ปลอบใจฉัน ด้วยรักเธอ - บทที่ 143 เสี่ยวถาง คุณเคยรักผมหรือไม่

เมื่อเห็นความโศกเศร้าในดวงตาของเหยาเหยา หลานเสี่ยวถางอดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกมากุมมือเธอ

หลานเสี่ยวถางพยายามเกลี้ยกล่อมเพื่อให้เธอเลิกโศกเศร้า บางทีลูกสาวของเธออาจจะไม่เป็นไร จู่ ๆ เธอก็นึกขึ้นได้ว่าถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริง ๆ ถ้าเช่นนั้นตัวเองก็ยังมีโอกาสไม่ใช่หรอกเหรอ?

ทันใดนั้นหลานเสี่ยวถางก็จำคำพูดของเหยาเหยาขึ้นได้ และกุมมือของเธอไว้แน่น ：“ใช่สิ ก่อนหน้านี้คุณเคยบอกว่าคุณเคยให้คนมาเอาผมของหนูไปตรวจ DNA คุณเอาไปตอนไหนคะ ？ ทำไมหนูถึงไม่รู้เรื่องล่ะคะ？”

“ก่อนหน้านั้นตอนอยู่ในร้านกาแฟ” เหยาเหยากล่าว ” สือมูเฉินน่าจะตรวจสอบโลโก้บนต่างหูหยกนั้นแล้วล่ะ ใช่ ฉันเป็นคนของ honor”

หลานเสี่ยวถางนึกเหตุการณ์วันที่อยู่ร้านกาแฟและพูดว่า ：“ผู้ชายคนนั้นไม่ได้ตัดผมของหนูไปนี่นา!”

เหยาเหยากล่าวว่า ：“เขารู้วิธีทำเวทย์มนตร์ และเคลื่อนไหวเร็วมาก เร็วจนแม้แต่เจ้าตัวเองก็ยังไม่รู้สึกตัวเลย”

“ไม่นะคะ” หลานเสี่ยวถางกล่าวว่า：“เขาได้ตัดผมหนูไปยาวแค่ไหนคะ？เยอะไหมคะ？ เพราะตอนที่หนูสระผมและหวีผมนั้นก็ไม่ได้รู้สึกว่าผมของตัวเองนั้นถูกตัดไปค่ะ”

เมื่อเหยาเหยาได้ยินคำพูดของเธอ และรู้สึกเพียงว่าขนเธอลุกซู่ไปทั้งตัวพร้อมทำท่าทาง: “ยาวประมาณเจ็ดหรือแปดเซนติเมตร”

หลานเสี่ยวถางแสดงออกด้วยสีหน้าที่งงงวยมาก : “ผมของหนูตรงมากนะคะ และไม่มีรอยเป็นชั้นเลย ดังนั้นถ้ามันถูกตัดจริง ๆ หนูก็ต้องรู้สึกสิคะ”

ในขณะที่พูดอยู่นั้น เธอก็ยกผมของตัวเองขึ้น: “ดูสิคะ มันอยู่เหนือไหล่เพียงเล็กน้อย ถ้าถูกตัดออกจริงๆ ก็จะเห็นได้ชัดค่ะ”

“ถ้าเช่นนั้น–” เหยาเหยาดวงตาเบิกกว้างขึ้นทันที: “ถ้าอย่างนั้นเขาอาจตัดผมผิดคนก็ได้？！”

ถ้าเป็นเช่นนั้นก็หมายความว่าหลานเสี่ยวถางที่อยู่ตรงหน้าเธออาจเป็นลูกสาวแท้ๆของเธอก็เป็นได้? !

ทั้งสองคนรู้สึกว่ามันน่าจะมีความเป็นไปได้สูง เวลานี้ในห้องก็ตกอยู่ในความเงียบทันที

หลานเสี่ยวถางมองไปที่ผู้หญิงคนนั้น รู้สึกว่าคิ้วของทั้งสองคนนั้นดูเหมือนกันมาก เธอต้องการดูอีกครั้ง แต่เธอก็เขินอายเล็กน้อยที่จะจ้องหน้าเธอ

ความรู้สึกนี้มันละเอียดอ่อนมาก หัวใจของเธอรู้สึกยุ่งเหยิง ความคิดต่างๆนานา แวบผ่านเข้ามามากกว่าหนึ่งครั้ง และในท้ายที่สุดมันกลับกลายเป็นความรู้สึกชื่นมื่นสุดใจ

