ปลอบใจฉัน ด้วยรักเธอ - บทที่ 130 สามีจะสอนวิธีการทำCPRให้คุณ
สือมูเฉินวางหลานเล่อซินลงบนพื้นอีกครั้งจากนั้นเขาก็นั่งลงพร้อมกับโน้มตัวลง
โจวเหวินซิ่วเดินไปสองก้าวแล้วมองย้อนกลับไป เมื่อเธอเห็นสือมูเฉินโน้มตัวไปข้างหน้าและหลานเสี่ยวถางได้เดินเลี้ยวมาตรงมุมแล้ว เมื่อเธอกำลังจะเดินเข้าไปใกล้ๆ โจวเหวินซิ่วก็ยิ้มมุมปาก
“หลานเล่อซิน แม่ออกมาแล้ว แกยังคงแกล้งทำต่อไปอีก?” สือมูเฉินโน้มตัวลงไปฟังเสียงชีพจรของหลานเล่อซิน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “สิ่งที่ผมรังเกียจที่สุดในชีวิตคือการที่คนอื่นแสดงละครต่อหน้าผม! ผมขอแนะนำว่าคุณควรพอได้แล้ว!”
หลานเล่อซินไม่ขยับตัว ราวกับว่าเธอไม่ได้ยินคำพูดของสือมูเฉินเลย
ในเวลานี้หลานเสี่ยวถางได้เลี้ยวมุมแล้ว มองจากระยะไกลเธอเห็นสือมูเฉินนั่งอยู่ข้างๆ หลานเล่อซินที่กำลังนอนราบอยู่
ท่านี้ดูยังไงก็เหมือนกำลังจูบกัน แถมเป็นจูบที่ลุ้นระทึก……
ฝีเท้าของเธอหยุดกะทันหัน ยืนนิ่ง ไม่เคลื่อนไหว ไม่รู้ว่าควรจะก้าวไปข้างหน้าอย่างไร
ที่ข้างสระน้ำเมื่อสือมูเฉินเห็นว่าหลานเล่อซินยังคงนิ่งอยู่ เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย “หลานเล่อซินในเมื่อคุณไม่ต้องการไปก็อย่ามาโทษผมนะ!”
ขณะที่เขาพูดเขายืนขึ้นทันที เมื่อหันหน้ามาก็เห็นหลานเสี่ยวถางยืนอยู่ตรงหัวมุม เมื่อมองไปดูเหมือนว่าเธอกำลังจะร้องไห้ในวินาทีถัดมา
“โอ๊ย” สือมูเฉินถอนหายใจและควักมือเรียกหลานเสี่ยวถาง “เสี่ยวถาง มานี่ก่อน”
หลานเสี่ยวถางกัดริมฝีปากอย่างไม่พอใจแล้วเดินจากไป
“เมื่อก่อนตอนอยู่โรงเรียน ทดสอบสายตาได้5.0 เหรอ ?” สือมูเฉินจับมือของหลานเสี่ยวถางแล้วถามเธอ
หลานเสี่ยวถางกัดริมฝีปากของเธอ “4.7”
“ค่าสายตาไม่ค่อยดีเลย และก็ไม่ใส่คอนแทกต์เลนส์ด้วย ไม่กลัวว่าตัวเองจะดูผิดเหรอ?” เขาจ้องมาที่เธอ
“ถ้าอย่างนั้นเมื่อกี้คุณ……” หลานเสี่ยวถางตระหนักได้ว่าสือมูเฉินและหลานเล่อซินเปียกไปด้วยน้ำ เธอกะพริบตา “พี่สาวฉันจมน้ำเหรอ?”
