ปลอบใจฉัน ด้วยรักเธอ - บทที่ 137 ชีวิตนี้ไม่มีทางที่จะทำให้คุณเสียใจ

หลานเสี่ยวถางที่กำลังพูด ในขณะนั้นเอง ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่ดังมาจากด้านนอก

หลานเล่อซินที่อยู่บนเตียงก็เห็น มุมปากก็ยกขึ้น และก็ได้แอบเก็บโทรศัพท์

โชคดีที่ก่อนหน้านั้นเธอเคยติดตั้งซอร์ฟแวร์อัดเสียงไว้ในโทรศัพท์ วันนี้ถือได้ว่าเหมาะในการใช้งานอย่างมาก ! หลานเล่อซินหลับตา และแกล้งทำเป็นหลับ

สือมูเฉินเดินเข้ามา ก็ได้วางอาหารเดลิเวอรี่ไว้บนโต๊ะและก็พูดกับหลานเล่อซิน : “ เสี่ยวถาง กินอะไรหน่อยเถอะนะ ”

พอพูดจบ ก็เหลือบมองหลานเล่อซินอีกครั้ง : “ นี่เธอหลับแล้วหรอ ?”

เมื่อหลานถางได้ยินสือมูเฉินเป็นคนฝ่ายถามหลานเล่อซินเกี่ยวกับสถานการณ์ก่อน ในใจก็รู้สึกไม่สบายใจ : “ ไม่รู้ ”

สือมูเฉินก็เดินเข้าไปดู : “ ถ้าหลับแล้วก็อีกเดี๋ยวก็ค่อยกินละกัน ส่วนพวกเราก็กินกันก่อน ”

ในขณะที่พูดกับหลานเสี่ยวถางก็ลุกขึ้นและไปห้องพักผู้อีกห้องเพื่อกินข้าว

“ เป็นอะไรไป ไม่ถูกปากหรอ ?” สือมูเฉินที่เห็นท่าทางของหลานเสี่ยวถางที่กินได้ไม่อร่อย ดังนั้นก็เลยถาม

“ เปล่า ” หลานเสี่ยวถางเงยหน้าขึ้นมายิ้ม

เธอรู้ว่าคำพูดพวกนั้นของหลานเล่อซินส่งผลกระทบต่อตัวเอง แต่ทว่าก็เห็นได้ชัดว่าสามารถเข้าใจเหตุผลนี้ แต่ก็ไม่สามารถที่จะควบคุมให้คิดมากไม่ได้

หลานเล่อซินบอกว่าเธอไม่เข้าใจผู้ชาย มันก็จริงที่เธอไม่เข้าใจ

ก็เหมือนกับตอนสมัยเรียน เห็นได้ชัดว่าหันจื่ออี้ดีกับเธอมากๆมาตลอด แต่ทว่า ก็บินไปต่างประเทศอย่างเงียบๆ และก็ไม่มีข่าวคราวอะไรมา 6 ปี

หรือเหมือนกับสือเพ่ยหลิน เห็นชัดว่าเขาก็ดีกับเธอมาก ทุ่มเทไปตั้งเท่าไหร่ แต่ผลสุดท้ายเขากลับทำแบบนั้นกับเธอ

และในตอนนี้——

อันที่จริงแล้ว ไม่ใช่ว่าเธอไม่มั่นใจ แต่เธอกลับไม่รู้จริงๆว่าทำไมสือมูเฉินถึงแต่งงานกับเธอ แต่งงานกับคนที่ไม่มีอะไรติดตัวเลยและเธอตกใจมาก

ยิ่งเธอสนิทสนามกับสือมูเฉินมากเท่าไหร่ ก็กลับพบว่าเขายิ่งดีเลิศ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เธอพบว่าเขามีบริษัทอยู่ที่ต่างประเทศ หลายปีที่ผ่านมาที่เขาได้สั่งสมประสบการณ์และด้วยความสามารถรอบด้านของตัวเองสามารถยึดหุ้นของบริษัท Time Group มาได้ แล้วเขาที่มาอยู่กับเธอ สรุปแล้วมันเป็นเพราะอะไรกัน ?

