ปลอบใจฉัน ด้วยรักเธอ - บทที่ 172 นอนไม่หลับทุกคืน ในสมองคิดแต่เรื่องของเธอ
อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์เงียบสนิท
สือมูเฉินบีบโทรศัพท์และรอคำตอบจากโจวเหวินซิ่วไม่ไหว เขาจึงพูดอีกครั้งว่า “แม่ ผมจะไปหาแม่เดี๋ยวนี้”
หลังจากพูดจบเขาก็วางสายแล้วสตาร์ตรถออกไป
ถนนในตอนกลางคืนเงียบมาก สือมูเฉินไม่ได้เปิดเพลง หลังจากขับรถมาระยะหนึ่งแล้ว เขารู้สึกหดหู่และอึดอัดเล็กน้อยเขาจึงเปิดวิทยุ
ทันใดนั้นก็มีเสียงผู้หญิงดังมาจากวิทยุ”ในใจของคุณเคยมีเรื่องเสียใจที่ปล่อยวางไม่ได้ไหม? ไม่ว่าจะเป็นเพราะความรักหรือครอบครัว หรือช่วงเวลาทอดถอนใจในช่วงหนึ่งของชีวิต?”
สือมูเฉินจำได้ว่าในตอนแรกเขาพาหลานเสี่ยวถางไปที่บ้านพักตากอากาศที่แม่ของเขาเคยอาศัยอยู่ วันนั้นหลานเสี่ยวถางช่วยเขาโดยไม่คำนึงถึงอันตราย เป็นครั้งแรกที่เขาเปิดเผยความอัดอั้นใจของเขากับเธอ
ตอนนั้นเขาบอกว่าสิ่งที่เขาเสียใจในชีวิตคือเขาไม่รู้ถึงความร้ายแรงแล้วพูดสิ่งที่ทำร้ายแม่ของเขา จากนั้นยี่สิบปีเขาก็ไม่สามารถชดเชยได้อีกต่อไป
และในวันนั้นเมื่อเขาเห็นแม่ของเขากับหลานเล่อซินยืนอยู่ใต้ไฟของถนน เขาตื่นเต้นมากจนแทบจะร้องไห้
เขารู้สึกว่ามันเป็นความสงสารของพระเจ้าจึงให้โอกาสเขาในการชดเชยยี่สิบปีที่ผ่านไป
แต่……
ในขณะนี้มีคนโทรเข้ามาทางวิทยุ ทันใดนั้นสือมูเฉินก็นั่งตัวตรงและฟังเสียงที่คุ้นเคยอย่างระมัดระวัง
“ผมเคยเสียใจ” เสียงผู้ชายดังขึ้น และนั่นคือเสียงของสือเพ่ยหลิน
ดีเจถามว่า“สวัสดีค่ะ คุณเคยมีอะไรที่เสียใจในชีวิตบ้างไหมคะ?”
สือเพ่ยหลินพูดว่า “นี่เป็นครั้งแรกที่ผมโทรเข้ามาในรายการ!” เขาหัวเราะเยาะตัวเอง จากนั้นเขาก็เริ่มเล่าเรื่องของตัวเอง
“ผมโตมาอย่างมีความสุข รูปร่างหน้าตา พื้นฐานของครอบครัว และความรักของพ่อแม่ทุกอย่างไม่เคยขาด ตอนเรียนผมเคยมีแฟนอยู่สองสามคน ระหว่างคบกันก็ค่อนข้างดี แต่เมื่อเลิกกันผมก็ไม่ได้เสียใจอะไรมาก จนกระทั่งผมหย่ากับภรรยาเก่าของผม……”
ดีเจถาม “คุณและภรรยาของคุณแยกทางกันแล้วใช่ไหมครับ?”