“ใช่ ผมเพิ่งช่วยเธอขึ้นมา” สือมูเฉินพูดพร้อมกับจัดผมเปียกๆ ของเขาให้เรียบ “แต่พี่สาวของคุณแกล้งทำเป็นไม่ได้สติ ต้องการให้ผมช่วยเธอผายปอด……”
ขณะที่เขาพูดสายตาของเขาจ้องมองไปที่หลานเล่อซินที่อยู่บนพื้น เขามองดูด้วยสีหน้าเวทนา”เสี่ยวถาง ในเมื่อคุณมาอยู่ตรงนี้แล้วคุณก็ผายปอดให้เธอเลยซะสิ ถึงผมจะเป็นน้องเขยเธอก็ถือว่าเป็นญาติกัน แต่ยังไงผมก็เป็นผู้ชาย มันไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่
ในขณะนี้หลานเสี่ยวถางได้รู้อะไรบางอย่างแล้ว เธอเดินไปนั่งย่อตัวลง แล้วถามสือมูเฉินว่า “มูเฉิน ฉันไม่เก่งในเรื่องนี้ คุณสอนฉันหน่อยสิ”
“ได้” สือมูเฉินพูดอธิบาย “งั้นคุณโน้มตัวลงไป”
ขณะที่พูดสือมูเฉิินได้อุ้มหลานเสี่ยวถางขึ้นมาแล้ววางไว้ข้างๆ หลานเล่อซิน จากนั้นเขาก็ยื่นมือไปสัมผัสทั่วเรือนร่างของหลานเสี่ยวถางด้วยเสียงยั่วยวนใจ “ผัวจ๋า จะแสดงให้คุณดูเป็นตัวอย่าง? ว่าการผายปอดที่พี่สาวของคุณต้องการเป็นยังไง!”
“ในทีวีมันไม่ใช่แบบนี้……” หลานเสี่ยวถางยื่นมือออกมาแล้วตบมือของสือมูเฉิน “ไม่ใช่กดตรงหน้าอก แล้วเป่าที่ปากเหรอ? ใครเขาสัมผัสแบบนี้กัน?!”
สือมูเฉินยิ้มเบา ๆ”ถ้าที่ผมสัมผัสไม่ใช่ตรงหน้าอก แล้วสัมผัสตรงไหน?!”
“ให้กดลงไป ไม่ใช่สัมผัสมั่วไปหมด” หลานเสี่ยวถางหน้าแดงก่ำ
“อ่อ ถ้าอย่างนั้นผมจะกดคุณแล้วนะ” สือมูเฉินกดลงไปจริงๆ
“โอ๊ย” หลานเสี่ยวถางร้องเสียงดัง
“อยู่นิ่งๆ คุณกำลังแสดงเป็นคนจมน้ำอยู่ อย่าส่งเสียงดังออกมา” สือมูเฉินพูด แล้วจุมพิตที่ริมฝีปากของหลานเสี่ยวถาง “ถึงเวลาที่ต้องเป่าลมที่ปากแล้ว เสี่ยวถาง ดูว่าสามีคุณทำยังไง เรียนรู้โฟกัสที่……”
ขณะที่เขาพูดเขาจูบอย่างลึกล้ำมากขึ้น
เนื่องจากสภาพแวดล้อมโดยรอบเงียบมาก มีเพียงเสียงลมที่พัดเป็นครั้งคราวเท่านั้น ทำให้การได้ยินมีความชัดเจนเป็นพิเศษ
ถัดจากหลานเสี่ยวถาง ร่างกายของหลานเล่อซินได้สั่นเล็กน้อย แต่เธอยังคงหลับตาแน่นไม่ขยับเขยื้อน
ใช้เวลานานสำหรับสือมูเฉินที่จะปล่อยตัวหลานเสี่ยวถาง เสียงที่นุ่มลึกก็เข้ามาในหูของเธอ: “เสี่ยวถาง เข้าใจหรือยัง? ถ้ายังไม่เข้าใจสามีของคุณจะสอนอีกครั้งดีไหม?”