รอยยิ้มผุดขึ้นจากปากของเธอ ซึ่งไม่สามารถหุบยิ้มได้เลย

*

พอออกมาจากคฤหาสน์สือเพ่ยหลินก็โบกแท็กซี่

เขาไม่รู้ว่าควรไปที่ไหน เขารู้เพียงแค่ว่าชีวิตอยู่ได้ไม่นานแล้ว และทุกอย่างก็ดูน่าเบื่อหน่ายไปหมด

มองจากกระจกมองหลังของรถ เขาเห็นว่าสือมูเฉินได้ขับรถไล่ตามเขาออกมาแล้ว

ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกเกิดความโศกเศร้าขึ้นมาในหัวใจของเขาทันที

ในอดีต เขาเป็นคุณชายคนหนึ่งที่เพียบพร้อมไปทุกอย่าง และแม้แต่สือมูเฉินก็ยังดูด้อยกว่าเขาอีก แต่เขาเป็นได้แค่รองประธานที่ไม่ได้มีอำนาจใด ๆ แล้วจะเอาอะไรไปสู้กับเขาได้ล่ะ?

แม้ว่าจะมีผู้หญิงมากมายที่เห็นสือมูเฉินแวบแรกก็จะหวั่นไหวและตกหลุมรักทันที แต่สุดท้ายแล้วถ้าเขาเปิดเผยตัวตนของเขาและใช้เงินซื้อมัน และผู้หญิงเหล่านั้นก็จะทำตัวเชื่องชี้นกเป็นนกชี้ไม้เป็นไม้ทันที

แม้ว่าเขาจะไม่ได้คิดอะไรกับผู้หญิงเหล่านั้น แต่เขาก็สนุกกับเรื่องราวนี้เช่นกัน!

อย่างไรก็ตาม เมื่อทุกอย่างพลิกผัน สือมูเฉินไม่เพียงแต่แย่งบริษัทไป แม้แต่ผู้หญิงของเขาก็ถูกสือมูเฉินแย่งไปอีกด้วย !

ครั้นถึงวาระสุดท้ายของชีวิตแล้ว จะมีอะไรไปสู้กับเขาได้อีกกันเล่า?

อย่างไรก็ตาม ในใจก็ยังรู้สึกไม่ค่อยพอใจอยู่เล็กน้อย

สือเพ่ยหลินโยนเงินก้อนหนึ่งใส่คนขับ และให้เขาไปนั่งฝั่งตรงข้ามคนขับ * แล้วเขาเหยียบคันเร่งจนมิด

ข้างๆเขา คนขับตกใจจนตะโกนออกมาเสียงหลง แต่ไม่กล้าแย่งพวงมาลัยจากเขา ดังนั้นเขาจึงขับซิ่งไปตามถนนเรื่อยๆ

เขาคิดว่าในเมื่อเขากำลังจะตายอยู่แล้ว ต่อให้เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์จริงๆ มันก็มีค่าเท่ากัน มันก็ยังดีกว่ามานั่งรอความตายไปวันๆ!

ในโลกนี้มีบางคนที่อยากตายแต่ไม่ตาย บางคนอยากมีชีวิตรอดแต่เป็นเรื่องที่ยาก

เขาไม่ได้ตายสมใจ แต่เขาได้ขับรถเข้าไปในโลกแห่งสีสันโดยไม่รู้ตัว

บนถนนข้างหน้ามีสิ่งกีดขวางมากมาย และเมื่อสือเพ่ยหลินไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องชะลอความเร็วลง เขามองดูกระจกมองหลัง และพบว่าสือมูเฉินขับไล่ตามเขาไม่ทันแล้ว

แน่นอนว่าตอนนี้เขาต้องการบริษัทก็ได้บริษัท เขาต้องการผู้หญิงก็ได้ผู้หญิง แล้วคนอื่นจะมาล้อเล่นความเป็นความตายเช่นนี้กับเขาได้อย่างไรกัน?