คำถามนี้ ก่อนหน้านี้หันจื่ออี้ก็เคยพูด สือเพ่ยหลินก็เคยบอก แม้กระทั่งตัวเธอเองก็เคยถามสือมูเฉินอยู่หลายครั้ง แต่เขาก็กลับพูดหยอกล้อว่าตัวเองกำลังทำบุญ

จนตอนนี้ เมื่อได้ยินการพูดคุยระหว่างสือมูเฉินกับหลานเล่อซินที่ถูกอัดไว้ตอนอยู่ในห้อง คำถามที่สงสัยมันก็ผุดขึ้นมาอีกครั้ง : “ เขาทำไมถึงแต่งงานกับเธอ ? มันพอกล้อมแกล้มไปได้จริงหรอ ?”

ในใจยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่ากับข้าวรสชาติจืดชืดเหมือนกับเคี้ยวเทียน

ลมหายใจของหลานเสี่ยวถางค่อนข้างว้าวุ่น แม้กระทั้งจมูกก็เริ่มแสบขึ้นมา

สือมูเฉินสังเกตเห็นว่าอารมณ์ของเธอไม่ค่อยดี จึงค่อยๆลุกขึ้น และทำท่าทางเสียงขู่ใส่หลานเสี่ยวถาง

เขาเดินอย่าเงียบๆไปยังห้องพักผู้ป่วยของหลานเล่อซิน สายตาก็กวาดไปเห็นเหล็กขาตั้งสีทองที่สะท้อนแสง มันสะท้อนไปยังใบหน้าของหลานเล่อซินพอดิบพอดี เป็นไปอย่างที่คิดไว้เลยว่าหลานเล่อซินนั้นยังไม่ได้หลับ

พอสือมูเฉินหันกลับไป ก้นบึ้งของหัวใจก็รู้อยู่แล้ว

และเดาได้ว่าผู้หญิงตัวเล็กของเขาคงถูกการแสดงละครของหลานเล่อซินหลอกอีกครั้ง ได้ยินคำพูดอะไรที่ไม่ดี และกำลังไม่สบายใจอยู่ขณะนั้น……

เขาเหลือบไปมองหลานเสี่ยวถางที่กำลังกินข้าวอยู่เงียบๆอย่างจำใจ ไม่ได้เป็นเพราะว่าภรรยาโง่เกินไป แต่เป็นเพราะศัตรูแสดงได้เก่งเกินไป

สือมูเฉินก็ถอนหายใจ หลังจากที่กินในส่วนของตัวเองเสร็จ : “ เสี่ยวถาง คุณกินเสร็จแล้ว พวกเราลงไปเดินเล่นข้างล่าง ”

หลานเสี่ยวถางพยักหน้าอย่างไม่สบายใจ : “ อื้ม ”

กินอย่างไม่เจริญอาหารจนหมดไปอย่างง่ายๆ หลานเสี่ยวถางลุกขึ้นยืน : “ แล้วพี่ละ ? ไม่ต้องเฝ้าเธอหรอ ?”

สือมูเฉิน : “ ไม่นานพวกเราก็กลับมาแล้ว ” ในเมื่อหลานเล่อซินมีแรงที่จะที่แสดง ก็คงไม่ทางทำอะไรที่ไม่รักชีวิต แค่นี้เขาก็วางใจ

ทั้งสองเดินลงไปชั้นล่างของแผนกผู้ป่วย สือมูเฉินก็พูดกับหลานเสี่ยวถางหนึ่งประโยค “ รอแป๊บนะ ” และรีบเดินไปที่ร้านขายยาที่อยู่ข้างๆ

พอกลับมา ในมือของเขาก็ถือยาทาครีมเอาไว้

เขาลากหลานเสี่ยวถางไปตรงสนามหญ้าของโรงพยาบาล หาเก้าอี้สักตัวนั่งลงและหยิบยาทาครีมออกมา

ภายใต้แสงไฟที่สลัว เขาก็จับข้อมือของหลานเสี่ยวถางขึ้นมา ค่อยๆทายาลงบนข้อมือของเธออย่างเบามือและเงยหน้าขึ้นมองเธอ : “ ยังเจ็บอยู่ไหม ?”

