ปลอบใจฉัน ด้วยรักเธอ - บทที่ 173 เสี่ยวถาง ความเป็นจริงแล้วผมนั้นอิจฉาคุณจริงๆ

ในห้องนั้นโจวเหวินซิ่วไม่ตอบกลับใด ๆ และทั้งห้องก็เงียบสงัด

สือมูเฉินมองดูเธอด้วยความเจ็บปวด รู้สึกเพียงว่าตัวเองนั้นได้ระบายอารมณ์ออกไปนั้นมันไร้ประโยชน์

เขาค่อย ๆ ดึงผ้าคลุมโซฟาออก ให้อารมณ์ของตัวเองนั้นกลับมาเป็นปกติที่สุด เขาพูดขึ้นว่า: “คุณแม่ครับ ดึกมากแล้วคุณแม่พักผ่อนเถอะครับ ผมจะกลับบ้านแล้ว”

เมื่อโจวเหวินซิ่วเห็นว่าเขากำลังจะจากไป ในที่สุดเธอก็มีการตอบสนองกลับทันที

เธอยืนขึ้นตาม แต่ทันใดนั้นเธอก็เอามือกุมศีรษะและรู้สึกว่าร่างกายลอยโคลงเคลง

สือมูเฉินรีบช่วยพยุงเธออย่างรวดเร็ว: “คุณแม่ครับ คุณแม่เป็นอะไรมากไหมครับ？”

“ไม่เป็นไร” โจวเหวินซิ่วกล่าว：“รีบลุกเกินไปหน่อยเท่านั้นเอง”

เธอเงยหน้าขึ้นมองสือมูเฉิน ราวกับว่ากำลังฝืนอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงยื่นมือออกและคว้าชุดสูทของสือมูเฉินพร้อมพูดว่า：“มูเฉิน แม่เพียงแค่……”

สือมูเฉินมองมาที่เธอและรอคำอธิบายจากเธอ

“แม่ก็กำลังมองหาที่อยู่เป็นหลักเป็นแหล่งมาแล้วหลายปี เพราะหลังจากที่กลับมาแม่กลับพบว่าทุกอย่างเปลี่ยนไปจนหมดแล้ว” โจวเหวินซิ่วสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดว่า：“บางครั้งแม่ก็หลง ๆลืม ๆบ้างนิดหน่อย”

ในขณะที่เธอพูดอยู่นั้น เธอเงยหน้าขึ้นและมองตรงไปยังดวงตาของสือมูเฉิน: “มูเฉิน ลูกจะยังเชื่อใจแม่อีกครั้งได้หรือเปล่า？”

สือมูเฉินรู้สึกว่าดวงตาของเขามีไอร้อนระอุแผ่ซ่านไปทั่ว และเขาก็พยักหน้า： “ครับ”

ยังไงก็ตามเธอก็เป็นแม่ของตัวเอง ไม่ว่าจะทำผิดแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถไร้ความเมตตาได้เหมือนที่กระทำกับหลานเล่อซิน

“แม่จะพยายามยอมรับในตัวของเสี่ยวถาง” โจวเหวินซิ่วคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า: “สำหรับเล่อซินแล้ว เรื่องวันนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเธอจริงๆ ลูกให้เธอตบหน้าตัวเองเธอก็ตบแล้ว ดังนั้น ก็ปล่อยเธอไปเถอะ! เรื่องราวทั้งหมดเป็นเพราะแม่เองที่ทำผิดต่อเธอ อีกทั้ง เดิมทีแม่เป็นคนพาเธอมาที่นี่เอง ถ้าหากลูกไล่เธอไป แล้วถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอแล้วล่ะก็ แม่คงต้องโทษตัวเองไปตลอดชีวิต”

สือมูเฉินเงียบไปครู่หนึ่งและสูดหายใจเข้าลึก ๆ : “ครับ”

หลังจากที่พูดจบ เขาเสริมต่อว่า: “อย่างไรก็ตาม ผมไม่ได้ยกโทษให้เธอ แต่เพราะผมไม่ต้องการให้คุณแม่โทษตัวเองไปตลอดชีวิต”

“มูเฉิน ลูกเป็นลูกที่กตัญญูจริง ๆ” ดวงตาของโจวเหวินซิ่วมีน้ำตาไหลซึมออกมา: “แม่อยากจะขอโทษสำหรับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้”

“เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ให้มันสิ้นสุดลงตรงนี้เถอะครับ!” สือมูเฉินกล่าว สีหน้าของเขาเริ่มจริงจัง: “แต่คุณแม่ครับ นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายจริง ๆแล้วนะครับ ไม่ว่าจะทำร้ายด้วยวิธีใด มันก็คือการทำร้ายนะครับ ดังนั้นจะไม่สามารถเอาความรักมาเป็นข้ออ้างในการชะล้างความคิดได้หรอกนะครับ

โจวเหวินซิ่วเข้าใจสิ่งที่เขาพูดนั้นหมายถึงอะไร หัวใจของเธอเต้นระรัวพร้อมกับพยักหน้า: “ตกลง แม่จะไม่ทำร้ายพวกลูกอีก”

“เสี่ยวถางไม่รู้เรื่องนี้ เธอคิดว่าหลานเล่อซินเป็นคนทำเสียอีก” สือมูเฉินกล่าว：“ผมไม่ได้บอกความจริงกับเธอ เพราะผมต้องการให้โอกาสพวกคุณได้รู้จักซึ่งกันและกัน ไม่อยากให้เกลียดกันเลย”

โจวเหวินซิ่วมองดูลูกชายของตัวเอง และพูดออกมาว่า：“ขอบคุณมากนะลูก มูเฉิน”

“เธอเป็นมีจิตใจดีและเป็นคนไร้เดียงสามาก ในเมื่อผมเลือกที่แต่งงานกับเธอ ผมก็ต้องรับผิดชอบต่อเธอ ยิ่งไปกว่านั้นผมไม่เคยคิดที่จะหย่ากับเธอ” สือมูเฉินพูดอย่างจริงจัง: “เธอไม่เคยคิดที่จะทำร้ายคุณแม่เลย ดังนั้นคุณแม่ก็อย่าทำร้ายเธออีกต่อไปเลยนะครับ ถ้าไม่เช่นนั้น ผมคนที่เป็นคนกลางจะทำบากใจมากเลยนะครับ”

ในขณะที่เขาพูดอยู่นั้น เขาก็นวดขมับของตัวเองอีกครั้ง และพูดอย่างเหนื่อยล้าว่า ：“คุณแม่ครับ ผมเหนื่อยมากจริง ๆ ปกติผมเป็นผู้บริหารในบริษัท และต้องเผชิญกับคู่แข่งในธุรกิจเดียวกัน แค่เรื่องงานผมก็เหนื่อยมากพออยู่แล้ว ผมไม่อยากกลับมาถึงบ้านแล้วยังต้องมาเผชิญกับการปะทะคารมกันภายในครอบครัวอีกนะครับ”

“มูเฉิน ก่อนหน้านี้เป็นเพราะแม่ไม่ดีเอง ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปแม่จะพยายามยอมรับในตัวเสี่ยวถางนะ” โจวเหวินซิ่วกล่าวอย่างจริงจัง

“ครับ” สือมูเฉินพยักหน้า: “คุณแม่เที่ยวพักผ่อนหลายวันให้สบายใจกว่านี้แล้วค่อยกลับมานะครับ ส่วนเรื่องที่มันผ่านไปแล้ว ผมจะถือว่ามันไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน”

ในขณะที่พูดอยู่นั้น เขาก็หยิบโทรศัพท์พร้อมกับกุญแจรถแล้วจากไป

สือมูเฉินไม่ได้รีบกลับบ้าน แต่เขาขับรถไปรอบ ๆทางด่วนในเมือง 2 – 3 ครั้ง จนกระทั่งสงบสติอารมณ์ของตัวเองได้แล้ว เขาจึงขับกลับไปที่ชุมชนที่ตัวเองพักอาศัยอยู่

เมื่อเขาเข้าไปในห้องนอนก็พบว่าหลานเสี่ยวถางหลับไปแล้ว เขาเข้าไปอาบน้ำเสร็จแล้วออกมาและดึงผ้าห่มออกเบา ๆ แล้วนอนลงข้าง ๆของหลานเสี่ยวถาง

วันนี้ดูเหมือนเธอจะหลับลึกมาก ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอจะตื่นขึ้นมาทันที แต่เธอแค่พลิกตัวกลับเท่านั้น

เนื่องจากหลานเสี่ยวถางพลิกตัว ฟูกที่นอนจึงทรุดตัวลงเล็กน้อย ดังนั้นเมื่อหลานเสี่ยวถางพลิกตัวไปมา อยู่ ๆเธอก็มุดเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของสือมูเฉิน

เธอสูดลมหายใจของเขาด้วยอาการสะลึมสะลือ แล้วหลับต่ออย่างฝันหวาน

ในความสะลึมสะลือเธอรู้สึกว่าตัวเองถูกกอดไว้แน่น จากนั้นเสียงถอนหายใจก็ดังขึ้นเหนือศีรษะของเธอ และมีคำพูดจาง ๆ ลอยเข้าในหูของเธอ

“เสี่ยวถาง ความเป็นจริงแล้วผมก็อิจฉาคุณเหมือนกัน”

สือมูเฉินถอนหายใจ

หลานเสี่ยวถางนอนกรนอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก่ายขาของเธอบนร่างกายของสือมูเฉินและนอนหลับต่อไป

“อิจฉาคุณที่มีคุณแม่ตามใจคุณอย่างไม่มีเงื่อนไข และยอมรับทุกสิ่งที่อยู่รอบ ๆตัวคุณ”

น้ำเสียงของเขาท่ามกลางความมืดนั้นเบาราวกับเสียงเชลโล: “อิจฉาคุณด้วยที่หลายปีมานี้คุณพ่อของคุณไม่เคยเลิกที่จะออกตามหาคุณเลย”

“อิจฉาคุณที่แม้จะขาดความรักมาหลายปีแล้ว แต่เมื่อได้พบกันอีก ก็จะไม่จากกันอีก”

“อิจฉาคุณที่คุณมีพร้อมทั้งคุณพ่อและคุณแม่อย่างเรียบง่ายและมีความสุข”

ในฝันของเธอนั้น หลานเสี่ยวถางรู้สึกว่ามีใครบางคนกระซิบข้างหูของเธอ เธอต้องการจะลืมตา แต่เพราะเธอง่วงเกินไป เธอไม่สามารถลืมตาขึ้นมาได้

ดังนั้นเธอจึงโน้มตัวเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดไออุ่นนั้นไว้แน่น มุดเข้าไปแล้วมุ่ยปากเล็กๆ ของเธอ

สือมูเฉินรู้สึกเพียงว่าจู่ ๆก็เหมือนมีอะไรนุ่ม ๆสองชิ้นกระทบโดนคอของเขา ทำให้เขารู้สึกขนลุกขึ้น

เขามองลงไปยังคนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา และหัวใจของเขาก็เต้นแรงถี่ขึ้นเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม ผู้กระทำผิดไม่ได้ตระหนักถึงเรื่องนี้เลย ในทางกลับกันเนื่องจากสือมูเฉินกลืนน้ำลายทำให้ลูกกระเดือกไปโดนริมฝีปากของเธอ หลานเสี่ยวถางจึงแลบลิ้นของเธอและเลียมันหนึ่งครั้ง

เมื่อเธอเลียเสร็จแล้ว สือมูเฉินก็อดไม่ได้ที่จะตัวแข็งทื่อ

จากนั้นด้วยสัญชาตญาณหลานเสี่ยวถางจึงเลียอีกครั้ง

ดวงตาของสือมูเฉินเบลอและไม่ชัดเจนในทันที และเสียงลมหายใจของเขาก็ค่อย ๆแรงถี่ขึ้นเรื่อย ๆ

เขามองไปที่หลานเสี่ยวถางผู้ไร้เดียงสาที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา และน้ำเสียงของเขาก็แหบพร่าเล็กน้อย: “เสี่ยวถางคุณเป็นคนจุดประกายไฟสวาทเองนะ……”

หลานเสี่ยวถางหลับสนิท เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองนั้นได้จุดประกายไฟโดยไม่ได้ตั้งใจ?

เมื่อเธอฝันเห็นเมนูอาหารอร่อย ๆ ริมฝีปากของเธอก็ขยับทานอย่างเอร็ดอร่อย

จู่ ๆก็เหมือนมีอะไรมากดทับบนเรือนร่างเธอ ทำให้เธอพึมพำออกมาและยกมือขึ้นไปโอบโดยสัญชาตญาณ

เนื่องจากเธอหลับอยู่ มือของเธอจึงอ่อนแรงและเธอก็ลูบไล้หน้าอกของสือมูเฉิน ราวกับว่าขนนกกวาดไปทั่วทะเลสาบอันเงียบสงบ

เวลานอนสือมูเฉินไม่ชอบใส่ชุดนอน ดังนั้นเมื่อมือของหลานเสี่ยวถางลูบไล้บนหน้าอกของเขา เขาก็เหมือนจะระเบิดออกมาเต็มที่

