ปลอบใจฉัน ด้วยรักเธอ - บทที่ 211 ความรัก จุดประสงค์ก่อนแต่งงาน
ทั้งสองออกมาจากห้องแต่งตัวพร้อมกัน MVที่กำลังถ่ายทางนั้นเหลืออีกสองสามฉาก
วันนี้ตู้ลี่ลี่ทำได้ไม่เลว ทั้งหมดถ่ายทำเพียงครั้งเดียว ดังนั้น ผู้กำกับจึงเลิกกองอย่างรวดเร็ว
เธอออกมาจากหน้าฉากสีเขียว กำลังจะล้างเครื่องสำอางออก ก็เห็นฟู่สีเกอยืนอยู่ข้างๆ ตั้งใจจะเข้าไปทักทาย แต่เมื่อเหลือบสายตาก็เห็นเฉียวโยวโยว
เธอตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง มองอย่างตั้งใจ แล้วกระพริบตา “โยวโยว?”
ฟู่สีเกอไม่สนใจคำถามของเธอ แต่วางแขนบนไหล่ของเฉียวโยวโยว และเดินเข้าไปหาผู้กำกับ: “ผู้กำกับ นี่แฟนของผม”
ผู้กำกับยิ้มและพูดว่า: “สีเกอ คนนี้ลูกสาวเศรษฐีตระกูลไหนหรือดาราที่เพิ่งเดบิวต์ใหม่?”
“ไม่ใช่คนในวงการ ” ฟู่สีเกอจับเอวของเฉียวโยวโยว และถามว่า: “สวยไหม?”
“สวย สวยกว่าคนก่อนหน้านี้! คนนี้ดูสวยธรรมชาติ เทียบไม่ได้กับหน้าพลาสติกคนก่อนๆ!” พี่ทีมงานพูดขึ้นและหัวเราะอย่างตรงไปตรงมา
ฟู่สีเกอใช้สายตาพิฆาตมอง: “ผมเคยพามาตอนไหน?”
“อ่อ ฉันพูดผิดไป!” พี่ทีมงานโบกมืออย่างรวดเร็ว: “คนสวย อย่าคิดมาก เขาไม่เคยพาผู้หญิงมาที่กองถ่ายเรา!”
“โง่จริงๆ ยกเว้นความเป็นมืออาชีพ นอกนั้นEQต่ำมาก!” ผู้กำกับผลักพี่ทีมงานออกไป แล้วพูดกับเฉียวโยวโยวว่า:“คนสวย อยากเข้าวงการบันเทิงไหม?”
เฉียวโยวโยวโบกมืออย่างรวดเร็ว: “ฉันไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้ อย่าว่าแต่การแสดงเลย…”
“แฟนของผมเป็นนักศึกษาปริญญาโทที่เพิ่งเรียนจบจากต่างประเทศ! นักเรียนที่มีผลการเรียนสูง!” ฟู่สีเกอกล่าวและเดินออกไปพร้อมกับเฉียวโยวโยว: “เอาล่ะ วันนี้ทำงานเสร็จแล้ว ไปเดทดีกว่า!”
“ขอให้สนุกนะ!” คนข้างหลังโบกมือบ๊ายบาย
เมื่อทั้งสองออกมา ฟู่สีเกอผลักเฉียวโยวโยวเข้าไปในรถของเขาและกล่าวว่า: “ไปต่อจุดที่สอง!”
“ที่ไหน?” เฉียวโยวโยวถาม
“ไปถึงคุณก็รู้เอง” ฟู่สีเกอขดริมฝีปากของเขา
หลังจากนั้นไม่นาน เฉียวโยวโยวก็รู้แล้วจริงๆ
เพราะเธอเคยมาที่นี่ มันเป็นหมู่บ้านจัดสรรที่หลานเสี่ยวถางซื้อ
เมื่อกี้ฟู่สีเกอบอกว่าเขามีบ้านอยู่ที่นี่ เขากำลังจะพาเธอไปบ้านของเขา?
