ปลอบใจฉัน ด้วยรักเธอ - บทที่ 228 ปีใหม่เราแต่งงานกันเลยไหม

หยานชิงเจ๋อเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จออกมา ก็ได้ยินเสียงเคาะประตู

ด้วยเหตุนี้เขาจึงเช็ดผมที่เปียกชื้น พลางเดินไปเปิดประตู : “ใครครับ?”

ซูสือจิ่นพูดไม่ออก พูดได้แค่ว่า : “ฉัน”

หยานชิงเจ๋อเปิดประตูออกมา ก็เห็นซูสือจิ่น จึงยิ้มให้เล็กน้อย : “เสี่ยวจิ่น มีอะไรเหรอ?”

“ฉัน……” ซูสือจิ่นมองไปที่หยานชิงเจ๋อ

ร่างกายส่วนบนของเขาเปลือยเปล่า และร่างกายส่วนล่างของเขาถูกพันไว้ด้วยผ้าเช็ดตัว

ผมของเขายังมีน้ำหยดลงมา ใบหน้าที่หล่อเหลาเพราะว่าการอาบน้ำยิ่งทำให้ดูดีจนน่าตกตะลึง ผิวพรรณของเขาขาวผ่องอย่างมาก แต่ไม่ได้ทำให้คนรู้สึกไม่ดีเลยแม้แต่น้อย

เพราะการออกกำลังกายมานาน กล้ามท้องของเขาจึงได้แน่นและสวยงาม กล้ามเนื้อส่วน V line ที่น่าดึงดูดใจยังขยายไปถึงส่วนลึกที่พันไว้ด้วยผ้าเช็ดตัว

นี่ก็นานมาแล้ว เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นเขาแต่งตัวแบบนี้ จนถึงกับว่าข้ออ้างที่เธอคิดมาตอนนี้ก็ลืมไปหมดแล้ว

สมองของซูสือจิ่นแฮงก์ไปหมด เธอมองหยานชิงเจ๋ออย่างใจลอย ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี

หยานชิงเจ๋อเห็นซูสือจิ่นมีท่าทีเหม่อลอย อดไม่ได้ที่จะหัวเราะแล้วบีบๆแก้มของเธอ : “เป็นอะไรไป เสี่ยวจิ่น นอนไม่หลับเหรอ?”

ซูสือจิ่นถูกเขาบีบแก้ม จึงได้สติกลับมาทันที รู้สึกได้เพียงว่าผิวบริเวณแก้มที่ถูกสัมผัส มีกระแสไฟฟ้าไหลผ่านร่างกายมันปั่นป่วนจนกลายเป็นคลื่นพายุอันบ้าคลั่ง

เล็บของเธอจิกลงไปที่ฝ่ามือของตนเอง แล้วพูดข้ออ้างที่ไม่ได้เรื่องออกมา : “ฉันนึกว่านี่คือห้องของเสี่ยวถาง! เดิมทีฉันอยากจะไปหาเธอ……”

หยานชิงเจ๋อไม่ได้สงสัยอะไร เขาเข้าไปใกล้ๆแล้วพูดข้างๆหูของซูสือจิ่นว่า : “บางทีตอนนี้พี่เฉินอาจจะกำลังมีความสุขกับพี่สะใภ้อยู่ คุณอย่าไปเลย ระวังพรุ่งนี้พี่เฉินจะลงโทษคุณนะ!”

ซูสือจิ่นรู้สึกว่าเสียงที่ดังขึ้นข้างๆหู บวกกับลมหายใจที่มีกลิ่นเหล้าเล็กน้อยของหยานชิงเจ๋อมันทำให้เธอเหมือนกับถูกดึงเรี่ยวแรงพละกำลังออกไป

เธอพิงอยู่ข้างประตูไม่ได้ขยับเคลื่อนไหว จนกระทั่งความร้อนบนใบหูได้หายไป เธอจึงได้สติกลับมา พยักหน้าแล้วพูดอย่างช้าๆว่า : “อ๋อ”

“โอเค วันนี้เป็นเจ้าทึ่มไปได้ยังไง?” น้ำเสียงของหยานชิงเจ๋อมีความเอ็นดู : “เสี่ยวจิ่น นอนหลับฝันดีนะ สาวๆเข้านอนเร็วๆจะได้สวย!”

ซูสือจิ่นพยักหน้า แล้วถอยออกไปโดยอัตโนมัติ

เธอเห็นว่าหยานชิงเจ๋อกำลังจะปิดประตูกลับไป ในเวลานี้เธอเห็นร่างกายท่อนบนที่เปลือยเปล่าของเขา ก็รู้สึกราวกับว่าได้สูญเสียเขาไปตลอดกาล ทั้งๆที่เธอไม่เคยได้มาเลย

ในทันทีเธอก็เรียกเขาไว้ : “พี่ชายชิงเจ๋อ!”

ตอนเด็กๆ เธอชอบเรียกแบบนี้ หลังจากโตขึ้นมาก็เรียก ‘พี่ชิงเจ๋อ’ ฉะนั้นหยานชิงเจ๋อเมื่อได้ยินคำนี้ จึงตกตะลึงเล็กน้อย

เขาหันกลับไป แล้วยังคงพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า : “เสี่ยวจิ่น ทำไมเหรอ?”

