ปลอบใจฉัน ด้วยรักเธอ - บทที่ 122 คุณผู้หญิง มีคนหนึ่งหน้าเหมือนคุณมาก
หลานเสี่ยวถางไม่รู้ว่าทำไมเรื่องสนทนาเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ยิ่งไปกว่านั้นเปลวไฟแห่งสงครามยังคงเผาไหม้บนร่างกายของเธอ!
เธอเงยหน้าขึ้นและพบว่าไม่เพียงแต่มีหยานชิงเจ๋อเท่านั้นที่มองเธอ แต่สือมูเฉินก็จ้องมองเธอด้วย ดูเหมือนว่าทั้งสองคนกำลังรอคำตอบจากเธอ
สายตาของเธอไม่มีที่ให้พัก หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็กัดริมฝีปากแล้วพูดว่า “ทำไมถึงให้ฉันพูดก่อน คุณไม่ควรให้มูเฉินพูดก่อนเหรอ?”
“ฉันกลัวว่าสามีของคุณจะตีฉันนะสิ” หยานชิงเจ๋อพูดพร้อมกับสะกิดสือมูเฉิน “พี่เฉิน ถ้าอย่างนั้นพี่พูดก่อนเถอะ!”
สือมูเฉินมองไปที่หลานเสี่ยวถางก็เห็นว่าแก้มของเธอแดงและดวงตาของเธอก็สดใส ดูเหมือนว่าเธอคาดหวังและอายดังนั้นเธอจึงต้องการรอคำตอบของเขา
เธอดูเหมือนแมวน้อยที่เขาเลี้ยงตอนเด็กมาก?
“ผมมียภรรยาคนเดียวคือคุณ ไม่เคยคิดจะเปลี่ยนเป็นใครเลย” สือมูเฉินพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังและแสดงสีหน้าจริงจัง “เสี่ยวถาง ผมสัญญาว่าตราบใดที่คุณเต็มใจอยู่กับผม ผมจะไม่ทิ้งคุณไป”
แม้ว่าเขาไม่ได้พูดว่าผมชอบคุณหรือผมรักคุณ แต่สำหรับคนที่โตแล้วคำสัญญานั้นดูซาบซึ้งยิ่งกว่า
หัวใจของหลานเสี่ยวถางเต้นผิดจังหวะ เธอเข้าไปจับมือของสือมูเฉินแล้วเงยหน้าขึ้น”ฉันก็เหมือนกัน!”
“ไปไปไป ช่างทรมานคนโสดจริงๆ เลย!” หยานชิงเจ๋อแสร้งทำเป็นเศร้า “ไม่ได้แล้ว ฉันต้องรีบหาแฟนทันที!”
ขณะที่เขากำลังพูดอยู่ก็มีใครบางคนบนเรือข้างๆ กำลังผิวปากใส่เขา
ทั้งสามคนมองไปรอบๆ ก็เห็นผู้หญิงในท้องถิ่นที่มีผิวสีเข้มและรูปร่างอวบซึ่งกำลังทักทายหยานชิงเจ๋อด้วยรอยยิ้มบนแก้มป่อง
“ชิงเจ๋อ ยินดีด้วย ได้เวลาสละโสดแล้ว” สือมูเฉินพูด
เมื่อหลานเสี่ยวถางได้ยินคำพูดเหล่านี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะขำ
“hi!” หยานชิงเจ๋อโบกมือตามมารยาท มีรอยยิ้มที่แสนตลกอยู่บนใบหน้าของเขา
“ชิงเจ๋อ ทำไมนายไม่กระโดดขึ้นเรือตามภรรยาของนายล่ะ” สือมูเฉินเหล่ตา
“ไปเถอะ ฉันไม่กินรสจัดขนาดนั้น !” หยานชิงเจ๋อพูดพร้อมกับเหลือบตามองที่หลานเสี่ยวถาง “เสี่ยวถาง คุณมีพี่น้องไหม แนะนำให้ฉันรู้จักหน่อยสิ? ฉันต้องการสไตล์ที่บริสุทธิ์แบบคุณ!”
เมื่อพูดถึงพี่น้องหลานเสี่ยวถางก็นึกถึงหลานเล่อซิน เธอรู้สึกหวาดกลัวในใจ สือมูเฉินที่อยู่ข้างๆ เธอได้พูดว่า “ชิงเจ๋อ แม่ของฉันหาเจอแล้ว”
“อะไรนะ?!” หยานชิงเจ๋อเกือบตกลงจากที่นั่ง “มันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ พี่หาเจอได้อย่างไร?”