ราวกับว่าเขาสามารถมองเห็นความคิดของเธอ ฟู่สีเกอหันศีรษะและพูดว่า: “เพื่อให้คุณได้รู้จักผมมากขึ้น ผมจะพาคุณไปที่บ้านของผม โอ้ไม่สิ พาคุณไปบ้านของเรา!”
เธอกลายเป็นของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่?
เฉียวโยวโยวถูขมับของเธอ หันศีรษะและเห็นกระจกหลังโดยไม่ได้ตั้งใจ
ในกระจก เธอสวยกว่าปกติ และเธอก็แปลกใจเล็กน้อยที่เห็นตัวเอง
“ถ่ายเซลฟี่แล้วโพสต์ในวีแชทสิ” ฟู่สีเกอพูดอย่างเป็นกันเอง
ถ่ายไว้ก็ดี เพราะเธอเองก็ไม่รู้ว่าจะสวยแบบนี้อีกเมื่อไหร่ แต่ถ้าโพสต์…
เฉียวโยวโยวมองดูรถของฟู่สีเกอ แม้ว่าจะแค่ถ่ายเซลฟี่ แต่คนอื่นก็คงจะเห็นเบาะหลังของเขาที่มีราคาแพงมาก ดังนั้น…
เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและถ่ายรูปสองสามรูป ยิ่งดูยิ่งชอบ บันทึก บันทึกไว้ในอัลบั้มภาพส่วนตัว
บ้านของฟู่สีเกออยู่ไม่ไกลจากสือมูเฉินมากนัก เมื่อเฉียวโยวโยวลงจากรถ เธอมองไปทางทิศตะวันออกและเห็นต้นฟีนิกซ์สูงอยู่หน้าบ้านของสือมูเฉิน
เธอจึงรู้สึกว่าคงไม่มีใครเห็นเธออยู่ที่นี่
และถ้าเธอและฟู่สีเกอจะอยู่ด้วยกันในอนาคต ก็เท่ากับว่าเธอจะได้อยู่ใกล้เสี่ยวถางทุกวัน?
ฟู่สีเกอจอดรถและพาเฉียวโยวโยวเข้าไปในบ้าน
เขาหยิบรองเท้าแตะของตัวเองออกมาจากชั้นวางรองเท้า จากนั้นจึงหยิบรองเท้าแตะของผู้ชายจากด้านในออกมาแล้วพูดว่า: “ผมไม่ได้เตรียมรองเท้าของผู้หญิงไว้ ใส่คู่นี้ก่อนนะ”
เฉียวโยวโยวได้ยินอะไรบางอย่างจากคำพูดนี้ อดไม่ได้ที่จะถามว่า: “ไม่เคยมีผู้หญิงมาที่นี่เหรอ?”
ฟู่สีเกอพยักหน้า: “อืม บ้านเพิ่งซื้อเมื่อต้นปีนี้ ยกเว้นแม่ของผมที่เคยมาตอนซื้อแรกๆ ไม่เคยมีผู้หญิงอื่นมาอีก”
ถ้าอย่างนั้น แฟนเก่าที่จากไปแล้วของเขา ไม่เคยมางั้นเหรอ?
เฉียวโยวโยวค้นพบในทันใดว่ามีความปิติอยู่ในใจของเธอ
เธออดไม่ได้ที่จะดูถูกตัวเอง ตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอกลายเป็นแฟนเขาไปตั้งแต่เมื่อไหร่?
