ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก - บทที่ 909
ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 909
”รับทราบครับ! มิสเตอร์ฮาร์วีย์ วางใจได้เลย ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง!”
ทิมรู้สึกเบิกบานใจเป็นอย่างมาก
เขาไม่เคยคิดเลยว่าจุดสูงสุดครั้งที่สองในชีวิตของเขาจะเกิดขึ้นแบบนี้
***
เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย ซีนเธียร์ก็กลับไปเรียนอย่างสบายใจ เมื่อมีครูที่ดีอย่างมิสยูนาอยู่ใกล้ ๆ ฮาร์วีย์ก็สบายใจเช่นกัน
เมื่อฮาร์วีย์กำลังจะขึ้นรถเตรียมพร้อมที่จะกลับไป เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบเริ่มดังสะท้อนใกล้มาทางเขา
เขาเอียงศีรษะเพื่อดูว่าเป็นใคร ดวงตาสีพีชของมิสยูนาก็จดจ่อจ้องมองมาที่เขาอยู่แล้ว แม้ว่าจะเป็นเพียงการจ้องมองธรรมดา ๆ แต่ก็รับรู้ได้ถึงอะไรที่แฝงอยู่
“มีอะไรไหมครับ?” ฮาร์วีย์ถาม
มิสยูนาเดินไปข้างหน้าและตอบอย่างเบา ๆ ว่า “มิสเตอร์ยอร์ก ฉันขอบคุณสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ซีนเธียร์คงจะต้องรับโทษในสิ่งที่เธอไม่ได้ทำ”
ฮาร์วีย์ยิ้ม
“ซีนเธียร์เป็นคนในครอบครัวของผม และผมก็ควรจะเป็นคนขอบคุณ”
“ผมมาที่นี่วันนี้โดยบังเอิญ มันเป็นแค่เรื่องบังเอิญล้วน ๆ”
“แต่คุณยืนหยัดเพื่อเธอโดยไม่กลัวอำนาจพวกนั้น ผมชื่นชมคุณ”
หลังจากฟังคำพูดของฮาร์วีย์ ใบหน้าที่เขินอายของมิสยูนาก็แดงระเรื่อราวกับสตรอว์เบอรี่ในทันที
จากนั้นเธอก็ตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “ซีนเธียร์เป็นลูกศิษย์ของฉัน ฉันควรจะยืนหยัดสู้เพื่อเธอ น่าเศร้าที่คำพูดของฉันไม่มีใครรับฟัง นั่นมันก็จะไม่มีประโยชน์อะไร”
“แต่มั่นใจได้เลยค่ะมิสเตอร์ยอร์ก ตอนนี้ฉันเป็นครูใหญ่แล้ว ฉันรับประกันได้เลยว่าใครก็ตามที่เป็นพิษเป็นภัยจะไม่สามารถก้าวเข้าสู่โรงเรียนมัธยมบัควู้ดได้!”
ฮาร์วีย์พยักหน้า
“ผมเชื่อในตัวคุณ”
เมื่อมองฮาร์วีย์ที่กำลังจะจากไป มิสยูนาก็ลังเล
“มิสเตอร์ยอร์กคะ ขอฉันได้เลี้ยงข้าวคุณจะได้ไหม”
ฮาร์วีย์นิ่งคิดและตอบว่า “ได้สิ ผมก็หิวเหมือนกัน ผมจะขอเลี้ยงคุณเอง”
“ไม่ ไม่ได้นะคะ วันนี้เป็นวันแรกที่ฉันได้รับแต่งตั้งเป็นครูใหญ่ ฉันจะให้คุณเลี้ยงฉันได้ยังไง?”
ยูนายิ้ม
ฮาร์วีย์ยิ้มออกมาเช่นกัน เขาไม่ปฏิเสธข้อเสนอของเธอ
เขาอยากจะเข้าใกล้มิสยูนามากขึ้น วิธีนี้จะทำให้ซีนเธียร์ได้รับการดูแลเอาใจใส่อย่างดียิ่งขึ้นในโรงเรียน
และเรื่องอย่างวันนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก
มิสยูนากระโดดขึ้นไปบนที่นั่งผู้โดยสารของรถปอร์เช่ของฮาร์วีย์ด้วยความดีใจทันที ทั้งคู่มาถึงที่ซึ่งถูกขนานนามว่าเป็นถนนย่านการค้าที่พลุกพล่าน
พวกชนชั้นสูงหลายคนจะมาที่ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมจึงเป็นเรื่องปกติที่รถปอร์เช่จะจอดอยู่ที่นั่นมากมาย
แม็คลาเรนและแลมโบกินีจำนวนมากจอดอยู่ที่ทางเข้าริมถนน
แต่การมาถึงของฮาร์วีย์และยูนาดึงดูดความสนใจจากบางคน
ตอนที่มิสยูนาลงจากรถปอร์เช่ สายตาของชายคนหนึ่งสวมสูทสว่างว้าบขึ้นขณะที่เขาพิงรถเบนซ์ จี คลาสของเขาอยู่
ชายคนนี้มีดูมีอายุราวยี่สิบแปดปี แต่ตัวของเขาเต็มไปด้วยของแบรนด์หรูอย่างนาฬิกาปาเต็ก ฟิลีปป์ เป็นของที่ครอบครัวธรรมดาไม่ทำงานตลอดชีวิตก็หาซื้อไม่ได้
ชายคนนั้นเดินไปหาทั้งสองคนพร้อมกับรอยยิ้ม โดยไม่สบตากับฮาร์วีย์
“มิสยูนาใช่ไหม? โลกกลมอะไรอย่างนี้!”
“ในเมื่อเราได้มีโอกาสพบเจอกันบังเอิญแบบนี้แล้ว ผมขอเลี้ยงข้าวคุณสักมื้อได้ไหม?”
ความปรารถนาอันแรงกล้าไม่สามารถซ่อนอยู่ในสายตาของเขาคนนั้นได้เลย เขาโหยหามิสยูนามาระยะหนึ่งแล้ว
สีหน้าของมิสยูนาเปลี่ยนไปหลังจากเห็นชายคนนั้น เธอไม่คิดว่าเธอจะบังเอิญเจอเขาที่นี่
จากนั้นเธอก็ส่ายหัว
“ลุค เซอร์เรย์ ฉันบอกคุณแล้วว่าฉันจะไม่มีทางไปทานข้าวกับคุณ!”