หลานเสี่ยวถางก็เริ่มแสบจมูกเล็กน้อยและส่ายหัว : “ ไม่แล้ว ”

“ เสี่ยวถาง ผมขอโทษนะ ที่วันนี้ผมประมาท ” สือมูเฉิน : “ โชคดีที่มันยังไม่สายไป ”

หลานเสี่ยวถางก็เริ่มสูดจมูก : “ คุณเชื่อเรื่องที่พี่สาวของฉันพูดไหม ?”

สือมูเฉินก็เม้มปากเล็กน้อยและส่ายหัว : “ เรื่องที่พี่สาวของคุณพูด ผมไม่เคยที่จะเชื่อเลย ”

แววตาของหลานเสี่ยวถางก็แปลกใจเล็กน้อย เธอยื่นข้อมือออกไป : “ คุณจะไม่ถามฉันหน่อยหรอว่าข้อมือของฉันไปโดนอะไร ?”

สือมูเฉิน : “ ผมรู้ว่าคุณรอโอกาสที่อธิบายให้ผมฟังคนเดียว ”

หลานเสี่ยวถางก็รู้สึกโล่งไปไม่กี่นาที ในขณะที่เธอจะเล่าสถานการณ์ จากนั้นก็พูดว่า : “ โชคดีที่มีคนลงจากรถมา ช่วยฉันเอาไว้ ถ้าไม่อย่างนั้น……” พอคิดแล้วก็รู้หวาดกลัวในภายหลัง

“ เสี่ยวถาง ผมของดูนามบัตรใบนั้นหน่อยได้ไหม ?” สือมูเฉินถาม

หลานเสี่ยวถางเอานามบัตรยื่นให้ไป อันที่จริงแล้ว ตัวเธอเองก็ยังไม่ได้ดูดีๆด้วยซ้ำ

เห็นเพียงแค่ชื่อภาษาอังกฤษ แล้วก็เบอร์โทรศัพท์เท่านั้น นอกเหนือจากนั้น หน่วยงานอะไร ตำแหน่งหน้าที่หรืออีเมล์อะไรก็ไม่ได้เขียนเอาไว้เลย

หลานเสี่ยวถางหัวเราะ : “ นี่เป็นนามบัตรที่เรียบง่ายที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลย ”

“ Landsea ” สือมูเฉินอ่านชื่อภาษาอังกฤษที่บนนั้น : “ ชื่อแบบนี้ ฉันเองก็เพิ่งเคยเห็นครั้งแรก ”

“ ไม่ว่ายังไง เธอก็เป็นคนช่วยฉันเอาไว้ ฉันซาบซึ้งในบุญคุณเธอมาก ” หลานเสี่ยวถาง : “ แต่ทว่า ไม่เห็นว่าเธอมีรูปร่างหน้าตายังไง ”

“ ในเมื่อเธอเคยพูดว่าพวกเราจะมีโอกาสได้เจอกันในอีกไม่ช้า ” ในขณะที่สือมูเฉินพูด ก็จับไปไหล่ของหลานเสี่ยวถางและพูดว่า : “ เสี่ยวถาง ถ้าอย่างนั้นตอนนี้เธอบอกกับฉันได้ไหม ว่าตอนที่ฉันไปเอาอาหารเดลิเวอรี่ หลานเล่อซินพูดอะไรกับเธอบ้าง ?”

หลานเสี่ยวถางก็ทำปากมุ่ย : “ คุณรู้ได้ยังไงว่าพี่พูดอะไรกับฉัน ?”