บ้านของสือมูเฉินตกแต่งในสไตล์แฟชั่นสมัยใหม่ แต่บ้านของฟู่สีเกอเป็นสไตล์สมัยใหม่ผสมดั้งเดิม
เฟอร์นิเจอร์เต็มไปด้วยความรู้สึกทางนิเวศวิทยาดั้งเดิม แต่มีความคิดสร้างสรรค์
ตัวอย่างเช่น โต๊ะกาแฟที่ทำจากไม้เนื้อแข็งพื้นเมือง แต่ตรงกลางของไม้เนื้อแข็งนั้นกลวง และเติมน้ำข้างในกลายเป็นตู้ปลา มีปลาตัวเล็กตัวน้อยในนั้น
โซฟาดูเหมือนเบาะฟางหยาบ เฉียวโยวโยวนั่งลงบนโซฟา แต่พบว่าโซฟานุ่มและสบายจนทำให้ไม่อยากลุกขึ้น
ฟู่สีเกอนั่งลงข้างเธอ เอื้อมมือไปโอบเธอไว้ในอ้อมแขน แล้วพูดว่า: “พ่อแม่ของผมไม่ชอบที่นี่ บอกว่ามันไม่เหมือนบ้านเลย ให้ผมปรับปรุงใหม่ ผมไม่ปรับหรอก แบบนี้ดีที่สุดแล้ว!”
“ไม่นะ ฉันคิดว่าการตกแต่งของคุณมีเอกลักษณ์มาก นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นการตกแต่งแบบนี้” เฉียวโยวโยวแสดงความคิดเห็น: “มันดูดั้งเดิม แต่รายละเอียดได้รับการจัดการอย่างประณีต ทำให้ผู้คนรู้สึกผ่อนคลายและสบายใจ!”
ดวงตาของฟู่สีเกอหรี่ลง: “คุณก็ชอบเหมือนกันใช่ไหม? งั้นดีเลย ผมก็กังวลเหมือนกันว่าถ้าคุณไม่ชอบสไตล์แบบนี้ แล้วเราจะปรับตัวเข้ากันได้อย่างไร! แบบนี้เข้าทางเลย เดี๋ยวกลับไปเก็บของกัน ผมจะขับรถไปช่วยคุณย้ายของ!”
เธอรู้ว่าเขาเป็นคนที่พูดปุ๊บทำปั๊บ เฉียวโยวโยวมองไปที่ฟู่สีเกอ: “ถึงแม้ฉันจะเลิกกับเขาแล้ว ก็ไม่ควรย้ายมากะทันหันแบบนี้…”
เธอยังไม่แน่ใจความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาเป็นยังไง ถ้าย้ายมาอยู่ด้วยกัน เร็วเกินไปหรือเปล่า? เธอไม่สามารถยอมรับความสัมพันธ์แบบนี้ได้
———นิยายใหม่ล่าสุด ติดตามได้ที่ช่องทางหลักวีแชท [Cherry Reading]————
“คุณเช่าคอนโดต้องจ่ายค่าน้ำค่าไฟ แถมยังไม่สะดวกเหมือนบ้าน ถ้าคุณโอเคกับที่นี่ มาอยู่กับผมที่นี่ แต่ปกติผมมักจะอยู่สองที่” ฟู่สีเกอกล่าว: “เดี๋ยวผมพาคุณไปดูอีกที่ ให้คุณเลือก”
“ไม่ ฉันคิดว่าพวกเราเป็นแบบนี้ มันเร็วเกินไปจริงๆ…” เฉียวโยวโยวกล่าว: “และฉันก็ยังไม่แน่ใจว่าฉันจะ…”
ฟู่สีเกอหรี่ตาของเขา: “ยังไม่แน่ใจว่าจะเลิกกับเขาไหม หรือว่ายังไม่รู้อะไร?”
เฉียวโยวโยวอดไม่ได้ที่จะถอยกลับเล็กน้อย: “ฉันหมายถึง ถึงแม้ว่าจะคบกัน แต่มันก็ไม่ควรย้ายมาอยู่ด้วยกันเร็วขนาดนี้”
“เราไม่ใช่ไม่เคยจับมือ ไม่เคยจูบกันสักหน่อย” ฟู่สีเกอกล่าวต่อ “จุดประสงค์ก่อนแต่งงาน ควรอยู่ด้วยกันและเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับจุดแข็งและจุดอ่อนของกันและกัน อย่างที่เรียกกันว่าทดลองอยู่ก่อนแต่งไง”
เฉียวโยวโยวเบิกตากว้างทันที: “จุดประสงค์ก่อนแต่งงาน?!
