ปลอบใจฉัน ด้วยรักเธอ - บทที่ 241 นี่คือการตัดสินใจที่ยากที่สุดในชีวิตเขา
หลานเสี่ยวถางรู้สึกราวกับว่ามีภูเขาอยู่บนอก รู้สึกอึดอัดและทรมาน สือมูเฉินจับมือของเธอแน่น
เขาถามคำถามเพิ่มเติมกับหมออีกสองสามคำถาม จากนั้นหมอก็สั่งยาให้ และทั้งสองเดินออกจากห้องตรวจ
เมื่อมาถึงทางเดินด้านนอก สือมูเฉินให้หลานเสี่ยวถางนั่งพักก่อน เขาจะไปจ่ายค่ายา เมื่อเขากลับมา เขาเห็นหลานเสี่ยวถางกำลังร้องไห้
“เสี่ยวถาง ผมเชื่อว่าคุณไม่เคยกินยา” เขาพูดและดึงหลานเสี่ยวถางเข้าไปในอ้อมแขนของเขา: “ไม่ต้องกังวล ทุกปัญหามีทางออก กลับบ้านกันเถอะ ผมมีเพื่อนที่ต่างประเทศที่เชี่ยวชาญทางการแพทย์ เดี๋ยวผมจะกลับไปติดต่อพวกเขา แล้วเราค่อยคิดอีกครั้งว่าจะทำยังไงต่อ”
หลานเสี่ยวถางพิงใบหน้าของเธอไว้บนหน้าอกของสือมูเฉิน ฟังเสียงการเต้นของหัวใจที่มั่นคงและทรงพลังของเขา ค่อยๆรู้สึกถึงการพึ่งพาได้
เธอพยักหน้าและพูดอย่างเฉื่อย: “โอเค”
ทั้งสองคนออกมาพร้อมกันและเมื่อพวกเขามาถึงทางเข้าลิฟต์ จู่ๆก็มีคนเข็นรถมา โดยไม่เบรค และชนเข้ากับร่างของสือมูเฉิน
รถของคนนั้นมีของมีคม มันบาดเข้าที่แขนของสือมูเฉิน ทำให้มีเลือดไหลออกมา
ทั้งสองคนตกใจมาก สือมูเฉินรีบกดบาดแผลเพื่อหยุดเลือด คนนั้นก็ตื่นตระหนกเช่นกัน และในขณะที่ขอโทษก็พาสือมูเฉินไปที่อาคารโรงพยาบาล
ลงทะเบียนง่ายๆ เพราะแผลไม่ลึกมาก หมอฆ่าเชื้อเสร็จ ก็เห็นผงสนิมขาวที่แผลแล้วบอกว่า: “คุณผู้ชาย ผมแนะนำให้คุณตรวจเลือด”
เขาได้ยินดังนั้นจึงอธิบายอย่างรวดเร็วว่า: “หมอ มันเป็นแค่สนิม ส่วนสีขาวไม่มีพิษ เป็นแค่แป้ง”
หมอกล่าวว่า: “เนื่องจากได้รับบาดเจ็บ ก็ต้องตรวจอย่างละเอียด ความรับผิดชอบของหมอคือการหลีกเลี่ยงความเสี่ยงของการติดเชื้อ”
เมื่อหลานเสี่ยวถางได้ยินเรื่องนี้ ก็รีบพูดขึ้นว่า: “มูเฉิน ไปตรวจเถอะ ถ้าติดเชื้อขึ้นมาล่ะ…”
ครึ่งชั่วโมงต่อมา ผลลัพธ์ก็ออกมา หมอดูผลตรวจด้วยสีหน้าที่ไม่ดี
“หมอ เกิดอะไรขึ้น?” เมื่อเห็นการแสดงออกของเขา หลานเสี่ยวถางรู้สึกตื่นตระหนกทันที
หมอยื่นผลตรวจและพูดกับมูเฉินด้วยเสียงเบา: “คุณผู้ชาย เราตรวจพบสารคุมกำเนิดในเลือดของคุณ แม้ว่าปริมาณจะไม่มาก แต่ดูเหมือนว่าคุณจะทานมาระยะหนึ่งแล้ว ”
เมื่อสือมูเฉินได้ยินสิ่งที่หมอพูดเหมือนกับหมอที่บอกกับหลานเสี่ยวถาง ก็ตกตะลึงทันที!
เขาและหลานเสี่ยวถางต่างมีสารคุมกำเนิดในร่างกายพวกเขา?!