สือมูเฉินบีบไปที่แก้มของเธอ : “ ลืมไปแล้วหรอว่าก่อนหน้านั้นผมเคยพูดอะไรกับคุณ ? ไม่ว่าคนอื่นจะพูดอะไร ให้จำเอาไว้ในเวลาอันสั้นแล้วมาหาฉันเพื่อพิสูจน์มัน ”

หลานเสี่ยวถางเงยหน้ามองสือมูเฉินที่มีแววตาจริงจังและเธอก็พยักหน้าและพูดเบาๆว่า : “ ตอนที่พวกคุณคุยกัน พี่อัดเสียงเอาไว้ ฉันได้ยินคำถามที่เธอถามว่าถ้าเกิดว่าตอนนั้นพี่ไม่ได้หนีไป คุณก็จะแต่งงานกับพี่ คุณก็ตอบว่าใช่ และพี่ก็ถามอีกว่า เป็นเพราะว่าพี่หนีไปใช่ไหม คุณถึงได้แต่งงานกับฉัน คุณก็ตอบว่าใช่ ”

ในขณะที่หลานเสี่ยวถางพูด ก้นก้นบึ้งหัวใจของเธอก็ยิ่งรู้สึกเสียงใจ เธอรู้สึกว่าตัวเองงอแงและไร้เหตุผลจริงๆ เห็นได้ชัดว่าความปรารถนาเดิมในการแต่งงานตอนนั้นมันต้องใช้ความรักของทั้งคู่ แต่ทว่าหลังจากที่สือมูเฉินเอาใจใส่ ด้วยสัญชาตญาณเธอก็ต้องการมันมากขึ้น

เธอหวังว่าสิ่งที่เขาทำเธอนั้นเหตุผลเป็นเพราะว่ารัก และหวังว่าชีวิตของเขาจะมีเพียงแค่เธอเท่านั้น

แท้ที่จริงแล้ว เธอก็ยังคงไม่มีเหตุผล โดยที่ไม่รู้ตัวเลย และพาตัวเองมาตกอยู่ในสถานการณ์ไม่ดีแบบนี้ !

เธอเข้าใจแล้ว เป็นเพราะเธอแคร์มันมากขึ้นเรื่อยๆ ถึงได้มาคิดมากอยู่แบบนี้และถึงได้บาดเจ็บง่ายแบบนี้

พอคิดแบบนี้แล้ว หลานเสี่ยวถางดวงตาก็เริ่มร้อนเล็กน้อย และการมองเห็นของเธอก็เริ่มเบลอขึ้นมาโดยที่ไม่รู้ตัว

“ โธ่——” สือมูเฉินก็ถอนหายใจ แล้วก็เข้าไปใกล้ จากนั้นก็จูบไปที่ดวงตาของหลานเสี่ยวถาง

จริงๆแล้ว ริมฝีปากของเขาแตะไปบนตาของเธอ ด้านในที่เต็มไปด้วยหยดน้ำตาก็ถูกบีบออกมา

รสชาติที่เค็มๆ

เขาจูบไปที่ดวงตาของเธอ จากนั้นก็จูบต่อไปบนจมูก และค่อยๆจูบลงไปท้ายที่สุดก็หยุดอยู่ตรงริมฝีปากของเธอ

เขาจูบได้อย่างนุ่มนวล ราวกับฤดูฝน ที่ฝนตกลงบ่อน้ำ และเป็นคลื่นเล็กๆอย่างไม่ขาดสาย

คางของหลานเสี่ยวถางถูกสือมูจับเอาไว้อย่างเบาๆ เขาไม่ได้บุกรุกอาณาเขตของเธอ เพียงแค่ลูบเบาๆที่ริมฝีปากของเธอ แต่ทว่าการเต้นหัวใจของหลานเสี่ยวถางไม่สามารถควบคุมได้และเต้นเร็วขึ้น

เธอรู้สึกลุกลี้ลุกลนเล็กน้อย ราวกับว่าความลับถูกเปิดเผย แต่ทว่าเมื่อเธอพยายามจะหลีกเลี่ยง มือของสือมูเฉินก็หยุดอยู่ตรงหน้าอกของเธอแล้ว

