ปลอบใจฉัน ด้วยรักเธอ - บทที่ 292 เพียงแค่ คิดถึงอดีตที่เราไม่สามารถย้อนกลับไปได้

เขายังไม่นอนเหรอ?

ซูสือจิ่นตกใจเล็กน้อย เธอพยายามพยุงตัวเองขึ้นอย่างยากลำบาก หยานชิงเจ๋อก้มลงมา รีบยื่นมือเข้าไปจะอุ้มเธอ

เมื่อเขาได้สัมผัสแขนของเธอ ก็ต้องตกตะลึง ทันทีหลังจากนั้นมือของหยานชิงเจ๋อก็คลำที่หน้าผากของเธอ

มันร้อนอย่างมาก

หยานชิงเจ๋ออุ้มซูสือจิ่นขึ้นมา วางกลับไปบนเตียง แล้วห่มผ้าให้เธอ

ซูสือจิ่นเห็นว่าเขากำลังจะไป จึงร้อนใจเล็กน้อย : “พี่ชิงเจ๋อ……”

หยานชิงเจ๋อได้ยินเธอเรียกเขาแบบนี้ ส่วนลึกของหัวใจก็สั่นหวั่นไหว จึงหันกลับมา น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนลงโดยไม่รู้ตัว : “เสี่ยวจิ่น คุณไม่สบาย ฉันจะไปโทรเรียกหมอเฉินมาดูอาการให้”

“ฉันอยากไปห้องน้ำ……” ซูสือจิ่นพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

หยานชิงเจ๋อจึงเข้าใจได้ทันทีว่าทำไมเธอถึงตื่นขึ้นมาและล้มลงไปอยู่กับพื้น ด้วยเหตุนี้จึงอุ้มซูสือจิ่นขึ้นมา แล้วพาเธอไปที่ห้องน้ำ

เขานำเธอวางลงบนชักโครก แล้วหันหลังให้เธอ

ซูสือจิ่นมองที่ด้านหลังของหยานชิงเจ๋อ ก็รู้สึกกระวนกระวายใจ และมีความประหม่าเล็กน้อย จึงพูดขึ้นว่า : “คุณออกไปก่อนได้ไหม?”

ถ้าเขาอยู่ เธอก็ทำอะไรไม่ได้อย่างแน่นอน

หยานชิงเจ๋อพยักหน้า เปิดประตูออกไป รีบไปที่ห้องหนังสือ หยิบมือถือขึ้นมาโทรหาหมอเฉิน : “หมอเฉิน คุณจำซูสือจิ่นตระกูลซูได้ไหม เธออยู่กับฉันที่นี่ เธอกำลังเป็นไข้ รบกวนคุณช่วยมาดูอาการเธอหน่อยนะ……”

วางสายไปแล้ว เขาก็รีบกลับไปที่ห้องน้ำ อุ้มซูสือจิ่นออกมา

ซูสือจิ่นถูกวางลงบนเตียงที่นุ่มสบาย ทันทีที่นอนลงอาการที่วิงเวียนศีรษะก็รุนแรงยิ่งขึ้น

เธอรู้สึกได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่จมลงข้างๆเตียง ในขณะที่กำลังสะลึมสะลืออยู่ ก็มีนิ้วมือมาลูบไล้เส้นผมของเธออย่างนุ่มนวลอ่อนโยน

“ปวดหัว……” ซูสือจิ่นพูดพึมพำ : “ปวดไปหมดเลย……”

“เสี่ยวจิ่น อดทนหน่อยนะ อีกสักครู่หมอก็จะมาแล้ว” หยานชิงเจ๋อพูดปลอบใจ แล้วลุกขึ้นไปหยิบน้ำให้เธอ

หยานชิงเจ๋อเดินกลับมา ซูสือจิ่นก็นอนหลับไปแล้ว เขารู้สึกว่าเธอตัวร้อนอย่างมาก จึงกระวนกระวายใจ โทรไปเร่งหมอเฉินอีกครั้ง

จากนั้นเขาจึงประคองเธอขึ้นมา พิงไว้กับตนเอง นำแก้วน้ำป้อนไปที่ปากของซูสือจิ่น

ซูสือจิ่นแทบจะไม่รู้สึกตัวแล้ว พิงอยู่บนร่างกายของหยานชิงเจ๋ออย่างอ่อนแรง น้ำไหลออกด้านข้างริมฝีปากของเธอ โดยเธอไม่ได้อ้าปากเลย

ด้วยเหตุนี้ น้ำจึงไหลออกจากปากของเธอ ไหลลงไปที่คอ และกำลังจะไหลไปที่หน้าอกของเธอ

มือของหยานชิงเจ๋อรีบยื่นออกไปเช็ดมันไว้

เขามองดูเธอที่ไม่มีสติอยู่ในอ้อมแขน สีหน้าเคร่งขรึมเล็กน้อย ดูเหมือนว่ากำลังลังเลใจกับอะไรสักอย่าง ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจได้!