เขารับผลตรวจ พยายามควบคุมอารมณ์ในใจ: “แล้วบาดแผลของผม… ”
หมอบอกว่า: “ไม่เป็นไร ไม่ต้องทายา แค่ระวังตอนอาบน้ำอย่าให้ติดเชื้อ สองสามวันนี้พยายามอย่าแตะต้องแผล ถ้าทำได้จะไม่มีการติดเชื้อ”
“โอเค ขอบคุณครับ” สือมูเฉินพยักหน้าและพาหลานเสี่ยวถางออกจากโรงพยาบาล
หลานเสี่ยวถางสังเกตเห็นสือมูเฉินไม่พูดตลอดทาง มีท่าทางเคร่งขรึม เธออดไม่ได้ที่จะถาม: “มูเฉิน หมอบอกกับคุณว่าอะไร? คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม ฉันตกใจหมดเลย”
สือมูเฉินตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่าง ใช้มืออีกข้างจับมือของหลานเสี่ยวถาง:”เสี่ยวถาง ไม่ต้องห่วง ผมไม่เป็นอะไร ผมแค่กำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่”
เขาส่งความอบอุ่นให้กับเธอ หลานเสี่ยวถางรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย จนกระทั่งกลับถึงบ้าน สือมูเฉินก็ตรงไปที่เครื่องกองน้ำดื่มในบ้าน
น้ำในเครื่องกรองเปลี่ยนทุกๆสองวัน ใช้ยี่ห้อนี้มาตลอด แม้ว่าเขาจะรู้สึกว่าไม่น่าจะมีปัญหา แต่สือมูเฉินก็ตักน้ำออกมาเล็กน้อย จากนั้นก็เทใส่ขวด
เมื่อเห็นพฤติกรรมของเขา หลานเสี่ยวถางก็เข้าใจทันที: “มูเฉิน คุณสงสัยว่าของที่เรากินมีสิ่งผิดปกติเหรอ?”
สือมูเฉินพยักหน้า เขาเก็บขวด และกลับไปที่เครื่องกรองน้ำในครัวอีกครั้ง ตักน้ำออกมาและเติมในขวดเหมือนเดิม
หลังจากทำเช่นนี้ เขาโทรเรียกคนมาเอาไปตรวจสอบ จากนั้นเขาก็มาหาหลานเสี่ยวถาง จับไหล่ของเธอเบาๆแล้วพูดว่า: “เสี่ยวถาง อันที่จริงผมมีคนที่สงสัยในใจแล้ว”
หลานเสี่ยวถาง ลืมตากว้างทันที: “ใคร?”
สือมูเฉินไม่ได้ตอบโดยตรง แต่พูดว่า: “เมื่อกี้หมอบอกกับผมว่า พบสารคุมกำเนิดในตัวของผม”
หลานเสี่ยวถางมองเขาด้วยความตกใจ: “เพราะงั้น…”
ทันใดนั้นเขาก็ปล่อยมือจากไหล่เธอ ดึงหลานเสี่ยวถางเข้ามาในอ้อมแขน แล้ววางหัวของเขาไว้บนไหล่ของเธอ: “เสี่ยวถาง เด็กในท้องของคุณน่าจะมีตอนที่ผมรักษาตัวในโรงพยาบาล ตอนที่ผมมีเลือดออกในกระเพาะอาหาร ก่อนหน้านั้น คุณไปอยู่กับพ่อของคุณเป็นอาทิตย์ น้ำที่นั่นไม่มีปัญหา เพราะฉะนั้น ฮอร์โมนของคุณอาจจะดีขึ้น คืนนั้นจึงทำให้คุณท้องได้”
หลานเสี่ยวถางพยักหน้า: “แล้วหลังจากนั้นล่ะ?”
สือมูเฉินยิ้มอย่างขมขื่น แขนของเขาสั่นเล็กน้อย สิ่งที่เขาคาดเดาทำให้ตัวเขาแข็งทื่อ: “ตอนที่ผมเลือดออกในกระเพาะอาหาร แม่ของผมก็จากไปและไม่เคยกลับมา”
แม้ว่าหลานเสี่ยวถางจะนึกถึงโจวเหวินซิ่ว แต่เธอก็ยังไม่อยากจะเชื่อ เธออดไม่ได้ที่จะยืนยันอีกครั้ง: “มูเฉิน คุณคิดว่าเป็นเธอจริงๆเหรอ เธอไม่อยากให้เรามีลูกด้วยกัน?”
“นอกจากเธอ ไม่มีใครเข้าออกบ้านเราได้อย่างอิสระ และยังเอายาวางในเครื่องกองน้ำได้ คนอื่นจะทำได้ยังไง?” สือมูเฉินเงียบอยู่นาน ก่อนจะพูดต่อ: “ถ้าเป็นเรื่องจริง จากนี้ไป เธอไม่ใช่แม่ของผมอีกต่อไป!”
