ปลอบใจฉัน ด้วยรักเธอ - บทที่ 223 คุณโง่ขนาดนี้ แต่ผมกลับชอบความโง่เขลาของคุณ
ฟู้เจียนปอไม่พูดต่อ เขาสำลักอยู่ในลำคอ ไม่สามารถพูดออกมาได้อีก
เฉินโยวโยวอดไม่ได้ที่จะย่นจมูก เธอรู้ปมในใจของเธอ เธอเข้าใจแม้ว่าเธอจะเลิกกับฟู้เจียนปอแล้ว แต่เขากำลังรู้สึกแย่
อีกอย่างเขายังบอกว่า ตอนนี้คือช่วงเวลาที่เขาแย่ที่สุด ถ้าเธอยังจากไปอีกคน…
เธอรู้ว่าถ้าเธอตกลงกับเขา บางทีทุกอย่างจะเปลี่ยนไป เธออาจจะสูญเสียฟู่สีเกอ
แต่เมื่อเฉียวโยวโยวเห็นแสงไฟในอาคารโรงพยาบาล และนึกถึงแม่ฟู้ เธอทนไม่ได้ที่จะมองดูคนแก่ที่ดีกับเธอมาตลอดต้องทรมาน
“โอเค” เฉียวโยวโยวพยักหน้า เพียงรู้สึกว่าหัวใจของเธอเหมือนกำลังถูกบีบ หัวใจรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย “ฉันตกลง เรามาเริ่มใหม่กัน”
“โยวโยว ดีจังเลย!” ฟู้เจียนปอกอดเฉียวโยวโยวและร้องไห้ออกมาอย่างอดไม่ได้: “เราจะดีกว่านี้ คุณจะเป็นภรรยาของผมและเป็นแม่ของลูกผมในอนาคต!”
เฉียวโยวโยวรู้สึกเพียงว่ากำลังสูญเสียอนาคต แต่เธอไม่ได้พูดอะไร และไม่ได้ผลักฟู้เจียนปอออก
ในที่สุด เขาก็ค่อยๆสงบลงและปล่อยเฉียวโยวโยว
ดวงตาของเขายังแดงอยู่เล็กน้อย มองไปที่ใบหน้าของเฉียวโยวโยวภายใต้แสงไฟ เขากล่าวว่า:“โยวโยว จากนี้ไปเราเริ่มต้นใหม่กันนะ คุณกลับไปพักผ่อนก่อน ที่นี่ผมดูแลเอง พรุ่งนี้คุณตื่นแล้วค่อยมาก็ได้ ไม่ต้องห่วง”
เฉียวโยวโยวลังเลที่จะพูด และในที่สุดก็แค่พยักหน้า: “โอเค”
ฟู้เจียนปอโบกมือเรียกแท็กซี่ให้เธอ บันทึกป้ายทะเบียน และเห็นว่าแท็กซี่กำลังขับออกไปไกล จากนั้นเขาก็หันกลับมาที่อาคารโรงพยาบาล
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เขาไม่ได้สังเกตก็คือตอนที่แท็กซี่กำลังจะออกไป รถสปอร์ตในความมืดด้านหลังก็สตาร์ทและขับไปข้างหน้าเช่นกัน
เมื่อเฉียวโยวโยวมาถึงบ้าน เอาเงินออกจากกระเป๋าของเธอ เธอตระหนักว่าเงินในกระเป๋าของเธอเป็นเงินที่ฟู่สีเกอให้เธอตอนบ่าย
เมื่อนึกถึงคำพูดของฟู่สีเกอที่บอกว่า “ถ้าคุณตกลงกับเขา เราจบกัน” เฉียวโยวโยวสับสนสัก เธอไม่รู้ว่าตัวเองกำลังรู้สึกอะไรอยู่
บางทีนี่อาจเป็นชะตากรรมของพวกเขา
พวกเขาไม่ใช่คนสังคมเดียวกันตั้งแต่แรก เหมือนกับสิ่งที่เธอเห็นในวันนี้ กลุ่มเพื่อนของเขาเต็มไปด้วยดาราดังและผู้กำกับ เขาอาศัยอยู่ในหมู่บ้านจัดสรรหรูและขับรถราคาแพง