“ใช่ครับ” สือเพ่ยหลินเงียบไปสองสามวินาที “แยกทางกัน และเธอแต่งงานใหม่แล้วครับ”
ดีเจพูดด้วยความเสียใจ “งั้นเป็นเพราะ……”
สือเพ่ยหลินพูดขัดจังหวะ”เพราะผมนอกใจเธอครับ”
ดีเจพูดว่า “คุณทำสิ่งที่ยกโทษให้ไม่ได้จริงๆ ค่ะ”
“มันตลกมาก ที่ผมนอกใจเธอไม่ใช่เพราะผมชอบผู้หญิงคนอื่น แต่เพราะผมโกรธเธอและต้องการประชดเธอเท่านั้น” สือเพ่ยหลินหัวเราะอย่างแผ่วเบา “ผมเคยป่วยมาก่อน เธอต้องดูแลผมจนไม่มีเวลาดูแลตัวเอง ค่อยๆ เปลี่ยนจากลักษณะผู้หญิงที่ผมชอบกลายเป็นผู้หญิงธรรมดาๆ ดังนั้นผมจึงรู้สึกอึดอัดมาก หลังจากที่ผมหายจากอาการป่วย ผมก็นอกใจเธอ”
“เอ่อ” ดีเจเป็นผู้หญิง และเธอดูโกรธเล็กน้อยเมื่อได้ยินเรื่องนี้ แต่ด้วยจรรยาบรรณของวิชาชีพ เธอแค่พูดอย่างใจเย็นว่า “งั้นคุณก็ค่อนข้างเป็นผู้ชายที่เลวเลยแหละ”
“เธอไม่ต้องพูดเกรงใจเลย ผมรู้ว่าตัวเองเลว” สือเพ่ยหลินพูดว่า “อย่างไรก็ตามหลังจากแยกทางกันผมรู้ถึงความดีของเธอและต้องการตามเธอกลับมามากขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้ผมมีอาการนอนไม่หลับทุกวัน ในสมองมันคิดถึงแต่เธอคนเดียว”
“แต่คุณบอกว่าเธอแต่งงานใหม่แล้ว” ดีเจเตือนสติ
“ผมรู้ แต่ผมควบคุมตัวเองไม่ได้” สือเพ่ยหลินพูด “ยิ่งกว่านั้นผมรู้สึกว่าถ้าตามเธอกลับไม่ได้ ผมจะต้องเสียใจไปจนตาย วันนี้ผมเปิดวิทยุและได้ยินสิ่งที่คุณพูด ผมก็เลยโทรมาเพื่อจะบอกว่านี่คือความเสียใจของผม คุณมีคำแนะนำอะไรให้ผมบ้างไหมครับ/”
ดีเจคาดไม่ถึงว่าจะเจอคนที่ความคิดสุดโต่งแบบนี้ เธอเงียบไปสองวินาทีก่อนจะพูดว่า “คุณคะ ตามคำอธิบายของคุณอดีตภรรยาของคุณจะต้องเจ็บปวดมาก ดังนั้นเธอไม่ควรจะหันกลับมาอีกครั้ง ถ้าคุณรักเธอจริงๆ คุณควรช่วยเหลือสนับสนุนเธออยู่ห่างๆ และอวยพรให้เธอมีความสุข”
“ช่วยเหลือสนับสนุน?” สือเพ่ยหลินยิ้ม “คำนี้ไม่เคยมีอยู่ในพจนานุกรมของผม”
“แต่ถ้าคุณไม่ทำแบบนี้ หรือคุณจะทำอะไรที่ขัดต่อศีลธรรมงั้นเหรอ? ถ้าใจเธอไม่อยู่แล้ว ถ้าคุณสู้ต่อไปก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงอะไรได้”
ราวกับว่ากลัวว่าสือเพ่ยหลินจะยังคงพูดอะไรเพื่อหักล้าง ดีเจจึงแย่งพูดก่อนว่า “ขอมอบเพลงนี้ให้คุณ เพลงที่ชื่อว่า มีความรักอีกแบบหนึ่งที่เรียกว่าการปล่อยวาง
จากนั้นเสียงเพลงก็ดังขึ้น
“หากสวรรค์ของคนสองคน ความสุขคงเป็นดั่งกรงเหล็กใช่ไหม นกอพยพไม่อาจกลับไปทางใต้ หากคุณใฝ่ฝันจะอยู่บนท้องฟ้า โหยหาปีกคู่หนึ่ง ปล่อยมือให้คุณบินไปได้ ปีกของคุณไม่ควรมีดอกกุหลาบ สู่ห้วงเวลาที่เหี่ยวเฉา……”
สือมูเฉินรู้สึกหงุดหงิดอยู่พักหนึ่ง เปิดวิทยุเพื่อฟังคนอื่นอาลัยอาวรณ์ภรรยาของเขา!
เขาปิดวิทยุและพบว่าเขามาถึงโรงแรมที่โจวเหวินซิ่วพักอยู่ ดังนั้นเขาจึงขับรถไปที่ลานจอดรถ
เขาเดินไปที่แผนกต้อนรับ โทรหาโจวเหวินซิ่วเมื่อรู้หมายเลขห้องแล้วจึงเดินตรงขึ้นไปชั้นบน
โจวเหวินซิ่วพักห้องมาตรฐานธรรมดา เธอเปิดประตูให้สือมูเฉิน สองแม่ลูกนั่งบนโซฟาสองตัว
บรรยากาศค่อนข้างนิ่งเงียบเล็กน้อย โจวเหวินซิ่วได้พูดขึ้นก่อน “มูเฉิน แกโตแล้ว”
“แม่รู้ว่าผมไม่โง่” สือมูเฉินถอนหายใจ “ถ้าแม่ยังทำอย่างนี้ ผมเหนื่อยมาก”
สีหน้าของโจวเหวินซิ่วค่อนข้างเรียบนิ่ง เธอมองไปที่สือมูเฉินแล้วพูดว่า “แกกำลังโทษฉันใช่ไหม?”