สือเพ่ยหลินหัวเราะเยาะตัวเอง คืนรถให้คนขับ แล้วหยิบกระเป๋าเงินลงจากรถไป

เขาเดินเข้าไปในบาร์แห่งหนึ่ง นั่งลงในมุมที่เงียบๆคนเดียว และสั่งเหล้าทีเดียวห้าขวดทันที

เขาดื่มเหล้าเหมือนดื่มเครื่องดื่มทั่วไป และเมื่อเขาดื่มขวดที่สี่อยู่นั้น ในที่สุดเขาก็ดื่มจนเมา

ในขณะนั้นเอง ผู้หญิงสวมหน้ากากคนหนึ่ง เดินบิดเอวเหมือนงูที่อยู่ใต้น้ำเดินตรงเข้ามาหาเขา

สือเพ่ยหลินมองเห็นเลือนรางเพราะความเมา มองไปที่ผู้หญิงคนนั้น และหยิบเหล้าขึ้นมาอีกขวด

ผู้หญิงคนนั้นนั่งลงข้างหน้าเขา และเอื้อมมือไปแย่งเหล้าของเขา: “คุณเมามากแล้ว”

“มันไม่ใช่เรื่องของคุณ!” สือเพ่ยหลินขมวดคิ้วและผลักผู้หญิงคนนั้นออกไปอย่างรู้สึกรำคาญ

ผู้หญิงคนนั้นก้าวถอยหลังหลบ เธอถอนหายใจออกมาพร้อมหัวเราะแล้วพูดว่า: “คุณอกหักเหรอคะ ？หรือคนรักของคุณถูกคนอื่นแย่งไปแล้ว？”

หลังจากฟังคำพูดของเธอ สือเพ่ยหลินเริ่มแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมา และคำรามออกมาด้วยความโกรธ: “ไสหัวไป!”

หญิงคนนั้นก็ไม่โกรธ บิดเอวเหมือนงูที่อยู่ใต้น้ำ แล้วก็เดินจากไปอย่างนั้น

อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอกลับมาอีกครั้ง เธอได้เปลี่ยนเสื้อผ้าของเธอแล้ว

กระโปรงชุดนางเงือกสีน้ำเงิน ทรงเข้ารูปทำให้เห็นช่วงเอวของเธอเพรียวบางได้ชัดเจนขึ้น เธอสวมหน้ากากขยับเข้าไปใกล้จนอยู่ตรงหน้าสือเพ่ยหลิน

ในความมึนเพราะความเมา สือเพ่ยหลินเห็นกระโปรงและรู้สึกคุ้นตามาก และแสงไฟที่ส่องไปที่ชุดนางเงือกนั้นเหมือนอยู่ในทะเล

เขาอดไม่ได้ที่จะยืนขึ้น ร่างกายของเขาสั่นเล็กน้อยเนื่องจากผลของแอลกอฮอล์ และเขากระตุกมุมปากเล็กน้อยแล้วเดินพุ่งเข้าไปหาผู้หญิงคนนั้น

เธอยืนอยู่ตรงหน้าเขาภายใต้หน้ากากนั้น เธอยกมุมปากขึ้นพร้อมเรียกชื่อเขา ：“เพ่ยหลิน”

สือเพ่ยหลินอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือออกไปและแตะเอวที่เรียวบางของผู้หญิงคนนั้น: “เสี่ยวถาง”

เธอแข็งทื่ออยู่เพียงครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็ขยับเข้าไปแนบกายเขาอย่างอ่อนโยน

สือเพ่ยหลินรู้สึกเพียงว่าทั่วร่างปลดปล่อยเปลวเพลิงร้อนแผดเผา ให้ความรู้สึกถึงพลังที่เดือดพล่าน เขากอดผู้หญิงคนนั้นไว้ในอ้อมแขนของเขา แล้วก้มศีรษะลงเพื่อจูบเธอ

เธอใช้นิ้วแตะริมฝีปากของเขา แล้วหยิบบุหรี่ขึ้นมาหนึ่งมวนจากด้านหลัง จุดบุหรี่แล้วยื่นให้กับสือเพ่ยหลิน

สือเพ่ยหลินดูดนิ้วของหญิงสาวคนนั้น แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ แล้วเหยียดแขนออกคว้าเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา

เธออยู่ในอ้อมแขนเขาอย่างเต็มใจ และทำท่าเหมือนเป็นเด็กที่ว่านอนสอนง่ายมาก

สือเพ่ยหลินพ่นควันออกมาใส่หน้าผู้หญิงคนนั้น จากฤทธิ์ของยาตัวนี้ทำให้มึนเมา มีอาการเคลิ้มสุข ไม่เคยมีความรู้สึกเช่นนี้มาก่อน ถึงแม้จะรู้ว่ามันอันตรายถึงชีวิตกลับรู้สึกมีความสุขมาก

เขากำลังสูบบุหรี่ไปด้วย ฝ่ามือของเขาก็ลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างของหญิงสาวคนนั้น

เธออยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างเชื่อฟัง และเธอยังคงร้องเพลงด้วยน้ำเสียงต่ำเบาๆ

