ปลอบใจฉัน ด้วยรักเธอ - บทที่ 320 เขามีดีอะไรนักหนา คุณถึงยอมทำเพื่อเขาขนาดนี้

ขณะที่พูด สีหน้าของฉินไห่เทาไปเปลี่ยนทันที ราวกับสัตว์ป่า ดึงเสื้อแจ็กเก็ตของซูสือจิ่นด้วยมือข้างหนึ่ง จากนั้นดึงเสื้อด้านในออก

เพื่อป้องกันเหตุสุดวิสัย ซูสือจิ่นจึงสวมเสื้อหลายๆชั้น

ดังนั้น ไม่ว่าฉินไห่เทาจะดึงออกกี่ตัวก็ดึงไม่หมดสักที ดวงตาของเขาปรากฏความหงุดหงิดขึ้น

เขาไม่สนใจเสื้อของเธออีกต่อไป แต่เอื้อมมือไปดึงกางเกงยีนส์ของซูสือจิ่น

แม้ว่าเธอจะเตรียมพร้อมรับมือกับสถานการณ์ต่างๆแล้ว แต่ในตอนนี้ซูสือจิ่นกลับรู้สึกหวาดกลัว

เธอจับกางเกงของเธอแน่น น้ำตาไหลออกมา: “อย่า! ฉินไห่เทา ปล่อยฉันนะ! คุณทำแบบนี้มันดีกับคุณยังไง? ข่มขืนฉันมันคุ้มกับการที่คุณต้องติดคุกเหรอ?!”

“ถ้าวันนี้กูไม่ได้นอนกับมึง น้องชายของกูคงไม่แข็งอีกไปตลอดชีวิต!” ดวงตาของฉินไห่เทาแดงก่ำ เขาคว้ากางเกงยีนส์ของซูสือจิ่น และปลดกระดุม ในไม่ช้ากางเกงก็ถูกถอด !

เหลือเพียงเลกกิ้งตัวเดียว ซูสือจิ่นกรีดร้องด้วยความตกใจ: “ปล่อย! ถ้าพี่ชิงเจ๋อรู้ เขาไม่ปล่อยแกไว้แน่!”

“เขา?” ฉินไห่เทาหัวเราะเยาะ: “คุณคิดว่าถ้าผมข่มขืนคุณแล้ว เขายังจะสนใจคุณงั้นเหรอ?!”

ขณะที่พูด เขาก็จับกางเกงของซูสือจิ่น และดึงมันลง

ซูสือจิ่นดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง กางเกงเลกกิ้งของเธอขาดเป็นรูใหญ่ในการดิ้นรน แต่ในที่สุดเธอก็หลุดพ้นจากมือของฉินไห่เทา แล้วรีบวิ่งไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว

ฉินไห่เทาไล่ตามหลังด้วยดวงตาที่เคร่งขรึม

ห้องนั้นใหญ่มาก ซูสือจิ่นเห็นว่าเขากำลังจะตามทัน ดังนั้นเธอจึงคว้าสิ่งของข้างๆ แล้วโยนใส่ฉินไห่เทา

เขาหลบมันได้ทั้งหมดและไปที่ประตูด้วยความโกรธ

ขณะที่ซูสือจิ่นกำลังจะเปิดประตู ฉินไห่เทาก็ได้ตัวเธอแล้ว เขาจับประตู ล้อมเธอไว้ ก้มศีรษะลงและกัดที่คอของเธอ!

ซูสือจิ่นรู้สึกรังเกียจและหวาดกลัว ร่างกายของเธอก็เย็นลงเรื่อยๆ เธอยกขาขึ้นและเตะฉินไห่เทาอย่างแรง

เขาจดจ่อที่จะข่มขืนเธอมาก ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้สึกเจ็บปวด แถมยังเอื้อมมือไปฉีกเสื้อของเธอ

ฉินไห่เทาที่โมโหมากฉีกเสื้อของเธอเป็นชิ้นๆ ซูสือจิ่นรู้สึกราวกับว่าเธอตกลงไปในแผ่นน้ำแข็งลึกในทันที

เธอไม่ควรมาคนเดียว แล้วตอนนี้เธอจะหนีไปได้ยังไง?