เขาโอบเอวของหลานเสี่ยวถางและมืออีกข้างหนึ่งของเขาได้เริ่มถอดชุดนอนของหลานเสี่ยวถางออกอย่างเบามือ

เธอถูกเขาถอดเสื้อผ้าออกจนร่างเปลือยเปล่า และเธอยังคงสะลึมสะลือเล็กน้อย มือหนาคืบคลานเข้าล่วงล้ำเนินอกของเธอ ลูบคลำมันอย่างแผ่วเบา ก่อนที่สัมผัสอุ่น ๆ จะแตะสัมผัสที่ลำคอและช่วยจุดประกายไฟสวาทที่ราโรยให้ปะทุลุกโชนขึ้นอีกครั้ง

หลานเสี่ยวถางรู้สึกเพียงว่าเหมือนมีลมเย็น ๆพัดผ่านมาต้องผิวเนื้อของเธอ แต่ความเย็นแบบนี้กลายเป็นความร้อนที่แผดเผาร่างกายเธอที่สุด เธออดไม่ได้ที่จะครางออกมาเบา ๆ ร่างกายบิดไปมาเป็นการกระตุกตามสัญชาตญาณ

ตอนที่สือมูเฉินคร่อมอยู่บนร่างของเธอ เขารู้สึกว่าคนที่อยู่ใต้ร่างของเขาบิดตัวไปมาอยู่ตลอดเวลา ต่อมาพวกเขาก็อยู่ตรงหน้าของกันและกัน เมื่อเธอเคลื่อนไหวแบบนี้ เขาเกือบจะทนต่อไปไม่ได้แล้ว เขาจึงเริ่มลูบไล้ตัวเธอทันที

เขาจูบอย่างอ่อนหวานสลับกับเร่าร้อน ค่อย ๆขยับลงไปที่ลำคอของเธอ เขาขบกัดที่คอของเธอเบา ๆ แล้วเลื้อยไปงาบใบหูเล็ก ๆของเธอ

เขาได้ยินเสียงครางเบา ๆ ในลำคอของเธอ ด้วยอารมณ์เสน่ห์ที่เขาไม่เคยมี ดังนั้นความปรารถนาโหยหาที่รอคอยมายาวนานนั้นเริ่มปะทุเร่าร้อนทวีคูณเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ

แต่เมื่อเห็นว่าเธอยังนอนหลับใหลและยังไม่ลืมตา เขาไม่ได้แยกขาของเธอออก แต่ส่วนนั้นของตัวเองที่กำลังแข็งขืนดุดันสัมผัสที่หว่างขาของเธอ เขาเริ่มถูไถอย่างเร่าร้อน

ในฝันนั้นหลานเสี่ยวถางรู้สึกเพียงว่าร่างกายของเธอนั้นถูกแช่อยู่ในน้ำอุ่นซึ่งมันรู้สึกสบายมาก ๆ

แต่ช่องว่างระหว่างขาของเธอนั้น จู่ ๆก็มีบางสิ่งที่แข็งและร้อนถูไถไปมาอย่างต่อเนื่อง ร่างกายของเธอก็ร้อนขึ้นเรื่อย ๆ เนื่องจากการเสียดสีที่รุนแรง

เธอค่อย ๆเปล่งเสียงครางหวานหูออกมาจากปากเล็ก ๆ เอวของเธอเริ่มโค้งโดยไม่รู้ตัว และมันเหมือนเป็นการปลุกความต้องการของเธอ จนทำให้เธอต้องการมากกว่านี้

สือมูเฉินเห็นว่าแก้มของหลานเสี่ยวถางเริ่มเปลี่ยนเป็นสีชมพูจาง ๆ และบริเวณกระดูกไหปลาร้าของเธอดูเหมือนจะเคลือบไปด้วยไข่มุกสีชมพูเพิ่มขึ้น

เขาไม่สามารถยับยั้งอารมณ์ได้อีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงจับขาของหลานเสี่ยวถางแยกออก ยกเอวของเธอขึ้นเล็กน้อยและดันมันเข้าไปหาเธอ

เธอครางอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า: “มูเฉิน–”

เขายิ้มด้วยความพึงพอใจ เขาใช้มืออุ่นเครื่องก่อนจะนำไปจ่อที่ปากโพรงสวาท แล้วดันมันเข้าไปทีเดียวมิดด้าม: “อืม ผมอยู่นี่”