แต่เธอ พ่อแม่ของเธอมีแค่ธุรกิจธรรมดา เรียกได้ว่าเป็นครอบครัวชนชั้นกลาง เทียบไม่ได้กับครอบครัวฟู่สีเกอแม้แต่น้อย
เธอรู้สึกมืดมนไปชั่วขณะหนึ่ง อย่างไรก็ตาม เธอไม่ควรหลงอยู่ในโลกที่ไม่ใช่โลกของเธอ
ยิ่งไปกว่านั้น แม่ฟู้ใจดีกับเธอมาก เธอไม่อยากทำให้ต้องผิดหวัง มันอาจส่งผลต่อสุขภาพของเธอด้วย ดังนั้น…
เฉียวโยวโยวจ่ายเงินเสร็จ ตัดสินใจหาคนให้เอาเงินและบัตรไปคืนฟู่สีเกอ จากนั้นก็คุยกับเขาให้รู้เรื่อง
แต่เธอเพิ่งเดินไปได้สองก้าว ก็มีมือยื่นออกมากะทันหัน และจับเธอ
เฉียวโยวโยวหันกลับมาและพบกับดวงตาที่เต็มไปด้วยความมืดมนของฟู่สีเกอ
เธอตกใจเมื่อเห็นรถสปอร์ตข้างๆ แต่เธอก็เข้าใจ
ตอนที่เธออยู่ในรถแท็กซี่ เธอเห็นจากกระจกมองหลังว่ามีรถสปอร์ตตามอยู่ข้างหลัง เธอดูคุ้นๆ ปรากฏว่าเป็นของเขาจริงๆ!
ถ้างั้น เขาอยู่ที่นั่นตลอดเลยงั้นเหรอ? ฉากที่เธออยู่กับฟู้เจียนปอที่ทางเข้าโรงพยาบาล เขาก็คงเห็นหมดแล้ว?
หลังจากตื่นตระหนก ก็ค่อยๆสงบลง
เฉียวโยวโยวสงบลงและอ้าปากกล่าว: “ฟู่สีเกอ ฉันมีเรื่องอยากคุยกับคุณ”
ดูเหมือนเขาจะเดาได้ว่าเธออยากพูดอะไร เขาก็พยักหน้า แล้วดึงเธอไปที่รถของเขา: “ขึ้นรถค่อยว่ากัน”
“ไม่ต้องหรอก ตรงนี้แหละ มันดึกแล้ว” เฉียวโยวโยวกล่าว
“กลัวผมจะกินคุณเหรอ?” ริมฝีปากของฟู่สีเกอขดขึ้นแฝงความชั่วร้าย แต่ดวงตาของเขาเย็นชา: “ไม่ใช่ว่าไม่เคยกินมาก่อน จะแสร้งให้ใครดู?”
เฉียวโยวโยวรู้สึกเจ็บใจ กัดฟันและตามฟู่สีเกอเข้าไปในรถ
เขาสตาร์ทรถและขับไปจนถึงริมฝั่งแม่น้ำ จึงจอดรถ
ระหว่างทาง ทั้งสองไม่ได้พูดคุยกัน บรรยากาศในรถเงียบสงบ
เมื่อเห็นฟู่สีเกอจอดรถ เฉียวโยวโยวก็หยิบบัตรและเงินออกจากกระเป๋าแล้วยื่นให้ฟู่สีเกอ: “ขอบคุณนะ เมื่อกี้ฉันจ่ายค่าแท็กซี่ไปแล้ว20หยวน ฉันจะโอนคืนให้”
ฟู่สีเกอไม่รับ ดังนั้นเฉียวโยวโยวจึงวางเงินและบัตรไว้ในช่องเก็บของบนรถ
หลังจากที่เธอพูดจบ เธอมองที่เสื้อผ้าของเธออีกครั้ง และกำลังจะอ้าปากพูด ฟู่สีเกอก็หันศีรษะและจ้องตาของเธอ: “ถ้าคิดจะตัดขาดกับผม เสื้อผ้าบนตัวคุณก็คืนผมมาทั้งหมด!”
เสื้อผ้าเก่าของเฉียวโยวโยวลืมไว้ที่บ้านของฟู่สีเกอ ถ้าเธอถอดตอนนี้…
เมื่อเห็นการเยาะเย้ยในดวงตาของเขา เธอไม่สามารถเก็บความเย่อหยิ่งของเธอได้ ดังนั้นเธอจึงคว้าชายเสื้อและกำลังจะถอดเสื้อจริงๆ!
