ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก - บทที่ 871
ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 871
คำพูดของแมนดี้นั้นมันได้ปลุกเสียงหัวเราะจากเหล่าลูกน้องที่อยู่เบื้องหลังของแฟรงค์ คอสเทลโลเป็นอย่างมาก
“แมนดี้ นี่เธอมองว่าตัวเองเป็นอาหารจานอร่อยจริง ๆ เหรอ? นี่เธอกล้าที่จะข่มขู่คุณคอสเทลโลจริง ๆ เหรอเนี่ย?”
“ทุกวันนี้มีคนที่กล้าบ้าดีเดือดขนาดนี้อยู่จริง ๆ เหรอ? เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่!”
“เธอยังไม่เห็นเลยว่าคุณคอสเทลโลนั้นมีความสามารถอะไรบ้าง! ถ้าเธอรู้ เธอก็คงจะรีบขอคุกเข่าลงบัดเดี๋ยวนี้!”
“คุณคอสเทลโล คุณมีน้ำใจกับผู้หญิงคนนี้มากเกินไปแล้ว ถ้าเป็นผมนะ ผมจะจัดการเธอให้เกือบถึงตายและเก็บทรมานเธอเอาไว้ให้เธอร้องขอชีวิตเล่น ๆ แก้เบื่อ!”
ลูกน้องทุกคนของเขาดูโหดเหี้ยมกว่าคนปกติทั่วไป เหมือนว่าพวกเขาจะมีประสบการณ์ในสถานการณ์เช่นนี้มาอย่างโชกโชน
แฟรงค์ยกมือห้ามและเดินเข้าไปหาแมนดี้ จากนั้นเขาก็ยกคางของเธอขึ้นด้วยมือขวาและยิ้ม
“แม่สาวน้อย ฉันไม่เคยเจอใครที่กล้าดูถูกเหยียดหยามฉันมาหลายปีแล้ว!”
“เธอกำลังเบื่อหน่ายกับชีวิตอันยืนยาวของตัวเองอยู่หรือเปล่า?”
“นายคงรู้เกี่ยวกับการขอแต่งงานของเจ้าชายยอร์กเมื่อไม่กี่วันก่อนใช่ไหม?”
ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ แมนดี้จำเป็นต้องนำชื่อของเจ้าชายยอร์กออกมาขู่พวกเขา
“นี่เธอกำลังพยายามจะบอกว่าเธอคือผู้หญิงที่เจ้าชายยอร์กจะขอแต่งงานหรือ?”
แฟรงค์ส่งยิ้มอ่อน ๆ ให้กับเธอ
“แน่นอน” แมนดี้อุทานอย่างลังเล “ในเมื่อนายรู้แล้วก็ปล่อยฉันไปสิ!”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า!”
แฟรงค์หัวเราะออกมาทันทีหลังจากได้ยินเช่นนั้น เขาดึงผมของแมนดี้และตบหน้าเธอ
“นังจิ้งจอก! กล้าดียังไงถึงเอาเจ้าชายยอร์กมาขู่ให้ฉันกลัว! คิดว่าฉันจะกลัวเขาจริง ๆ น่ะเหรอ!”
“คุณคิดจริง ๆ เหรอว่าคนใหญ่คนโตอย่างเขาจะทำอะไรผู้หญิงที่ปฏิเสธเขา”
“เธอคิดจริง ๆ น่ะเหรอว่าชายผู้ยิ่งใหญ่อย่างเขาจะมาสนใจผู้หญิงที่ปฏิเสธเขา”
“ทำไมถึงได้สวยแต่โง่แบบนี้? ถ้าเธอคุกเข่าตอนนี้และเรียกฉันว่าลูกพี่หรือท่านพ่อ บางทีฉันอาจจะนุ่มนวลกับเธอมากขึ้นและพิจารณาการปล่อยเธอไป”
“เธอขู่ฉันเหรอ? รนหาที่ตายเสียจริง!”
แมนดี้กำลังสิ้นหวัง เธอไม่ได้คาดหวังว่าแฟรงค์จะรู้เรื่องนี้มาก่อน
คนอย่างเขาไม่มีวันปฏิบัติตามกฎหมายอย่างแน่นอน
ตอนนี้เธอตกไปอยู่ในมือของคนพวกนี้แล้ว จุดจบของเธอก็น่าจะเป็นชะตากรรมที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตาย
ทันใดนั้น โทรศัพท์ของแฟรงค์ก็ดังขึ้น
เขาชำเลืองมองหน้าจอโทรศัพท์โดยอัตโนมัติ วินาทีต่อมาเขาก็เริ่มแสดงความเคารพในทันที แม้ว่าอีกฝั่งจะอยู่ที่ปลายสายของโทรศัพท์
“ว่าอย่างไรครับ พี่ไทสัน” เขาพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “ทำไมวันนี้พี่ถึงโทรมาหาผมได้?”
“พี่มีคำสั่งให้ผมหรือเปล่า?”
แฟรงค์เป็นหัวหน้าของพื้นที่สีเทาในเขตชานเมืองของบัควู้ด
แต่สถานะของเขายังต่ำเกินไปที่จะเปิดเผยตัวตนบนท้องถนนของบัควู้ด แม้กระทั่งติดตามเวย์น ยอร์กก็ตาม
เขาจะไปกล้าที่จะถ่วงเวลาอีกต่อไปได้อย่างไร เมื่อคนอย่างไทสัน วูดส์โทรหาเขา?
ชายผู้นั้นสามารถฆ่าเขาได้ด้วยการดีดนิ้วเพียงครั้งเดียว!
ไทสันได้ไล่โทรหาหัวหน้าแก๊งค์คนอื่น ๆ จนหมดแล้ว เขาไม่ได้สนใจแฟรงก์เลยสักนิด ที่โทรมาก็เพียงเพราะเขาไม่มีเบาะแสอื่นให้ติดตามอีกต่อไปแล้วนอกจากเขา
“ฉันขอถามคำถามหน่อย” ไทสันถามอย่างตรงไปตรงมา “นายและคนของนายได้ลักพาตัวผู้หญิงคนหนึ่งจากสถานที่ก่อสร้างซิลเวอร์ นิมบัส ไปหรือเปล่า?”
“เอ่อ…”
แฟรงค์สะดุ้ง
“ผู้หญิงคนนี้เกี่ยวอะไรด้วย?”
ไทสันถอนหายใจอย่างโล่งอกหลังจากได้ยินคำพูดของแฟรงค์
‘พบเธอแล้ว!’
“เธออยู่กับนายเหรอ?! ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้!”
ไทสันจึงวางสายอย่างรวดเร็ว
แฟรงค์ตกตะลึง เขาจ้องมองไปที่แมนดี้อยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงโทรหาแบร์รี่ วอเตอร์
“แบร์รี่ มีข้อมูลอะไรเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้บ้าง?”
“ทำไมไทสัน วูดส์ เขาถึงได้พยายามที่จะตามหาเธอ?”
