ปลอบใจฉัน ด้วยรักเธอ - บทที่ 187 คุณดีขนาดนี้ ผมจะไม่รักคุณได้อย่างไรกัน？

หลานเสี่ยวถางระงับความตื่นตระหนกในใจของเธอ และตอบกลับสือมูเฉินว่า: “เอาล่ะ ฉันจะออกไปเดี๋ยวไป”

เธอดึงผ้าห่มห่มให้กับซูสือจิ่น แล้วก้าวเดินออกจากห้องไปอย่างเบา

“สือจิ่นอาจจะมีเรื่องบางอย่างในใจ ” สือมูเฉินกล่าวว่า: “เสี่ยวถาง คุณเป็นผู้หญิงเหมือนกัน น่าจะสื่อสารกันง่าย ถ้าคุณมีเวลาคุณลองคุยกับเธอดูนะ!”

“ค่ะ” หลานเสี่ยวถางพยักหน้าและทันใดนั้นก็พูดด้วยความอิจฉา: “พวกคุณดีกับเธอมากจริง ๆ!”

สือมูเฉินหัวเราะและมองลงมาที่เธอ: “นี่คุณหึงเหรอ？สิ่งที่ผมทำดีต่อสือจิ่นนั้นเป็นมันเป็นเพียงแค่พี่ชายที่ดูแลน้องสาวเท่านั้น เสี่ยวถางคุณอย่าเข้าใจผิด”

หลานเสี่ยวถางส่ายหัว: “ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ ฉันรู้ว่าพวกคุณปฏิบัติต่อเธอเหมือนน้องสาวของพวกคุณเอง แต่ฉันแค่อิจฉาเธอที่มีคนมากมายที่ห่วงใยเธอมาตั้งแต่เธอยังเด็ก!”

สือมูเฉินดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขา: “เสี่ยวถาง ผมรู้ว่าช่วงวัยเด็กของคุณนั้นต้องทนทุกข์ทรมานมามากแค่ไหน แต่ต่อไปนี้ผมจะดูแลคุณเป็นอย่างดีเลย”

เมื่อได้ฟังคำพูดของเขาหลานเสี่ยวถางก็รู้สึกสบายใจขึ้นมากเพราะคำพูดของเขา เธอเพียงรู้สึกว่าสิ่งเหล่านั้นอาจมาจากแหล่งที่ไม่มีมูลจริง เธอไม่เชื่อพวกเขาก็พอแล้วนี่

เมื่อทั้งสองกลับถึงบ้าน สือมูเฉินยังคงมีเรื่องงานที่ต้องจัดการ เมื่อเห็นว่ามันดึกแล้วหลานเสี่ยวถางจึงไปเข้านอนก่อน

หลังจากผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วโมง สือมูเฉินจัดการทุกอย่างเสร็จแล้ว และนอนลงข้าง ๆหลานเสี่ยวถาง

บางทีเป็นเพราะว่าหลายวันมานี้สือมูเฉินเหนื่อยมากจริง ๆ และวันนี้เขาก็ดื่มเหล้าด้วย ดังนั้นเมื่อเขาเอนตัวลงนอนได้ไม่นาน เขาก็ผล็อยหลับไป

แต่หลานเสี่ยวถางกลับนอนไม่หลับ

เธอบังคับตัวเองไม่ให้คิดมากเกินไป แต่คำพูดของซูสือจิ่นและหลานเล่อซินที่พูดกับเธอยังคงวนเวียนอยู่ในความคิดของเธอและดังก้องอยู่ในหูตลอดเวลา ทำให้เธอตื่นตระหนกและหัวใจของเธอเต้นระรัวมากขึ้นเรื่อยๆ

เธอหันศีรษะและเหลือบมองสือมูเฉินที่นอนอยู่ข้าง ๆ เธอ ดูเหมือนว่าเธอใช้ความพยายามอย่างมากในการตัดสินใจ จากนั้นก็เดินไปที่ห้องหนังสือของสือมูเฉิน

ซูสือจิ่นบอกว่า ห้องหนังสือของสือมูเฉินมีหนังสือพิมพ์ บนหนังสือพิมพ์ลงข่าวข้อมูลเกี่ยวกับคุณพ่อของเธอ

หลานเสี่ยวถางคิดทบทวนแล้ว แล้วเธอจึงตัดสินใจลุกไปหามัน ถ้าเธอหาไม่เจอ ต่อไปนี้ไม่ว่าใครจะพูดยังไง เธอก็จะไม่เชื่ออีก!