“แม่ จำได้ไหมว่าตอนที่ครอบครัวของเราอยู่ที่บ้านหลังเก่ามีบรรยากาศแบบไหน?” สือมูเฉินพูด ดวงตาของเขาตกลงไปห้วงภวังค์ของความทรงจำ “ในตอนนั้นแม่ชอบปลูกดอกไม้ และพ่อก็ชอบเล่นหมากรุก พี่ใหญ่กับพ่อนั่งเล่นหมากรุกข้างสวนดอกไม้ที่แม่ปลูกไว้ ผมนั่งดูพวกเขาเล่น แม่กำลังรดน้ำต้นไม้ตัดแต่งกิ่งใบไม้ ตอนนั้นผมรู้สึกมีความสุขมาก”
“มูเฉิน มันผ่านไปยี่สิบปีแล้ว และพ่อของแกก็ไม่อยู่แล้ว” โจวเหวินซิ่วมีสีหน้าแข็งทื่อเล็กน้อย
“ใช่ ผมไม่สามารถย้อนกลับไปได้ แต่นั่นเป็นความทรงจำที่ดีที่สุดในใจของผม” สือมูเฉินเงยหน้าขึ้นมองไปทางโจวเหวินซิ่ว
ยี่สิบปีผ่านไปใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งกาลเวลา แต่ยังคงมองเห็นร่องรอยของอดีตที่ไม่ถูกกัดเซาะไปหลายปี
เขาเอ่ยปากพูดว่า “ในช่วงยี่สิบปีที่ผ่านมาผมมักจะเสียใจและตำหนิตัวเอง เสียใจที่ผมเป็นเด็กโง่เขลาในตอนนั้น พูดแค่คำเดียวก็ทำให้ครอบครัวของเราถูกทำลาย แต่ผมก็ตั้งตารอ ปาฏิหาริย์ให้แม่กลับมา”
เมื่อเขาพูดนิ้วของเขาก็อดไม่ได้ที่จะจับผ้าบนโซฟาแน่นเล็กน้อย จนเห็นเส้นเลือดชัดเจนบนหลังมือของเขา
“แต่เมื่อแม่กลับมาแล้ว มันก็ไม่ใช่อย่างที่คิด” สือมูเฉินพูดอย่างเจ็บปวด
สีหน้าของโจวเหวินซิ่วเริ่มแข็งทื่อขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเธอได้ยินคำพูดเหล่านี้ จู่ๆ ประกายไฟแห่งความโกรธก็ปะทุขึ้นจากใต้ตาของเธอ “มูเฉิน แกคิดว่าฉันอยู่ขวางหูขวางตาแกงั้นหรือ? ถ้าอย่างงั้นฉันจะไปอยู่กับมูชิง เอาตรงๆ คือไม่ต้องมาเจอกันอีก คืนชีวิตเมื่อยี่สิบปีก่อนให้กับแก!”
หลังจากได้ยินสิ่งนี้สือมูเฉินก็เอนหลังพิงโซฟาและหลับตาลงอย่างอ่อนเพลีย “แม่ครับ แม่ยังทำเป็นโง่ต่อไปอีกหรือ? แม่รู้ว่าผมหมายความว่าอย่างไร ผมแค่หวังว่าแม่จะอยู่กับผมกับภรรยาของผมได้อย่างสงบสุข ไม่ต้องมีเรื่องวุ่นวาย ทำไมแม่มักจะไม่พอใจเธออยู่ตลอดเวลา?”
“ฉันจะพอใจกับเธอได้อย่างไร?” โจวเหวินซิ่วรู้สึกฮึกเหิม “ในตอนแรกครอบครัวมีสัญญาการแต่งงานกับตระกูลหลาน แต่บุคคลในสัญญาการแต่งงานก็คือหลานเล่อซิน ไม่ใช่หลานเสี่ยวถาง ทำไมฉันจะต้องยอมรับคนที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน ประวัติการเป็นมาอะไรก็ไม่รู้ แล้วเอาเป็นลูกสะใภ้ของฉัน?