เมื่อก่อนสือมูเฉินเคยขอให้เขาช่วยหาที่ต่างประเทศ แต่เขาไม่พบใครเลย นอกจากนี้หยานชิงเจ๋อยังรู้ว่าสือมูเฉินไม่เคยยอมแพ้มาหลายปีแล้ว
“หนึ่งสัปดาห์ก่อน หลานเล่อซินพาแม่ของฉันกลับมา พวกเขาบอกว่าพวกเขาพบกันที่เมืองเล็กๆ ในต่างประเทศ” สือมูเฉินพูด
“หลานเล่อซิน ชื่อนี้ค่อนข้างคุ้นเคย…… ” หยานชิงเจ๋อคิดครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้นทันที “หลานเล่อซิน ไม่ใช่คนที่เคยเป็น…… ”
เขาหยุดกะทันหันมองไปที่หลานเสี่ยวถาง แล้วพูดด้วยความประหลาดใจ “เสี่ยวถาง คุณเป็นน้องสาวของหลานเล่อซินใช่ไหม?”
หลานเสี่ยวถางพยักหน้า
เมื่อเห็นว่าสีหน้าของหลานเสี่ยวถางดูปกติหยานชิงเจ๋อก็ผ่อนคลายเล็กน้อย “พี่เฉิน ฉันรู้แล้วว่าทำไมพี่ถึงออกมาพักผ่อน แม่ของพี่อยากให้พี่กับหลานเล่อซินกลับมาคบใช่ไหม?”
สือมูเฉินพยักหน้า “เธอหมายความว่าอย่างนั้น”
เขาพูดพร้อมกับจับมือหลานเสี่ยวถาง “ชิงเจ๋อ นายรู้ไหมว่าฉันกับหลานเล่อซินแค่โดนจับหมั้น ฉันตกลงที่จะแต่งงานกับเธอเพื่อตอบแทนความรักของคนรุ่นก่อน ณ ตอนนั้น ฉันคิดว่าแต่งงานกับใครมันก็เหมือนกัน”
“แต่แม่ของพี่กลับมาแล้ว ตอนนี้เพราะพี่ติดหนี้ชีวิตของแม่พี่ พี่จึงไม่อยากอกตัญญูต่อแม่” หยานชิงเจ๋อพร้อมกับมองไปที่หลานเสี่ยวถาง “ดังนั้นภรรยาของพี่จะไม่เสียใจเหรอ?”
“ในเมื่อฉันแต่งงานกับเสี่ยวถาง มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะไปข้องเกี่ยวกับหลานเล่อซิน” สือมูเฉินพูด “ไม่ว่าแม่ของฉันต้องการลูกสะใภ้เป็นใคร สิ่งนี้จะไม่เปลี่ยนแปลง สิ่งที่ทำให้ฉันลำบากใจคือฉันคิดว่าแม่ของฉันมีความทรงจำที่ผิดปกติ เธอเคยมีบุคลิกที่ดีมาก แต่ตอนนี้เธอดูรุนแรงนิดหน่อย”
“แล้วทั้งพี่และเสี่ยวถางรู้สึกไม่สบายใจใช่ไหม?” หยานชิงเจ๋อคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วยกขานั่งไขว่ห้าง “ไม่อย่างนั้นก็ต้องรีบตั้งครรภ์และมีลูก? คนสูงอายุส่วนใหญ่ชอบเด็ก เมื่อมีแล้วก็ไม่ต้องกังวลเรื่องหลานเล่อซินอีกต่อไปแล้ว!”
เมื่อหลานเสี่ยวถางได้ยินเช่นนี้แก้มของเธอแดงก่ำ
สือมูเฉินคิดอยู่ครู่หนึ่ง “รอให้ฉันคิดดูก่อน”
“พี่ยังต้องคิดอะไรอีก?” หยานชิงเจ๋อพูดว่า “อาชีพของพี่ตอนนี้มั่นคงและแม่ของพี่ก็กลับมาแล้ว พี่ยังจะรออะไรอีก?”
“อืม ข้อเสนอแนะนี้ให้ฉันคิดให้รอบคอบก่อน” สือมูเฉินพูด “แต่ถ้ามีลูกเร็วเกินไป อาชีพของเสี่ยวถางอาจถูกขัดจังหวะชั่วคราว มันมีผลต่อการพัฒนาของเธอต่อไปในอนาคต……”
เมื่อหยานชิงเจ๋อได้ยินคำพูดของสือมูเฉินดวงตาของเขาเต็มไปด้วยคำถาม
เขาเดินไปที่หัวเรือและหลังจากนั้นไม่กี่นาทีก็เห็นสือมูเฉินเดินตามมาด้วย เขาก็อดไม่ได้ที่จะหันไปกระซิบว่า “พี่คิดเผื่อเธอแบบนี้ สรุปมันคือความรักหรือเปล่า?”
