายชาวประเทศ J สองคนคุกเข่าอยู่บนพื้น แต่แววตาของพวกเขาก็จ้องมองไปที่ฮาร์วีย์ด้วยความดูถูก “ไอ้สารเลว! แกจะเห็นว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าแกยังกล้าทำร้ายฉันอีก! มันไม่จบแค่นี้แน่!”
“ฉันจะทำให้แกติดคุกไปตลอดชีวิต!”
“ฉันขอเตือนแก! รีบเข้าไปช่วยแขกคนสำคัญทั้งสองแล้วขอโทษพวกเขาให้พวกเขาให้อภัยซะ ไม่อย่างนั้นฉันเกรงว่าแกจะต้องมานั่งร้องไห้เสียใจทีหลัง”
วอลเลซชี้ไปที่ฮาร์วีย์และเริ่มตะคอกใสอย่างอวดดี
“รปภ. อยู่ไหน? พวกแกดูการแสดงหรือไง? เร็วเข้า มัดเขาไว้สิ! จับส่งตำรวจ!”
ตามคำสั่งของวอลเลซ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองสามคนก็ก้าวเข้ามา
ทว่าในขณะนั้น ฝูงชนที่เห็นเหตุการณ์ก็ผละออกจากกันและเปิดทาง
ชายชราในชุดสูทแมนดารินที่มีเคราสีขาววิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วราวกับว่าเขากำลังวิ่งแข่งหนึ่งร้อยเมตร
สีหน้าของวอลเลซที่มีความเย่อหยิ่งเปลี่ยนไปในทันที เขายิ้มประจบทันที “ท่านประธาน! ทำไมท่านถึงมาถึงที่นี่ด้วยตัวเอง?
“ถ้าท่านต้องการอะไรก็แค่โทรมา ผมจะทำทุกอย่างที่ท่านสั่งทุกอย่าง!”
การแสดงออกของวอลเลซในตอนนี้แตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากก่อนหน้านี้ เขาแทบรอไม่ไหวที่จะคุกเข่าลงกราบแทบเท้าของนายใหญ่ไนส์เวลล์
เชนรับรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างที่เขาเดินทางมาที่นี่
ตอนนี้ใบหน้าของเขาซีดเผือด เขาชี้ไปที่วอลเลซและสาปแช่งด่าออกมาทันที “ไอ้โง่! แกถูกไล่ออก!”