“เข้าใจแล้วค่ะ……” แก้มของหลานเสี่ยวถางเป็นสีแดงก่ำ และเธอไม่รู้ว่าเธอถูกจูบหรือถูกทำให้หายใจไม่ออก เธอมองลงไปที่คราบน้ำบนร่างกายของเธอแล้วบ่นว่า “คุณทำให้เสื้อผ้าของฉันเปียก……”
“งั้นเดี๋ยวสักพักเราจะไปซื้อชุดใหม่” สือมูเฉินพูดพร้อมกับหันไปมองหลานเล่อซิน “เสี่ยวถาง รีบช่วยพี่สาวของคุณ! หากมีใครตายไปมันจะเป็นเรื่องวุ่นวาย นี่เป็นคฤหาสน์ของคุณ มีคนตายจะโชคร้าย!”
หลานเสี่ยวถางกระตุกที่มุมปากของเธอ กลั้นยิ้ม แล้วโน้มตัวไปข้างหน้า “มูเฉิน ฉันจะทำCPR ให้พี่สาวของฉัน คุณช่วยฉันดูว่ามันถูกต้องหรือเปล่า คุณสามารถเตือนฉันได้ตลอดเวลา”
ด้วยเหตุนี้หลานเสี่ยวถางจึงกดหน้าอกของหลานเล่อซิน
เธอกดสองครั้ง จากนั้นยกคอของหลานเล่อซินขึ้นเล็กน้อย ก้มลงและกำลังจะเป่าที่ปากของหลานเล่อซิน
ในขณะนี้หลานเล่อซินก็ไอสองครั้ง จากนั้นขนตาของเธอก็สั่นและดวงตาของเธอก็เปิดขึ้น
สือมูเฉินได้ชื่นชมอยู่ข้างๆ “เสี่ยวถาง คุณกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญจริงๆ ยอดเยี่ยมมาก!”
“ฮ่า” ในที่สุดหลานเสี่ยวถางก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
ร่างกายของหลานเล่อซินสั่นรุนแรงมากขึ้น ไม่รู้ว่าออกแรงเกินไปหรือเปล่า เล็บจิกลงบนฝ่ามือและมีสีแดงจาง ๆ ไหลลงมาตามกำปั้นที่กำแน่นและหยดน้ำบนร่างกายของเธอแล้วตกลงบนคราบน้ำบนพื้นดินแล้วจางหายไป
เนื่องจากการไอแก้มซีดของเธอจึงแดงเล็กน้อย เป็นเวลานานดูเหมือนว่าเธอจะตอบสนองในภวังค์ และพูดด้วยเสียงแหบแห้ง “เสี่ยวถาง มูเฉิน พวกคุณช่วยฉันใช่ไหม?”
หลานเสี่ยวถางได้ถูกสือมูเฉินแย่งตอบ เขาเลิกคิ้วขึ้น “เล่อซิน ผมรู้จักเพื่อนคนหนึ่ง เขากำลังคัดเลือกนักแสดงอยู่”
หลานเล่อซินรู้สึกสับสนเล็กน้อยเมื่อได้ยิน และถามตามสัญชาตญาณ “คืออะไรนะ?”
สือมูเฉินพูดอย่างจริงจังว่า “ผมแนะนำคุณไป คาดว่าในปีหน้ารางวัลออสการ์สาขานักแสดงนำหญิงยอดเยี่ยมจะเป็นของคุณ”
หลานเล่อซินเข้าใจทันที สีหน้าของเธอแข็งทื่อกะทันหัน ร่างกายของเธอสั่น ริมฝีปากของเธอถูกกัดจนมีเลือดออก และเธอไม่รู้อะไรเลย
สือมูเฉินพูดต่อ “ถ้าคุณเล่นจนโดดเด่น ค่าตอบแทนก็ไม่ใช่ปัญหา ดีกว่าอยู่ที่ Times Groupเพื่อพัฒนาตัวเอง แล้วยังสามารถช่วยพ่อแม่ของคุณได้อีกด้วย!”