เขาหยิบแก้วน้ำขึ้นมา แล้วดื่มไปอึกใหญ่ จากนั้นก็เข้าไปใกล้ๆริมฝีปากของซูสือจิ่น แล้วกดลงไป

เมื่อริมฝีปากทั้งคู่ได้สัมผัสกัน ฉากของทั้งสองคนก็ปรากฏขึ้นในหัวของเขา ทำให้ลมหายใจของเขาแปรปรวนและกระชั้นถี่ขึ้นเล็กน้อย

หยานชิงเจ๋อพยายามระงับความคิดทั้งหมดลง จากนั้นก็เปิดปากซูสือจิ่นออก และค่อยๆนำน้ำป้อนเข้าไป

หลังจากป้อนน้ำอึกใหญ่เสร็จ เธอก็ครวญครางออกมาเบาๆ ทำให้หยานชิงเจ๋อตกใจจนตัวแข็งทื่อ

ราวกับว่าเขาขโมยจูบเธอแล้วถูกจับได้ หัวใจเต้นระรัวขึ้นมาทันที

แต่ในวินาทีต่อมา เห็นท่าทางที่เธอยังคงหลับใหลอย่างหมดสติ หัวใจที่กระสับกระส่ายของเขาค่อยๆสงบลง จากนั้นหยานชิงเจ๋อก็ดื่มอีกหนึ่งอึก แล้วป้อนให้ซูสือจิ่นต่อ

หลังจากที่ป้อนหลายครั้งติดต่อกัน ในที่สุดก็ป้อนจนหมดแก้ว หยานชิงเจ๋อเห็นว่าริมฝีปากของซูสือจิ่นไม่แห้งแตกแล้ว ด้วยเหตุนี้จึงนำเธอวางลงบนเตียงอีกครั้ง

เธอยังคงตัวร้อนอย่างมาก เขาจึงกระวนกระวายใจเล็กน้อย จู่ๆก็นึกถึงวิธีการระบายความร้อนทางกายภาพ

ด้วยเหตุนี้จึงไปที่ห้องน้ำเอาอ่างน้ำมา แล้วเริ่มประคบซูสือจิ่นด้วยน้ำเย็น

ผ้าขนหนูวางอยู่บนหน้าผากของเธอ แต่ภายในไม่กี่วินาที ไม่นานก็ถูกอุณหภูมิร่างกายของเธอปกคลุมทั้งหมด หยานชิงเจ๋อจึงเปลี่ยนผ้าขนหนูตลอด ในที่สุดก็ได้ยินเสียงกริ่งประตู

แววตาของเขาเป็นประกาย รีบเดินไปเปิดประตู

ดูเหมือนว่าหมอเฉินเพิ่งจะลุกมาจากที่นอน ผมเผ้ายุ่งเหยิงเล็กน้อย สวมชุดอยู่บ้าน เขาถือกล่องยารีบเดินตามหยานชิงเจ๋อมาที่ห้องนอน นำเทอร์โมมิเตอร์ไปวัดอุณหภูมิของซูสือจิ่น แล้วเจาะเลือดตรวจดู

อุณหภูมิ 39.2 องศา เป็นไข้สูงมาก

“ชิงเจ๋อ เป็นไข้สูงมาก อีกอย่างเธอมีภูมิต้านทานค่อนข้างต่ำมาตลอด ฉะนั้นฉันจึงแนะนำว่าต้องให้น้ำเกลือเธอ” หมอเฉินกล่าว : “ฉันจะเตรียมยาให้เธอเดี๋ยวนี้”

“โอเค” หยานชิงเจ๋อพยักหน้า แล้วช่วยซูสือจิ่นประคบเย็นต่อ

ไม่นานหมอเฉินก็เตรียมยาให้หยานชิงเจ๋อเสร็จ หยานชิงเจ๋อนำที่แขวนเสื้อผ้าในบ้านมา แล้วเอาขวดน้ำเกลือแขวนไว้