“เฉียวโยวโยว!” ฟู่สีเกอจับมือเธอ จากนั้นเหยียดแขนออกแล้วดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขน
เธอตัวแข็งทื่อ แน่นมากจนเธอไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้
“ผมไม่ได้ให้คุณถอดจริงๆ คุณเป็นผู้หญิงจะมาเปลือยกายกลางค่ำกลางคืนได้อย่างไร ไม่ต้องพูดถึงถ้าคุณเจอพวกอันธพาล แถมอากาศเย็นมาก เป็นหวัดขึ้นมาจะทำยังไง?” ฟู่สีเกอถอนหายใจ น้ำเสียงของเขาหงุดหงิดเล็กน้อย: “ผมแค่อยากดูว่าคุณจะทำยังไง”
อารมณ์ของเฉียวโยวโยวลุกเป็นไฟในทันใด น้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาของเธอ และอารมณ์ที่ถูกระงับไว้ก่อนหน้าก็ระเบิดขึ้นในทันใด: “ทุกคนกำลังบีบบังคับฉัน! ทุกคนเอาภาระทุกอย่างมาไว้ที่ฉัน กดดันฉัน!”
ฟู่สีเกอมองไปที่เธอ ให้เธอระบายต่อไป
เฉียวโยวโยวเปิดประตูรถออก วิ่งไปที่แม่น้ำและยืนอยู่ที่นั่นร้องไห้อย่างหนัก
ฟู่สีเกอยื่นทิชชู่ให้เธอและรอให้เธอใจเย็นลง
ผ่านไปนาน เฉียวโยวโยวหันศีรษะแล้วพูดกับเขาว่า:“ฉันจะกลับไปซักเสื้อผ้าแล้วคืนให้คุณ”
“ไม่ต้อง ถือว่าผมให้คุณ! ต่อให้คุณคืนผม ผมก็ไม่เอา” ฟู่สีเกอพูด เห็นหยาดน้ำตาห้อยอยู่บนแก้มของเฉียวโยวโยว เขาจึงเอื้อมมือออกไปและเช็ดน้ำตา : “ทั้งๆที่คนที่ถูกทิ้งคือผม แต่ผมกลับต้องมาปลอบคุณ เจ้าโง่โยว คุณว่านี่มันยังไงกันแน่?”
เมื่อเห็นแสงสว่างในดวงตาของเขา เธอรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยในหัวใจ และหลับตาลงอย่างรวดเร็ว
“คุณคิดดีแล้วใช่ไหม?” ฟู่สีเกอถามอีกครั้ง: “จะกระโดดลงไปในกองเพลิงจริงๆเหรอ?”
มือของเฉียวโยวโยวจับราวกันตกริมแม่น้ำ เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ: “คุณป้าดีกับฉันมาก ฉันปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้น ฉันทนเห็นเขาทุกข์ไม่ได้”
“ก็แปลว่าคุณโง่ไง!” ฟู่สีเกอเอนหลังพิงราวและเผชิญหน้ากับเฉียวโยวโยว: “คนอื่นเมื่อเห็นว่าแม่ของแฟนป่วย และอาจจะเป็นอัมพาตติดเตียง พวกเขาคงรีบหนีจากสถานการณ์เช่นนี้ แต่กับคุณ คุณกลับเลิกกับเขาไม่ได้เพราะเหตุผลนี้”
มุมปากของเขาเต็มไปด้วยความอวยตัวเอง: “ผมที่ดีพร้อมทุกอย่างแต่ไม่เลือก แต่เลือกที่จะเอาตัวเองไปอยู่ในโลกที่โหดร้ายแบบนั้น”
เขาจับผมของเธอที่ปลิวไสวตามลมและจ้องมองเธอ: “แต่ผมก็รู้สึกว่าความโง่เขลาแบบนี้มีค่ามาก ผมก็เลยชอบคุณ”
ในขณะนี้ เฉียวโยวโยวรู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นผิดจังหวะ
“ที่ผ่านมา ผมก็คงโง่เหมือนกัน” ฟู่สีเกอยิ้มและพูดว่า “คุณว่าเป็นเพราะเมื่อก่อนผมชอบทิ้งคนอื่นหรือเปล่า ตอนนี้ก็เลยถูกลงโทษ ผมยังอยู่กับคุณไม่ถึงหนึ่งวัน คุณก็กำลังจะทิ้งผมไป?”