เธอถึงกับสะดุ้ง ใจเต้นแทบจะพุ่งออกจากลำคอ

สือมูเฉินคลาดออกจากริมฝีปากเธอ ขนตายาวที่ห้อยลงมามองไปที่เธอ : “ เสี่ยวถาง หัวใจของคุณเต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว ”

สายตาของหลานเสี่ยวถางตื่นตระหนกตกใจเล็กน้อย และริมฝีปากของเธอก็สั่นเล็กน้อย

เลือดพุ่งขึ้นไปบนสมอง ทำให้รู้สึกเวียนหัว

เธอราวกับถูกเขาคอยสอดแนมความลับ เธอไม่ได้ตั้งใจซ่อนความลับเอาไว้ แต่ทว่ากลัวกับถูกเปิดเผยความลับ

เธอจำได้ ตอนที่เขาบอกว่าจะแต่งงาน ก็พูดกับเธอว่า เสี่ยวถาง แต่งงานกับผมนะ และขยะแขยงเขา ผมจะพาคุณแก้แค้นไปด้วยกัน ทวงคืนทุกสิ่งที่สูญเสียไปของคุณกลับมา !

แต่ก็ไม่รู้ว่าตอนไหน ถึงได้ตลาดเคลื่อนจากทิศทางเดิม ?

เธอถลำเข้าไปในความอ่อนโยนของเขา ลุ่มหลงหายไปในคืนที่หูและจอนของทั้งสองสัมผัสกัน

พอมาถึงในตอนนี้ ตอนนี้เธอได้ยินว่าเขาอาจจะใช้เวลาอยู่กับคนอื่น ในใจของเธอเสียใจคล้ายว่าจะหยุดหายใจไปในตอนนั้น ท้ายที่สุดเธอก็ไม่สามารถที่จะหลอกตัวเองไปได้อีก

ในที่สุดแล้วเธอก็เต็มไปด้วยอารมณ์ ความรู้สึกมากกว่าเหตุผล เพราะฉะนั้นถึงจะรู้เหตุผลอย่างชัดเจน มันก็ยังคงควบคุมไม่ได้

แต่เธอไม่รู้ไม่เข้าใจอะไรทั้งสิ้นว่าทำไมเขาถึงแต่งงานกับเธอ นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้สับสน

ในขณะนี้ จากเดิมที่ไม่เคยสนใจมาก่อน อยู่ด้วยกันทุกคืนทุกวัน กลายมาเป็นสิ่งที่ยิ่งอยู่ยิ่งสำคัญขึ้นเรื่อยๆ ทำให้เธอกระวนกระวายใจ ความน้อยเนื้อต่ำใจที่เธอซ่อนมันเอาไว้เมื่อเผชิญหน้ากับเขาก็เริ่มที่จะหมักหมมและใหญ่ขึ้น

เธอกลัวว่าเสียเขาไป กลัวว่าจะมีวันนั้น เขาบอกว่าความร่วมมือของพวกเขาจบลงแค่ตรงนี้ จู่ๆเขาเข้ามาพัวพันในชีวิตเธอ และจู่ๆก็จะไปหายเข้าไปในกลีบเมฆ

ความรู้สึกที่หวาดกลัวแบบนี้ ไม่เกี่ยวว่าตัวเธอเองจะเข้มแข็งหรือไม่ และไม่เกี่ยวว่าเธอจะสามารถเลี้ยงดูชีวิตของตัวเองได้อย่างอิสระหรือไม่ แต่สิ่งที่เธอกลัว และคาดไม่ถึงคือจะต้องเสียความรู้สึกของช่วงเวลาหนึ่งและเสียใครไปสักคน

ถึงอย่างไร เธอก็ยังคงเป็นเพราะว่าประสบการณ์ที่ผ่านนั้นขาดความรู้สึกที่ปลอดภัย และสัญชาตญาณก็ไม่มั่นใจ

รู้สึกได้ว่าหลานเสี่ยวถางกำลังตัวสั่น น้ำตาของเธอที่ไหลงมาเต็มไปความสุข สือมูเฉินเข้าไปใกล้และจูบไปที่หยดน้ำตา พูดด้วยเสียงที่ต่ำ : “ เสี่ยวถาง นี่คุณทำมาจากน้ำหรอ ?”