แต่ถ้าเธอเห็นจริง ๆล่ะ? เธอกลัวเล็กน้อยที่จะคิดเรื่องนี้ต่อไป

เธอสวมรองเท้า ปิดประตูเบา ๆ แล้วเดินเข้าไปในห้องหนังสือ

ในห้องหนังสือของสือมูเฉินนั้นเป็นระเบียบเรียบร้อยอยู่เสมอ และโต๊ะขนาดใหญ่ก็เต็มไปด้วยแฟ้มเอกสารที่มักใช้เป็นประจำ ด้านข้างมีตู้ชั้นวางหนังสือและมีหนังสือมากมายจัดวางอย่างเป็นระเบียบ และส่วนใหญ่เป็นหนังสือสำหรับมืออาชีพทั้งนั้น

ในเมื่อเป็นหนังสือพิมพ์ โดยปกติต้องวางไว้ในตู้ชั้นวางหนังสือ ดังนั้นหลานเสี่ยวถางจึงเปิดใต้ตู้ชั้นวางหนังสือและเริ่มค้นหา

ในห้องนั้นเงียบมาก และเธอได้ยินอย่างชัดเจนว่าหัวใจของเธอเต้นเร็วแรงถี่ขึ้นเรื่อย ๆ และเธอรู้สึกเหมือนกำลังทำเรื่องที่ไม่ดีอย่างลับ ๆ แต่เธอกลับหยุดไม่ได้

จนกระทั่งเธอเห็นในตู้ใต้ชั้นวางหนังสือนั้นมีซองเอกสารอยู่หนึ่งซอง เมื่อดูสีของซองเอกสารนั้น ดูเหมือนมันจะเก่ามากแล้ว

หัวใจของหลานเสี่ยวถางเต้นเร็วถี่ขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับว่าความลับกำลังจะถูกเปิดเผยยังไงยังงั้นแหละ เธอหยิบซองเอกสารเปิดมันออก และหยิบเอกสารข้างในออกมา

มันเป็นเพียงแค่สัญญาโอนหุ้นเท่านั้น

เธอรู้สึกโล่งใจ และรู้สึกว่าตัวเองนั้นเชื่อคนอื่นง่ายมากเกินไปแล้ว

เธอกำลังจะเก็บเอกสารกลับคืนไป ก็เห็นด้านในยังมีของสิ่งหนึ่งที่ถูกตัดออกมาจากหนังสือพิมพ์

เธอรู้สึกว่าร่างกายของเธอสั่นอย่างรุนแร ง จากนั้นเธอก็เอื้อมมือไปหยิบกระดาษแผ่นนั้นออกมา

มันเป็นการแจ้งเตือนคนหาย และเนื้อหาที่ลงข่าวนั้นทำให้หลานเสี่ยวถางสั่นและชาไปทั้งตัว

มือของเธอยังคงสั่นไม่หยุด และเธอไม่รู้ว่าเธอวางกระดาษหนังสือพิมพ์แผ่นนั้นลงไปไว้ที่เดิมได้อย่างไร เธอเห็นเพียงว่าเอกสารการโอนหุ้นในซองเอกสารนั้นคือสือมูเฉินในฐานะผู้บริจาค แต่ผู้รับผลประโยชน์ยังคงว่างเปล่า

ดังนั้น ก่อนหน้านี้สือมูเฉินจึงต้องใช้หุ้นเป็นเงื่อนไขการชดเชยในขณะนั้น แต่ไม่รู้ว่าเหตุใดจึงไม่นำมาใช้ในขณะนั้น และหลังจากนั้นเธอก็ไม่รู้ว่าเขารู้ได้อย่างไรว่าเธอเป็นลูกสาวของชายคนนั้น จากนั้นเขาจึงตัดสินใจแต่งงานกับเธองั้นเหรอ!

ความสงสัยและความกลัวในใจของเธอได้รับการยืนยันแล้ว หลานเสี่ยวถางรีบนำทุกอย่างเก็บกลับคืนไปไว้ที่เดิม จากนั้นเธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองเดินกลับไปที่ห้องนอนได้อย่างไร

เมื่อเธอนอนอยู่ข้างสือมูเฉิน ทั้ง ๆที่ในนั้นอุณหภูมิอุ่นมาก และร่างกายของเขาก็เต็มไปด้วยความอบอุ่น แต่เธอกลับรู้สึกว่าตัวเองหนาวมาก

เธอกลั้นน้ำตาของเธอไม่ให้หยุดไหลไม่ได้ และคำพูดของหลานเล่อซินก็ดังก้องอยู่ในหูของเธอซ้ำ ๆ เธอบอกว่าสือมูเฉินต้องการชดเชยจึงแต่งงานกับเธอ แค่รอให้เธอตกหลุมรักเขา คุณพ่อของเธอก็จะไม่เอาที่มันผ่านมาแล้วอีก!