ไฟในใจของเขากำลังลุกเต้น เขาสูบบุหรี่ทีเดียวสองสามครั้ง จากนั้นเขาก็อุ้มหญิงสาวคนนั้นเพื่อไปหาสถานที่ลับๆ

อย่างไรก็ตาม เมื่อสือเพ่ยหลินยืนขึ้น เขารู้สึกว่าเงาที่อยู่ข้างหน้าเขาเลือนรางเล็กน้อย

ดูเหมือนหญิงสาวเห็นท่าทางที่ผิดปกติของเขาแล้ว เธอจึงลุกขึ้นจากอ้อมแขนของเขา เอื้อมมือไปดึงเขาและพาเขาไปที่ห้องส่วนตัวในบาร์แห่งนั้น

ประตูถูกปิดหลังจากที่เข้ามาแล้ว และผู้หญิงคนนั้นก็โยนหน้ากากไปอีกทาง ใบหน้าของเธอท่ามกลางแสงสลัว เป็นใบหน้าที่คุ้นเคยและสวยงามไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้วล่ะ

มีรอยแผลเป็นตื้น ๆ บนแก้มของเฉินจื่อโร่วซึ่งเป็นร่องรอยที่หลานเสี่ยวถางเคยกรีดมาก่อน อย่างไรก็ตาม ภายใต้คอนซีลเลอร์นั้นก็แทบจะไม่สามารถมองเห็นแผลเป็นนั้นได้ชัดเจน

เธอมองไปที่ชายที่คุ้นเคยที่อยู่ข้างหน้าเธอ ด้วยแววตาไม่พอใจและความเกลียดชัง แต่ร่างกายของเธอกลับอ่อนไหวเหมือนน้ำ และอ่อนตัวลงในอ้อมแขนของสือเพ่ยหลิน

ในขณะนี้สายตาของสือเพ่ยหลินเบลอจนแทบจะไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าได้อย่างชัดเจน ในความรู้สึกของเขา เขารู้สึกว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาคนนี้เป็นหลานเสี่ยวถางคนที่หัวใจเขาเรียกร้องมาเป็นเวลานาน

เขาก้มลงจูบเธอ นุ่มนวลแต่กลับเอ้อระเหย พวกเขาล้มตัวลงนอนบนโซฟา เขาก้มศีรษะและลูบผิวของเธอทุก ๆส่วน ก่อนที่จะรีบถอดเสื้อผ้าและแยกขาของเธอออก

สือเพ่ยหลินรู้สึกประหม่าเล็กน้อย เขาก้มศีรษะลงและถามผู้หญิงที่อยู่ใต้ร่างเขาว่า: “เสี่ยวถาง ทำแบบนี้ได้ไหม？”

เขาคิดว่าตอนที่พวกเขาแต่งงานกันสองปี เขาไม่เคยแตะต้องเธอเลยสักครั้งเดียว ตอนนี้พวกเขาแยกทางกันแล้ว และเขาเหมือนต้องการได้ตัวเธออย่างมาก แต่พอในสถานการณ์ตอนนี้ เขากลับรู้สึกประหม่าเล็กน้อย

เธอไม่ตอบกลับ แต่คว้าแขนเขาไว้

พฤติกรรมดังกล่าวสามารถเข้าใจได้ว่าเป็นการแสดงความยินยอมที่ดีโดยปริยาย

สือเพ่ยหลินรู้สึกตื่นเต้นเพียงครู่หนึ่ง เขากอดเฉินจื่อโร่วที่อยู่ใต้ร่างของเขาไว้แน่น แล้วดันมันเข้าไป

ในห้องนั้น เมื่อออกกำลังกายแล้วอุณหภูมิก็สูงขึ้นเรื่อย ๆ สือเพ่ยหลินรู้สึกว่าร่างกายของเขากำลังบ้าคลั่ง และเขาไม่สามารถควบคุมความตื่นเต้นนี้ได้เลย

จิตวิญญาณของเขาพุ่งสูงขึ้น และความรู้สึกของการพังทลายของกระดูกนั้นอย่างบ้าคลั่งกว่าทุกครั้งที่เขามีเพศสัมพันธ์กับผู้หญิงคนอื่น

เขาตะโกนชื่อผู้หญิงที่อยู่ใต้เรือนร่างเขา: “เสี่ยวถาง! เสี่ยวถาง!”