“ชิงเจ๋อ คุณกดมือเธอไว้หน่อย ฉันกลัวว่าเธอจะดิ้น” หมอเฉินหยิบสำลีแอลกอฮอล์มาฆ่าเชื้อให้ซูสือจิ่น

หยานชิงเจ๋อพยักหน้า จับมือของซูสือจิ่นไว้ พูดกระซิบกับเธอว่า : “เสี่ยวจิ่น ตอนนี้เราจะให้น้ำเกลือกับคุณ ตอนที่ให้จะเจ็บเล็กน้อย อดทนหน่อยนะ!”

เข็มเจาะลงไปในผิวหนัง ซูสือจิ่นสูดหายใจเข้าตามสัญชาตญาณ แต่ยังคงไม่ตื่นขึ้นมา

หมอเฉินเจาะเข็มอย่างมั่นคงแล้ว ก็ปรับความเร็วของน้ำเกลือ แล้วพูดว่า : “ชิงเจ๋อ มันก็มีขั้นตอนการลดไข้อยู่นะ แต่การให้ยาทางเส้นเลือดจะเร็วที่สุด ฉะนั้นเมื่อผ่านไปครึ่งชั่วโมงคุณจะต้องวัดอุณหภูมิของเธอ ทุกๆครึ่งชั่วโมง จะต้องดูว่าไข้ลดไหม”

หยานชิงเจ๋อพยักหน้า : “โอเค ขอบคุณครับหมอเฉิน ถ้าอย่างนั้นคุณก็กลับบ้านไปก่อนเถอะ ถ้ามีเรื่องอะไร ฉันจะโทรหาคุณอีกที?”

หมอเฉินเป็นแพทย์ประจำตระกูลหยาน อยู่มานานหลายปีแล้ว แล้วก็นับว่าเขาได้เห็นหยานชิงเจ๋อเติบโตขึ้นมา เขาพยักหน้า : “อืม ฉันก็อายุมากแล้ว ตอนนี้ไม่สามารถอดหลับอดนอนข้ามวันข้ามคืนได้ ชิงเจ๋อ อย่างนั้นก็รบกวนคุณด้วย”

พูดจบเขาก็จ่ายยาให้ซูสือจิ่น จากนั้นจึงออกจากบ้านหยานชิงเจ๋อไป

ในตอนกลางคืน ซูสือจิ่นนอนหลับอย่างกระสับกระส่าย

เธอปวดเมื่อยไปทั้งตัว แล้วยังฝันถึงหลายสิ่งหลายอย่างที่ปกติแล้วเธอกลัวอย่างมาก

หยานชิงเจ๋อเห็นซูสือจิ่นขยับตลอดเวลา จนกระทั่ง มือที่ให้น้ำเกลืออยู่เริ่มเคลื่อนไหว เขาจึงอดไม่ได้ที่จะกุมมือเธอเอาไว้ แล้วเรียกเธอเบาๆว่า: “เสี่ยวจิ่น เป็นอะไรเหรอ?”

ในความสะลึมสะลือคล้ายกับมีคนเรียกตนเอง ด้วยเหตุนี้ จึงร้องออกมาว่า: “หนาว”

เธอรู้สึกว่าตนเองเหมือนถูกคนขังเอาไว้ในอุโมงค์น้ำแข็ง ผลักประตูเท่าไรก็เปิดไม่ออก ความเย็นยะเยือกโดยรอบ ทำให้เธอหนาวจนแข็งทื่อไปทั้งตัว

“หนาว…..” ซูสือจิ่นขมวดคิ้วแน่น น้ำเสียงแฝงไปด้วยเสียงสะอื้น: “หนาวมาก…..”

หยานชิงเจ๋อรู้สึกเหมือนว่าหัวใจคล้ายกับถูกอะไรคว้าเอาไว้ เขารีบคลุมผ้าห่มให้เธออีกชั้นหนึ่ง แล้วโน้มตัวไปถามเธอว่า: “เสี่ยวจิ่น ยังหนาวอยู่ไหม?”