หลานเสี่ยวถางตกตะลึง
สือมูเฉินค่อยๆยืนขึ้นและมองไปที่หลานเสี่ยวถาง: “เธอให้ชีวิตผม แต่กำลังฆ่าชีวิตลูกของผม ถ้าเป็นเธอจริงๆ ทุกอย่างก็จบ แม้ว่าเธอจะเป็นแม่ของผม แต่ก็ไม่ใช่อีกต่อไป ตั้งแต่ที่เธอจากไปเมื่อ20ปีก่อน”
“มูเฉิน!” หลานเสี่ยวถางจับมือของสือมูเฉินอย่างช่วยไม่ได้ ปลอบโยนเขา: “อย่าเศร้าไปเลย ต่อไปนี้พ่อแม่ของฉันก็คือพ่อแม่ของคุณ และยังมีฉันอยู่ข้างๆ คุณไม่ได้ตัวคนเดียว!”
สือมูเฉินจับมือหลานเสี่ยวถาง: “เสี่ยวถาง ขอบคุณนะ”
ถึงตอนนี้ หลานเสี่ยวถางเข้าใจ ความสัมพันธ์ระหว่างสือมูเฉินและแม่ของเขาไม่สามารถซ่อมแซมได้อีกต่อไป ในทำนองเดียวกัน ถ้าเธอทำสิ่งนี้จริงๆ เท่ากับเธอกำลังฆ่าลูกของตัวเอง เธอก็คงจะเกลียดเธอเช่นกัน!
ดังนั้น เธอจึงไม่จำเป็นต้องปกปิดสิ่งที่เกิดขึ้น ตอนที่มูเฉินอยู่ในอาการโคม่าในตอนนั้นอีก
หลานเสี่ยวถางพามูเฉินเดินไปที่โซฟานั่งลงและพูดว่า: “มูเฉิน อันที่จริง มีอีกเรื่องตอนที่คุณอยู่ในอาการโคม่า…”
เมื่อสือมูเฉินฟังหลานเสี่ยวถางเล่าจนจบ เขานั่งตัวแข็งบนโซฟาโดยไม่ขยับเขยื้อน
ผ่านไปนาน รอยยิ้มกลวงๆก็ผุดขึ้นจากมุมปากของเขา ริมฝีปากของเขาก็เปิดออกแต่ไม่มีเสียงใดๆ
เมื่อเห็นท่าทางที่น่าเศร้าของเขา หลานเสี่ยวถางรู้สึกไม่สบายใจ แต่เธอไม่รู้ว่าจะปลอบโยนเขาอย่างไร
สือมูเฉินเหยียดแขนของเขาและปล่อยให้หลานเสี่ยวถางนอนบนหน้าอกของเขา เขารู้สึกถึงร่างกายที่อ่อนนุ่มในอ้อมแขนของเขาและเขารู้สึกว่าความรู้สึกโกรธในตัวค่อยๆหายไป
เขาลูบผมของหลานเสี่ยวถางเบาๆ และพูดด้วยเสียงสั่นเล็กน้อย: “เสี่ยวถาง ถ้ามีเรื่องแบบนี้อีก ไม่ต้องคิดแทนผม ผมรับได้ จำไว้ ต้องบอกผมเป็นคนแรก”
หลานเสี่ยวถางพยักหน้า: “โอเค”
ในเวลานี้ กริ่งประตูก็ดังขึ้น ผู้ช่วยของสือมูเฉินมาเอาตัวอย่างน้ำไปตรวจ
เขาให้ตัวอย่างกับผู้ช่วย จากนั้นโทรสั่งอาหาร และไปที่ห้องทำงาน เปิดคอมพิวเตอร์ ติดต่อเพื่อนแพทย์ที่ต่างประเทศ
หลานเสี่ยวถางกินมื้อเที่ยงเสร็จก็รู้สึกง่วงเล็กน้อย ดังนั้นเธอจึงไปที่ห้องและนอนหลับ
หลังจากติดต่อทุกคนแล้ว สือมูเฉินก็ไปที่ห้องนอนและช่วยหลานเสี่ยวถางจัดมุมเตียง ดวงตาของเขาจ้องไปที่แก้มของหลานเสี่ยวถางและค่อยๆมองไปที่ท้องของเธอ
เมื่อคืนหลังจากที่เขารู้ว่าเธอท้อง เขาประหลาดใจมาก!
