ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก - บทที่ 866
ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 866
ฮาร์วีย์จ้องไปที่แบร์รี่ด้วยท่าทางที่เฉยเมย สักพักก็หันหลังเดินจากไปโดยที่ไม่ทำอะไรเลย
ไทสันตกตะลึงจนพูดอะไรไม่ออก ฮาร์วีย์เคยเสียเวลาพูดคุยแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? อีกทั้งเขายังจะเดินออกไปดื้อ ๆ แบบนั้นอีก
“เจ้าชาย นี่…”
ฮาร์วีย์ตอบกลับด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย “ปล่อยมันไป”
“ทำไม?” ไทสันรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก “เขาไม่ได้ทำให้พี่สะใภ้ขุ่นเคืองหรอกเหรอครับ?”
“เจ้าชายยอร์ก อย่ากังวลไปเลย แค่ปล่อยให้มันอยู่กับผม ผมจะจัดการกับมันและทำงานนี้ให้สำเร็จเอง”
แต่ฮาร์วีย์กลับตอบว่า “นี่นายยังฉลาดไม่พออีกเหรอแม้ว่าจะติดตามฉันมานานแล้วก็ตาม”
“นายไม่เห็นหรือว่าชายผู้นี้มันไร้ประโยชน์? มันจะไปมีความสามารถอะไรที่จะไปรับผิดชอบตลาดวัตถุดิบในบัควู้ดด้วยตัวของมันเอง? เห็นได้ชัดว่ามีคนอยู่เบื้องหลัง!”
“ไม่ใช่ตระกูลเซอร์เรย์หรอกเหรอ?” ไทสันเอ่ยถามด้วยท่าทางงุนงง
ฮาร์วีย์ส่ายหัวก่อนจะตอบว่า “มันยากที่จะบอกว่าใครกันแน่ที่อยู่เบื้องหลัง”
ตระกูลชนชั้นหนึ่งที่สำคัญ ๆ มีอยู่สี่ตระกูลคือ ตระกูลเซอร์เรย์, ตระกูลร็อบบินส์, ตระกูลเยตส์, และตระกูลคลาวด์ พวกเขาจะอยู่ฝ่ายเดียวกันอย่างแน่นอน
พวกเขาเพิ่งจะประสบปัญหาความสูญเสียอำนาจในมือของพวกเขาไปเมื่อเร็ว ๆ นี้ และนั่นเป็นเพราะฮาร์วีย์ ตระกูลชนชั้นหนึ่งเหล่านี้จะไม่ยอมเคลื่อนไหวง่าย ๆ
ไม่มีผู้นำคนไหนจากทั้งสี่ตระกูลที่จะเป็นคนโง่เขลา พวกเขาจะไม่ทำอะไรที่อาจทำให้ตัวเองต้องอับอายขายขี้หน้าแน่
อย่างไรก็ตาม ฮาร์วีย์ยังคงสงสัยว่าคนที่อยู่เบื้องหลังแบร์รี่ครั้งนี้กำลังตั้งเป้ามาที่เขาหรือแมนดี้กันแน่
เพื่อที่จะเข้าใจสิ่งนี้ เขาจึงคิดที่จะปล่อยให้แบร์รี่มีชีวิตอยู่ต่อไปอีกสักสองสามวัน
และในท้ายที่สุด เขาจะกำจัดคู่ต่อสู้ทั้งหมดของเขาในคราวเดียว
ไทสันขมวดคิ้ว “แล้วตอนนี้ผมควรจะทำยังไงดี?”
