ปลอบใจฉัน ด้วยรักเธอ - บทที่ 15 แต่งงานกับผมนะ ผมจะช่วยคุณแก้แค้น

หลังจากนั้นบรรยากาศเริ่มอึมครึมขึ้นเล็กน้อย

หลานไห่ฮว๋าไม่พอใจมากในตอนแรก แม้ว่าจะเป็นแค่ลูกสาวบุญธรรม แต่การที่ตระกูลสือจัดงานเลี้ยงฉลองการหย่าร้างขึ้นมามันก็มากเกินไปแล้ว แถมยังพาผู้หญิงใหม่มาเปิดตัวอีก นี่มันไม่ใช่การหักหน้าตระกูลหลานหรอกหรือ? !

แต่ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว ปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้และแม่ของสือเพ่ยหลินต่อสู้กันเอง แม้ว่าตระกูลหลานจะไม่ได้รับประโยชน์อะไร แต่ก็สนุกดีที่ได้เห็นคนหักหน้ากัน!

“เสี่ยวถาง ลูกดื่มเครื่องดื่มเยอะเกินไปแล้ว ไปเข้าห้องน้ำเป็นเพื่อนแม่หน่อย” หูซิ่วจูลุกขึ้น

หลานเสี่ยวถางลุกขึ้นแล้วไปเข้าห้องน้ำเป็นเพื่อนเธอ

“เสี่ยวถาง การหย่าร้างเป็นเรื่องใหญ่ ทำไมไม่ปรึกษาครอบครัวก่อน?!” ทันทีที่เดินเข้าไปในห้องน้ำ สีหน้าของหูซิ่วจูก็เปลี่ยนไป“เธอรู้หรือไม่ว่าหุ้นทั้งหมดของตระกูลสืออยู่ในมือของสือเพ่ยหลิน? แม้ว่าเธอจะไม่สามารถมีลูกได้ แม้ว่าตอนนี้เขาจะมีเมียน้อย ตราบใดที่เธอไม่ให้มันมาก้าวก่ายได้ เธอก็ยังจะได้รับประโยชน์อยู่เสมอ!”

หลานเสี่ยวถางรู้ดีว่าเมื่อพ่อแม่บุญธรรมของเธอรู้เรื่องเกี่ยวกับการหย่าร้าง พวกเขาจะต้องมีท่าทีแบบนี้อย่างแน่นอน

เธอส่ายหน้า”แม่คะ สือเพ่ยหลินเขาบอกกับหนูว่าเขาอยู่กับหนูไม่ได้……”

“เขาอยู่กับแกไม่ได้! ? ดูแกสิ แกก็ดูสวยไม่ใช่หรือ นางจิ้งจอกนั่นหน้าตาก็ดูไม่เลว แต่มันชนะแกไปเท่าไหร่แล้วล่ะ ?! ทำไมแกถึงไร้ความสามารถขนาดนี้!” หูซิ่วจูโกรธจนต้องเดินไปมาหลายก้าวก่อนที่จะระงับความโกรธแล้วว่า “แล้วเขาแบ่งหุ้นและอสังหาริมทรัพย์ให้แกเท่าไหร่?“

“ฉัน” สีหน้าของหลานเสี่ยวถางแข็งทื่อ “ไม่ได้อะไรเลยค่ะ”

“ไม่ได้อะไรเลย!?” หูซิ่วจูกะพริบตาและถามสองครั้งติดกัน เมื่อเห็นว่าหลานเสี่ยวถางไม่ได้ล้อเล่น เธอก็แทบจะเป็นลมจนหายใจไม่ออกทันที

“แม่ เป็นอะไร!” หลานเสี่ยวถางรีบเข้าไปช่วยพยุง แต่ถูกหูซิ่วจูผลักไปกระแทกที่ขอบอ่างล้างมือ เธอรู้สึกเจ็บปวดทันที

“อย่าเรียกฉันว่าแม่ ฉันไม่มีลูกสาวที่โง่เขลาแบบแก!”หูซิ่วจูพูดแล้วเอื้อมมือไปดึงประตูห้องน้ำ เธอทิ้งท้ายประโยคไว้ว่า “ถ้าแกไม่ไปหาประโยชน์จากตัวสือเพ่ยหลิน ก็อย่ากลับไปที่บ้านตระกูลหลานอีก!”

พูดเสร็จก็เปิดประตูเดินออกไป

ในห้องน้ำกลับเข้าสู่ความเงียบ

หลานเสี่ยวถางพิงหลังกับกำแพงที่เย็นชา มีเพียงความรู้สึกเศร้าลึกๆ เกิดขึ้นในใจของเธอ

เธอหย่าร้างกลับไม่ได้รับการปลอบใจจากครอบครัว และไม่มีใครถามเธอว่าเธอเจ็บปวดหรือไม่? สิ่งเดียวที่ห่วงคือผลประโยชน์อยู่เสมอ……

เธอกัดริมฝีปาก เช็ดน้ำตา เปิดประตูเดินออกไปอย่างอ่อนแรง

เมื่อเธอเห็นร่างสูงยืนอยู่นอกประตู หลานเสี่ยวถางอดไม่ได้ที่จะผงะ ตาของเธอยังแดงอยู่ ดังนั้นเสียงของเธอdHเหมือนคนที่เพิ่งร้องไห้“คุณอา ยังไม่กลับอีกหรือคะ?”