“ทำไม คุณไม่จริงจังกับผมเหรอ?” ฟู่สีเกอถาม
“ฉัน–” เฉียวโยวโยวเพียงรู้สึกว่าหัวใจของเธอไม่สามารถแบกรับภาระหนักแบบนี้ได้ และอดไม่ได้ที่จะบ่นพึมพำ: “คนที่คุณควรจะแต่งงานด้วยควรเป็นลูกสาวเศรษฐีไม่ใช่เหรอ?”
“ผมไม่ชอบคนที่ครอบครัวหาให้ ส่วนมากสวยแต่รูป จูบไม่หอม” ฟู่สีเกอกล่าว: “พวกเขาเคยบอกว่า ขอแค่ผมพาใครสักคนกลับบ้าน เป็นผู้หญิงและยังมีชีวิตอยู่ก็พอ”
เฉียวโยวโยวกระตุกปากของเธอ: “ทำไม?”
“เพราะว่า…” สีหน้าของฟู่ซีเก่อก็บูดบึ้งทันที
เพียงเพราะว่า เมื่อหลายปีก่อนตอนที่เธอจากไป เขากลายเป็นเหมือนคนบ้าและสิ้นหวัง และตั้งแต่นั้นมา เขาก็ไม่มีแฟนอีกเลย จากนั้นเขาก็เจ้าชู้เปลี่ยนคนไม่ซ้ำหน้า
ครอบครัวทนไม่ได้จริงๆ ดังนั้นพวกเขาจึงต้องลดความต้องการของพวกเขาลงและบอกว่าขอแค่เป็นผู้หญิงปกติก็พอ พวกเขากลัวว่าเขาจะเป็นผู้ชายคนเดียวในตระกูลฟู่ที่ไม่มีคู่ครอง
เฉียวโยวโยวสังเกตเห็นสีหน้าของฟู่สีเกอ เธอก็ยิ้ม: “ไม่มีอะไร ฉันแค่ถามเฉยๆ ถ้าไม่สะดวกใจที่จะตอบก็ไม่เป็นไร”
“เปล่า พวกเขาแค่ต้องการให้ผมรีบปักหลักสักที” ฟู่สีเกอพูดในขณะที่ดึงเฉียวโยวโยวลุกขึ้นยืน: “ไปดูชั้นบนกัน”
เมื่อเฉียวโยวโยวขึ้นไปชั้นบนถึงพบว่า สามารถมองเห็นระเบียงบ้านของหลานเสี่ยวถางจากตรงนี้
ฟู่สีเกอกอดเธอจากด้านหลังและชี้ไปที่บ้านของหลานเสี่ยวถาง: “เจ้าโง่โยว ยังจำเรื่องของเราในคืนนั้นได้ไหม… ”
เมื่อเขาพูด เขาก็จงใจพ่นลมหายใจที่หูของเธอ ทันใดนั้น เธอก็ขนลุกและกระจายไปทั่วร่างกายอย่างรวดเร็ว
เฉียวโยวโยวรู้สึกขนลุกมาก เธออดไม่ได้ที่จะดิ้นรน แล้วหันกลับมาพูดว่า: “ฉันจะไปดูห้องอื่น!”
