ปลอบใจฉัน ด้วยรักเธอ - บทที่ 129 ใครเป็นคนวางหมากรุกให้ใคร
วันรุ่งขึ้นหลานเสี่ยวถางและคนอื่นๆ มาตามนัดที่ร้านกาแฟตามข้อตกลงของhonor
ร้านกาแฟภายนอกดูเก่ามาก บ้านไม้ถูกปกคลุมไปด้วยดอกกุหลาบและไม้กระดานที่แขวนอยู่นั้นเต็มไปด้วยคำคมชีวิต
เจ้าของร้านกาแฟเป็นหญิงชรา เธอเห็นคนห้าคนเดินเข้ามาก็ขยับแว่นตาแล้วพูดว่า”เชิญค่ะ ดื่มอะไรดีคะ?”
“เอามอคค่าครับ” สือมูเฉินกล่าว
“โอเค กรุณารอสักครู่ค่ะ” หญิงชราเดินออกไปก็เหลือเพียงหลานเสี่ยวถางและคนอื่นๆ เท่านั้นที่อยู่ในร้านกาแฟ
แต่ด้านหลังของทุกคนมีห้องเล็กๆ ที่มีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่นานแล้ว
เธอมองออกไปด้านนอกหน้าต่างแกะสลัก และเมื่อหลานเสี่ยวถางจ้องมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นอารมณ์ทั้งหมดของเธอก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน
เธอยังคงนั่งหลังตรง แต่หลังของเธอตึงและร่างกายของเธอสั่นเล็กน้อย ดวงตาของเธอจับจ้องที่หลานเสี่ยวถางโดยไม่กะพริบตาหรือมองสิ่งอื่นใด
“คุณผู้หญิง ผมเข้าไปได้หรือยังครับ?” เสียงผู้ชายดังเข้ามาในหู
“โอเค เข้ามาได้” เธอออกคำสั่งด้วยเสียงเรียบนิ่ง
“ครับ” เสียงผู้ชายพูดอย่างสุภาพ
“มอคค่ามาแล้วค่ะ คุณลูกค้า” หญิงชราเดินเข้ามาพร้อมกับกาแฟสองแก้วในมือ “อีกสามแก้วยังทำไม่เสร็จ กรุณารอสักครู่นะคะ!” ขณะที่เธอพูดเธอได้เดินช้าๆ ไปทางด้านหลัง
ในขณะนั้นแสงที่ทางเข้าร้านกาแฟมีอะไรบังอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นชายหนุ่มชาวโปรตุเกสก็เดินเข้ามา
เขากวาดสายตามองไปที่หลานเสี่ยวถางและคนอื่นๆ อย่างรวดเร็วแล้วก็เดินไป
“ถ้าเพิ่มที่นั่งจะสะดวกไหม?” ชายหนุ่มถามหาที่นั่ง
สือมูเฉินนึกถึงการคุยโทรศัพท์ครั้งก่อนจึงถามว่า “คุณใช่คนของhonorหรือเปล่า?”
ตามข้อตกลงการนัดหมายของอีกฝ่ายน่าเป็นชั้นสาม
ชายคนนั้นตอบว่า “อยู่ชั้นสาม”
สือเพ่ยหลินรู้สึกโล่งใจจึงพูดว่า “ทางเราเพิ่งได้รับโทรศัพท์ก่อนหน้านี้ ไม่รู้ว่าคือยาชนิดไหน ต้องการให้ทางเรานำอะไรไปแลกเปลี่ยนหรือเปล่าครับ?”