เดิมทีเขาไม่ได้ตั้งใจจะปล่อยให้เธอท้องเร็วขนาดนี้ เพราะเธอเพิ่งเริ่มต้นอาชีพการงาน และบวกกับงานแต่งอีกสองเดือน แม้แต่ฮันนีมูนยังไม่เคยไป เธอกำลังตั้งครรภ์ การฮันนีมูนก็คงกลายเป็นเรื่องยาก
แต่เมื่อจู่ๆก็รู้ว่ากำลังจะมีลูก ความกังวลเหล่านั้นได้หายไป เหลือเพียงความปิติในใจ
และผลตรวจที่หมอบอกวันนี้ ก็ทำให้พวกเขาต้องตะลึง!
พวกเขาไม่เป็นไร ถ้าหากเสียคนนี้ไปแล้ว พวกเขาสามารถมีใหม่ได้ แต่นี่เป็นชีวิตตัวน้อยๆลูกของพวกเขา เขาจะเอาออกอย่างโหดร้ายได้อย่างไร?!
แต่ถ้าหากเก็บไว้ แล้วลูกเกิดผิดปกติขึ้นมาจริงๆ ก็จะเป็นปมของเด็กตลอดไป!
สือมูเฉินรู้สึกว่าเขาไม่เคยเจอกับคำถามที่ยากเช่นนี้มาก่อน
เขานั่งลงที่ขอบเตียง ยกมือของหลานเสี่ยวถางขึ้นเบาๆ วางไว้กลางหน้าอก และมองดูเธอ
คนท้องมักจะง่วงนอน แม้ว่าหลานเสี่ยวถางจะมีเรื่องให้คิดมากในใจ แต่เธอก็ยังนอนได้ถึงสองชั่วโมง
เธอลืมตาขึ้น และเห็นมูเฉินนั่งอยู่ข้างเตียง เธออดไม่ได้ที่จะถามว่า: “มูเฉิน คุณเหนื่อยไหม? ทำไมคุณไม่นอนล่ะ?”
ขณะที่สือมูเฉินหันศีรษะ อารมณ์ที่ซับซ้อนในดวงตาของเขาถูกแทนที่ด้วยความนุ่มนวล เขายิ้มให้เธอ: “ไม่ ผมไม่ง่วง”
หลานเสี่ยวถางเข้าใจว่าเขารู้สึกแย่ ดังนั้นเธอจึงลุกขึ้นและพิงไหล่ของสือมูเฉิน: “มูเฉิน อย่าคิดมากนะ ต่อไปนี้แม่ของฉันก็คือแม่ของคุณ!”
สือมูเฉินพยักหน้า: “อืม”
เขาพยุงหลานเสี่ยวถางลงจากเตียง มองเข้าไปในดวงตาของเธอและถามว่า: “เสี่ยวถาง คุณอยากเก็บเด็กคนนี้ไว้ไหม?”
ดวงตาของหลานเสี่ยวถางหรี่ลง: “มูเฉิน มันมีปัญหาจริงๆเหรอ?”
สือมูเฉินส่ายหัว: “ผมปรึกษากับแพทย์ที่ต่างประเทศแล้ว พวกเขาบอกว่าไม่มีหลักฐานยืนยันว่ายาคุมกำเนิดสามารถทำให้ทารกในครรภ์ผิดปกติได้”
หลานเสี่ยวถางใจเต้นแรง และอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปลูบที่ท้องของเธอ
ไม่รู้ว่าทำไม เธอรู้สึกเสมอว่ามีความอบอุ่นอยู่ในท้องของเธอ และเธอสามารถสัมผัสได้ถึงกระแสชีวิตน้อยๆ
เธอกัดริมฝีปาก น้ำตาคลอเบ้า: “มูเฉิน ฉันทำไม่ได้”
สือมูเฉินเอนตัวลงและจูบตาของหลานเสี่ยวถาง
ทันทีที่เขาจูบ น้ำตาก็ถูกบีบออกจากดวงตา เขาสัมผัสได้ถึงรสเค็มของน้ำตา รู้สึกทุกข์ใจมากขึ้น
เขาค่อยๆยกมือขึ้น และลูบที่หน้าท้องของเธอ
เธอมีรูปร่างที่เล็ก ฝ่ามือของเขาสามารถคลุมท้องส่วนล่างของเธอได้เกือบทั้งหมด
ทันใดนั้น สือมูเฉินก็มีความรู้สึกลึกซึ้งที่ไม่สามารถอธิบายได้ในใจของเขา ความรู้สึกดังกล่าว ทำให้เหตุผลและความลังเลใจของเขาหายไป เขาอ้าปากและพูดว่า: “โอเค งั้นเราจะเก็บเด็กคนนี้ไว้”