ดังนั้น การที่พวกเขาแต่งงานกันมาครึ่งปีนี้ ทุกอย่างล้วนเป็นเพราะต้องการชดเชยอย่างนั้นเหรอ?

เธอรู้สึกว่าตัวเองนั้นเหมือนถูกทอดทิ้งในวันสิ้นโลก ในอดีตที่ทำให้ตัวเองมีความสุขมากนั้น มันเป็นเพียงความฝันที่สวยงามเท่านั้นเองเหรอ

ไม่เคยมีใครรักเธอจริง ๆ ในตอนแรกหันจื่ออี้สามารถจากไปโดยไม่พูดอะไร สือเพ่ยหลินสามารถหักหลังได้ และในตอนนี้หลังจากที่สือมูเฉินก็หลอกใช้เธอแล้ว เขาก็จะทอดทิ้งเธอเหมือนคนอื่น ๆที่ผ่าน!

เธอเอามือปิดปากของตัวเองและสั่นไปทั้งตัว เธอบังคับตัวเองไม่ให้ร้องไห้มีเสียงออกมา

สองวันมานี้สือมูเฉินเหนื่อยมากจริง ๆ หลับไปสักพัก เขาก็เอื้อมมือไปกอดหลานเสี่ยวถางด้วยความเคยชิน

อย่างไรก็ตาม เขาเอื้อมมือออกไปกอดเธอแต่กลับพบว่าคนที่อยู่ในอ้อมแขนของเขานั้นสั่นเล็กน้อย

เขาไม่ได้มีสติสัมปชัญญะมากนักในความมืดมิดนั้น แต่ด้วยสัญชาตญาณของเขา เขาคว้าตัวเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของเขา

มือข้างหนึ่งของเขากอดเอวของเธอแน่น และมืออีกข้างหนึ่งโอบไหล่เธอ บางทีอาจเป็นเพราะความมืด ปลายนิ้วของเขาแตะโดนแก้มของ หลานเสี่ยวถางโดยไม่ได้ตั้งใจ

ตรงนั้นมันรู้สึกเย็นและเปียก

สือมูเฉินสูดหายใจเข้าลึก ๆ และกำลังจะนอนต่อ

อย่างไรก็ตาม จากที่ปลายนิ้วของเขาสัมผัสโดนทำให้ปลุกจิตสำนึกของเขาตื่นขึ้น เขาจึงเอื้อมมือไปสัมผัสอีกครั้ง

ในขณะนี้สัมผัสนั้นได้ชัดเจนมากขึ้นและเขารู้สึกว่ามันเปียกไปทั้งหน้า

ความง่วงนอนของสือมูเฉินหายไปทันที

เขาลืมตา เอื้อมมือไปแตะโคมไฟข้างๆ แล้วเปิดไฟ

ภายใต้แสงไฟ แม้ว่าหลานเสี่ยวถางจะหลับตาอยู่ แต่เขาก็สามารถมองเห็นน้ำตาที่แก้มของเธอได้อย่างชัดเจน

อาจเป็นเพราะเธอร้องไห้มาเป็นเวลานาน เธอจึงบังคับลมหายใจที่สะอื้นไม่ค่อยได้

ในใจของสือมูเฉินตื่นตระหนกทันที และถามด้วยความกังวลว่า： “เสี่ยวถาง เกิดอะไรขึ้น？ คุณร้องไห้ทำไม คุณไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”

เมื่อหลานเสี่ยวถางได้ยินคำพูดที่ห่วงใยของสือมูเฉิน เธอไม่รู้ว่าเขาต้องการชดเชยหรือเป็นห่วงเป็นใยเธอจริงๆ หรือไม่ เธอแค่รู้สึกขมขื่นในใจและเศร้ายิ่งกว่าเดิมร้องไห้หนักขึ้นไปอีก

สือมูเฉินดึงผ้าห่มออกและลุกขึ้นนั่ง กางแขนออกเพื่ออุ้มหลานเสี่ยวถาง: “ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล!”