“บอกมันไปว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิด” ฮาร์วีย์พูดอย่างใจเย็น “แล้วปล่อยมันไปซะ”
ครึ่งชั่วโมงต่อมา แบร์รี่ก็ถูกโยนทิ้งข้าง ๆ ถนนในเขตชานเมือง
แต่เขากลับไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวเหมือนก่อนหน้านี้ เขาซ่อนตัวอยู่ในเงามืดอย่างระมัดระวังเป็นเวลามากกว่าครึ่งชั่วโมงก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาโทรออก
…
ณ พื้นที่ใต้ดินในเขตชานเมืองของบัควู้ด
พื้นที่แห่งนี้คือพรมแดนของบัควู้ดและพีโอก้า ซึ่งเป็นพื้นที่สีเทา
ไม่มีใครที่นี่ที่เป็นเพียงคนธรรมดา ๆ
ควันบุหรี่และกลิ่นควันลอยอยู่เต็มอากาศ
แบร์รี่เปิดประตูอย่างระมัดระวังและเดินเข้าไปข้างใน เขาเดินด้วยท่าทางเคารพเจียมเนื้อเจียมตัวเข้าไปยังด้านในสุด
“นายท่านเวย์นครับ แบร์รี่ วอเตอร์ เขาอยู่ที่นี่แล้วครับ”
ทุกคนต่างก็หยุดนิ่งเมื่อแบร์รี่มาถึง
สถานที่ที่ก่อนหน้านี้มีเสียงดังอีกทึกครึกโครม ในตอนนี้นั้นมันกลับเงียบสงัดลงทันที
ทุกคนต่างก็จ้องมองมาที่แบร์รี่ มันทำให้เขาตัวสั่นแบบไม่รู้ตัว
เขารู้ดีว่าสถานภาพของเขานั้นต่ำต้อยเพียงใดในสถานที่แห่งนี้ เขาโน้มตัวไปข้างหน้า ตัวสั่นเมื่อเข้าใกล้ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนรถเข็น เขาโค้งคำนับด้วยความเคารพ “นายท่านเวย์น!”
เวย์น ยอร์ก
หนึ่งในสี่ผู้ลือชื่อของยอร์ก
หลังจากที่ฮาร์วีย์ทำให้เขาตกต่ำลง เขาก็ไม่ค่อยปรากฎตัวที่ไหน ไม่มีใครคิดว่าเขาจะครองพื้นที่สีเทาแห่งนี้
อย่างไรก็ตาม นี่ไม่ได้เป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมายมากนัก เขาเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลยอร์ก เวย์นเป็นผู้ที่มีอำนาจมากมายในมือ
ดังคำกล่าวที่ว่า “แมวเก้าชีวิต” ไม่มีใครล้มเขาลงได้ง่าย ๆ
ถึงแม้ว่าเวย์น ยอร์กจะตกต่ำลง แต่สถานะของแบร์รี่ก็เทียบอะไรไม่ได้กับเขาเลย
สำหรับเวย์น แบร์รี่เป็นเพียงแค่เบี้ยหมากรุกในเกมของเขาเท่านั้น
“เป็นยังไงบ้าง?”
ใบหน้าของเวย์นนั้นถูกห่อด้วยผ้ากอซสีขาวครึ่งหน้า เขาสามารถมองเห็นได้เพียงแค่ตาข้างเดียวและปากของเขาก็ถูกปิดไปด้วยครึ่งหนึ่ง
เขาจ้องไปที่แบร์รี่ด้วยตาข้างเดียว และพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาราวกับน้ำแข็ง
“ทุกอย่างเป็นไปตามข้อตกลงของท่าน ตอนนี้ฝ่ายของไทสันน่าจะคิดว่าตระกูลเซอร์เรย์อยู่เบื้องหลังของผม!”
“จริง ๆ แล้วนี่ก็เป็นเรื่องจริงอย่างหนึ่ง ตระกูลเซอร์เรย์เป็นหนึ่งในเบื้องหลังของการสนับสนุนของผมอย่างแท้จริง พวกมันจะพบหลักฐานมากมายหากตรวจสอบ”
“แต่ความภักดีของผมเป็นของเวย์น ยอร์กและตระกูลยอร์กเพียงเท่านั้น!”
แบร์รี่คุกเข่าลงกับพื้น พร้อม ๆ กับสีหน้าท่าทางที่ดูคลั่งไคล้