“ท่านประธานของเราบอกว่าต้องเป็นคนที่ถูกชะตาเท่านั้นถึงจะสามารถให้ยาได้ ดังนั้นผมจึงขอเชิญพวกคุณมาวันนี้เพื่อดูว่าจะถูกชะตาเขาหรือไม่” ชายคนนั้นพูดพร้อมกับหยิบเมนูบนโต๊ะแล้วสั่งมอคค่าหนึ่งแก้ว
หญิงชราใช้เวลายี่สิบนาทีในการชงกาแฟทั้งหมด
“ทุกคน ฉันหวังว่าจะได้ร่วมมือกันอย่างมีความสุข!” ชายคนนั้นพูดพร้อมกับยกแก้วขึ้น
ในเวลานี้เสียงของผู้หญิงในห้องนั้นดังก้องเข้ามาในหูของเขา “ให้แต่ละคนพูดสักหนึ่งประโยคสิ”
แม้ว่าจะไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นมีเจตนาอะไร ไม่รู้ว่าที่เธอจัดสำหรับการประชุมในวันนี้ขึ้นเพื่ออะไร แต่อาคารเก้าชั้นในแต่ลำดับชั้นก็มีความเคร่งครัด และต้องปฏิบัติตามคำสั่งของเจ้านายโดยไม่มีเงื่อนไข
ชายคนนั้นเอ่ยปากพูดว่า”ขอโทษนะครับ ที่ชั้นสามของเรามีกฎมากมายผมอยากให้ทุกคนบอกเหตุผลในการหายา ถ้าเหตุผลของใครโดนใจผมก็สามารถขึ้นไปที่ชั้นสามได้ครับ……”
สือมูเฉินเริ่มพูดก่อน “หลานชายของผมป่วย เป็นหน้าที่ของผมที่จะหายามาให้เขาครับ”
ในห้องนั้น ผู้หญิงคนนั้นฟังคำพูดข้างนอกด้วยสีหน้าที่ไม่ใส่ใจ
จนกระทั่งหลานเสี่ยวถางพูดขึ้นเธอก็ถอนหายใจ
“มีคำโบราณพูดไว้ว่าช่วยหนึ่งชีวิตไว้เท่ากับสร้างเจดีย์พระพุทธเจ้าชั้นเจ็ด ฉันหวังว่า……”
เมื่อผู้หญิงคนนั้นฟังคำพูดของหลานเสี่ยวถาง นิ้วของเธอบนโต๊ะงอเล็กน้อย จนกระทั่งเธอพูดจบเธอค่อยๆ ผ่อนคลายมากขึ้น
จากนั้นเธอก็สั่งว่า “ตอนนี้ลองคิดหาวิธีตัดผมของหญิงสาวในชุดสีแดงอย่างเงียบ ๆ หลังจากตัดแล้วส่งพวกเขาออกไปโดยบอกว่าจะแจ้งภายในสามวัน”
เธอมองผ่านช่องตารางเล็กๆ เธอเห็นชายคนนั้นใช้นิ้วเคาะโต๊ะ เพื่อแสดงว่าได้ยินคำสั่งแล้ว มันคือรหัสลับของชั้นเก้า
เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอกและเปลี่ยนท่านั่งของเธอ เพิ่งจะรู้ว่าตัวเธอเองประหม่านั่งท่าเดิมเป็นเวลานานทำให้ร่างกายของเธอก็ชาเล็กน้อย
ไม่มีใครในอาคารเก้าชั้นรู้เกี่ยวกับเหตุการณ์ในวันนี้
ผู้ชายที่เธอเรียกมาทำธุระไม่เคยเห็นหน้าเธอมาก่อน ดังนั้นแม้ว่าชายผู้นี้จะเห็นหลานเสี่ยวถางที่มีใบหน้าคล้ายกับเธอ แต่เขาก็ไม่มีท่าทีแปลกใจอะไรเลย
ไม่ใช่ว่าเธอไม่เชื่อใจผู้คน แต่เธออยู่ในอาคารเก้าชั้นมาหลายปีแล้ว การระมัดระวังเป็นหลักการพื้นฐานที่สำคัญที่สุดในการทำสิ่งต่างๆ
เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เผชิญกับหลานเสี่ยวถางและคนอื่นๆ เธอจึงยืนขึ้น
เธอเหลือบมองหลานเสี่ยวถางด้วยความอาลัยอาวรณ์อีกครั้ง หันหลังกลับและออกทางประตูหลัง
ในร้านกาแฟ เมื่อทุกคนพูดจบประโยคชายคนนั้นก็หยิบไพ่หนึ่งสำรับออกจากกระเป๋าของเขา “ทุกคนมาเล่นมายากลกันไหม……”
หลานเสี่ยวถางเริ่มสับสนมากขึ้นเรื่อยๆ ว่าเขาต้องทำอะไร แม้ว่าจะงุนงงแต่เธอทำได้เพียงให้ความร่วมมือ
จนกระทั่งเล่นมายากลเสร็จ ชายคนนั้นก็ยืนขึ้นแล้วพูดว่า “เอาละ ทุกคน ผมจะรายงานความคืบหน้าทั้งหมดให้พวกคุณทราบ โปรดอดทนรอเป็นเวลาสามวัน หลังจากสามวัน ผมจะให้คำตอบแก่พวกคุณ”
พูดจบเขาก็ไปชำระค่ากาแฟ”กาแฟวันนี้ผมเลี้ยงพวกคุณ”
เมื่อสือเพ่ยหลินเห็นเขาเดินออกไปก็รีบวิ่งตามเขาออกไป แต่พบว่าชายคนนั้นหายไปแล้ว
เขากลับมาอย่างกระวนกระวายเล็กน้อยและมองไปที่สือมูเฉิน “คุณอา เรากำลังรอผลอยู่ใช่ไหม?”