เฉียวโยวโยวรู้สึกเพียงว่าหัวใจของเธอหดหู่และอึดอัด เธอกล่าว: “ฉันขอโทษ”
“ไม่เป็นไร” ฟู่สีเกอมองไปที่น้ำในระยะไกล: “ยังไงพวกเราก็เพิ่งเริ่มต้น แม้ว่าจะชอบ แต่ก็ไม่ได้แปลว่าจะลืมไม่ลง ดังนั้น คุณไม่ต้องคิดมากหรอก”
ดูเหมือนว่าเขาจะพยายามปลอบโยนเธอ… เฉียวโยวโยวขยับริมฝีปากของเธอ แต่ไม่รู้จะพูดอะไร
“ผมแค่อยากถามคุณอีกครั้ง” การแสดงออกของฟู่สีเกอเริ่มจริงจัง เขามองไปที่เฉียวโยวโยว: “คุณคิดดีจริงๆแล้วเหรอ จะไม่เสียใจทีหลังใช่ไหม?”
เธอคิดดีแล้ว แม่ฟู้ดีกับเธอมาก ไม่ว่ายังไง เธอก็ไม่สามารถทนเห็นแม่ฟู้เป็นโรคเลือดออกในสมองเพราะเรื่องของเธอกับฟู้เจียนปอ
บางที สิ่งที่เธอทำได้คือทนอยู่กับเขาต่อไป…
มิฉะนั้น ถ้าเธอจากไป แล้วแม่ฟู้เสียชีวิตเพราะเธอ ถ้าอย่างนั้น เธอก็คงอยู่กับใครไม่ได้ เธอคงรู้สึกผิดไปทั้งชีวิต
เฉียวโยวโยวสูดหายใจเข้าลึกๆ: “อืม คิดดีแล้ว”
ฟู่สีเกอค่อยๆละสายตาจากเธอและพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ : “โอเค ผมเข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นเดินเป็นเพื่อนผมคืนสุดท้ายนะ!”
“อืม” เฉียวโยวโยวพยักหน้า ในใจรู้สึกบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้
ฟู่สีเกอเดินข้างเธอ ทั้งสองคนเดินไปข้างหน้าเคียงข้างกันโดยไม่พูดอะไร
ในเวลานี้ มีเรือสำราญลำเล็กแล่นเข้ามาใกล้จากระยะไกล บนดาดฟ้า ผู้คนมากมายโบกมือให้ฝั่ง: “สวัสดี!”
เฉียวโยวโยวยกมือขึ้นและโบกมือกลับ
ขณะที่เรือแล่นผ่านไป ก็มีลมกระโชกแรงเสื้อของเฉียวโยวโยวปลิวตามกระแสลม เธอรู้สึกคันจมูก และจามออกมา
“หนาวเหรอ?” ฟู่สีเกอหันศีรษะและมองเฉียวโยวโยวสูดจมูก เขาจึงเหยียดแขนออกไปโอบไหล่เธอ โอบร่างกายไว้ในอ้อมแขนของเขา: “ยังหนาวอยู่หรือเปล่า?”
หัวใจของเฉียวโยวโยวเต้นแรงขึ้น: “ไม่หนาวแล้ว”
“อืม กลับกันเถอะ กลัวคุณจะเป็นหวัด” ฟู่สีเกอเดินกลับไป
ทั้งสองเดินกลับไปที่รถด้วยกัน ฟู่สีเกอก็เปิดแอร์อุ่น: “ผมจะส่งคุณกลับบ้าน”
“โอเค” เฉียวโยวโยวพยักหน้า ไม่กล้าสบตาเขา
ที่แม่น้ำไม่ไกลจากบ้านของเฉียวโยวโยวมากนัก ดังนั้นไม่นาน ทั้งสองก็ไปถึง
“เจ้าโง่โยว” ฟู่สีเกอช่วยเฉียวโยวโยวปลดเข็มขัดนิรภัย และน้ำเสียงของเขาเคร่งขรึม: “ผมเคยบอกคุณก่อนหน้านี้แล้วว่าถ้าคุณเลือกเขา เราก็จบกัน”
หลังจากได้ยินสิ่งที่เขาพูด หัวใจของเฉียวโยวโยวก็ทรุดลง เธอจับที่เปิดประตูแน่นโดยไม่รู้ตัว ราวกับพยายามหาความรู้สึกปลอดภัยจากที่นั่น
“หลังจากวันนี้ ผมจะไม่มารบกวนคุณอีก” ฟู่สีเกอมองเฉียวโยวโยวจากกระจกรถ: “แม้ว่าจะเจอคุณที่บ้านอาเฉิน ผมก็จะถือว่าคุณเป็นแค่คนรู้จัก”