“ฉันไม่ได้—” หลานเสี่ยวถางส่ายหัวอย่างรวดเร็ว: “ฉันไม่ได้ป่วย”

สือมูเฉินถามด้วยความสงสัย: “ถ้าเช่นนั้นทำไมคุณถึงร้องไห้?คุณนอนฝันร้ายเหรอ？”

เมื่อเธอได้ยินเสียงที่อ่อนโยนของเขา ในที่สุดเธอก็อดไม่ได้และถามเขาด้วยดวงตาสีแดงก่ำว่า ：“มูเฉิน เป็นไปได้ไหมว่าวันหนึ่งคุณจะไม่สนใจฉันอีกแล้ว？”

สือมูเฉินผงะไปครู่หนึ่งและเห็นว่าหลานเสี่ยวถางจริงจัง ดังนั้นเขาจึงปลอบเธอเบา ๆ ว่า： “เสี่ยวถาง เราเป็นคู่สามีภรรยากันนะ คุณเป็นภรรยาของผม แล้วทำไมผมถึงจะไม่สนใจคุณล่ะ? คุณฝันถึงอะไรบางอย่างใช่ไหม? หรือว่ามีใครพูดไร้สาระต่อหน้าคุณ ผมเคยบอกคุณแล้วใช่ไหม หากคุณมีข้อสงสัย คุณต้องมายืนยันข้อมูลกับผมก่อน”

หลานเสี่ยวถางนึกหนังสือพิมพ์ฉบับนั้นและเอกสารการโอนหุ้น และเดิมทีเธอกำลังจะถามเพื่อยืนยันข้อเท็จจริงอยู่นั้น จู่ ๆเธอกลับพูดไม่ออก

เธอเข้าใจดีว่าแม้ว่าสือมูเฉินจะแต่งงานกับเธอเพื่อเป็นการชดเชย แต่เรื่องอื่นก็ไม่มีอะไรต้องตำหนิ อีกทั้งเธอถูกสือเพ่ยหลินขับไล่ออกมา ไม่มีอะไรติดตัวเลย เขายอมที่จะแต่งงานกับเธอและปฏิบัติต่อเธออย่างดี และพาเธอไปแก้แค้น เธอควรจะต้องขอบคุณเขาอย่างสุดซึ้งไม่ใช่เหรอ

แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นคนโลภมากตั้งแต่เมื่อไรกัน เธอคาดหวังว่าเขาจะรักเธอ การที่เขาปฏิบัติต่อเธออย่างดีเป็นเพราะเขารักเธอ และไม่ใช่เหตุผลอื่น

เห็นได้ชัดว่าตัวเธอนั้นเป็นคนโลภมาก ทำไมในเมื่อเวลานี้ความจริงถูกเปิดเผยแล้ว เธอกลับรู้สึกเสียใจขนาดนี้อีกล่ะ?

หลานเสี่ยวถางส่ายหัว: “ไม่มีอะไรค่ะ”

สือมูเฉินมองดูเธออย่างระมัดระวัง และเห็นว่าเธอไม่มีอาการบาดเจ็บใด ๆ ดูอาการแล้วก็ปกติไม่ได้เจ็บไม่ได้ป่วยตรงไหนเลย ดังนั้น เขาจึงเอนตัวลงนอนข้างหลานเสี่ยวถาง ห่มผ้าห่มให้เธอ และกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา และพูดอย่างจริงจังว่า : “เสี่ยวถาง ผมไม่เคยคิดที่จะทอดทิ้งคุณหรือไม่ต้องการคุณเลยนะ”

เมื่อเธอได้ยินสิ่งที่เขาพูด ในใจของเธอก็เริ่มสับสน ผ่านไปสักพัก ดูเหมือนเธอจะตัดสินใจถามเขาว่า： “แล้วคุณรักฉันไหมคะ?”