เวลานั้นซูสือจิ่นเห็นประกายในแววตาของเขา จึงถามคำถามที่ไม่กล้าถามแบบนี้ออกมา : “คุณชอบเจียงซีหยู่มากเลยใช่ไหม?”

หยานชิงเจ๋อคาดไม่ถึงว่าเธอจะถามคำถามนี้ เขาจึงตกตะลึงไปเล็กน้อย แล้วพยักหน้าพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า : “ใช่สิ หายากนะที่ฉันจะเจอผู้หญิงที่ชอบแบบนี้ ไม่แน่เราอาจจะแต่งงานกันต้นปีหน้า ถึงเวลานั้น คุณจะต้องเรียกเธอว่าพี่สะใภ้แล้ว!”

ชั่วขณะนั้นซูสือจิ่นแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ แต่เธอก็ยังคงกลั้นเอาไว้ได้ แล้วพูดเสริมอีกประโยคหนึ่งว่า : “อย่างนั้นเมื่อถึงเวลานั้น คุณก็จะไม่สนใจฉันแล้วใช่ไหม?”

หยานชิงเจ๋อเห็นท่าทางที่น่าสงสารของเธอ หัวใจที่อ่อนโยนก็สับสนยุ่งเหยิงไปหมด : “เสี่ยวจิ่น ได้ยังไงล่ะ? คุณจะเป็นน้องสาวที่ฉันรักที่สุดตลอดไป!”

เขาพูดจบก็จะลูบหัวของเธออย่างเคย แต่เธอรู้สึกว่าไม่สามารถอยู่ต่อไปได้แล้ว ซูสือจิ่นจึงหลบหลีกจากหยานชิงเจ๋ออย่างรวดเร็ว จากนั้นก็มุ่งตรงไปที่ห้องของตนเองแล้วปิดประตู

หยานชิงเจ๋อเห็นเช่นนั้น จึงส่ายหัวแล้วถอนหายใจออกมา

เขากลับเข้าห้องมา เจียงซีหยู่ที่อยู่บนเตียงก็เอ่ยถามว่า : “ชิงเจ๋อ เมื่อกี้ใครเหรอ?”

“เสี่ยวจิ่น เธอมาผิดห้อง” หยานชิงเจ๋อวางผ้าขนหนูที่เช็ดผมไว้ข้างๆ

“ชิงเจ๋อ สือจิ่นไม่ได้ชอบคุณใช่ไหม?” เจียงซีหยู่เอ่ยถามขึ้นมา

“ห๊ะ?” หยานชิงเจ๋อทำอะไรไม่ถูก : “ซีหยู่ ทำไมคุณคิดแบบนี้? เสี่ยวจิ่นเป็นน้องสาวของฉัน ฉันคิดกับเธอเป็นแค่น้องสาวของตนเองมาตลอด เธอก็คิดว่าฉันเป็นพี่ชายของเธอ”

เจียงซีหยู่พูดว่า : “อ๋อ ฉันอาจจะคิดมากไป ฉันรู้สึกว่าเธอปฏิบัติต่อคุณไม่เหมือนกับปฏิบัติต่อพวกสีเกอเลย”

“ผู้หญิงอย่างพวกคุณชอบคิดไร้สาระ ทำไม หึงเหรอ?” หยานชิงเจ๋อพูดจบ สายตาก็ลึกซึ้งขึ้น เขาเดินไปข้างๆเตียง สองมือประคองหน้าของเจียงซีหยู่ไว้

เธอมองใบหน้าที่งดงามของเขา กัดๆปากแล้วพูดว่า : “ชิงเจ๋อ คุณรักฉันจริงๆใช่ไหม?”

หยานชิงเจ๋อพยักหน้า : “มาถึงตอนนี้แล้ว คุณยังจะสงสัยความจริงใจของฉันอยู่อีกเหรอ? ซีหยู่ ปีใหม่เราแต่งงานกันเลยไหม?”

การหายใจของเจียงซีหยู่เร็วขึ้น รู้สึกได้ว่าฤทธิ์แอลกอฮอล์ขณะนี้มันปกคลุมไปหมดจนสมองเธอเริ่มมึนงง

ในที่สุดเธอก็พยักหน้า : “โอเค”

แววตาของหยานชิงเจ๋อดีใจจนแทบบ้าคลั่ง หลังจากนั้นก็ก้มลงไปจูบเธอ

ทั้งสองคนมีแค่ผ้าเช็ดตัวห่อหุ้มไว้ ในความใกล้ชิดกัน ผ้าเช็ดตัวก็ได้หลุดออกไป

คอของหยานชิงเจ๋อกระชับแน่นขึ้น ร่างกายเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว

เขาจูบเจียงซีหยู่ไปพลาง ยื่นมือออกไปจุดไฟบนร่างกายของเธอไปด้วย

เดิมทีเธอที่ไม่มีแรงอยู่แล้ว เวลานี้ก็เหมือนถูกละลายกลายเป็นน้ำไปเลย ร่างกายตอบรับหยานชิงเจ๋อโดยการบิดไปมาเล็กน้อยอย่างไม่รู้ตัว

จนกระทั่งรู้สึกได้ถึงความแข็งแกร่งอันเร่าร้อนระหว่างขาของเธอ เจียงซีหยู่จึงได้สติกลับมาทันที

เธอลืมตาขึ้น มองไปที่หยานชิงเจ๋อ