“ทุกอย่างอยู่ในมือของพวกเขา พวกเขามีอำนาจ พวกเราพูดอะไรมากไม่ได้จริงๆ ” สือมูเฉินลุกขึ้น “ไปกันเถอะ เหลือเวลาอีกสามวันเท่านั้น”
เมื่อทุกคนออกไป ชายคนนั้นก็ออกมาจากมุมหนึ่ง มีกระเป๋าอีกใบอยู่ในมือซึ่งมีผมเส้นเล็กๆ อยู่ในนั้น เขาพูดทางหูฟังว่า “คุณผู้หญิง ผมได้ของมาแล้ว”
“โอเค เอาไปให้คุณยายหลัวซือ” เธอนั่งอยู่ในรถ หยิบกรรไกรขึ้นมาแล้วตัดปอยผมของเธอเอง
“ใช่แล้ว!” ชายคนนั้นกลับไปในร้านกาแฟ หยิบแก้วสีแดงพิมพ์ลายของควีนอลิซาเบธขึ้นมา เขามองดูและพูดกับภรรยาของเจ้าของร้านว่า “คุณผู้หญิง แก้วที่พิมพ์ลายผู้หญิงในร้านของคุณเป็นสีแดงทั้งหมดไม่ใช่เหรอ ทำไมมันเป็นสีเหลือง? สินค้าออกใหม่เหรอ?”
หญิงชราเดินออกมาจากด้านในแล้วขยับแว่นตาอย่างงงๆ แล้วยื่นถุงให้ชายคนนั้น “เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ ฉันไม่ค่อยได้ยิน อ้อ นี่คือเมล็ดกาแฟคุณภาพเยี่ยมที่ออกใหม่ของฉัน ฝากให้คุณยายหลัวซือหน่อยนะ วันนั้นเธอมาพูดว่าไม่ได้ดื่มกาแฟที่หอมกรุ่นมานานแล้ว!”
“OK!” ชายคนนั้นรับเอาเมล็ดกาแฟแล้วยกถ้วยขึ้น “แท้จริงแล้ว แก้วสีเหลืองก็สวยเหมือนกัน คุณเหวินเอ๋อร์ไม่ได้มีแค่สีแดงและสีน้ำเงินก็ดีเหมือนกัน ดีเหมือนกันเปลี่ยนสีเป็นครั้งคราว!”
พูดจบก็ก้าวเดินออกไป
คุณเหวินเอ๋อร์มองไปที่แก้วบนโต๊ะแล้วพึมพำกับตัวเองว่า “สีเหลืองที่ไหนกัน? เห็นได้ชัดว่าเป็นสีแดง เขากำลังสื่อถึงอะไร?”
เพราะต้องรออีกสามวัน หลานเสี่ยวถางจึงกลับไปที่คฤหาสน์แล้วเริ่มจัดการสิ่งต่างๆ ในคฤหาสน์
เช้านี้เธอเพิ่งเตรียมแผนงานเสร็จ เตรียมจะเอาให้สือมูเฉินช่วยดู แต่เห็นโจวเหวินซิ่วกำลังเดินเข้ามา
แม้ว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีในวันนั้น แต่หลังจากนั้นทั้งสองคนก็สามารถเผชิญหน้ากันได้ หลานเสี่ยวถางเห็นเธอกำลังเข้ามา ดังนั้นเธอจึงยืนขึ้น
“เสี่ยวถาง พาฉันออกไปเดินเล่นหน่อยสิที่นี่ใหญ่เหลือเกินฉันเกรงว่าฉันจะหลงทางคนเดียว” สีหน้าของโจวเหวินซิ่วเรียบนิ่ง
หลานเสี่ยวถางรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย อย่างไรก็ตามโจวเหวินซิ่วควรให้หลานเล่อซินไปกับเธอไม่ดีกว่าเหรอ?