หัวเรือมีลมแรงมาก และไม่รู้ว่าสือมูเฉินได้ยินคำพูดของหยานชิงเจ๋อหรือไม่ เขามองไปในระยะไกลอย่างเงียบๆ ด้วยดวงตาที่นิ่งสงบ
ณ สำนักงานใหญ่ของhonorที่ศูนย์การค้ากลอรี่ ผู้หญิงสวมแว่นกันแดดได้เดินไปทางหอคอยเก้าชั้นอย่างรวดเร็ว
ข้างหลังเธอมีกลุ่มชายในชุดสูทเดินตามไปด้วยความเคารพ
เมื่อเธอเดินผ่านประตูคุณยายหลัวซือก็เรียกให้เธอหยุด
“คุณผู้หญิง” คุณยายหลัวซือมองผ่านแว่นสายตา
ผู้หญิงคนนั้นพยักหน้า ถอดแว่นกันแดดออกแล้วยิ้ม “คุณยายหลัวซือ ฉันมีของขวัญมาให้พอดีเลย อีกสักพักค่อยให้พวกเขานำมาให้นะ”
“โอเค ขอบคุณมากค่ะคุณผู้หญิง! มีของขวัญมาให้ฉันทุกครั้งที่คุณออกไปข้างนอก ฉันทำได้เพียงแค่แกะงานแกะสลักที่คุณให้ทำเองเท่านั้น” จากนั้นคุณยายหลัวซือก็มอบเข็มกลัดทำมือให้เธอ
“สวยจัง!” ผู้หญิงคนนั้นอุทานออกมา “คุณยายหลัวซือ ฉันคิดว่าคุณควรพิจารณารับเด็กฝึกงานจริงๆ มิฉะนั้นฝีมือดีๆ ของคุณจะหายไป”
“โอเคค่ะ คุณผู้หญิงช่วยฉันดูนี่หน่อยได้ไหมคะ” คุณยายหลัวซือพูดราวกับว่าเธอเพิ่งจำบางอย่างได้ เธอพูดว่า“วันนั้นฉันเห็นเด็กสาวคนหนึ่ง เธอเป็นวัยรุ่นที่หน้าตาดูคล้ายกับคุณผู้หญิงมาก”
“หา?” หญิงสาวขมวดคิ้วเล็กน้อย “เมื่อไหร่?”
“อาทิตย์กว่าแล้ว” คุณยายหลัวซือบอกว่า “เธอมากับผู้ชายสองคน พวกเขาเอาแหวนกล้วยไม้ผีวางไว้แล้วขึ้นไปชั้นสาม เด็กสาวคนนั้นหน้าเหมือนคุณผู้หญิงจริงๆ เหมือนตอนที่คุณยังเป็นวัยรุ่น อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าเธอจะไม่มีราศีจับเท่าคุณผู้หญิงตอนนี้”
“อาทิตย์กว่าแล้วเหรอ?” เธอรู้สึกสงสัยเล็กน้อย “กล้องวงจรปิดยังไม่ถูกลบ พอดีเลยฉันจะไปดูว่าเหมือนแค่ไหน”
“โอเคค่ะ คุณผู้หญิงไปดูได้เลย ฉันนึกว่าฉันได้ย้อนเวลากลับไปในอดีตซะแล้ว!” คุณยายหลัวซือยิ้ม
“ไม่มีใครรู้ใช่ไหม?” หญิงสาวกระซิบ
“ถึงฉันคิดว่าเธอไม่น่าจะเป็น…….” คุณยายหลัวซือพูด “แต่ฉันยังไม่ได้บอกใครเลย แค่รอให้คุณกลับมาเพื่อบอกคุณเป็นการส่วนตัว”
“โอเค เข้าใจแล้ว” หญิงสาวสวมแว่นกันแดดอีกครั้งแล้วเดินจากไปอย่างสง่างามโดยสวมรองเท้าส้นสูง
ข้างหลังเธอมีกลุ่มชายในชุดสูทยืนอยู่ที่หน้าประตูลิฟต์
เธอรูดบัตรเพื่อเปิดลิฟต์ และชั้นที่เธอกดคือชั้นแปด
ตึกแห่งนี้มีเพียงคนที่มีความสัมพันธ์โดนตรงเท่านั้นที่สามารถขึ้นไปชั้นที่5 ถึงชั้นที่ 8 และชั้นสูงสุดคือดินแดนพิเศษของผู้มีอำนาจของhonorซึ่งเรียกว่า เจ้าพ่อ
หลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นขึ้นไปบนชั้นแปด เธอโทรมาทันทีและขอให้ส่งวิดีโอกล้องวงจรปิดมาให้เธอ
กล้องความละเอียดสูงติดตั้งอยู่ในสถานที่สำคัญหลายแห่งในhonor
ดังนั้นเธอจึงพบวิดีโอของหลานเสี่ยวถางอย่างรวดเร็วจากการค้นหาวันที่
เธอหยุดภาพแล้วซูมเข้าไป
เมื่อเห็นใบหน้าของหลานเสี่ยวถางอย่างชัดเจน รูม่านตาของเธอก็รัดกุมขึ้นทันที!