หนาว…..ทำไมถึงไม่มีใครพาเธอออกมาจากในอุโมงค์น้ำแข็งซะที

ซูสือจิ่นร้องไห้ขึ้นมาเบาๆ

เขาเห็นเธอร้องไห้ ก็รู้สึกว่าหัวใจเหมือนถูกของอะไรบางอย่างทับเอาไว้ มันอึดอัดจนหายใจไม่ออก

หยานชิงเจ๋อแทบจะไม่ได้คิด เปิดผ้าห่มออก แล้วเอนตัวลงนอนข้างๆซูสือจิ่น จากนั้นก็โอบกอดเธอเอาไว้ในอ้อมกอด

ชัดเจนว่าร่างกายของเธอร้อนมาก แต่ก็ยังคงสั่นสะท้านอยู่ในอ้อมกอดของเขา

หยานชิงเจ๋อโอบแขนให้แน่นขึ้น ใช้อุณหภูมิในร่างกายโอบล้อมซูสือจิ่นเอาไว้ มือข้างหนึ่งที่ว่างอยู่ ก็ยังกุมมือของเธอที่กำลังให้น้ำเกลืออยู่อย่างเบาๆ

ซูสือจิ่นรู้สึกได้ในทันทีว่าเหมือนมีคนดึงเธอออกมาจากอุโมงค์น้ำแข็งแล้ว ไม่เพียงเท่านั้น ยังเหมือนกับว่าพาเธอไปแช่ในบ่อน้ำพุร้อนอีกด้วย

เธอพยายามเข้าไปใกล้ความอบอุ่น จากนั้นก็ฝังตัวเข้าไปในนั้น แล้วฮัมเพลงอย่างสบายใจ

หยานชิงเจ๋อรู้สึกว่าร่างในอ้อมกอดที่สั่นอย่างมาก ในที่สุดก็ค่อยๆสงบลงมา เขาร้อนจนเหงื่อออก แต่ก็ยังคงไม่ปล่อยเธอออก

ลมหายใจของเธอค่อยๆเปลี่ยนเป็นเสมอและยาวขึ้น ชัดเจนว่าหลับสนิทไปแล้ว

หยานชิงเจ๋อมองน้ำเกลือที่อยู่ในขวดเล็กน้อย จากนั้นก็รับรู้ได้ถึงอุณหภูมิของซูสือจิ่นที่อยู่ในอ้อมกอด

ตัวของเธอยังคงร้อนมาก และก็ไม่รู้ว่ายาลดไข้ได้ผลหรือไม่

ด้วยเหตุนี้ หยานชิงเจ๋อจึงหยิบเทอร์โมมิเตอร์มาเสียบที่รักแร้ของซูสือจิ่น รอข้อมูลการวัดห้านาทีอย่างใจจดใจจ่อ

เวลาผ่านไปค่อนข้างช้า เขาพบว่าอารมณ์ของตนเองเปลี่ยนเป็นรีบร้อนอย่างคาดไม่ถึง เขารอให้ถึงห้านาทีไม่ไหว ด้วยเหตุนี้ จึงใช้คางแนบที่หน้าผากของซูสือจิ่น

เหมือนกับว่าจะดีขึ้นกว่าเมื่อกี้เล็กน้อย? ก็ไม่รู้ว่าเป็นผลทางจิตใจหรือไม่?

เขาก้มไปมองเธอ ดวงตาของเธอปิดแน่น ขนตาที่ยาวและหนามาก คล้ายกับปีกผีเสื้อสีดำ

จมูกเรียวเล็กกระจุ๋มกระจิ๋มของเธอ คาดว่าเพราะเป็นไข้ แก้มจึงแดงก่ำ

ท่าทีของเธอยังคงเหมือนในความทรงจำของเขา ตอนที่เงียบสงบ เชื่อฟังคล้ายกับตุ๊กตาตัวหนึ่ง

หยานชิงเจ๋อรู้สึกเพียงว่าหัวใจที่อ่อนโยนเกิดอารมณ์สับสนขึ้นมา ความรู้สึกแบบนั้น ทำให้เขาคิดถึง ทำให้เขาต้องการเปลี่ยนทุกสิ่งทุกอย่างที่มีอยู่ในครอบครอง

เธอคือน้องสาวที่เขารักและเอ็นดูมาโดยตลอด เขาไม่เคยคิดที่จะทำลายความสัมพันธ์ระยะยาวของเธอ

แต่ทุกสิ่งทุกอย่างไม่ได้เป็นไปอย่างที่ใจหวัง

ความสัมพันธ์อันบริสุทธิ์ที่เขาหวงแหน สิ่งที่เขาเฝ้าปกป้องมาโดยตลอด ทั้งหมดหายไปในชั่วข้ามคืน!

