ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก - บทที่ 944
ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 944
“ออกไปซะ!”
“ถ้าไม่ฉันจะหักแขนขาของพวกนายทุกคนทิ้งให้หมด!”
“และคุณ…คุณสวยดีนิ อยากมาเล่นกับผมและเด็ก ๆ ของผมหน่อยไหม?”
นักเลงทุกคนมีใบหน้าที่ดุร้ายและโหดเหี้ยมอย่างมาก
ผู้อาวุโสระดับสูงที่มาจากสกาย คอร์ปอเรชั่นต่างแสดงสีหน้าที่หวาดกลัวออกมา
ปกติแล้วพวกเขาเคยแต่เข้าออกในสถานที่มีระดับไฮเอนด์และพบเจอผู้คนที่เหมาะสมเท่านั้น
ซึ่งทำให้นี่เป็นครั้งแรกของพวกเขาที่มาอยู่ในสถานที่ยุ่งเหยิงขนาดนี้ มันจึงทำให้พวกเขารู้สึกได้รับผลกระทบเล็กน้อยจากมัน
แต่ฮาร์วีย์และเรย์กลับไม่รู้สึกอะไรกับสถานการณ์นี้เลย
ฮาร์วีย์พูดอย่างนิ่งเฉยออกมา “จิมมี่ จอห์น โอกาสสุดท้ายแล้วนะ เอาเงินคืนมา”
จิมมี่หัวเราะอย่างเย็นชา
“นี่ยังไม่ไปอีกเหรอ? ไอ้เวร นายอยากขาหักก่อนจริง ๆ ใช่ไหม?”
“ก็ได้ หักขาไอ้หนุ่มนี่ให้ฉันซะ!”
ตอนนั้นนักเลงหลายคนรีบพุ่งเข้าหาฮาร์วีย์และเรย์ผู้ที่ยืนอยู่ข้างเขา ก้าวออกมาพร้อมกับถีบเข้าไปที่กลางอกของจิมมี่
ในเวลาต่อมา เรย์คว้าผมของจิมมี่และฟาดเขาลงไปบนโต๊ะ จากนั้นเรย์หยิบปากกาที่อยู่ข้าง ๆ ขึ้นมาและแทงจิมมี่อย่างเกรี้ยวกราด
ปัก!
ปากกาแท่งนั้นปักลงกับโต๊ะต่อหน้าสายตาของจิมมี่
จิมมี่แทบจะควบตัวตัวเองไม่ได้
“บอกพวกเขาให้หยุด” เรย์พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“หยุด!”
จิมมี่เปล่งเสียงออกมา แต่ร่างกายของเขากำลังสั่นสะท้านไปด้วยความกลัว หลังของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ
เขารู้ว่าเรย์สามารถเจาะกะโหลกของเขาได้อย่างง่ายดาย ในเมื่อเรย์สามารถทิ่มปากกาปักลงที่โต๊ะได้อย่างง่ายดาย
นักเลงทั้งหมดจ้องมองมาที่เรย์ด้วยความสับสน ไม่แน่ใจว่าทำไมพวกเขาถึงถูกหยุดไว้
“บอกพวกเขาให้ทิ้งอาวุธและคุกเข่าซะ” เรย์ออกคำสั่งอีกครั้ง
“ไม่ได้ยินหรือไง?! คุกเข่าสิ!”
เหงื่อไหลลงผ่านใบหน้าของจิมมี่ เขาไม่สนใจความโกรธที่เขามีและออกคำสั่งอย่างรวดเร็ว
นักเลงทั้งหมดหันมองหน้ากัน ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร
“ให้ตายเถอะ! อยากให้ฉันตายหรือไง?! คุกเข่าลงเดี๋ยวนี้!”
ร่างกายของจิมมี่สั่นมากกว่าเดิมเมื่อเขามองไปยังปากกาที่ถูกปักอยู่ข้าง ๆ หัวของเบา เขารู้ว่าถ้าเรย์ “พลาด” เขาคงได้ตายหรือไม่ก็ตาบอดแน่
ได้ยินเสียงของจิมมี่ที่เปล่งออกมาทำให้ชายสามสิบคนหันมองหน้ากัน จากนั้นพวกเขาก็โยนอาวุธของพวกเขาทิ้งและยอมคุกเข่าลงกับพื้น
พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว หัวหน้าของพวกเขาถูกศัตรูจับเป็นตัวประกัน
ฮาร์วีย์ไม่ได้สนใจมองนักเลงเหล่านั้นและเดินตรงไปอย่างไม่สนโลก พร้อมกับส่งสัญญาณให้เรย์เดินมาด้วย
หลังจากที่เรย์เดินห่างออกไป สายตาของจิมมี่ก็เป็นประกายขึ้นและรีบพูดขึ้น “เอาเลย จัดการพวกมัน…!”
ปัง!
ก่อนที่เขาจะพูดจบ มือของฮาร์วีย์ก็ได้เอื้อมไปจับที่หัวของเขาและฟาดลงกับโต๊ะอีกครั้ง ตอนนี้หน้าของเขาถูกแนบลงกับโต๊ะและกลืนคำพูดที่เหลือกลับลงไป
ผู้ที่อ่อนแอย่อมกลัวผู้ที่แข็งแกร่งและผู้ที่แข็งแกร่งย่อมเกรงกลัวผู้ที่ไม่เกรงกลัว
ฮาร์วีย์กับเรย์กำลังแสดงพลังอำนาจทั้งหมดของพวกเขา
แต่รัศมีของเขาไม่ใช่สิ่งที่จะถูกเลียนแบบง่าย ๆ โดยคนที่ไม่มีความสำคัญอย่างจิมมี่
นักเลงที่กำลังนั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้นต่างกำลังตัวสั่น
ถึงแม้ว่าพวกเขาจะอาศัยอยู่บนท้องถนนมาทั้งชีวิต แต่ผู้ชายที่น่าสะพรึงกลัวอย่างนี้ค่อนข้างหายาก
“เมื่อกี้พูดไม่ใช่เหรอว่าอยากหักขาฉัน?”
ฮาร์วีย์ปล่อยจิมมี่พร้อมกับหัวเราะ
“ไม่ ผมไม่อยาก…”
จิมมี่พยายามจะยืนตัวตรง ตาของเขาเป็นประกาย หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจแต่เขาไม่กล้าแสดงมันออกมาให้เห็น
ฮาร์วีย์ไม่สามารถเมินเฉยกับสถานการณ์ในตอนนี้ได้ เขานั่งลงบนโต๊ะทำงานพร้อมกับหมุนปากกาเล่น “ทีนี้ นายจะคืนเงินร้อยห้าสิบล้านให้พวกเราหรือเปล่า?”
“ผม…”
จิมมี่ จอห์นลังเล
ทันใดนั้นฮาร์วีย์ทิ่มปากกาลงไปที่ฝ่ามือของจิมมี่ ทำให้มือของเขาถูกยึดไว้บนโต๊ะ
“โอ้ย…!”
จิมมี่ร้องออกมาอย่างน่าเกลียดน่ากลัว
“ผมจะคืนให้! ผมจะคืนให้!”