ซูสือจิ่นรู้สึกว่ามือของเธอถูกมัดด้วยลวด เธอไม่สามารถขยับได้ หลับตาลงอย่างสิ้นหวัง น้ำตาไหลนองหน้า

“ในไม่ช้าคุณจะกลายเป็นของผม!” ฉินไห่เทาสูดหายใจเข้าลึกๆ และยื่นมือไปจับเอวของซูสือจิ่น——

ทันใดนั้น กริ่งประตูก็ดังขึ้น

ไม่นาน กริ่งประตูก็กลายเป็นเสียงเตะประตู ด้วยความแรงและเร่งรีบ

ซูสือจิ่นลืมตาขึ้นมาทันที ราวกับเห็นรุ่งอรุณแห่งความหวัง

ฉินไห่เทายืดหลังของเขา ปิดปากของซูสือจิ่น และพูดอย่างเย็นชาว่า: “ใคร?”

“ฉินไห่เทา ปล่อยคนที่อยู่ในห้องเดี๋ยวนี้ ไม่เช่นนั้น ฉันจะแจ้งตำรวจ!” เสียงของลั่วฝานหวาดังขึ้น

ดวงตาของซูสือจิ่นเบิกกว้าง ร่างกายของเธอสั่นเทาราวกับผู้รอดชีวิต

“คุณเรียกคนมางั้นเหรอ?!” ฉินไห่เทาตัวสั่นด้วยความโกรธ: “ซูสือจิ่น คุณนี่มันร้ายจริงๆ!”

“ใช่ ฉันเรียกคนมา และวิดีโอเมื่อกี้ก็อยู่ในมือเขาแล้ว!” ซูสือจิ่นมองฉินไห่เทาด้วยตาที่แดงก่ำ: “ถ้าคุณไม่ปล่อยฉัน คุณจะถูกตำรวจจับทันที!”

“แม่ง!” ฉินไห่เทาต่อยกำแพงด้วยความโกรธ แม้ว่าเขาจะไม่เต็มใจ แต่ก็ต้องจำใจปล่อยตัวซูสือจิ่น

ซูสือจิ่นหันกลับมา แล้วรีบเปิดประตู

ลั่วฝานหวาติดต่อกับซูสือจิ่นในตอนเที่ยง

ตั้งแต่ครั้งก่อนที่เขาตกลงกับเธอว่าจะให้เวลาเธอสองเดือน เขาก็ไม่เคยติดต่อหาเธออีกเลย

แต่วันนี้ขณะที่เขากำลังขับรถอยู่บนถนน เขาบังเอิญเห็นรถของเธอจอดอยู่ข้างถนน รถของเธอนำเข้าจากต่างประเทศ สีของรถโดดเด่นมาก ทำให้เขาเห็นมาแต่ไกล

เขาจึงมองไปรอบๆ และเห็นเธอนั่งอยู่ในร้านอาหารเล็กๆ

ท่าทางเธอดูไม่ค่อยดีนัก เธองุนงงจนไม่เห็นเขายืนอยู่ที่ประตู

เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายก็ไม่อยากกวนใจเธอ

แต่เมื่อเขากลับถึงบ้าน เขาก็อดไม่ได้ที่จะโทรหาเธอ

ทางโทรศัพท์ เขาได้ยินเสียงที่ประหม่าของเธอ ภายใต้การซักถามซ้ำๆ เธอจึงเล่าสถานการณ์ให้เขาฟังและบอกแผนของเธอ

เธอต้องการใช้ตัวเองเป็นเหยื่อล่อ หาหลักฐานว่าฉินไห่เทาข่มขืนเธอ เพื่อใช้ขู่ช่วยพ่อของฉินไห่เทา และหาคนที่ทำผิดมารับผิดชอบ!

เมื่อลั่วฝานหวารู้แผนการของซูสือจิ่น หัวใจของเขาก็ตกตะลึงและมึนงง

เขารู้ว่าเธอรักหยานชิงเจ๋อ แต่เขาไม่คิดว่าเธอจะรักหยานชิงเจ๋อมากขนาดนี้

เรื่องแบบนั้นมันน่ากลัวมาก เธอเองก็น่าจะรู้ แต่เพื่อหยานชิงเจ๋อ เธอกล้าที่จะเอาตัวเองไปเผชิญกับอันตราย!