เธอยังคงหลับตาอยู่ แต่แขนของเธอยกขึ้นโอบคอเขาอย่างอัตโนมัติ

เขายังเหยียดแขนออกกอดเธอไว้ในอ้อมแขนแน่น เเล้วขยับเข้าออกอย่างไม่รอช้าและพยายามใช้ท่าทางที่นุ่มนวลที่สุด

ลมหายใจของเธอเหนื่อยหอบ เธอสั่นสะท้านไปถึงหัวใจ อารมณ์ของเธอพุ่งสูงขึ้นเรื่อย ๆ และน้ำเสียงพึมพำพูดออกมาว่า ：“มูเฉิน ฉันฝันเห็นว่าฉันกำลังทำ และฉันรู้สึกว่ามันมีความสุขมาก ๆเลยค่ะ ……”

เขาหัวเราะเบา ๆ : “นี่ไม่ใช่ความฝัน ผมกำลังทำมันด้วยกันกับคุณอยู่ไง”

เขาถือโอกาสถามเธอว่า：“มีความสุขมากไหม？”

เธอพยักหน้า ดูเหมือนกลัวว่าเขาจะไม่เห็นมัน ดังนั้นเธอจึงพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาว่า： “มีความสุขมากค่ะ”

เขาหัวเราะอย่างมีความสุขมากขึ้น และในที่สุดปัญหาที่ทำให้ไม่สบายใจมันก็ได้มลายหายไปจนหมด

เพียงแต่ว่าเพราะเขากลัวที่จะทำหลานเสี่ยวถางตื่น สือมูเฉินจึงอ่อนโยนมากตลอดและไม่เปลี่ยนท่าอื่นเลย จนกระทั่งเขารู้สึกว่าร่างกายของเธอกระชับขึ้นและมีของเหลวพุ่งออกมา และเขาก็ตามไปจนถึงจุดสุดยอดเช่นกัน

สือมูเฉินขยับออกจากร่างของหลานเสี่ยวถาง และเช็ดทำความสะอาดให้กับเธอ จากนั้นเขาก็กอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาอีกครั้งและพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า：“เสี่ยวถาง ราตรีสวัสดิ์”

เธอหลับไปแล้วอีกครั้ง ดังนั้นเธอจึงเพียงแค่ขยับเข้าไปในอ้อมแขนของเขาและไม่มีปฏิกิริยาอื่นใดอีกเลย

เช้าวันรุ่งขึ้น หลานเสี่ยวถางลืมตาและเห็นว่าสือมูเฉินอยู่ห่างจากเธอไม่ถึงคืบ แก้มของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอายทันที

กล่าวอีกนัยหนึ่ง เธอกลายเป็นสาวตัณหาไปแล้ว เมื่อคืนเธอฝันเห็นว่ากำลังร่วมรักกับสือมูเฉิน อีกทั้งเธอยังรู้สึกว่ามีความสุขมากและอยากจะร่วมรักกับสือมูเฉินมากอีกด้วย……

เมื่อเธอเห็นเขาลืมตาขึ้น หัวใจของเธอก็เต้นแรงถี่ขึ้นเรื่อย ๆ เธอจ้องมองเขาด้วยความรู้สึกเขินอายเล็กน้อย และรีบหันไปมองทางอื่นอย่างรวดเร็ว

เมื่อสือมูเฉินลืมตาและเห็นหลานเสี่ยวถางตื่นแล้ว เขาพูดกับเธออย่างเป็นธรรมชาติว่า：“เสี่ยวถาง อรุณสวัสดิ์”

“อรุณสวัสดิ์” หลานเสี่ยวถางรู้สึกอายที่ดูเหมือนเธอลับหลับสือมูเฉินยังไงยังงั้นแหละ ดังนั้นการแสดงออกของเธอนั้นไม่เป็นธรรมชาติเท่าไหร่

เขาไม่ได้สังเกตเห็นท่าทางที่แปลก ๆของเธอ แต่เขาเอนตัวเข้าไปและจูบที่หน้าผากของหลานเสี่ยวถาง: “เดี๋ยวขอออกกำลังกายสักพักนะ หลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จเราจะไปดูบ้านกัน”

หลานเสี่ยวถางจำสิ่งที่สือมูเฉินพูดเมื่อวานได้ว่าเขาต้องการซื้อบ้าน ดังนั้นเธอจึงถามว่า： “มูเฉิน คุณวางแผนไว้จะซื้อที่ไหน？ และคุณจะซื้อบ้านแบบไหนคะ?”