ดูเหมือนว่าเธอจะเดาคำถามของหลานเสี่ยวถางได้ โจวเหวินซิ่วจึงพูดอีกครั้ง“นี่คือบ้านของหนู หนูคุ้นเคยกับมันมากกว่า”
หลานเสี่ยวถางคลายความสงสัยของเธอ พยักหน้าและยิ้ม “ตกลงค่ะแม่ หนูขอเปลี่ยนรองเท้าก่อน แล้วเราจะออกไปเดินเล่นด้วยกัน”
ทั้งสองเดินผ่านสวนดอกไม้และเดินไปตามถนนหินอ่อนบนหญ้าเขียวขจีอันกว้างใหญ่
ในขณะนี้หลานเล่อซินได้เปลี่ยนเป็นบิกินี่แล้วไปที่สระว่ายน้ำ บังเอิญเมื่อเห็นหลานเสี่ยวถางเดินผ่าน เธอกวักมือเรียกหลานเสี่ยวถาง “เสี่ยวถาง อยากว่ายน้ำด้วยกันไหม”
หลานเสี่ยวถางส่ายหัว “แม่ขอให้ฉันไปเดินเล่นเป็นเพื่อน”
“โอ้ งั้นก็โอเค!” หลานเล่อซินยิ้ม
“บ่ายนี้อากาศร้อนจริงๆ เลย” โจวเหวินซิ่วเดินผ่านสระน้ำเหมือนนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ “เสี่ยวถาง ช่วยไปหยิบร่มให้แม่หน่อย ความดันของแม่จะค่อนข้างสูงเมื่อฉันโดนแดด”
“ได้ค่ะ เดี๋ยวหนูไปเอาให้” หลานเสี่ยวถางพูด “แม่นั่งรอข้างสระว่ายน้ำสักครู่นะคะ”
ร่มวางอยู่ห่างจากสระว่ายน้ำค่อนข้างไกล เมื่อหลานเสี่ยวถางเดินไปเธอก็รู้สึกมีเหงื่อออกเล็กน้อย
แต่ในขณะนี้การแสดงอันน่าตื่นเต้นได้จัดขึ้นที่สระว่ายน้ำ
หลานเล่อซินเดิมทีนั้นว่ายน้ำได้ดีมาก แต่เมื่อเธอเข้าไปในพื้นที่น้ำลึก จู่ๆ เธอก็ดูเหมือนจะเป็นตะคริวที่ขา จากนั้นก็กลืนน้ำไปหลายอึกและก็จมลงไป
ที่ริมสระน้ำโจวเหวินซิ่วเห็นสิ่งผิดปกติ จู่ๆ ก็ลุกขึ้นยืนแล้วตะโกนว่า “มีใครอยู่ไหม ช่วยด้วย หลานเล่อซินกำลังจมน้ำ!”
ทันทีที่เธอตะโกนจบ เธอเห็นสือมูเฉินยืนอยู่อีกฝั่ง แววตาของเขานิ่งและไม่แสดงสีหน้าใดๆ ออกมา
“มูเฉิน ยืนทำอะไรอยู่! รีบลงไปช่วยเร็วเข้า!” โจวเหวินซิ่วตะโกนอย่างกังวล
สือมูเฉินเดินไปอย่างช้าๆ แล้วพูดกับโจวเหวินซิ่ว“แม่ไม่ต้องห่วง เธอะไม่จมน้ำตาย”
จำได้ว่าหลานเสี่ยวถางเคยพูดว่าทักษะการว่ายน้ำของหลานเล่อซินดีกว่าของเธอ ในสระว่ายน้ำกลางแจ้งขนาดเล็กที่ไม่มีคลื่นหลานเล่อซินจะจมน้ำได้อย่างไร? !
“มูเฉิน ทำไมถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้……” โจวเหวินซิ่วพูดอย่างกังวลใจ “ถ้าแกไม่ช่วย ฉันจะลงไปช่วย!”
เมื่อพูดจบก็ดูเหมือนว่าเธอจะกระโดดลงไปจริงๆ
สือมูเฉินถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “แม่ ผมจะช่วยเอง!”
ด้วยเหตุนี้เขาจึงถอดรองเท้าแล้วกระโดดลงไปในสระว่ายน้ำ
ในไม่ช้าสือมูเฉินก็กอดหลานเล่อซินจากด้านหลังแล้วโผล่ขึ้นมาจากน้ำอย่างรวดเร็ว
เขาวางเธอนอนราบกับพื้นบนขอบสระ แล้วเขาค่อยขึ้นมาจากน้ำ
“มูเฉิน เล่อซินเป็นยังไงบ้าง?” โจวเหวินซิ่วรีบเข้าไปตะโกนเรียกหลานเล่อซิน“เล่อซิน! เล่อซิน ฟื้นสิ!”
“เดี๋ยวผมช่วยเอง” สือมูเฉินช่วยพยุงเธอลุกขึ้นมาแล้วเขย่าตัว จากนั้นวางลงแล้วกดลงที่ช่วงปอดของเธอ
ทันใดนั้นหลานเล่อซินก็อ้วกออกมา แต่ก็ยังไม่ลืมตา
โจวเหวินซิ่วพูดอย่างกังวล “มูเฉิน เธอยังไม่ฟื้น ละครในทีวีแสดงไว้ยังไง? การผายปอด?”
“เข้าใจแล้ว” สือมูเฉินรีบวิ่งไปหาโจวเหวินซิ่ว “งั้นแม่ช่วยหลีกหน่อย……”
โจวเหวินซิ่วยิ้มและเมื่อเธอหันกลับมาก็เห็นหลานเสี่ยวถางได้เดินเข้ามาจากระยะไกล
เธอยิ้มมุมปากและรีบออกจากที่เกิดเหตุ