เช้าวันนั้น ความรู้สึกของเขาคือจุดจบของวันสิ้นโลก

ความสัมพันธ์ภายใต้โลกใบนี้ มีอะไรที่ยืนยาวที่สุด?

จำได้ว่าหลายปีก่อน ช่วงที่คุณปู่ป่วยหนักมาก ได้กล่าวกับเขาว่า: “ชิงเจ๋อ คุณรู้ไหมว่าอะไรที่ยืนยาวที่สุดในโลก? เมื่อก่อนใครๆก็อิจฉาฉันกับคุณย่าของคุณ บอกว่าพวกเราคือการปฏิวัติความเป็นความตายที่สร้างขึ้นมา ที่มั่นคงที่สุด ตามความเป็นจริงที่ไม่อาจต้านทานได้ สุดท้ายต่างคนก็มีทางเดินของตนเอง แต่ความรักในครอบครัวยังคงอยู่ชั่วนิรันดร์ คุณโตมาก็จะต้องดูแลพ่อแม่ให้ดีๆ ถ้าต่อไปพวกเขามีน้องชายหรือน้องสาวให้คุณ ก็จะต้องรักและทะนุถนอมน้องชายน้องสาวให้ดี……”

ดังนั้น เขาจึงถือว่าซูสือจิ่นเป็นน้องสาวที่รักและเอ็นดูมาโดยตลอด เธอเป็นเด็กน้อยของเขาเสมอมา

แต่ความสัมพันธ์แบบนั้น ถูกแทนที่ด้วยความสัมพันธ์อื่น สีขาวบริสุทธิ์ถูกย้อมด้วยสีสันที่สวยงาม

นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ!

หยานชิงเจ๋อก้มหน้าลง จูบที่หน้าผากของซูสือจิ่นเล็กน้อย เหมือนกับพี่ชายจูบน้องสาว

การแสดงออกของเขาเปลี่ยนเป็นเจ็บปวดทรมานและต่อสู้ดิ้นรนเล็กน้อย พูดด้วยน้ำเสียงเบาๆว่า: “เสี่ยวจิ่น ฉันไม่ได้เกลียดคุณ แต่รับไม่ได้ที่ความสัมพันธ์ของพวกเรากลายเป็นแบบนี้…..”

“ฉันไม่ได้รังเกียจคุณ แต่ก็โกรธคุณ ที่ทำให้พวกเรากลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้…..” มือของเขาจับไหล่ของเธอแน่น: “ฉันอยากกลับไปเป็นเหมือนเดิมมากๆ คุณรู้บ้างไหม?”

ซูสือจิ่นหลับสนิทอย่างมาก แน่นอนว่าไม่ได้ยินเสียงกระซิบกระซาบของหยานชิงเจ๋อ

เห็นว่าได้เวลาแล้ว หยานชิงเจ๋อจึงดึงเทอร์โมมิเตอร์ออกมา ด้านบนแสดงอุณหภูมิ 38.9°c

ลดลงเล็กน้อย พิสูจน์ว่ามีแนวโน้มที่ดีขึ้น

เขายังคงกอดซูสือจิ่นไว้ในอ้อมกอด จากนั้น ก็มองเธอนิ่งๆ

เขาอดไม่ได้ที่จะคิดถึงอดีต

ตั้งแต่เด็ก เขาเป็นคนที่เรียนดีมาก ขยันหมั่นเพียรมาก แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าคนนอก กลับเป็นคนขี้เล่นอย่างมาก

ดังนั้น คนอื่นต่างก็ชื่นชมว่า ดูชิงเจ๋อสิ เที่ยวเล่นทุกวัน ยังเรียนดีขนาดนี้ เก่งมากจริงๆ!

ในความเป็นจริง ตอนที่เขาแอบเรียน คนอื่นไม่ได้เห็น

และเวลานั้น ตอนที่เขาแอบเรียน คนที่อยู่ข้างๆก็มีแต่เธอ

เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมเด็กผู้หญิงคนนี้ถึงชอบใกล้ชิดกับเธอ เขาเคยถาม เธอก็บอกว่าเพราะเขาหน้าตาดี ดังนั้นจึงชอบเล่นกับเขา

บวกกับความใกล้ชิดของพวกเขาที่มีมาตั้งแต่แรก ดังนั้นจึงค่อยๆมีความสัมพันธ์ที่สนิทสนมมากขึ้น