ได้ยินแผนการแล้วเขาคัดค้านทันที แต่เขาไม่สามารถระงับคำวิงวอนของเธอได้ ดังนั้นเขาจึงต้องตกลงและยอมเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดกับเธอ

ดังนั้น พวกเขาจึงสร้างกลุ่มถ่ายทอดสดส่วนตัวบนโซเซียล และผู้ใช้งานในกลุ่มมีเพียงสองคนเท่านั้น

เขาใช้โทรศัพท์ของเขาเพื่อบันทึกวิดีโอ และซูสือจิ่นใช้โทรศัพท์เพื่อถ่ายหลักฐาน

เขายังคงไม่สบายใจ ดังนั้นแทนที่จะรอที่บ้าน เขากลับรออยู่ในรถที่ประตูโรงแรม จ้องไปที่หน้าจอ

ในตอนแรกเป็นไปตามแผนของพวกเขาทั้งหมด

แต่ในขณะที่ซูสือจิ่นถูกฉินไห่เทาอุ้มขึ้น เดินไปที่ห้องนอน ลั่วฝานหวาก็ไม่สามารถนั่งเฉยๆได้อีก

เขาลงจากรถ เดินเข้าไปในโรงแรม เพื่อไปหาซูสือจิ่น

แต่ในขณะที่เขากำลังเดินไปไม่กี่ก้าว ก็ตระหนักว่าถ้าเขาเข้าไปก่อน เธออาจจะยังไม่ได้หลักฐานและแผนล้มเหลว เธอจะเกลียดเขาไหม?

เขาลังเลอยู่นาน และถอยกลับมา ทนดูฉากที่ทำให้เขาทุกข์ทรมานต่อไป!

เขาได้ยินเสียงซูสือจิ่นขู่ฉินไห่เทา และคิดว่ามันจบแล้ว แต่ทันใดนั้นการถ่ายทอดสดก็ถูกตัด!

ในขณะนั้น ลั่วฝานหวารู้สึกเสียใจกับการตัดสินใจที่เขายอมทำตามแผนการที่โง่เขลาและอันตรายของซูสือจิ่น เขาโยนโทรศัพท์ทิ้ง หยิบค้อนป้องกันตัวขนาดเล็กในรถ แล้วเข้าไปในโรงแรม

เขาวิ่งไปที่ห้องของฉินไห่เทา เตะประตูอย่างแรง

ในที่สุดประตูห้องก็เปิดออก เมื่อเขาเห็นสถานการณ์ตรงหน้า รู้สึกโล่งอกที่เขาไม่ได้มาสายเกินไป

ทันใดนั้น ดวงตาของลั่วฝานหวาเปลี่ยนเป็นสีแดง

ซูสือจิ่นสวมกางเกงเลกกิ้งและเสื้อที่ถูกฉีกขาด ดวงตาของเธอบวมและใบหน้าเล็กๆที่บอบบางของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา ดูน่าสงสารและหวาดกลัวไปทั้งตัว

มีรอยแดงหลายจุดบนข้อมือที่เปลือยเปล่าของเธอ แค่ดูก็รู้ว่าข้อมือของเธอถูกจับอย่างแรง

พระเจ้ารู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ถ้าเขามาช้ากว่านี้ไม่กี่นาที!

ไฟในใจของลั่วฝานหวาพุ่งขึ้น เขากำค้อนเล็กๆไว้ในมือแล้วกระแทกไปที่ฉินไห่เทา

ฉินไห่เทาตอบสนอง แต่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ทัน ดังนั้นเขาจึงใช้มือของเขาเพื่อต้านมันไว้ มือของเขาถูกกระแทกด้วยค้อน กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

ลั่วฝานหวากำลังจะลงมืออีกครั้ง แต่ซูสือจิ่นตั้งสติ และห้ามเขาไว้

“ฝานหวา อย่า!” เธอดึงแขนเขาและส่ายหัว: “อย่าทำให้ตัวเองเดือดร้อนเพราะคนแบบนี้เลย!”

“แต่เขาทำกับคุณขนาดนั้น!” หน้าผากของลั่วฝานหวาเต็มไปด้วยเส้นเลือดสีเขียว: “คุณไม่ต้องกลัวแล้วนะ มันทำอะไรคุณไหม?!”

ซูสือจิ่นส่ายหัว: “ไม่! ฝานหวา หยุดตีเขาเถอะ เรายังมีเรื่องต้องคุยกับเขา!”

“ซูสือจิ่น!” ลั่วฝานหวาตะโกน แต่ท้ายที่สุด เขาก็วางค้อนในมือลง

เขาถอดเสื้อคลุมของเขาแล้วคลุมให้ซูสือจิ่นด้วยมือข้างหนึ่ง จากนั้น เขาก็พูดอย่างไม่เต็มใจ: “หยานชิงเจ๋อมีอะไรดีนักหนา จนถึงตอนนี้ คุณยังจะนึกถึงเขาอีก?!”