หลานเล่อซินไม่สามารถทนได้ในที่สุด น้ำตาของเธอไหลออกมาในทันใด เธอลุกขึ้นจากพื้นดิน ร่างกายของเธอดูอ่อนแอ “มูเฉิน ฉันรู้ว่าคุณเกลียดฉันที่ทิ้งคุณไปในตอนแรกและคุณเสียหน้า แต่ตอนนั้นฉันกำลังมีความทุกข์ใจ ฉันอธิบายให้คุณฟังได้…… แต่คุณจะดูหมิ่นฉันมากไปกว่านี้ไม่ได้ ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย ทำไมคุณถึงทำกับฉันแบบนี้”
“เล่อซิน” สือมูเฉินสงบนิ่ง นัยน์ตาไร้แวว “ผมแนะนำงานให้คุณด้วยความหวังดี ทำไมคุณถึงคิดเป็นเช่นนี้?”
“ฉันรู้ว่าคุณรู้สึกไม่สบายใจเมื่อฉันอยู่ที่นี่ ดังนั้นฉันจะไปเดี๋ยวนี้!” หลานเล่อซินพูดจบก็เช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าแล้ววิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
โจวเหวินซิ่วไม่ได้เดินไปไหนไกล เธอกำลังรอการแสดงที่ดี แต่เธอเห็นหลานเล่อซินร้องไห้ขณะวิ่งออกไปข้างนอก
เธอขมวดคิ้วและเรียกเธอจากด้านหลัง “เล่อซิน!”
หลานเล่อซินวิ่งไปโดยไม่คำนึงถึงสิ่งใด ทันใดนั้นก็นึกอะไรบางอย่างได้และหยุดวิ่ง หันกลับไปหาโจวเหวินซิ่วแล้วพูดอย่างไม่พอใจ “คุณป้า”
“มูเฉินรังแกหนูเหรอ?” โจวเหวินซิ่วถาม
“ไม่ค่ะ เขาแค่ไม่ชอบหนู เขาไม่ได้รังแกหนู” หลานเล่อซินพูดพร้อมปาดน้ำตา “คุณป้าคะ หนูไม่เหมาะกับที่นี่ หนูขอตัวไปก่อนนะคะ ขอให้คุณป้าสนุกนะคะ……” พูดจบก็วิ่งออกไป
“เด็กโง่ อย่าเพิ่งไปเลย ป้าจะให้มูเฉินมาอธิบายให้หนูฟัง!” เสียงของโจวเหวินซิ่วค่อยๆ หายไป และตามที่คาดไว้ฝีเท้าของหลานเล่อซินก็ช้าลงอย่างมาก
โจวเหวินซิ่วเดินไปที่สระว่ายน้ำอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นว่าสือมูเฉินไม่อยู่ เธอจึงถามหลานเสี่ยวถาง “มูเฉิน ไปไหน?”
“เขาตัวเปียกจึงไปอาบน้ำค่ะ” หลานเสี่ยวถางพูด
“เขาพูดอะไรกับเล่อซิน เธอร้องไห้และวิ่งออกไปแล้ว!” โจวเหวินซิ่วพูด “ฉันต้องการให้มูเฉินไปตามเธอกลับมา!”
“แม่ เดี๋ยวหนูไปเอง!” หลานเสี่ยวถางพูด “มูเฉินอาบน้ำค่อนข้างช้า คาดว่าหลังจากอาบเสร็จ พี่สาวก็หนีไปไกลแล้ว ฉันจะไปเดี๋ยวนี้!”
พูดจบหลานเสี่ยวถางยื่นร่มให้โจวเหวินซิ่วแล้ววิ่งไปที่ประตูทางเข้าคฤหาสน์
ไม่นานหลังจากนั้นเธอเห็นหลานเล่อซินกำลังจะออกไปทางประตู
“พี่สาว” หลานเสี่ยวถางเรียกเธอ “จะไปไหน พี่ยังตัวเปียกอยู่เลย เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอานะ!”