เฉินจื่อโร่วรู้สึกเพียงว่าความเกลียดชังของเธอนั้นที่มีอยู่แล้วก็ยิ่งเกลียดจนเข้ากระดูกดำของเธอ เธอมองดูมีดผลไม้ที่อยู่ด้านข้าง หยิบมันขึ้นมา และกำลังจะแทงเข้าที่หน้าอกของสือเพ่ยหลิน

เธอยังคงจำได้ว่าเมื่อไม่กี่เดือนก่อนเธอถูกสือเพ่ยหลินทุบตีจนเธอแท้งลูกของตัวเอง เธอนอนจมกองเลือดอยู่นั้น เขาไม่แม้แต่จะชำเลืองมองเลยสักนิด !

ต่อมา เธอดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอด ได้รับการช่วยเหลือจากคนอื่นและถูกนำตัวส่งไปโรงพยาบาล แต่จบลงด้วยการที่ต้องตัดมดลูกทิ้ง นับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เธอก็ไม่สามารถมีบุตรได้อีกต่อไป!

หลังจากนั้น เธอก็เปลี่ยนชื่อนามสกุล และไปประเทศอเมริกาพร้อมกับชายที่ช่วยชีวิตเธอ และเริ่มทำงานเป็นพนักงานพีอาร์สาว

แต่เธอคาดไม่ถึงว่า* ชะตากรรมชีวิตจะเล่นตลกกับเธอ จนเธอได้พบกับสือเพ่ยหลินจริงๆ!

เธอให้เขาสูบบุหรี่ที่ผสมยาเสพติด และหลอกให้เขาเข้าไปในห้องส่วนตัวในฐานะหลานเสี่ยวถาง เพียงเพื่อต้องการล้างแค้นเขา!

เธอบีบมีดแน่น มือของเธอสั่นเล็กน้อย

แต่ในเวลานี้ สือเพ่ยหลินกอดเธอแน่น และกระซิบข้างหูของเธอ: “ผมควรทำอย่างไรดี ผมจะตายแล้ว ผมยังไม่อยากตาย……เสี่ยวถาง ผมเสียใจมาก ผมเสียใจมากที่ตอนนั้นผมทิ้งคุณไป ……”

มือของเฉินจื่อโร่วที่ถือมีดอยู่นั้นสั่นเล็กน้อย

เธอพยายามเพิกเฉยต่อความขุ่นเคืองที่เธอรู้สึกอยู่ในจิตใจ และถามเขาว่า：“ทำไมคุณถึงจะตายคะ?”

“คุณลืมไปแล้วหรือว่าผมป่วยและป่วยเป็นมะเร็งระยะ……” สือเพ่ยหลินกล่าว：“เสี่ยวถาง นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้อยู่ด้วยกันหรือเปล่า?”

เขาป่วยเหรอ? มีอาการป่วยระยะสุดท้ายหรือไม่?

เฉินจื่อโร่วอยากจะหัวเราะออกมา แต่เธอกลับไม่สามารถหัวเราะออกมาได้ เธอกลับอยากจะร้องไห้แทน

ความสัมพันธ์ระหว่างเธอและสือเพ่ยหลินนั้นพัวพันกันเป็นเวลานาน เธอเกลียดชังเขาจะตาย และตอนนี้เขากำลังจะตายแล้ว? เธอไม่จำเป็นต้องลงมือเองแล้ว?

“เสี่ยวถาง คุณเคยรักผมไหม？”สือเพ่ยหลินถามเธอ: “ผมอยากได้ยินจากปากคุณพูดอีกสักครั้ง แม้ว่ามันจะเป็นเพียงอดีตก็ตาม……”

ดวงตาของเฉินจื่อโร่วเต็มไปด้วยความเกลียดชังอีกครั้ง!

พวกเขาขึ้นเตียงกันอีกครั้ง แต่ในใจของสือเพ่ยหลินยังคงมีแต่หลานเสี่ยวถาง! เกรงว่าเขาลืมเฉินจื่อโร่วไปตั้งนานแล้วล่ะ！

มีความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมา และเธอก็วางมีดบนหลังของสือเพ่ยหลินและถามเขาว่า：“ถ้าอย่างนั้นคุณบอกฉันก่อนสิ ว่าคุณเคยรักเฉินจื่อโร่วไหม?”

หลังจากที่เธอพูดจบ เธอรอคำตอบจากสือเพ่ยหลินอย่างประหม่า

“ไม่เคย” สือเพ่ยหลินก้มลงจูบเธอ: “เสี่ยวถาง ผมรักคุณตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ เพียงแค่ ผมพึ่งรู้หัวใจของตัวเองก็แค่นั้นเอง……”