เธอที่ได้ยินเสียงที่อ่อนโยนของเขา ก็ยิ่งปวดใจ กลัวว่าทั้งหมดนี้ของเธอจะกลายเป็นแค่ความฝัน พอตื่นจากฝัน ความอ่อนโยนทั้งหมดก็ราวกับกระแสน้ำและถอยกลับอย่างฉับพลัน

สือมูเฉินยิ่งจูบ น้ำตาของหลานเสี่ยวถางก็ยิ่งไหลเยอะขึ้น ในที่สุด เขาก็หมดหนทาง ทำเพียงต้องเอื้อมมือไปกอดเธอให้อยู่ในอ้อมแขน และลูบเบาๆไปที่หลังของเธอ

แขนของเขาก็แข็งแรง หน้าอกก็กว้าง ชั่วพริบตา หลานเสี่ยวถางก็รู้สึกเหมือนเด็กที่ถูกกอดเอาไว้ทั้งตัว

เธออยู่ในอ้อมแขนของเขา ตัวเองก็ไม่รู้ว่าทำไมน้ำตาถึงได้เยอะขนาดนี้ ก็ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังแสดงกันก่อนที่จะแยกจากกัน

แท้ที่จริงแล้ว ในหนังสือบอกเอาไว้ว่า อะไรที่ทำบาดเจ็บเยอะ ก็จะทำให้มีภูมิคุ้มกัน และไม่มีสิ่งใดที่จะต้านทานได้ ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องโกหกทั้งเพ !

เป็นเพราะเจ็บปวดมามาก กลับคิดว่าสัญชาตญาณของตัวเองนั้นถูกพระเจ้าสาปแช่งไว้ให้เด็กคนนี้ ไม่ได้รับความสุขไปตลอดกาล

หลานเสี่ยวถางรู้สึกว่าตัวเองหนาวมาก เธออดไม่ได้ที่จะหดตัวเข้าไปในอ้อมแขนของสือมูเฉินแน่นกว่าเดิม และต้องการที่จะขจัดความหนาวนี้ให้หายไปโดยผ่านอ้อมกอดของเขา

“ เสี่ยวถาง ” สือมูเฉินรู้สึกว่าอารมณ์ของหลานเสี่ยวถางเริ่มที่จะโอเคขึ้นเล็กน้อย เขาถึงจึงได้เอ่ยปากพูด : “ เมื่อกี้ผมจับไปหัวใจที่เต้นของคุณผมไม่ได้ต้องการที่จะเปิด หรือไม่ใช่ว่าต้องการที่จะเย้าแหย่คุณ แต่ผมอยากจะบอกกับคุณว่า ผมรู้สึกได้ถึงการเต้นของมัน และแท้ที่จริงไม่มีทางที่จะทำร้ายมัน ”

รู้สึกได้ว่าหลานเสี่ยวถางตัวสั่นเล็กน้อย สือมูเฉินดึงเธอออกมาจากอ้อมแขน มองไปที่ดวงตาของเธอ : “ เสี่ยวถาง ชีวิตนี้ของผมจะไม่มีทางทำร้ายหัวใจของคุณ ”

ท่ามกลางแสงสีในยามราตรี ใบหน้าของสือมูเฉินที่อยู่ภายใต้แสดงไฟที่สลัว มันก็ยิ่งโดดเด่นมากขึ้นมา บนใบหน้าและเค้าโครงที่ลึกซึ้ง ราวกับภาพวาดที่ประณีตงดงาม

หลานเสี่ยวถางดูจนใจลอยไปสักพัก เธอก็พูดด้วยเสียงที่เบาว่า : “ มูเฉิน ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรที่จะเป็นแบบนี้ แต่ทว่า ฉันกลัวจริงๆ……ฉันมันใช้ไม่ได้เลยใช่ไหม ? หรือว่าฉันไม่ควรที่จะคิดมากแบบนี้ใช่ไหม ?”