“เสี่ยวถาง แกจงใจใช่ไหม? แกและมูเฉินตั้งใจทำให้ฉันดูเป็นตัวตลก?” หลานเล่อซินหันกลับมาด้วยน้ำตาเต็มสองแก้มแล้วจ้องมองที่ใบหน้าของหลานเสี่ยวถาง
“พี่กำลังพูดถึงเรื่องอะไร?” หลานเสี่ยวถางรู้สึกหนาวเย็นเล็กน้อยเมื่อนึกถึงฉากเมื่อกี้ ถ้าไม่ใช่เพราะท่าทางที่มั่นคงของสือมูเฉิน ถ้าผู้ชายคนอื่นคงจูบลงไปแล้ว?
พูดถึงการแสดงใครจะไม่ทำไม่เป็น? หลานเสี่ยวถางดูสับสน “พี่จมน้ำฉันเป็นห่วงพี่มาก! แม้ว่าฉันจะไม่เข้าใจว่าทำไมมูเฉินถึงพูดอย่างนั้น แต่พี่ก็เป็นพี่สาวของฉัน ฉันจะเห็นพี่เป็นตัวตลกได้อย่างไร?”
หลานเล่อซินตัวสั่นและรอยยิ้มก็ล้นออกมาจากมุมริมฝีปากของเธอ “เสี่ยวถาง แกเปลี่ยนไปแล้ว”
“พี่สาว ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าพี่กำลังพูดถึงอะไร” หลานเสี่ยวถางเดินเข้าไป “อากาศระหว่างช่วงเช้าและเย็นของที่นี่มีความแตกต่างกันมาก อีกครู่หนึ่งท้องฟ้าก็จะมืดลง พี่แต่งตัวแบบนี้ไม่เพียงแต่จะเป็นหวัด แต่ยังไม่ปลอดภัยอีกด้วย”
“หึ” หลานเล่อซินยิ้มและเดินออกไปอย่างรวดเร็ว “มูเฉินขอให้แกมาตามฉัน?”
“มูเฉินกำลังอาบน้ำอยู่” หลานเสี่ยวถางพูด “ไปกันเถอะ อย่าโกรธเลย แม่ยังรอให้พี่กลับไป!”
ไม่น่าแปลกใจเลยที่โจวเหวินซิ่วเป็นผู้ขอให้หลานเสี่ยวถางมาตามเธอ ไม่เช่นนั้นถ้าเธอไปจะไม่มีใครสนใจเรื่องนี้! หลานเล่อซินรู้สึกไม่พอใจในใจของเธอ แต่ถ้าเธอกลับไปแบบนี้ก็จะเสียหน้า
ดังนั้นเธอจึงวิ่งออกไปจนสุดทาง
หลานเสี่ยวถางเห็นแก่หน้าของโจวเหวินซิ่ว ดังนั้นเธอจึงต้องวิ่งตามเธอไป
คฤหาสน์ไม่ได้อยู่ในใจกลางเมืองดังนั้นจึงไม่มีผู้คนตลอดทางข้างทาง ในขณะนี้หลานเสี่ยวถางได้เห็นชายสองสามคนสวมเสื้อกั๊กและมีรอยสักขนาดใหญ่
เมื่อชายหลายคนเห็นหลานเล่อซินที่เปียกปอนไปทั่ว ดวงตาของพวกเขาเป็นประกาย และพวกเขาก็ล้อมเธอไว้ทันที
เสียงฝีเท้าของหลานเสี่ยวถางหยุดกะทันหัน เธอมองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง พร้อมที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาอย่างใจเย็นและโทรหาสือมูเฉิน
แต่ในขณะนี้หลานเล่อซินได้กรีดร้องตะโกนไปยังทิศทางของหลานเสี่ยวถาง “เสี่ยวถาง ช่วยฉันด้วย!”
เมื่อคำพูดของเธอจบลง สายตาของชายเหล่านั้นก็หันไปทางหลานเสี่ยวถาง!