ซูสือจิ่นรู้สึกเจ็บปวดทันทีเมื่อได้ยินคำพูดนี้ แต่เธอยังคงดึงแขนเสื้อของลั่วฝานหวา และกระซิบว่า: “ฉันขอโทษ”

เขาเห็นสภาพที่น่าสมเพชของเธอ แม้ว่าหัวใจของเขาจะไม่เต็มใจ แต่ก็ต้องยอม ลั่วฝานหวาดึงซูสือจิ่นไว้ในอ้อมแขนของเขา แล้วพูดกับฉินไห่เทา: “ฉินไห่เทา ทุกสิ่งที่แกทำกับคุณซูทั้งหมด ถูกบันทึกไว้ในโทรศัพท์ของฉันหมดแล้ว ตอนนี้มีสองทาง ทางแรกคือนำหลักฐานนี้ไปแจ้งตำรวจ หรืออีกทางคือแลกเปลี่ยนหลักฐาน แกมีสิทธิ์เลือก คิดให้รอบคอบ!”

ขณะที่พูด ลั่วฝานหวาเก็บโทรศัพท์และเสื้อผ้าของซูสือจิ่น จากนั้นอุ้มเธอและเดินจากไป

ระหว่างทาง ลั่วฝานหวาทำหน้าเครียดจนมาถึงรถ วางซูสือจิ่นลงบนที่นั่งข้างคนขับ

เขาเปิดเครื่องทำความอุ่น แต่ไม่ได้ขับรถออกไป

ไม่ช้า ซูสือจิ่นก็คลายความกลัว หันศีรษะและพูดกับลั่วฝานหวา: “ฝานหวา ขอบคุณที่ช่วยฉันไว้ ถ้าคุณไม่มาฉันคง…”

เธอไม่กล้าพูดออกมา

“วิดีโอวันนี้ ผมจะส่งให้หยานชิงเจ๋อ ให้เขาดูว่าคุณช่วยเขาไว้ขนาดไหน!” ลั่วฝานหวาขมวดคิ้ว

“อย่า!” ซูสือจิ่นจับเขา: “อย่าส่งให้เขา!”

เธอไม่อยากให้เขาเห็นสภาพที่เธอถูกล่วงละเมิด เธอรู้จักเขา แม้ว่าเขาจะไม่รักเธอ แต่ถ้ารู้ว่าเธอเจอสิ่งนี้เพราะเขา เขาต้องคลั่งและไปหาฉินไห่เทาเพื่อแก้แค้นแน่นอน

ถ้าเป็นแบบนี้ จะเกิดความคับข้องใจ มันไม่ดีสำหรับทุกคน

เมื่อเห็นความกระวนกระวายใจของซูสือจิ่น ลั่วฝานหวาก็ตบพวงมาลัยด้วยความโกรธมาก ดูเหมือนว่านี่ยังไม่เพียงพอที่จะระบาย เขาหยิบบุหรี่และไฟแช็กออกจากรถ แล้วบอกกับซูสือจิ่นว่ารอสักครู่ จากนั้นลงจากรถไปสูบบุหรี่

ซูสือจิ่นมองไปที่ลั่วฝานหวา ไม่นานก็ค่อยๆหันกลับมา

เธอก้มลงมองโทรศัพท์ที่หน้าจอพัง เธอพยายามเปิดโทรศัพท์ และพบว่าโทรศัพท์ยังคงเปิดได้

ซูสือจิ่นเปิดโทรศัพท์ กำลังคิดว่าจะส่งข้อความถึงหยานชิงเจ๋อดีไหม ทันใดนั้นเขาก็ส่งข้อความมา: “เสี่ยวจิ่น วันนี้พี่ไม่กลับบ้าน นอนก่อนเลยนะ”

เขาคงยังไม่รู้ว่าเรื่องทั้งหมดกำลังจะคลี่คลาย ซูสือจิ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและตัดสินใจว่าจะบอกหยานชิงเจ๋อในวันรุ่งขึ้น เพื่อไม่ให้เขาสงสัย

เธอวางโทรศัพท์แล้วเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าเสื้อ จากนั้น เธอจึงพบว่ากุญแจประตูบ้านของเธอหายไป!