หลังจากพูดเสร็จ หลานเสี่ยวถางก็รู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นเร็วมาก

ภายใต้แสงไฟ เธอมองไปที่ดวงตาของสือมูเฉิน และเขามองลงมาที่เธอ ดวงตาของเขาลึกและมีเสน่ห์มาก เธอมองแล้วรู้สึกใจเต้นไม่เป็นจังหวะ แม้แต่การหายใจเธอก็ลืมที่จะหายใจด้วยซ้ำ

แต่หลังจากรอเพียงไม่กี่วินาที เธอก็รู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย

จนกระทั่งเขาเปิดริมฝีปาก จู่ ๆหลานเสี่ยวถางก็ไม่กล้าฟัง

เธอกลัวว่าเขาจะพูดอะไรเหมือนเป็นการเยาะเย้ย ก็เหมือนกับตอนที่เธอถามเขาว่าทำไมเขาถึงแต่งงานกับเธอ เขาบอกว่าเป็นการกุศล

“เสี่ยวถาง” เมื่อสือมูเฉินเห็นหลานเสี่ยวถางเบือนหน้าหนี ดังนั้นเขาจึงจับที่หน้าของเธอบังคับให้มองมาที่เขา เสียงของเขาเมื่อพูดอยู่ในที่มืด เสียงต่ำเหมือนเสียงเชลโล่: “คุณดีขนาดนี้ ผมจะไม่รักคุณได้อย่างไรกันล่ะ？”

หลานเสี่ยวถางตะลึงในทันที จ้องมองสือมูเฉินด้วยดวงตาเบิกกว้าง

เขาบอกว่าเขารัก?

เขารักเธอจริงๆเหรอ?

เมื่อเห็นท่าทางที่ตื่นตกใจของหลานเสี่ยวถาง ริมฝีปากของสือมูเฉินก็ม้วนขึ้นช้าๆ: “ลับหลังผมหลานเล่อซินพูดอะไรกับคุณอีกแล้วใช่ไหม？ เสี่ยวถาง ถ้าเธอพูดอะไรจริง ๆ พรุ่งนี้ผมจะโยนเธอไปที่แอฟริกาใต้ทันที”

หลานเสี่ยวถางส่ายหัว เธอจับมือสือมูเฉินอย่างประหม่าและต้องการยืนยันอีกครั้ง: “คุณรักฉันจริง ๆเหรอ? ไม่ใช่แบบที่ผู้ใหญ่รักเด็กแบบนั้นใช่ไหม?”

สือมูเฉินยิ้ม: “คุณเป็นเด็กเหรอ?”

ในขณะที่เขาพูดอยู่นั้น เขาก้มศีรษะลงและจูบใบหูของเธอ จากนั้นลากลิ้นไปมาที่ใบหูเล็ก ๆ และรู้สึกว่าร่างกายของหลานเสี่ยวถางนั้นสั่นเทาด้วยความพึงพอใจ และเขาก็กระซิบข้างหูของเธอว่า: “ถ้าคุณปฏิบัติต่อคุณเหมือนเด็กจริง ๆ เรามีความสัมพันธ์ลึกซึ้งขนาดนั้นตั้งหลายต่อหลายครั้งแล้ว ถ้าเช่นนั้นผมคงต้องกลายเป็นพวกร่วมประเวณีเด็กล่ะสิ？”

หลานเสี่ยวถางรู้สึกว่ามีกระแสไฟฟ้าอยู่ในหูของเธอ และแผ่กระจายไปทั่วร่างกายของเธออย่างรวดเร็ว

เลือดของเธอเดือดพล่านจนขึ้นไปสมองของเธอ และแก้มของเธอก็แดงระเรื่อด้วย

ดังนั้น เขาบอกว่ารักเธอ ก็ต้องเป็นผู้ชายบอกรักผู้หญิงแบบนั้นสินะ ? หลานเสี่ยวถางรู้สึกว่าการหายใจของเธอติดขัดขึ้นเล็กน้อย และในเวลานี้ เธอก็ตกตะลึงชั่วขณะ

อย่างไรก็ตามในวินาทีถัดมา เมื่อฝ่ามือของเขาลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างเธอ เธอก็ได้สติกลับคืนมาทันที

หลานเสี่ยวถางเงยหน้าขึ้นและมองไปที่สือมูเฉิน

เปลวไฟสวาทกำลังเต้นอยู่ในดวงตาของเขา และเขาพูดกับเธอทีละคำ: “เสี่ยวถาง ผมต้องการคุณ!”

เสี่ยวถางสั่นไปทั้งตัว

สือมูเฉินหัวเราะไปด้วยแล้วลุกขึ้น เขารีบพลิกตัวขึ้นคร่อมเรือนร่างของหลานเสี่ยวถาง และก้มลงจูบเธอ

ตอนแรกเริ่มจากการจูบอย่างอ่อนโยน แต่หลังจากนั้นไม่ถึงสิบวินาที ลมหายใจของเขาก็แรงถี่ขึ้นเรื่อยๆ และการจูบของเขาก็เร่าร้อนดุเดือดมากยิ่งขึ้น