“ผมบอกให้คุณรอผมหลังจากทานอาหารเสร็จ แล้วผมจะกลับได้ยังไง” สือมูเฉินพูดพร้อมกับมองไปที่ดวงตาของเธอ เขาพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ“ผมได้ยินสิ่งที่แม่บุญธรรมของคุณพูดหมดแล้ว”

ความจริงที่เลวร้ายถูกเปิดเผยในลักษณะนี้ และครู่หนึ่งเธอก็รู้สึกอับอายเล็กน้อย

แต่หลังจากนั้นไม่นานหลานเสี่ยวถางก็รู้สึกโล่งใจอีกครั้ง

ช่วงที่เธอจนตรอกที่สุดเขาเห็นมาหมดแล้ว มีอะไรที่ต้องอับอาย?

เธอหัวเราะเยาะตัวเอง “คุณอา ดูสินี่แหละคือชีวิตของฉัน ช่างน่าเวทนาจริงๆ”

พ่อแม่ผู้ให้กำเนิดของฉันไม่ต้องการฉัน ดังนั้นพวกเขาจึงเอาฉันมาทิ้งไว้ที่ข้างถนน แล้วก็มีผู้อำนวยการสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามารับฉันไปเลี้ยง

ตอนฉันอายุสิบเอ็ดขวบเคยช่วยชีวิตคุณหญิงหลานที่ตกน้ำในสวนสาธารณะ เธอจึงพาฉันไปที่บ้านของตระกูลหลาน

ตามสัญญาการแต่งงาน ฉันไม่รังเกียจสือเพ่ยหลินเพราะเขาบาดเจ็บและขยับตัวไม่ได้ ฉันจึงแต่งงานกับเขาดูแลเขาเป็นเวลาสองปี แต่เมื่อเขาฟื้นตัวขึ้นเขาก็เลือกคนอื่น เขาเบื่อฉันมากจนอยากให้หายตัวไปทันที!

และตอนนี้แม่บุญธรรมของฉันรู้เรื่องนี้แล้ว เธอไม่ได้เป็นห่วงฉันเลย เธอเอาแต่ห่วงแต่ผลประโยชน์ หลังจากการหย่าร้างฉันเหมือนคนหมดตัว เพียงเพราะว่าการประมูลของตระกูลหลาน! ”

“คุณอาว่าชีวิตของฉันเหมือนละครรันทดไหมคะ?” หลานเสี่ยวถางพูดพร้อมกับน้ำตาอีกหนึ่งหยดไหลลงมา

สือมูเฉินหยิบกระดาษทิชชูออกจากกระเป๋าของเขาแล้วเช็ดน้ำตาให้เธอเบาๆ

นัยน์ตาของเขาลึกมากจนเดาอารมณ์ไม่ออก เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก “หลังจากฟังเรื่องราวของคุณ ผมกลับคิดตรงกันข้าม”

หลานเสี่ยวถางไม่เข้าใจ ดังนั้นเธอจึงเงยหน้าขึ้นแล้วถามเขา

เขาอธิบายว่า”คุณโดนทิ้งที่ข้างถนนผู้อำนวยการสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเต็มใจที่จะรับคุณไปเลี้ยงทั้งที่ไม่ใช่ญาติกัน คุณช่วยคุณหญิงหลานแต่เธอไม่ลืมบุญคุณที่คุณช่วยเธอ แถมยังตอบแทนคุณด้วยการพาคุณไปอยู่ด้วยส่งเรียนเลี้ยงดูจนเติบใหญ่ ส่วนเพ่ยหลินหลินที่รังแกคุณ มันก็ได้สอนคุณให้เรียนรู้ชีวิตอีกรูปแบบหนึ่ง”

สือมูเฉินย่อตัวลงมาให้สายตาของเขาอยู่ในระดับเดียวกับหลานเสี่ยวถาง“คุณยืนอยู่ที่นี่โดยยังมีแขนมีขาและไม่หิวโหยจนผอมแห้ง เมื่อเทียบกับคนที่โชคร้าย จริงๆ แล้วคุณโชคดีมาก ยิ่งไปกว่านั้น……”

ทันใดนั้นเขาทิ้งท้ายประโยคไว้จนทำให้เธออยากรู้

“อะไรหรือ?” หลานเสี่ยวถางยิ้ม“คุณอา มีความสามารถในการปลอบใจคนอื่นเก่งจริงๆ เลย”

“ผมไม่ได้ปลอบใจ แต่ผมพูดด้วยความจริงใจ ” สือมูเฉินกล่าว ทันใดนั้นเขาก็เข้าใกล้หลานเสี่ยวถางขึ้นเล็กน้อย เขาผลักเธอเข้าไปในมุมห้อง และกระซิบที่ข้างหูของเธอ“เสี่ยวถาง แต่งงานกับผมนะ ผมจะช่วยคุณแก้แค้นและทวงคืนทุกสิ่งที่คุณสูญเสียไป……”