หลังจากหันไป ก็มีผนังอยู่ข้างหน้าจมูกของเธอ ฟู่สีเกอจับเธอหมุนกลับมา หันหน้าเข้าหาอกของเขา ก้มศีรษะลงและจูบ
หัวใจของเฉียวโยวโยวเต้นแรง แต่ไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้ เธอทำได้เพียงยอมรับจูบนี้
จนกระทั่งเธอรู้สึกโดนจูบจนเคลิ้ม สูญเสียแรงโน้มถ่วงในตัว
เขาค่อยๆปล่อยริมฝีปากออก มองเธอแล้วยิ้มจางๆ
เฉียวโยวโยวหน้าแดงอยู่ครู่หนึ่ง และเธอยอมรับว่าเธอรู้สึกหวั่นไหว เพราะเขาจูบดูดดื่มมาก! เธอเป็นคนที่ใส่ใจรูปลักษณ์ภายนอกมาตลอด ดังนั้น เธอจูบดูดดื่มขนาดนี้จึงทำให้เธอรู้สึกเขินอาย
“เจ้าโง่โยว เมื่อกี้ผมได้ยินคุณอยาก–” เขาจงใจยืดเสียงยาวอย่างคลุมเครือ
เฉียวโยวโยวแก้มแดงขึ้นทันที: “คุณมีอารมณ์ได้ทุกที่เลยเหรอ!”
“คุณกำลังคิดเรื่องนี้อยู่เหรอ?” ฟู่สีเกอทำท่าทางไร้เดียงสา: “ผมได้ยินเสียงท้องคุณร้อง คิดว่าคุณน่าจะหิวแล้ว!”
เมื่อคำพูดของเขาเบาลง เสียงท้องของเฉียวโยวโยวก็ร้องอีกครั้ง
เฉียวโยวโยวอายจนอยากหาที่ซ่อน เธอมองฟู่สีเกออย่างดุร้าย: “ไอ่บ้าเอ้ย คุณพูดให้มันชัดกว่านี้จะตายเหรอ!”
ฟู่สีเกอยิ้มอย่างมีความสุขแล้วดึงเธอวิ่งลงไป: “ไปกันเถอะ เราไปกินข้าวกัน! คุณชอบกินอะไร? บอกผมมา ผมจะได้รู้จักคุณมากขึ้น”
หลังจากนั้น ทั้งสองขับรถราคาสองสามล้านบาทไปยังร้านบะหมี่เล็กๆ
เฉียวโยวโยวกล่าวว่า “ฉันชอบบะหมี่เส้นเล็กร้านนี้ที่สุด ปรุงด้วยพริก รสชาติเยี่ยมมาก!”
ฟู่สีเกอหยุดรถและบีบใบหน้าของเฉียวโยวโยว และถอนหายใจ: “แฟนผมเลี้ยงง่ายที่สุด! ผมได้ของถูกมาซะแล้ว!”
หลังจากกินบะหมี่เสร็จ ก็บ่ายสองกว่าแล้ว ฟู่สีเกอเหลือบมองไปรอบๆและพูดว่า: “เราไปเดินเล่นที่ถนนหนิงเจียงกันเถอะ!”
ถนนหนิงเจียงเป็นถนนคู่รักที่มีชื่อเสียงที่สุดในหนิงเฉิง โดยเฉพาะในตอนกลางคืน เพราะวิวกลางคืนสองฝั่งของแม่น้ำนั้นสวยงามมาก ซึ่งเหมาะมากสำหรับคู่รักที่จะมาเดินเล่น นอกจากนี้ หนิงเฉิงยังมีสถานที่ท่องเที่ยวและพักผ่อน จึงมีเรือสำราญหลายลำในแม่น้ำ ที่นั่นเพลิดเพลินมากจนทำให้คนรู้สึกเวลาผ่านไปไว
ฟู่สีเกอจอดรถไว้ข้างถนน พาเฉียวโยวโยวไปที่ถนน เนื่องจากวันนี้เป็นวันทำงาน ทำให้มีคนไม่มาก
ทั้งสองเดินได้เพียงไม่กี่ก้าว ฟู่สีเกอหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมา: “มาถ่ายรูปกัน!”