“แม่ครับ ผมเกรงว่าไม่ใช่เพราะแม่สนับสนุนหลานเล่อซิน?” สือมูเฉินลืมตาและจ้องโจวเหวินซิ่ว“งานเลี้ยงเพื่อการกุศลของแม่วันนี้ แม่ตั้งใจจัดอย่างเต็มที่ แม่เห็นว่าสิ่งต่างๆ ไม่เป็นไปตามที่แม่คาดไว้ ดังนั้นแม่ไม่ลังเลเลยที่จะเสียสละให้หลานเล่อซินออกมารับหน้า พูดได้ว่าหลานเล่อซินเป็นเพียงตัวรับหน้าใช่ไหม”
การแสดงออกของโจวเหวินซิ่วค่อนข้างไม่เป็นธรรมชาติ “มูเฉิน ฉันยอมรับว่าฉันมีส่วนร่วมในเรื่องนี้ แต่เล่อซินเองก็อยากให้ฉันช่วยเธอก็เท่านั้น”
“แม่ครับ ตั้งแต่ต้นจนจบหลานเล่อซินไม่เคยพูดถึงแม่เลย” สือมูเฉินมองไปที่โจวเหวินซิ่ว“ผมดูออกนะว่าในเรื่องนี้ในวันนี้หลานเล่อซินไม่มีความผิด”
การแสดงออกบนใบหน้าของโจวเหวินซิ่วถูกแช่แข็งอย่างสมบูรณ์ และเธอก็พูดไม่ออกชั่วขณะหนึ่ง
“อย่างไรก็ตามผมยังคงปล่อยให้เธอแสดงความขายหน้าออกมา และวางแผนที่จะส่งเธอไปที่อื่น” สือมูเฉินมองโจวเหวินซิ่ว “เพราะรู้ว่าวันนี้เธอไม่ได้ทำอะไรเลย ไม่ได้หมายความว่าเธอไม่มีความผิด หวังว่าผ่านเรื่องนี้ไปพวกเราจะให้โอกาสกันอีกครั้ง”
“โอกาส?” ลมหายใจของโจวเหวินซิ่วมีขึ้นๆ ลง ๆ “แกหมายความว่าอย่างไร?”
“แม่ครับ ผมเป็นลูกของแม่นะ แม่เป็นคนที่ให้ชีวิตแรกกับผม ตอนแรกผมเป็นคนดื้อและตกลงมาจากต้นไม้ แม่ช่วยชีวิตผมไว้แม้จะตกอยู่ในอันตราย แม้ว่าตัวแม่เองก็เกือบจะตาย มันเป็นครั้งที่สองที่แม่ให้ชีวิตผม” สือมูเฉินพูด ผ่านไปครู่หนึ่งดวงตาของเขาก็ชุ่มไปด้วยน้ำตา “แต่ทำไมแม่ถึงทำกับผมแบบนี้ในตอนนี้?”
เขาจับโซฟาแล้วมือสั่น“แม่รู้ดีว่าถ้าวันนี้ทำสำเร็จผมจะเสียหน้าแค่ไหน ผมจะถูกนินทาต่อหน้าผู้คนมากมายในเมืองหนิงเฉิงว่าถูกสวมเขา! แต่แม่ก็ยังทำ! แถมยังจัดการอย่างสมบูรณ์แบบ! ”
หากไม่ใช่เพราะการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของหันจื่ออี้ในขณะนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างในวันนี้ย่อมเปลี่ยนไปในทิศทางอื่นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้!
ยิ่งไปกว่านั้นสือมูเฉินได้รับข้อความจากผู้ช่วยของเขาระหว่างทางไปโรงแรม ปรากฏว่าโจวเหวินซิ่วเป็นผู้จัดเตรียมคนไว้พร้อมสำหรับการนินทาแล้ว และพวกเขากำลังวางแผนที่จะเปิดเผยตัวตนของแฟนสาวลึกลับของหันจื่ออี้
ตราบใดที่หันจื่ออี้ยอมรับความสัมพันธ์ของเขากับหลานเสี่ยวถางในเวลานั้น และเปิดเผยว่าภรรยาของสือมูเฉินเป็นผู้หญิงของหันจื่ออี้ผลที่ตามมาจะเป็นหายนะ!
“แม่ครับ ผมเป็นลูกชายของแม่ ทำไมแม่ถึงทำกับผมแบบนี้” สือมูเฉินรู้สึกฮึกเหิม “แม่ไม่พอใจเสี่ยวถาง สามารถพูดได้ว่าแม่ไม่รู้จักเธอดีพอหรือแม่ชอบหลานเล่อซินเป็นที่ตั้ง แต่เพื่อจะแยกพวกเราออกจากกัน แม่ถึงกับลงมือทำแบบนี้ แม่จะให้ผมทำอย่างไร?!”