บนโต๊ะทำงานของเธอ มีกระจก และในกระจกก็มีใบหน้าที่คล้ายกับหลานเสี่ยวถาง
อาจเป็นเพราะเธออยู่ในตำแหน่งที่มีเกียรติสูงในhonorมาเป็นเวลานาน คิ้วของเธอจึงดูกล้าหาญและเย็นชา และเธอก็ไม่ใช่เด็กวัยรุ่นอีกต่อไปแล้ว ถึงแม้ว่าเธอจะได้รับการบำรุงรักษาระดับไฮเอนด์มาบ้างแล้วก็ตาม เมื่อเทียบกับคนในหน้าจอก็ดูแตกต่างกัน
เธอดาวน์โหลดรูปภาพของหลานเสี่ยวถาง และป้อนลงในเว็บเครือข่ายค้นหาข้อมูลเพื่อเปรียบเทียบ
ในไม่ช้าก็มีการนำเสนอข้อมูลเกี่ยวกับหลานเสี่ยวถางต่อหน้าเธอ
หลานเสี่ยวถาง เพศหญิง อายุ25 ปี ชาวเมืองหนิงเฉิง ประเทศจีน ไม่ทราบบิดาและมารดาผู้ให้กำเนิด เธอเกิดในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าในหนิงเฉิง เมื่ออายุได้11ขวบเธอได้รับการอุปถัมภ์โดยหลานอวี้เจิน อดีตประธานของBlue Sky Group เปลี่ยนชื่อจากชื่อเดิม ถางถางเป็นหลานเสี่ยวถาง
ตามข้อมูลบนอินเทอร์เน็ตเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว หลานเสี่ยวถางถูกสงสัยว่ามีความสัมพันธ์ที่คลุมเครือกับสือมูเฉินประธานTimes Group ไม่ว่าพวกเขาจะแต่งงานกันแล้วหรือไม่ก็ตามต้องติดต่อทางจีนเพื่อตรวจสอบ
ดังนั้นเธอจึงเอาข้อมูลของสือมูเฉินออกมา และเธอก็เห็นประวัติการทำงานที่สร้างแรงบันดาลใจมากมาย
เธอดูรูปและรู้ว่าสือมูเฉินเป็นคนที่เดินทางมาhonorกับหลานเสี่ยวถางเมื่อหลายวันก่อนและชายอีกคนคือหลานชายของสือมูเฉิน ลูกชายของอดีตประธานTimes Group
เธอวางข้อมูลลงแล้วโทรหาคนภายใน
ไม่นานก็มีเสียงตอบกลับมาจากชั้น3 ว่า “ขออนุญาตรายงาน ทั้งสามคนมาขอยา และยาประเภทนี้ทางhonorก็มีจริงๆ แต่ตามระเบียบจะให้เฉพาะคนในครอบครัวของพนักงานของhonorเท่านั้น ดังนั้นจึงปฏิเสธพวกเขาไป”
เธอพูดว่า “คุณโทรหาคนในวันนั้น เอาคำพูดของฉันตอนนี้ไปบอกพวกเขา และขอให้ทั้งสามคนกลับมาคุยเรื่องยาอีกครั้ง”
“ตกลง คุณผู้หญิง! ฉันจะทำมันเดี๋ยวนี้!” ผู้รับผิดชอบในชั้นสามกล่าวด้วยความเคารพ
เธอคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ไม่ต้องขอให้พวกเขามาในทันทีหรอก เธอยังมีเรื่องที่ต้องทำในสองวันนี้ นัดมาสัปดาห์หน้าแล้วกัน จำไว้ อย่าเปิดเผยตัวตนของฉัน และอย่าบอกเรื่องนี้กับใคร”
“รับทราบ!” ผู้รับผิดชอบในชั้นสามรับปากเธอ
หลังจากวางสายแล้ว เธอก็ยืนขึ้นและเดินไปที่ตู้เชฟนิรภัยด้านหลัง หลังจากหมุนรหัส เธอก็หยิบแฟ้มหนึ่งออกมา
